Inslapen golden retriever 13 1/2

[GoldenDarwin]

Hallo, gisteren hebben wij tot ons groot verdriet te horen gekregen dat onze lieve golden retriever Darwin word ingeslapen. Dat gebeurd morgenmiddag. Ik kan niet anders zeggen dat wij als gezin helemaal kapot zijn van dit nieuws.. Ik hoop hier het van mij af te schrijven en troost te vinden.

Wat doet het toch pijn..

[Bishy]

Veel sterkte morgen en de komende tijd

[Sigrid,Sandy en Diva]

Heel veel sterkte !

[gonnie]

Sterkte.

[Lunatic]

Sterkte

[Yara]

Wat erg voor jullie. Heel veel sterkte morgen!

[Sas]

heel naar, veel sterkte. Bedenk wel dat je voor hem een mooie beslissing neemt, geen pijn meer en je geeft hem een waardig afscheid.

[Wolfsblut]

Sterkte, dat valt zwaar.

[cornelia]

Wat is er gaande ? Oud en op of nare ziekte ? Ongeval ?
Al vaker hond moeten missen, af moeten staan ?

Enfin, vertel het maar eens een keer als je daar behoefte aan hebt.
Voor morgen heel veel sterkte.

[Sterre]

Heel veel sterkte. Ik heb het twee keer moeten doen. Dat ging allebei de keren heel rustig. Ik hoop dat het voor jullie hond ook zo rustig zal verlopen. Maar het is een groot verdriet. Dus nogmaals alle sterkte gewenst.

[GoldenDarwin]

Wat is er gaande ? Oud en op of nare ziekte ? Ongeval ?
Al vaker hond moeten missen, af moeten staan ?

Enfin, vertel het maar eens een keer als je daar behoefte aan hebt.
Voor morgen heel veel sterkte.

Afgelopen maandag kon hij niet meer op zijn achterpoten staan.. die waren al een tijd minder hoor.
Ook wou hij weinig eten en drinken hebben.
Je denk ach misschien is die ziek en word hij wel weer beter. Gisteren toch maar de DA gebeld en we konden direct komen. Ze hebben hem onderzocht en daar kwam uit dat hij weinig rooie bloedcellen had en dat zijn nieren niet helemaal meer werkten. Maar het ergste was dat hij een bloeding in de mild heeft gehad waardoor hij niet meer op zijn achterpoten kon staan. Uiteindelijk kwam de DA tot de coclusie dat inslapen het beste voor hem was.

Dit is de eerste hond die ik/wij afgeven(ben 24). Maar dat het zo'n pijn en verdriet opleverd:( wat een ellende. Wat was ik gek op die hond

[Lemuria]

Wat was ik gek op die hond

Bént! Geniet nog even extra van hem, vertroetel 'm en maak de lekkerste hapjes voor 'm als-ie dat wil eten.

Goh, dan was je 11 toen je 'm kreeg. Je bent bijna met 'm opgegroeid, lijkt me erg zwaar inderdaad. Sterkte alvast! Maar vergeet echt niet nog even te genieten...

[cornelia]

Ja, de 1ste keer is het schrikken hoe zeer dat echt doet, en de 2de en 3rde en zoveelste keer ook nog.

Heet hij Darwin ? Heb je hem vanaf pup ?
Heb je een idee wat je vanavond gaat doen ? Enfin, ik vraag dat omdat het later prettig kan zijn om terug te kunnen kijken op een soort (ritueel) afscheid nemen. Nu is dat natuurlijk dikke niks maar later kun je daar dan best weer veel aan hebben.

[twinkeltje]

Heel veel sterkte

[GoldenDarwin]

Ja, de 1ste keer is het schrikken hoe zeer dat echt doet, en de 2de en 3rde en zoveelste keer ook nog.

Heet hij Darwin ? Heb je hem vanaf pup ?
Heb je een idee wat je vanavond gaat doen ? Enfin, ik vraag dat omdat het later prettig kan zijn om terug te kunnen kijken op een soort (ritueel) afscheid nemen. Nu is dat natuurlijk dikke niks maar later kun je daar dan best weer veel aan hebben.

