Bijna 14 jaar lang was je in mijn leven.
Je werd geboren bij het Blauwe meer, een recreatieplas in Loon op Zand, bij Tilburg.
Ik zat er op waterskiën en kon jou zien opgroeien, van klein hummeltje tot kleine grote pup met 1 oor wat rechtop stond 1 een oor waarvan het de vraag was op het wel omhoog zou komen.
Je was een schattig wollen beertje, zo vertederend, zo lief.
Mijn zus kocht je.
Je groeide op tot een pittige dame, met andere honden kon je niet, je hebt menig hond 'een lesje geleerd', ze kregen standaard een grauw en een snauw van je, dat was genoeg om ze te doen buigen voor je.
Tot op het bot verwent was je, je werd behandeld als een prinses en at op een gegeven moment alleen nog maar kipfilet, die viste je met lange tanden tussen je brokken uit.
Voor mensen ben je altijd erg lief geweest, ook voor Tessa, je jongste baasje wat werd geboren toen jij 3 was, ook.
Je baasje was inmiddels gescheiden en vond het moeilijk, een hond en een kind en dan voornamelijk het uitlaten.
Je ging bij mijn moeder, vader en mij wonen, ik was toen 16.
Mijn moeder maakte snel korte metten met jouw verwende gedrag, binnen de kortste keren at je weer alles met smaak en maakte je wandelingen van 1,5 per dag.
Knoeppie had diep respect voor je (en alle Akita’s, dankzij jou), je was de enige waar ze voor kroop, nadat jullie ooit eens gevochten hadden toen ze jou bot probeerde te stelen.
Daarna ging het altijd goed, Knoeppie wist dat ze met jou niet kon spotten en Knoeppie was de enige hond die jij in je buurt accepteerde, je wist dat ze erbij hoorde.
De afgelopen jaren dachten we steeds dat het je laatste zou zijn. Steeds weer problemen met die poten van je.
Je had de laatste jaren vaak een ontsteking in je poot, die werd zo groot als een tennisbal en het kostte een hoop moeite die weer onder controle te krijgen.
Tegen de tijd dat de ontsteking weg was hinkte je weer op een andere poot, omdat je gewrichten hard achteruit gingen.
Je was een oude dame geworden, het opstaan ging moeilijk en met hinken maar als je eenmaal stond liep je nog vrolijk je ronde van 1,5 uur en at daarna met smaak je bak leeg.
Mijn moeder had je graf al laten graven, ze wilde niets liever dan jou voor altijd bij ons hebben op je eigen mooie plekje in het bos in haar tuin, geen haar op haar hoofd dat er aan dacht je achter te laten bij de dierenarts of je te laten cremeren.
Vorige week kreeg je weer een ontsteking in je poot, toen wisten we al dat je tijd gekomen was. Die ellende wilde mijn moeder je graag besparen, het was tijd geworden je te laten gaan.
Vandaag ben je rustig thuis ingeslapen en morgen word je begraven in de door jou zo geliefde tuin.
Dag Kita, het ga je goed aan de andere kant van de regenboogbrug.
13 jaar en 7 maanden, met steunkous, afgelopen juli:
Moe na een begroeting van 5 minuten:
Edit: ik zat er een jaar naast! Ze was al 13!
.jpg)
