Dat wat ik met hem had is moeilijk te beschrijven, ook niet echt uit te leggen. Het was jarenlang hij en ik en ik en hij. Mijn vriend kende hem destijds nog wat op afstand, maar hij noemde later Finn een hond die bijna menselijk was, maar ook dat de band die we hadden zo duidelijk zichtbaar was.
En zo kreeg ik jaren later nog wel eens te horen van mensen dat we zo een eenheid vormden. Nog steeds wordt er over hem gepraat, naar hem gerefereerd en is hij zo levend nog in gedachten.
Vandaar dus toch nog even in memoriam voor mijn Finn, mijn eerste hond, mijn kameraad.