Ja hij was 3 a 4 weken toen die bij ons kwam. Ja zijn naam is Darwin. Waarschijnlijk blijf ik vanavond onder slapen net zoals mijn moeder. Die heeft dat gister ook al gedaan. Voor de rest proberen we hem nog zoveel mogelijk te verwennen.. op bepaalde momenten zo moeilijk, soms met een lach meestal met veel tranen

[GoldenDarwin]

Ik zou wel graag weten hoe andere mensen er mee omgingen? al ben ik me er van bewust dat het voor iedereen anders is.

[ranetje]

Ik zou wel graag weten hoe andere mensen er mee omgingen? al ben ik me er van bewust dat het voor iedereen anders is.

Het is voor iedereen anders.
De pijn is er wel bij iedereen.

Als je wilt kan je na morgen een in memoriam schrijven over Darwin.
Daarvoor is er op dit forum een speciale hoek.
http://www.hondenforum.nl/plaza/viewforum.php?f=20

Veel sterkte morgen en knuffel hem nog maar eens flink vanavond.

[Feather__]

Ik heb vrijdag mijn kat moeten laten inslapen. Hij takelde heel erg snel af en binnen 2 uur nadat ik had besloten dat hij aangaf dat hij écht niet meer wilde was hij ingeslapen.. Heel snel maar voor hem het beste wat we konden doen. Hij wilde niets meer, hij kon geen rust meer vinden, zelfs smeerworst wilde hij niet oplikken. Hij was 14,5 en ik nu 24. Dus ook ik ben met hem opgegroeid. (net zoals met de kat die ik vorig jaar moest laten inslapen (bijna 17))

Hoe ga ik er mee om? Ik had met Minnie heel erg veel moeite. Ze deed het nog maar moest een operatie en had het aan haar nieren. Dat zou een veel te harde klap zijn voor haar nieren en haar door laten lopen zonder operatie kon niet. Heb een maand iedere dag gehaald.. Een half jaar later nog wekelijks en nu een jaar later is het allemaal gezakt. Ik kan aan haar denken en dan lachen ipv huilen.

Voor Gizmo was het gewoon echt het beste. Ik heb er nu bijna een week later natuurlijk nog steeds heel veel last van. Maar ik weet dat ik het beste heb gedaan voor hem en dat was het enige wat we voor hem konden doen.

Huil lekker, dat mag! En je zal merken dat het gaat slijten. Uit je verhaal lees ik ook dat dit echt het beste is voor je hond. Hou dat voor ogen.
En heel veel sterkte morgen..

[Lemuria]

Toen m'n kat overleed (daar ben ik niet minder aan gehecht dan aan m'n hond) ben ik een poos heel kwaad geweest op mezelf, toen eens flink uit gejankt, lopen snotteren en snuiven bij vrienden en nu zijn het vooral de mooie herinneringen aan 'm waar ik aan denk. Maar dat is mijn manier. Wie weet ga jij je wel vastbijten in een hobby. Of trek je je een poosje terug. Moeilijk om dat van tevoren te bedenken. Laat 't maar gebeuren.

[g.vercoelen]

Heel veel sterkte morgen

[Shari]

In Augustus word het alweer 2 jaar dat onze labrador is ingeslapen was net 13 en hadden hem gekregen als pup. Wat een verdriet heb ik gehad zeg. Gewoon accepteren dat je verdriet heb en op zijn tijd lekker brullen...
We hebben zijn as thuis staan en er hangt een grote canvas plaat van hem en meerdere foto's. Ook heb ik een tattoo laten zetten.

[mariabel]

Heel veel sterkte , het besef dat hij er morgen niet meer is moet vreselijk zijn voor je/jullie. Maar voor hem is het het beste . Ik hoop dat dat je ook wat troost geeft , dat je een Darwin waardig besluit nemen gaat . Maar wat een gemis zal het zijn, zo lang je kameraad geweest , dat is vreselijk.
Hier al meerdere honden en katten in laten slapen, ik vind het vooral vooraf het moeilijkst, het besef dat ik ze moet gaan laten gaan , maar als ze ingeslapen zijn heb ik er vrede mee en rouw dan om ze.

