We kwamen gestresst aan doordat op de site van de krgr geen adres of route stond. Via pb kregen we het adres door en tomtom bracht ons daar. Helaas, middenin een woonwijk. Aan verschillende voorbijgangers gevraagd naar het nieuwe adres en we werden naar het dierenasyl gestuurd 6 km verderop. Daar zou de club 25 jaar terug naar verhuisd zijn. Maar nee hoor, niks geen club. De meiden van het asyl bekeken de telefoonboeken en belden op het laatst de politie maar op. Gelijktijdig kwam Connie binnen die alsnog via msn het juiste adres had ontvangen, 15 km verderop. We kwamen zodoende bijna 1 uur later aan maar mochten nog starten.
Mogen we er al uit?
Eerst moest Coca lopen. Allemaal zwartgele kynologische herders en als laatste een grauwtje (Coca dus). Coca mist een P1tje, het kleine tandje na de hoektanden. De km zei ook dat hij haar daardoor geen ZG kon geven maar wel een G (gelukkig en terecht). Ik was zooo blij met mijn G voor die edel behaarde welke dus niet als halflang bestempeld werd.
In de middag mocht Bluffie dan eindelijk lopen. Een hele grote sterke klasse.
Met de standkeuring wilde ze niet zomaar haar tanden laten bekijken dus werd Connie erbij geroepen hahahaaa.
Niks geen gefriemel in mijn bek door vreemde mensen dacht BLuf. Alles was ok. Ook bleef ze binnen de juiste hoogte.
Toen moest er gelopen worden. Connie aan de ene kant en ik an de andere kant. We hadden een perfecte uitbrengster, Renske. Wat deed die meid het keurig.
Con helemaal over de rooie hahahaa, al dat gechreeuw en getoeter, ze kwam er bijna niet bovenuit en had er flink de balen van. Nooit mer zoiets zei ze.
Met het los draven nam Connie haar over en dat ging natuurlijk prima.
Daarna werden de honden geplaatst en, hoe kan het ook anders, twee grauwtjes en een zwarte liepen achteraan.
Alle honden ervoor kregen een V maar......Bluffie een verdiende ZG. Wat waren we alle drie blij.
Het zat erop, we waren stikmoe dus...ff iets drinken in de tent. Vanuit de tent naar de administratie met onze papieren (20 meter) en toen een patatje besteld (5 meter). Staan we de patat te eten aan zo'n statafel zegt Connie ineens: waar zijn mijn papieren!!!! Tjezus, terug naar de tent maar geen papieren. Naar de administratie, ook niks. Tafeltje ertussen in ook niet. Alles in paniek. Mensen van organisatie de tent in, Connie een kant op en ik ook. Nogmaals mn gedachten laten gaan, we zijn niet verder dan 10 meter van deze plek geweest.
En ineens viel me een blauw mapje op op de balie van de frieteskraam. Godgod wat een opluchting. Wat een stress allemaal op 1 dag.
We zijn naar huis gereden en zijn aan de wijn gegaan hahahaaa, smaakte best hoor! Had een fles champagne open willen trekken maar die liggen nog in mijn caravan, in de stalling natuurlijk pfffff.
Al met al een hele rare dag maar we zijn heel blij met het resultaat. Kon niet beter.
)
maar gefeliciteerd met het behaalde resultaat 
