Zoveel vragen, zoveel onzekerheid……zoveel verdriet……
Heb ik de goede beslissing gemaakt, was het al wel jou tijd? Ben je me dankbaar?
De laatste jaren ging je langzaam maar zeker achteruit.
Van een vrolijke, speelse en energieke hond veranderde je langzaam in een magere, dove en bijna blinde hond die ’s morgens vroeg maar moeilijk in de benen kon komen.
Je liep maar continu onzeker achter me aan, waar ik ook liep..zelfs liep je altijd trouw mee naar het toilet. Van de week liep je tijdens het uitlaten zo een gat in. Er was werk aan de weg op jouw bekende route en je liep op een sukkeldrafje zo door het gat in om vervolgens heel verbaast rond te kijken waar je nu toch ineens beland was..
Oud……dat was je zeker.
Deze week gingen we naar de dierenarts. Barza kreeg zijn jaarlijkse prik en jij werd eens goed bekeken. We gaven aan dat we ons afvroegen wanneer het juiste moment was. De dierenarts gaf gelijk aan dat nu volgens haar de tijd wel gekomen was…De nieren werken zeeér slecht, je eet bijna niets meer en je lijkt weinig tot niets geen vreugde meer te beleven..
Vroeger...hoe was dat ook alweer?
Je was gek op ballen en steentjes gooien! Dat kon je eindeloos volhouden!! Water vond je vreselijk en dat vond Gerhard dan ook altijd vreselijk lollig om je daarmee te plagen..Een stok uit het water halen deed je na je 10e jaar ineens wel. Maar ook van korte duur want toen je zicht en gehoor minder werd kon je het allemaal niet meer volgen.
Je was als kind altijd mijn maatje..we hebben velen oudejaarsavonden samen doorgebracht. Je vond vuurwerk doodeng maar toen je gehoor minder werd was ook dat geen probleem meer..
Gisteravond was het zover..op 2 april 2010, goede vrijdag. De dierenarts kwam bij ons thuis om je een spuitje te geven..HET spuitje..
We hadden je een uur van te voren 7,5 mg diazepam gegeven zodat je wat rust in je hoofdje had. Dit werkte goed! Je was niet duf maar wel rustig!
De dierenarts nam eerst een kopje koffie. Je lag lekker in je mandje te slapen. Het eerste spuitje deed zeer want die moest in je bilspier. Ik nam je kopje in mijn handen en gaf je een kus. Toen gingen je ogen al dicht..je legde je hoofdje rustig neer alsof je lekker rustig ging slapen..Geen onrust, geen spanning……pure rust..
Ik gaf huilend aan dat dat de laatste keer was dat ik je mooie bruine ogen had gezien..5 minuutjes later legde we je al slapend op mijn schoot met je koppie in mijn armen..Het was tijd voor de definitieve spuit..
Het was bijna gelijk gebeurt. Je gaapte nog 1 keer half maar dat was tevens je laatste adem..Wat een drama, wat een verdriet.
Mijn trouwe hond, ik heb besloten over je leven en dood..ik voel me zo schuldig..
Nu een dag verder, je ligt in je mandje op de bank in het zonnetje. Af en toe neem ik je op schoot en geef ik je een knuffel..nu kan het nog.
Om half 6 gaan we je met je mandje naar de dierenarts brengen.
Eerst wilde we je in de tuin leggen maar dat lijkt me toch te confronterend. Als het regent of koud is denk ik aan jou..wat heb ik gehuild..en er komt nu ik dit schrijf alweer meer.
Joekie..IK HOU VAN JE!!
Rust zacht!!
1993-2010