[Thomas]

Ik heb er nog geen ervaring mee, ik had mijn hond inderdaad vanaf mijn twaalfde, en nu is ze 9. Ik moet er niet aan denken.

Ik wens je onwijs veel sterkte.

[cornelia]

Wij hebben inmiddels 4 katten en 4 honden moeten afstaan. Alle 8 waren ons even lief, niet altijd om dezelfde reden maar ze waren ons even dierbaar. De ene manier van dood gaan is niet "makkelijker" dan een andere. Er zijn dieren gestorven zonder tussenkomst van een da, 1 kat viel binnen dood uit de vensterbank, zo van de ene seconde op de andere. Er zijn er ook die wel met hulp van de da zijn gestorven. Het was allemaal even verdrietig, altijd te vroeg ook al wisten we altijd wel dat het echt niet anders kon omdat de tijd echt helemaal op was (vrijwel alle dieren hier waren van hoge tot zelfs zeer hoge leeftijd) We zijn er altijd wel bijgebleven. Inderdaad ook matras in de kamer, veel aaien, veel knuffels en heel veel herinneringen ophalen. Bij onze laatste hond is de da thuis gekomen, dat was wel heel goed. Bo is gewoon op zijn eigen bedje ingeslapen. Al onze dieren zijn gecremeerd (er zal bij jou in de buurt ook wel een crematorium zijn als je dat overweegt) Naar gelang de aard van het beestje waren dat gezamenlijke crematies (met andere katten/honden) of individueel. Onze Bo was geen hondenhond dus die konden we niet met anderen honden laten cremeren, dat gaf geen pas. Enfin, dat soort, misschien onbenullige dingen. Idem met de as, de een ligt op het algemene strooiveldje, een ander ligt in het park, Bo staat op de schoorsteen. Nou ja, verder veel huilen maar vooral veel praten over "weet je nog toen.....". Veel foto's kijken. Wij hebben hier dan nog een soort "galerij der gesneuvelden" dus de foto moet daar bij gehangen worden. Lijstje zoeken, mooie foto uitzoeken etc.
Enfin, allerlei rituelen die in de loop der jaren zijn ontstaan; geboorte data en overlijdensdata bijhouden, "vandaag is het 16 jaar geleden dat.........".
Een memoriam schrijven zoals Ranetje zegt, kan heel helpend zijn.

Verder de vraag die straks gesteld gaat worden, door jou of door je omgeving "komt er een andere hond ?" Maar net als met al die andere dingen; daar ben je pas aan toe als je daar aan toe bent en niet eerder.

Doe het rustig aan, stap voor stap. Rouwen doe je helemaal op je eigen manier, sommige dingen kunnen helpen maar je voelt zelf wel wat goed doet en wat niet. Schaam je nergens voor. Mensen die geen dieren hebben denken daar vaak anders over maar ik durf me rustig ziek te melden als ik me vreselijk klote voelde, en dan zei ik gewoon dat ik een dierbare had verloren en ook dat dat een hond of kat was.

Ik wens jullie een "goede" avond en nacht toe, waar je later mijmerend op terug kan kijken en kunt zeggen; "het was goed zo".

[iones]

Dit is de eerste hond die ik/wij afgeven(ben 24). Maar dat het zo'n pijn en verdriet opleverd:( wat een ellende. Wat was ik gek op die hond

Volgende hond die je af moet geven doet weer net zo´n pijn hoor. Denk niet dat het gemakkelijker wordt.
Het verliezen van een vriend is gewoon niet niks. En een hond is deel van de familie.

Ik denk dat de meeste mensen met een hond het zo ervaren dus je bent geen uitzondering. Heel veel sterkte met het verlies.

[GoldenDarwin]

Ja ik bedoelde ook niet dat het makkelijker zou worden. Sorry als het zo overkwam. Over na zijn overlijden hebben we het al veel gehad. We gaan hem op zijn favoriete plaats bij ons in de achtertuin begraven. Hij ligt nu mooi te slapen. Tot nu toe doen alle reacties veel goed. Je voelt je toch alleen op dit moment. Al deel ik het verdriet veel met mijn moeder. Mijn vader heeft het ook moeilijk maar wil het niet laten blijken. Hoop vooral dat je later lachend herinneringen kunt ophalen al lijkt dat nu zover weg.

