In het topic ontstaat de discussie over in hoeverre het genenpakket van de hond uiteindelijk verantwoordelijk is voor het getoonde gedrag. En dus ook; hoe groot is de invloed van de omgeving op de uiteindelijke hond?
Het fenotype, dus de hond die we uiteindelijk zien met het bijbehorend uiterlijk en gedrag is een produkt van het genotype, dus het genetisch materiaal, en de omgeving.
Over de invloed van beiden wisselen de meningen.
Ik heb even een apart topic geopend omdat ik het een leuke en ook zinvolle discussie vind.
In mijn beleving nemen te veel mensen een pup met de indruk er door een goede socialisatie en opvoeding de ideale hond van te kunnen maken, voorbij gaande aan de invloed van de genen.
Ik ben van mening dat we als eigenaren ons vaak een te grote invloed toedichten op het uiteindelijke fenotype van de hond.
Ik denk dat de genetische basis voor een erg groot deel van invloed is op het gedrag van de hond.
Wel ben ik van mening dat een nestperiode ook van grote invloed is op gedrag. Zo zullen pups met een bange moeder het angstige gedrag overnemen.
Door jaren lang te selecteren op uiterlijk en gedrag hebben wij ontzettend veel hondenrassen gekregen, met hun eigen specialisme.
Ik denk dat het specialisme even kenmerkend is voor een ras als het uiterlijk, hoewel de selectie op het specialisme van sommige rassen wel ondergeschikt is geraakt aan het uiterlijk, met name bij rassen waarin de showlijnen de boventoon zijn gaan voeren omdat er bv weinig werkhonden meer zijn bij die rassen.
Kijken we naar de zogenaamde vechtrassen is daar jaren lang geselecteerd op afwijkingen in sociaal gedrag. De rituele communicatie voorafgaande aan een gevecht is zo veel mogelijk weggefokt, zodat de honden veel conflictvermijdende signalen niet meer hebben.
Deze afwijkingen zitten zo diep verweven in het ras, dat je daar mijns inziens als eigenaar dus niets mee kan. Verder is de drive tot knokken ook diep geworteld en ook daar kun je als eigenaar mijns inziens weinig aan veranderen.
Wel kun je honden natuurlijk goed begeleiden zodat dit gedrag "onder de pet" blijft, maar mijns inziens moet je dan dus je traning richten op aangeleerd conflictvermijden, door de aandacht van de hond op jezelf te richten en de hond tot een minimum de kans te geven zijn genetische drive tot uiting te brengen. Kortom, zodra de hond richting volwassenheid de eerste signalen van ontvlambaarheid laat zien richting andere honden, de contacten met andere honden te mijden en de hond zijn focus elders op richten.
Ik ben van mening dat een baas niet de genetisch niet aanwezige basis kan aanleren; dus de weggefokte conflictvermijding kan je niet aanleren.
Wat er genetisch niet is, komt er nimmer uit!
(overigens; het is geenzins mijn bedoeling hier de zogenaamde vechthonden in een negatief daglicht te plaatsen, want ik vind bv de gemiddelde pit een prachthond.)
Zo, brandt los!
Kan er niks aan doen maar dit is wat ik wilde zeggen in de hele vorige discussie.
En mensen zien ook niet dat ze nu ook helemaal niet zo dapper zou zijn als ik haar in haar sop gaar liet koken.
Je kan veronderstellen dat het zo is, want ik neem aan dat tegenover de groep die ze geinteeld hebben een controlegroep heeft gestaan waarbij ze dat niet hebben gedaan. Je moet ergens aan refereren. Maar je kan inderdaad niet zo maar stellen dat honden die totaal niet aan elkaar verwant zijn dus stressbestendiger en minder prikkelgevoelig zijn.
, ik heb nooit beweert dat de baas de genen compleet kan wegtrainen of dat een pit een lab kan worden. Jij denkt dat je als eigenaar weinig kunt bijsturen en ik denk dat ik zeker de helft kan beinvloeden.