Ik had gehoopt nog heel lang van Vlekkie te mogen genieten. Niks wees erop dat wij snel afscheid van elkaar moesten nemen. Tot vrijdag 14 maart. Ik zat, voor mijn gevoel, in een shock. Ben er nu nog altijd niet uit.
Ik mis zijn capriolen. Wanneer hij lekkers kreeg dan spuugde hij altijd de eerste twee stukjes die we hem gaven uit. Het derde stukje at hij dan wel. Vierde, vijfde en zesde stukje ook. Nadat hij het laatste stukje op had ging hij alsnog de eerste twee stukjes opeten. Het leek ook alsof hij lachte wanneer ik een foto van hem maakte. De vijfjes die hij mij gaf wanneer hij met de bal wilde spelen zal ik nooit vergeten.
Overigens: zijn naam heeft hij te danken aan zijn puppy jaren. Als enige in het nestje had hij witte plukjes haar. Vandaar besloot de toenmalige eigenaar hem Vlekkie te noemen. Misschien geen naam voor een reu... Maar het herinnerende ons wel aan zijn puppy jaren. Na zijn eerste kappersbezoek waren de witte plukjes verleden tijd.
Verdriet is enorm. Ben bang dat er ook nog een hele lange tijd overheen zal gaan.
Ik wilde eigenlijk nog wachten met de aanschaf van een nieuw hondje. Maar afgelopen zondag kreeg ik van mijn moeder en zusje een kleine puppy cadeau. Ondanks een enorm dubbel gevoel merk ik dat hij de pijn ietwat verzacht. Ik hoop dat ik met hem zo goed bevriend raak als met Vlekkie. Onze band was super.
. 
