Het HondenForum

Vanochtend kwam ik hem ineens tegen op de fiets, duidelijk met zijn ziel onder de arm.

De gepensioneerde man die altijd met het chagrijnige swiffertje liep...toch stopte hij ook nu om mijn honden te knuffelen, bijna weer in tranen uitbarstend vertelde hij dat zijn geliefde hondje een paar dagen geleden was ingeslapen...een tumor in zijn hoofd.

Ondanks mijn moeite in het converseren met deze man (hij is namelijk doof), zag ik dit al aan de manier waarop hij nu doelloos rondfietste op het tijdstip dat hij normaal zijn swiffertje uitliet dat het gebeurd was en had ik intens medelijden met de man, want ondanks dat het beestje chagrijnig was en al het een en ander mankeerde was dit echt zijn hond, zijn reden om onder de mensen te komen.

De honden pakten het kranig op en hebben de man eens even goed geknuffeld. De witte swiffer (naam onbekend) zal gemist worden, dat is 1 ding dat zeker is!

Wie weet hoe lang dat Swiffertje die tumor al had dat het zo chagrijnig was. Als ik constant koppijn zou hebben zou ik denk ik ook wel vaak chagrijnig zijn.

Wie weet? Mijn honden hadden altijd al meer met de man dan met zijn hond. De swiffer blafte altijd waarschuwend, maar die man reageerde daar natuurlijk nooit op en liep vrolijk op alle andere honden af....
Maar het beestje was wel oud en mankeerde ook iets aan een poot.

Altijd sneu als zo'n oudere zijn kameraadje kwijt raak, vaak het enige doel in hun leven

Is heel erg voor die man. ik denk aan hem

rust zacht swiffertje

He get.
Hier net zoiets. Een oude man die elke dag met zijn hond uren op sjouw was.
Hond is dood en de man komt de deur niet meer uit.

Wat sneu voor die man Ik hoop dat hij uit het asiel een oud hondje kan halen dat misschien de leegte wat vult en die hij nog een paar goede jaren kan geven

Wat een zielig bericht en wat lief dat u dit schrijft. Fijn om te weten dat "we" het nog steeds in ons hebben om het leed van anderen te her- en erkennen.