Daar zag ik je liggen in een mandje. Je dekentje was koud en nat want het regende
regelrecht je mandje in. Je lag te bibberen.
Ik gaf je een koekje. Je keek me met je ene goede oog aan, is dat echt voor mij?
Je was al op leeftijd. Ik kon je niet vergeten. Ik dacht ik neem je mee naar huis,
zodat je zolang als je kan nog even kan voelen hoe een hondenleven hoort te zijn.
Na alle controles, testen en entingen bleek dat je een lekkend hart had en ernstige nekartrose.
Dat eventjes werden 3 jaar en 8 maanden.
Ik ben zo blij en dankbaar dat ik je in mijn levenheb mogen ontmoeten en dat ik je mocht vertroetelen. Je was zo trouw, zo dankbaar zo intens lief.
Het laatste jaar deed je andere oog ook niet meer en werd je blind. Toen werd je wereldje kleiner omdat
je ook al doof was. maar wat had je een rotsvast vertrouwen in mij met wandelen. Mensen op straat konden niet geloven
dat je blind was omdat je altijd voor mij uit rende. Je wist toch wel dat ik je nergens tegenaan liet knallen.
En ineens was je lichaampje op..... Ik mis je enorm lieve Ginger maar wat heb je nog genoten en dat maakt voor mij alles goed.
Rust zacht dapper meisje van me.
eerste keer op de bank....
nog veel te mager....eerste keer met een balletje....
heel veel sterkte 
