Het HondenForum

Precies een jaar geleden kwam Amoz aan in Nederland. Wat een bewogen jaar, vooral voor Amoz - van het asiel waar hij zes jaar lang had verbleven naar ineens leven in huis, wandelen aan de riem, katten, verkeer, iets moeten met mensen en daar niet meer onderuit kunnen, naar de hondenschool... Wonderlijk dat hij nog maar een jaar hier is, hij draait mee alsof het nooit anders is geweest. Amy's 'grote broer', altijd galant tegen Mila en vooral mijn lieve, knuffelige, vrolijke maatje en uitgegroeid tot een verbazingwekkend makkelijke hond.

https://www.youtube.com/watch?v=EzpjTM7G3qg

Een paar dagen in Nederland




Loslopen





Met zijn harempje





Met Lola



Spelen met de meiden





Nieuwe en oude vrienden



Genieten van het leven

Zó mooi.....ontroerend hoe geweldig hij het nu heeft.....

Ik vind hem prachtig, en wat een plezier straalt hij uit!

Ik ben vanaf het begin al verliefd op hem toen je foto's van hem liet zien in het asiel .

En hij is alleen maar knapper geworden .

Wat een mooie lieve hond is het

Geweldig zoals jullie dat samen hebben gedaan

wat heeft ie het getroffen, het plezier spat van alle foto's af.
fijn hoor!

Zijn transformatie van toen naar nu is minstens zo indrukwekkend als die van Amy. Wat een verschil zeg. Dat filmpje heb je ook heel mooi gemaakt, je ziet hem gewoon vertrouwen krijgen, zich veilig voelen en zich daardoor helemaal opbloeien. Ik krijg er echt kriebels van in mijn buik en een ontzettend warm gevoel, kan daar zo van genieten. Het is net als wanneer ik socialisatiekittens enorm zie genieten van een leven als huiskat nadat ze ooit als wilde kittens leefden in angst en wantrouwen. Echt genieten om Amoz zijn ontwikkeling te zien en hoe hij nu geniet! Oke, ik val in de herhaling, hahah
Stiekem ben ik gewoon een beetje verliefd op hem hoor, hij is ook nog een geweldige verschijning, prachthond! Neem je hem wel eens mee met een (forum)wandeling, lijkt me gaaf hem eens irl te zien

Dank je wel allemaal
Amoz is echt een gouden hond.
Ik weet nog dat ik destijds ben gewaarschuwd door diverse mensen die hem vanuit het asiel kenden, of ik me wel realiseerde waar ik aan begon, dat hij flink agressief kon reageren, totaal niet gesocialiseerd, trots en onafhankelijk... en nu ligt hij tevreden aan mijn voeten en merken de meeste mensen niets meer van zijn verleden. Ik had een jaar geleden nóóit gedacht dat we nu zouden zijn waar we zijn. Ik heb ook dagelijks nog wel van die momenten dat ik er kriebels van in mijn buik krijg

Stiekem ben ik gewoon een beetje verliefd op hem hoor, hij is ook nog een geweldige verschijning, prachthond! Neem je hem wel eens mee met een (forum)wandeling, lijkt me gaaf hem eens irl te zien

Ja, volgende keer neem ik hem mee naar het Erkemederstrand.

Hij heeft het maar getroffen!
Mooi om te zien hoe flexibel honden kunnen zijn

Ik mag Amoz ook graag zien, wat een mooie hond!

Is hij er pas een jaar?
Ik kan me al geen Diana meer voorstellen zonder Amy en Amoz erbij. Jullie hebben het maar met elkaar getroffen, wat een geweldig trio heb je toch

Jeetje, een jaar alweer. En wat heb je veel met hem bereikt! Bizar hoe een hond nog zo kan veranderen. Super!

Ik vind dit geweldig om te lezen Ik vraag me wel af: wat is jouw geheim

Ik neem aan dat je daar zelf wel over hebt nagedacht Is het omdat jij als enige en eerste écht aandacht aan Amoz schonk? Dat jij echt van plan was tot die hond door te dringen en er veel moeite voor deed waar anderen daar geen tijd of zin in hadden? Of is het je geweldige onweerstaanbare persoonlijkheid naar honden in het algemeen en Amoz in het bijzonder Of iets daartussenin? Ik vind het in elk geval een story om van te smullen, uniek en prachtig met alleen maar winners

Wat een hartverwarmende foto's. Ik vind het een heel leuke hond om te zien. Hij heeft het getroffen

*Wolf* schreef:Ik vind dit geweldig om te lezen Ik vraag me wel af: wat is jouw geheim

Ik neem aan dat je daar zelf wel over hebt nagedacht Is het omdat jij als enige en eerste écht aandacht aan Amoz schonk? Dat jij echt van plan was tot die hond door te dringen en er veel moeite voor deed waar anderen daar geen tijd of zin in hadden? Of is het je geweldige onweerstaanbare persoonlijkheid naar honden in het algemeen en Amoz in het bijzonder Of iets daartussenin? Ik vind het in elk geval een story om van te smullen, uniek en prachtig met alleen maar winners

Ik heb geen geheim
Ik denk dat het een combinatie is geweest van allerlei factoren. Er was duidelijk een 'klik' omdat hij in het asiel al toenadering zocht (op zijn voorzichtige en wat onhandige manier) en normaal bij iedereen minstens 5 meter uit de buurt bleef. Dat kwam waarschijnlijk mede doordat ik hem vanaf het begin totaal negeerde en daar vaak uren stilzat in de kennel om foto's te maken en de honden te observeren, en dat maandenlang. Zijn nieuwsgierigheid won. Het begon ermee dat hij achter me voorzichtig dichterbij kwam en dan zijn neus in mijn haar stak Dat zegt dus ook heel veel over Amoz; hij was degene die toenadering tot mij zocht en niet andersom. Ik liet hem mij helemaal besnuffelen en negeerde dat ook compleet.

