Dag lieve Nicky 23-1-1997/1-6-2011
Geplaatst: 05 jun 2011 20:59
Afgelopen woensdag 1 juni is mijn lieve kleine grootse Yorkshire Nicky overleden.
Ze is 14 jaar en 4 maanden geworden,maar ik had haar nog lang niet kwijt gewild.
Goed,ze werd het laatste jaar duidelijk ouder,kon niet meer op de bank springen,dus haar er maar optillen.
Op 20 december 2007 is ze geopereerd aan tumoren bij de melkkliertjes en het ging al snel weer goed met haar.
Wel had ze weer een aantal kleine tumoren bij de overige tepeltjes,maar we wilde haar ivm haar leeftijd toch niet weer laten opereren en volgens de dierenarts hele grote kans dat het goedaardig was.
Afgelopen 9 mei zijn we een midweekje naar de Ardennen gegaan,ze hield helemaal niet van vakantie,maar de Ardennen kon ze wel waarderen altijd.
Zoon ging haar en teckeltje Lara uitlaten en vond haar heel erg trekken,ze droeg daar al lang geen riempje meer voor,maar zo'n ander gevalletje,zodat ze geen last van het strottehoofdje kon krijgen,dat is een zwak punt bij Yorkshires.
Bij binnenkomst maakte ze een erg snurkend geluid,wat niet overging,dus mss toch het strottehoofdje,als ze sliep had ze er geen last van.
12 mei gingen we weer naar huis en ik heb nog nooit zo'n blije hond gezien toen de achterdeur openging en ze in haar geliefde tuin kon.
Ze nam een sprong van 3 meter,leek wel te vliegen,van de deur over het terras het gras op.
Daar ging ze weer rondjes rennen en op haar rug liggen rollen.....zooooo enorm blij.
We waren blij dat we thuis waren.
Ook leek het gesnurk over te zijn,dus ik gooide het op zenuwen,door die vakantie.
We zouden binnenkort naar de dierenarts gaan voor de inentingen,maar ik wilde even wachten omdat ze allebei loops waren....had ik maar nooit gewacht en meteen met het kleine popje naar de dokter gegaan.
Anderhalve week geleden wilde ze haar voer niet meer,dus puppyvoer gekocht,ook omdat ze erg mager werd.
Ook dat wilde ze niet.
Wel het eten van onze borden ging er nog in,het was een kei in bedelen en ik was allang blij dat ze iets at.
Af en toe een beetje brintapap en een knakworstje wist ze ook wel raad mee.
Het is altijd al een kritisch dametje geweest wat eten aangaat.
Woensdagmorgen toen ik uit bed kwam zei mijn man dat het helemaal niet goed ging,dat ze heel snel ademde en veel overgaf.
Ze stond in haar geliefde tuin en toen ik haar zag wist ik dat het goed mis was.
Proestend kwam er roze vocht uit het bekje,dan ging het een paar minuten iets beter en kwam er weer een aanval,zo ging het maar door.
Meteen de dierenarts gebeld en afgesproken dat we om 10 over 3 zouden komen,ook met Lara gelijk,voor de prikken.
De rest van de dag was vreselijk en ik maar op de klok kijken tot we naar de DA konden.
Ben geen moment van haar zijde geweken,ze wilde maar in die tuin blijven staan,hijgen,braken en keek constant met hele vreemde oogjes rond,alsof ze afscheid van de zon en van de tuin nam.
Ze probeerde om onder de buxus te gaan liggen,maar dat lukte niet.
Op wankele pootjes liep ze naar binnen,naar het harige kleedje,waar ze haar kluifjes altijd at,wiebelt even heen en weer en valt om,terwijl er een grote golf bloederig vocht naar buiten komt.
Meteen mijn zoon van boven geroepen,zodat hij afscheid kon nemen en de dierenarts gebeld,het was inmiddels kwart voor 3.
Moesten meteen komen,dit was een spoedgeval!
Nicky lag stil,maar kreeg nog een aantal stuiptrekkingen,waardoor we dachten dat ze nog leefde.
Achteraf besef ik dat ze al overleden is toen ze omviel.
Onder de handen van mijn zoon,we hadden haar 14 jaar terug voor hem genomen,hij heeft autisme en was doodsbang voor honden.
Toen was hij 9 jaar en Nicky heeft hem binnen 2 dagen van zijn angst af geholpen,zo klein als ze was...kon op je hand zitten.
Hebben haar in een handdoek gerold en naar de dierenarts geraced....die kon alleen de dood vaststellen.
Dit is vreselijk,ik mis haar zo enorm veel en kan al dagen alleen maar huilen.
Kan niet meer slapen,niet meer eten en ben heel somber,zie steeds dat beestje voor me die zo stond te lijden.
Heb ook last van een schuldgevoel,we hadden eerder naar de DA moeten gaan,zodat het niet zo,n martelgang was geworden die dag.
