Het HondenForum

Gisteren bij de jachttraining voor het eerst met Vriend gespeurd. IK weet eigenlijk niet precies waarom ik er zelf niet al eerder mee begonnen was, denk dat het me op één of andere manier wat saai leek.
Maar wat was het LEUK
Eerst een wiebelige plank over een sloot en daarna kriskras door een dicht bosje.
Geweldig om te zien hoe Vriend direct na de sloot zijn neus bijna in de grond boorde en er in een flinke vaart vandoor ging. Hier en daar waren er herkenningpunten geplaatst zodat je als baasje wist dat je goed ging. Op een gegeven moment aarzelde hij, bleef staan, snuffelde en vervolgde zijn weg weer in een flinke vaart om mij vervolgend bij een vossenhol te brengen Hihi, dat was niet helemaal de bedoeling dus ik heb hem maar mee terug genomen naar het laatste herkenningpunt en de route richting hol geblokt. Neus ging weer op de grond en zoef toen in één vaart door naar het eindpunt. WOW

Wij waren als tweede aan de beurt, na afloop kon je zelfstandig met je hond nog apporteren, volgen etc maar ik kon niks meer met hem beginnen. Hij wilde terug

En ik eigenlijk ook, wat geweldig om te zien dat zo'n hond zonder het ooit aangeleerd te hebben precies doet waar hij voor 'gemaakt' is. Wat een passie.
Apporteren deed hij al toen we hem net uit het nest hadden, maar dit is op één of andere manier toch anders.
Dit smaakt naar meer

Het is super, aanleg sporten

Frolic schreef:Wij waren als tweede aan de beurt, na afloop kon je zelfstandig met je hond nog apporteren, volgen etc maar ik kon niks meer met hem beginnen. Hij wilde terug

Misschien had dat vossenhol daar ook een beetje mee te maken, want dat was kennelijk bewoond?

Mooi dat je hem toch terug kon brengen naar het punt van de "verkeerde" afslag
Heb je toevallig ook gezien of en hoe zijn houding veranderde toen hij richting vos ging?

Jion schreef:Wat gaaf!

Het lijkt me ook heel leuk en wij gaan het op de Doe-dag binnenkort voor het eerst eens proberen. Ik ben wel heel benieuwd of mijn honden in een bos in staat zullen zijn het uitgezette spoor te blijven volgen, zonder afgeleid te worden door al die talloze 'echte' interessante spoortjes.

Daar was ik nu ook bang voor, want hij is dan wel jachthond, maar dit hadden we nog nooit gedaan. Bovendien barst het in de omgeving van de konijnen en 1001 andere lekker luchtjes. En juist daarom was het zo gaaf om te zien dat die neus strak op de grond ging en zijn poten zijn neus bijna niet bij konden houden

ranetje schreef:

Frolic schreef:Wij waren als tweede aan de beurt, na afloop kon je zelfstandig met je hond nog apporteren, volgen etc maar ik kon niks meer met hem beginnen. Hij wilde terug

Misschien had dat vossenhol daar ook een beetje mee te maken, want dat was kennelijk bewoond?

Mooi dat je hem toch terug kon brengen naar het punt van de "verkeerde" afslag
Heb je toevallig ook gezien of en hoe zijn houding veranderde toen hij richting vos ging?

Haha, dat was idd bewoond en daar had ik nog geen eens aan gedacht. Wat een groentje ben ik ook

En zijn houding, nu je het zegt was ook anders. Heb ik ook helemaal nog niet eerder bij nagedacht. Op hij moment dat hij zo aarzelde en mij meetrok richting vossenhol zat zijn neus niet meer aan de grond. Ik heb me nog afgevraagd of hij wel goed ging toen. Hoe zijn houding verder was weet ik eigenlijk niet. Ik was grotendeels bezig om takken en boomstronken te ontwijken. Terug bij het ' verkeerde afslag ' punt ging zijn neus weer op de grond.

Volgende keer zal ik proberen meer op zijn houding te letten, ook voor mezelf.

Twee weken geleden moesten we de hond het veld in sturen en lag er her en der wild verstopt. Wij wisten ook niet waar. Gewoon eens kijken wat je hond doet. Nou die van mij draafde een rondje en deed niks. Dacht ik. Tot de instructeur mij erop wees dat Vriend elke keer dat hij bij het wild was oogcontact met mij gemaakt had. Ik zat eigenlijk op heel andere tekenen te wachten, en heb dat oogcontact gewoon gemist. Dus nog een keer gegaan en ja hoor, telkens even heel vluchtig oogcontact en als ik dan op die plek ging kijken lag daar idd wild.
Dit baasje moet nog heel veel leren, de hond kan het wel

Ik heb met mijn laatste teckel zweet gelopen (opsporen van gewond groot wild) en het allermoeilijkste vond ik om op de been te blijven en tegelijkertijd mijn hond te lezen om te zien of we nog wel goed zaten.
Ik heb herhaaldelijk plat op mijn neus op de bosgrond gelegen