Dat hij hier in huis zo snel 180 graden omdraaide, was denk ik voor een groot deel vanwege de veranderde leefsituatie: hij moest ineens in een kleine ruimte met een mens samenleven, hij kon dat niet meer uit de weg gaan maar was ineens afhankelijk van mij voor alles: voor zijn eten, om zijn behoefte te kunnen doen, om de nieuwe wereld te leren kennen. Ik denk ook dat de aanwezigheid van de andere honden en hun omgang met mij hem een heel goed voorbeeld hebben gegeven.

Ik heb hem nóóit onder druk gezet, alles uit hemzelf laten komen, ben altijd zo kalm en voorspelbaar mogelijk geweest zodat hij duidelijkheid kreeg en vertrouwen. Heel veel geduld, maar ook doorzettingsvermogen: uiteindelijk ben ik altijd degene die het langst volhoudt. Zo wilde hij in het begin de auto niet in. Optillen was geen optie (hij liet zich nog amper aanraken en was in het asiel een hond die flink beet als hij zich door mensen in het nauw gedreven voelde) en met de riem erin trekken vond ik om dezelfde reden geen optie. Ik ging dus in de auto zitten met alle deuren open, koffie erbij, en wachten (niet lokken, niet toespreken of aankijken, gewoon wachten). De eerste keer heb ik denk ik drie kwartier gewacht tot hij uiteindelijk toch die auto in stapte. De tweede keer nog maar een kwartier, en zo ging dat heel snel beter. Hij wist dus ook al heel snel dat ik niet opgaf. Dat was in heel veel situaties mijn aanpak.
Ik heb hem alleen héél, héél veel beloond voor het maken van contact op welke manier dan ook en voor het volgen van mijn leiding met hele stukken lichtgekookte kipfilet. Misschien is die kipfilet dus wel het geheim
Blijkbaar heeft die aanpak bij hem in ieder geval heel goed gewerkt. Met Amy heb ik het op sommige punten heel anders aangepakt, ik volg daarin gewoon mijn gevoel en wat ik zie qua reacties bij de hond.

Heel interessant om te lezen hoe je dit voor elkaar hebt gekregen. Ik denk dat je wel degelijk een geheim hebt (nu niet meer natuurlijk ): je hebt enorm veel gevoel voor honden. Complimenten

Ik las laatst het topic over Amy, in één ruk uitgelezen, wat een prachtig en ontroerend verhaal was dat. Nu met Amoz hetzelfde!
Waarschijnlijk heb ik het ergens gemist hoor, maar uit je topic van Amy geloof ik had ik vernomen dat Amoz eerst als opvanger kwam. Heb je hem gehouden omdat je zelf zo verknocht aan het raakte of omdat in iemand anders (minder deskundig, ga ik even vanuit) handen hij misschien niet zulke grote stappen zou hebben gemaakt? Aan interesse in deze prachtige hond zal het vast niet gelegen hebben?

anniek16 schreef:Ik las laatst het topic over Amy, in één ruk uitgelezen, wat een prachtig en ontroerend verhaal was dat. Nu met Amoz hetzelfde!
Waarschijnlijk heb ik het ergens gemist hoor, maar uit je topic van Amy geloof ik had ik vernomen dat Amoz eerst als opvanger kwam. Heb je hem gehouden omdat je zelf zo verknocht aan het raakte of omdat in iemand anders (minder deskundig, ga ik even vanuit) handen hij misschien niet zulke grote stappen zou hebben gemaakt? Aan interesse in deze prachtige hond zal het vast niet gelegen hebben?

Amoz is hier gebleven omdat hij zo fantastisch in de roedel paste - op de één of andere manier was alles direct helemaal in balans toen hij erbij kwam - en ik al zo snel zo'n sterke band met hem had, dat ik hem ook echt niet meer kwijt wilde. Ik denk dat hij het ook prima bij iemand anders had kunnen doen hoor, hij is eigenlijk helemaal geen moeilijke hond, maar hij moest alleen nog wat vertrouwen in mensen krijgen. Hij is eigenlijk behoorlijk stabiel en absoluut geen angstige hond, hij was alleen extreem wantrouwend t.o.v. mensen.

Ik vind hem werkelijk een prachtige hond.

prachtige hond, prachtig verhaal, prachtige foto's; super gedaan

Hij is ZO knap!
Maar hij lijkt me ook ontzettend lief
Fijn dat jij zijn baasje bent geworden!

Amoz is de enige buitenlander die ik zo zou willen hebben Lijkt mij een knappe en fijne hond.

wolvster schreef:Hij is ZO knap!
Maar hij lijkt me ook ontzettend lief
Fijn dat jij zijn baasje bent geworden!

Ja, bij de mooie buitenkant hoort een minstens net zo mooie binnenkant Hij is ook echt verschrikkelijk lief en op veel momenten ook echt aandoenlijk. Amoz is nooit vervelend, nooit veeleisend, met alles blij en een enorme knuffelkont. Hij is heel gevoelig van karakter maar heeft tegelijk een soort onverstoorbaarheid en trots, wat ik een heel mooie combinatie vind.

Hij is echt prachtig, lijkt me echt een geweldige hond! Hij heeft het super getroffen bij jou, Mila en Amy!