[iones]

Ja ik bedoelde ook niet dat het makkelijker zou worden. Sorry als het zo overkwam. Over na zijn overlijden hebben we het al veel gehad. We gaan hem op zijn favoriete plaats bij ons in de achtertuin begraven. Hij ligt nu mooi te slapen. Tot nu toe doen alle reacties veel goed. Je voelt je toch alleen op dit moment. Al deel ik het verdriet veel met mijn moeder. Mijn vader heeft het ook moeilijk maar wil het niet laten blijken. Hoop vooral dat je later lachend herinneringen kunt ophalen al lijkt dat nu zover weg.

Ik dacht alleen dat je de valse hoop zou koesteren dat het de volgende keer gemakkelijker zou zijn. Maar dat wordt het nooit. Je leert misschien er beter mee om te gaan.

Nu op dit moment staat de wereld een beetje stil voor je en andere dingen zijn niet belangrijk meer. Pas als je hond eenmaal ingeslapen is, zal er een soort rust over je komen want die ontbreekt nu.

De eerste periode thuis is wel zwaar. Steeds dat grote gemis, de lege plek die hij achter laat. Erg confronterend. Ik zou er als ik jouw was maar veel op uit trekken.

[cornelia]

Toen ik heel jong was hadden wij een poes; Moortje.
Mijn vader, een Rotterdamse taxichauffeur (ik heb het nu over de jaren '60) was ook zo'n stoere.
"Ja dat weet je met zo'n stomme kat, dat gaat natuurlijk prompt de pijp uit". Maar mijn vader werkte vaak 's nachts
en mijn moeder had dan al vaak gezien dat Moortje 's nachts naast het bord van mijn vader zat om samen
nog even wat te eten. Op zaterdag nam mijn vader van de markt dat een gerookte makreel mee waarvan de helft bij Moortje terecht
kwam. Toen Moortje dus gestorven was ging mijn vader hem naar het stort (de vuilnisbelt) brengen.

Later bleek dat hij hem ergens in het park had begraven met een steen er op. Toen men later n.l. het park ging renoveren was hij nogal ontdaan en na lang aandringen kwam dus het verhaal op tafel. Daar en daar ergens onder een mooie struik heb ik die rot kat begraven en er ook nog voor een paar knaken een steen op laten maken. Die had dus een grafsteentje gekocht.
Helaas is die nooit meer terug gevonden.

Zo gaat dat soms met vaders.

[GoldenDarwin]

Jullie zouden eens moeten weten hoe goed jullie reacties mij doen. Bedankt. De wereld staat inderdaad stil op dit moment. Mijn ouders willen geen andere hond meer. Ze willen dit verdriet niet nog eens meemaken(wie wel natuurlijk). Ik zelf sta er op dit moment ook zo in. Maar stiekem hoop ik dat ek er ooit weer klaar voor ben om nog eens een hond te nemen.

[iones]

Jullie zouden eens moeten weten hoe goed jullie reacties mij doen. Bedankt. De wereld staat inderdaad stil op dit moment. Mijn ouders willen geen andere hond meer. Ze willen dit verdriet niet nog eens meemaken(wie wel natuurlijk). Ik zelf sta er op dit moment ook zo in. Maar stiekem hoop ik dat ek er ooit weer klaar voor ben om nog eens een hond te nemen.

Heb ik al zo vaak horen zeggen in die situatie! En ik zei het trouwens zelf ook toen ik het de eerste keer meemaakte. Dat was bij Beatle, de poedel die er al was voordat ik geboren was en waar ik mee opgegroeid was.

Maar weet je, het verdriet kun je natuurlijk inderdaad wel missen als kiespijn. Alleen al die jaren vreugde die er aan vooraf gaat.... had je die dan willen missen? Misschien moet je dat ook eens aan je ouders vragen, of ze de periode met jullie hond dan liever niet hadden meegemaakt om dit verdriet niet te hebben.