We hebben haar zelf naar het crematorium gebracht en zijn daar goed opgevangen.
Het achterlaten van Nicky was ook heel erg naar.
Vrijdag is ze gecremeerd en ik heb net op het nippertje nog een plukje haar af laten knippen,dat was ik vergeten en had daar zo'n spijt van.
Even later zijn we het urntje en plukje haar op gaan halen en toen ik in de auto met het plukje en urntje in mijn hand zat had ik ven het gevoel dat ik haar weer een beetje terug had en ze weer thuis kwam.
Lara aan het zakje haar en urntje laten snuffelen en ze gaf een klein likje over het urntje.
Urntje heeft een mooi plekje bij haar foto en elke keer als ik er voorbij loop aai ik met mijn vinger over het potje.
Ook nog 2 kleine aardewerken hartjes voor zoon en dochter bij het crematorium besteld om over een paar weken een beetje as in te doen.
Dochter heeft geen afscheid kunnen nemen...het ging veel te snel allemaal...jaren te snel!
Dit alles valt me heel zwaar tegen.
Ik heb veel meer verdriet van dit hondje dan dat ik ooit voor het verlies van een mens heb gehad.
Gaat dit nog over?
Zou ik ooit weer kunnen lachen?
Teckeltje Lara van 7 jaar heeft ook verdriet kan ik merken.
We hebben haar genomen als maatje voor Nicky,toen dochter het huis uitging.
Nick sliep altijd bij Samantha en vanaf dat we Lara hadden sliepen zij vaak tegen elkaar aan.
Ze deed niets zonder Nicky,ze ging Nicky uit haar mand of van buiten halen als er gebedeld moest worden.
Ook buiten had ze meer lef,nu is ze bang als ze in het donker uit moet.
Ze wil niet met de bal spelen in de tuin,dat is niet leuk als je er alleen op af moet rennen.
Als ze nu in de keuken een zakje hoort ritselen,loopt ze naar de tuin of het lege plekje waar Nicky's mand stond,draait zichzelf dan snel om en duikt in haar mand.
Gisteren heb ik mezelf er moeten dwingen om het badje voor Lara neer te zetten,water is de lust in haar leven,pas nog probeerde ze of ze in het vogeldrinkbakje paste...dus niet,toen is ze maar in het kleine terrasvijvertje gesprongen.
Gelukkig was Lara blij in het badje,maar ik kon er niet van genieten,zie steeds Nicky in die tuin voor me.
Lieve lieve Nicky
Je blijft in ons hart,
daar waar je hoort!!!
Ze is 14 jaar en 4 maanden geworden,maar ik had haar nog lang niet kwijt gewild.
Goed,ze werd het laatste jaar duidelijk ouder,kon niet meer op de bank springen,dus haar er maar optillen.
Op 20 december 2007 is ze geopereerd aan tumoren bij de melkkliertjes en het ging al snel weer goed met haar.
Wel had ze weer een aantal kleine tumoren bij de overige tepeltjes,maar we wilde haar ivm haar leeftijd toch niet weer laten opereren en volgens de dierenarts hele grote kans dat het goedaardig was.
Afgelopen 9 mei zijn we een midweekje naar de Ardennen gegaan,ze hield helemaal niet van vakantie,maar de Ardennen kon ze wel waarderen altijd.
Zoon ging haar en teckeltje Lara uitlaten en vond haar heel erg trekken,ze droeg daar al lang geen riempje meer voor,maar zo'n ander gevalletje,zodat ze geen last van het strottehoofdje kon krijgen,dat is een zwak punt bij Yorkshires.
Bij binnenkomst maakte ze een erg snurkend geluid,wat niet overging,dus mss toch het strottehoofdje,als ze sliep had ze er geen last van.
12 mei gingen we weer naar huis en ik heb nog nooit zo'n blije hond gezien toen de achterdeur openging en ze in haar geliefde tuin kon.
Ze nam een sprong van 3 meter,leek wel te vliegen,van de deur over het terras het gras op.
Daar ging ze weer rondjes rennen en op haar rug liggen rollen.....zooooo enorm blij.
We waren blij dat we thuis waren.
Ook leek het gesnurk over te zijn,dus ik gooide het op zenuwen,door die vakantie.
We zouden binnenkort naar de dierenarts gaan voor de inentingen,maar ik wilde even wachten omdat ze allebei loops waren....had ik maar nooit gewacht en meteen met het kleine popje naar de dokter gegaan.
Anderhalve week geleden wilde ze haar voer niet meer,dus puppyvoer gekocht,ook omdat ze erg mager werd.
Ook dat wilde ze niet.
Wel het eten van onze borden ging er nog in,het was een kei in bedelen en ik was allang blij dat ze iets at.
Af en toe een beetje brintapap en een knakworstje wist ze ook wel raad mee.
Het is altijd al een kritisch dametje geweest wat eten aangaat.
