Ik val op kolossale honden; vind mijn berner al bijna te klein.
Maar er zit nu een schattig wit/bruin hondje op mijn schoot en uit de reismand in de keuken komen zachte piepjes van een stokoud mannetje dat niet langs de katten durft.
Mijn Noor toont de spreekwoordelijke onbevreesdheid van haar ras, door ze gewoon te benaderen, besnuffelen en vervolgens op de reismand te gaan slapen, terwijl de bruintjes hun heil hogerop gezocht hebben. Zitten ze arrogant gepikeerd te staren naar die vreemde wezens.
Het zijn de wawa's van mijn zusje, plompverloren hier afgegeven omdat zij haar dochter onverwachts gaat helpen verhuizen. En in tegenstelling tot wat er elders beweerd wordt, zijn ze helemaal niet afstandelijk of venijnig tegen mij als niet-eigenaar.
Integendeel, ze zitten het liefst bij me op schoot, maar ze kunnen er niet zelf op klimmen. Wat ze dan doen is bij je stoel komen staan, slaan met de voorpootjes om je aandacht te trekken om dan vervolgens hun bevallige kontjes naar je toe te draaien, zodat je hen kunt optillen.
Toch wel leuk voor één dagje. Ik geneer me alleen rot om ze zo te moeten uitlaten; gezien worden met wawa's is van een andere orde!
