Hij was mijn grote held en mijn sociale hulphond. Zonder hem kwam ik niet buiten en ging ik niet met het openbaar vervoer.
Hij is 9 jaar mijn steun en toeverlaat geweest. Een hele bijzondere hond. Zo lief als hij mijn gezicht kon likken als ik weer eens verdriet had. Als hij weer eens gekke dingen deed kon ik weer lachen. Wat hebben we samen veel mee gemaakt. Toen 3 en een half jaar geleden mijn vriend in mijn leven kwam was dat meteen ook Tommies beste vriend. Als we knuffelden kwam Tommie er altijd bij zitten. Deden we gek dan ging hij blaffen en rondom ons heen dansen.
En wat was dat leuk: pootje trek op het bed. De laatste tijd trokken we niet meer maar gaven we alleen zachte tikjes tegen zijn poten en dan... happen naar de baas. En nooit doorbijten.
Wat een lol hadden we als Tommie weer ging rijden op de kat Noortje. En Noortje die een haal naar Tommie deed en Tommie die dan achter haar aan rende. Wat een lol.
Nu is hij niet meer. Hij had een vergrote prostaat. Hij kon op het laatst niet meer goed poepen en plassen. Zijn ogen waren ontstoken en in twee weken tijd was hij een halve kilo afgevallen.
Ik heb Tommie individueel laten cremeren en zijn as is uitgestrooid bij de flat, in de tuin van mijn ouders en mijn vriend, en op de uitlaatplaats waar hij altijd zo lekker rende en gras at.
Aan een goed leven is een einde gekomen. Tommie is 15 jaar geworden. Ik had 'm graag langer gehouden, maar ik had hem beloofd dat als hij pijn had dat hij dan mocht slapen en hij had pijn.