Woensdagmorgen toen ik uit bed kwam zei mijn man dat het helemaal niet goed ging,dat ze heel snel ademde en veel overgaf.
Ze stond in haar geliefde tuin en toen ik haar zag wist ik dat het goed mis was.
Proestend kwam er roze vocht uit het bekje,dan ging het een paar minuten iets beter en kwam er weer een aanval,zo ging het maar door.
Meteen de dierenarts gebeld en afgesproken dat we om 10 over 3 zouden komen,ook met Lara gelijk,voor de prikken.
De rest van de dag was vreselijk en ik maar op de klok kijken tot we naar de DA konden.
Ben geen moment van haar zijde geweken,ze wilde maar in die tuin blijven staan,hijgen,braken en keek constant met hele vreemde oogjes rond,alsof ze afscheid van de zon en van de tuin nam.
Ze probeerde om onder de buxus te gaan liggen,maar dat lukte niet.
Op wankele pootjes liep ze naar binnen,naar het harige kleedje,waar ze haar kluifjes altijd at,wiebelt even heen en weer en valt om,terwijl er een grote golf bloederig vocht naar buiten komt.
Meteen mijn zoon van boven geroepen,zodat hij afscheid kon nemen en de dierenarts gebeld,het was inmiddels kwart voor 3.
Moesten meteen komen,dit was een spoedgeval!
Nicky lag stil,maar kreeg nog een aantal stuiptrekkingen,waardoor we dachten dat ze nog leefde.
Achteraf besef ik dat ze al overleden is toen ze omviel.
Onder de handen van mijn zoon,we hadden haar 14 jaar terug voor hem genomen,hij heeft autisme en was doodsbang voor honden.
Toen was hij 9 jaar en Nicky heeft hem binnen 2 dagen van zijn angst af geholpen,zo klein als ze was...kon op je hand zitten.
Hebben haar in een handdoek gerold en naar de dierenarts geraced....die kon alleen de dood vaststellen.
Dit is vreselijk,ik mis haar zo enorm veel en kan al dagen alleen maar huilen.
Kan niet meer slapen,niet meer eten en ben heel somber,zie steeds dat beestje voor me die zo stond te lijden.
Heb ook last van een schuldgevoel,we hadden eerder naar de DA moeten gaan,zodat het niet zo,n martelgang was geworden die dag.
We hebben haar zelf naar het crematorium gebracht en zijn daar goed opgevangen.
Het achterlaten van Nicky was ook heel erg naar.
Vrijdag is ze gecremeerd en ik heb net op het nippertje nog een plukje haar af laten knippen,dat was ik vergeten en had daar zo'n spijt van.
Even later zijn we het urntje en plukje haar op gaan halen en toen ik in de auto met het plukje en urntje in mijn hand zat had ik ven het gevoel dat ik haar weer een beetje terug had en ze weer thuis kwam.
Lara aan het zakje haar en urntje laten snuffelen en ze gaf een klein likje over het urntje.
Urntje heeft een mooi plekje bij haar foto en elke keer als ik er voorbij loop aai ik met mijn vinger over het potje.
Ook nog 2 kleine aardewerken hartjes voor zoon en dochter bij het crematorium besteld om over een paar weken een beetje as in te doen.
Dochter heeft geen afscheid kunnen nemen...het ging veel te snel allemaal...jaren te snel!
Dit alles valt me heel zwaar tegen.
Ik heb veel meer verdriet van dit hondje dan dat ik ooit voor het verlies van een mens heb gehad.
Gaat dit nog over?
Zou ik ooit weer kunnen lachen?
Teckeltje Lara van 7 jaar heeft ook verdriet kan ik merken.
We hebben haar genomen als maatje voor Nicky,toen dochter het huis uitging.
Nick sliep altijd bij Samantha en vanaf dat we Lara hadden sliepen zij vaak tegen elkaar aan.
Ze deed niets zonder Nicky,ze ging Nicky uit haar mand of van buiten halen als er gebedeld moest worden.
Ook buiten had ze meer lef,nu is ze bang als ze in het donker uit moet.
Ze wil niet met de bal spelen in de tuin,dat is niet leuk als je er alleen op af moet rennen.
Als ze nu in de keuken een zakje hoort ritselen,loopt ze naar de tuin of het lege plekje waar Nicky's mand stond,draait zichzelf dan snel om en duikt in haar mand.
Gisteren heb ik mezelf er moeten dwingen om het badje voor Lara neer te zetten,water is de lust in haar leven,pas nog probeerde ze of ze in het vogeldrinkbakje paste...dus niet,toen is ze maar in het kleine terrasvijvertje gesprongen.
Gelukkig was Lara blij in het badje,maar ik kon er niet van genieten,zie steeds Nicky in die tuin voor me.
Lieve lieve Nicky
Je blijft in ons hart,
daar waar je hoort!!!
