Dag lieve Cas, mijn schaduw, mijn maatje, mijn vriendje.. .
16 was ik, toen je in mijn leven kwam. Een knuffelige westy, zo stond je op marktplaats. Een hondje met een rugzak waar niet meer voor gezorgd werd en oh wat was ik blij met je.
Mijn kleine maatje, witte spookje, trouwe schaduw...
We hebben elkaar zo hard nodig gehad. Mijn wereld draaide om jou, jouw wereld draaide om mij. Door jou moest ik wel doorgaan want wat zou er met je gebeuren als ik dat niet deed.
Het lijkt wel alsof je dat wist, dat je lang genoeg je blije zelf bent geweest tot je zeker wist dat ik het aan zou kunnen zonder jou.
Alle keuzes die ik maakte, waren altijd met het oog op jou, zodat jij niet ongelukkig hoefde te zijn. Je kon niet alleen zijn en daar heb ik me uiteindelijk bij neergelegd. Overal ging je mee naar toe. Visite, winkels, restaurants, zelfs plekken waar je niet mocht komen smokkelde ik je gewoon mee naar binnen en daar kwamen we meestal nog mee weg ook.
Gister, na weer een nacht vol pijn, geril, gekreun, gehijg en benauwdheid heb ik de allermoeilijkste keuze ooit moeten maken. De dierenarts vragen om je in te laten slapen.
Een keuze die ik niet wilde maken, die ik amper kon maken, maar wel een die nu echt moest.
Je was nu al een poos zo ziek, zo benauwd en je beter maken kon niet meer. Het leven was niet leuk meer voor je, al deed je zo je best, het ging gewoon niet meer.
We hebben gisteren alles wat je maar lekker kon vinden gekocht. Dingen die je anders nooit mocht omdat je dan last van je buik kreeg. Normaal eten deed je al even niet meer, en dat zei voor ons ook al genoeg. Caspertje die normaal al intens gelukkig werd van een blaadje sla, wil niet eten....
Gelukkig vond je de dingen die we mee hadden genomen erg lekker. Kuipjes cesar, bacon strips, rookvlees, slagroom, serranoham en nog meer lekkers. Gisteren zijn er wat mensen geweest die je in hun hart hebben gesloten door je vrolijke lieve karakter. Ook zij zagen het, je was er klaar mee, je was op, het is genoeg. Je kon niet veel meer dan even gedag zeggen om daarna te liggen en niet meer te reageren. Het was tijd.
Vanmorgen zijn we er samen nog even op uit geweest, wij met zijn tweetjes zoals vroeger. Snuffelen en liggen in het gras, een rit op de scoot waar je altijd van genoot en heel veel lekker eten.
Om 11 uur kwam de dierenarts waar je een beetje van schrok. Je was altijd zo bang voor hem. Maar tegenstribbelen had je vandaag geen kracht meer voor. We hebben je vastgehouden, geknuffeld, gekust, en terwijl je langzaam slaperig werd van de eerste prik, at je nog gauw een bakje cesar leeg. De dierenarts had nog nooit zoiets gezien. Je kon nog amper overeind blijven, maar je at gauw door. De mooiste dood die er voor jou bestaat.
Terwijl je in slaap viel en steeds dieper wegzakte zagen we al gelijk een groot verschil. Er kwam eindelijk een rust over je heen. Je klonk niet meer zo benauwd, alles werd traag, je hart, je ademhaling. De 2e definitieve prik was amper nodig. Het was tijd.
Mijn lieve maatje, wat mis ik je nu al verschrikkelijk. Ik weet niet hoe het zonder jou moet. Ik weet dat het het enige juiste was wat ik kon doen, maar het doet zoveel pijn.
Dag lief vriendje.... We zullen je missen.
heel veel sterkte
Dag Casper, wat was het leuk om je hier op het forum zo nu en dan tegen te komen. Wat fijn dat hij snoepend is gaan slapen. Veel sterkte zonder hem 
heel erg veel sterkte 
Wat een gemis zal het zijn na al die tijd. 
