Gistermiddag was ik even naar het asiel geweest ( waar Liam gezeten heeft) om te vragen of ik misschien af en toe gebruik mocht maken van één van hun rennetjes om Liam los te kunnen laten om even lekker te rennen en te darren. Zondagmiddag hebben we afgesproken. Naast het asiel loopt een kanaal wat heel misschien ook wel een veilige plek kon wezen voor Liam.
Gister rond kwart over 6 ben ik daar gaan kijken, Dusty ,Maxi en Liam lekker mee.
Terwijl ik daar langs het kanaal loop wil ik Liam aan de 10 meter lijn doen..klik de 10 meter lijn aan , haal dan pas de korte lijn eraf en laat Liam lopen.
Totdat de 10 meter lijn op was en in plaats dat Liam stopte wegens einde lijn liep Liam door en zie ik zó de 10 meter lijn eraf vallen. Musketon had zich niet goed gesloten ..zand ertussen? Ik heb geen idee ( hoewel er nu aan dat pokkeding niets te merken valt
)Liam , niet omkijkend naar mijn geroep natuurlijk, bleef gaan in een drafje. Totdat hij bij een weiland kwam en daar in wilde vaart overheen schoot en met een tel uit het zicht, al blaffend. :N:
Proberen rustig te blijven , op dat punt blijven zitten en hopen dat ie na verloop van tijd terugkomt.
Na een uur geen Liam, wel nog steeds geblaf wat uit maisvelden kwam...geroepen ,gedaan maar nee...
Dan hield het blaffen op...
het was ondertussen kwart voor 9 en de schemer die eraan zat te komen maakte me peentjes zweten.
Alle instanties gebeld, Esther gebeld, die kwam gelijk om te helpen zoeken ( nogmaals onwijs bedankt !!!) , bij het asiel hoorde ik tumult dus ben daar naar toe gerend om te kijken of hij daar naar toe gelopen was. Dat was mijn enige 'lichtpuntje'....Liam heeft daar maanden gezeten en ik had zó de hoop dat hij daar naar toe toe rennen op een gegeven moment.
Maar nee, ook daar geen Liam. Wel cursisten , die daar aangesproken om, mocht Liam daar komen hem proberen daar te houden.
Esther en ik hebben gezocht en gezocht....en de moed zonk ook redelijk in de schoenen.Werk had ik gebeld voor plaatsvervanging voor vandaag mocht ik Liam niet terugvinden voor vanochtend.
Weer naar asiel gelopen en gelukkig...daar zaten 2 medewerkers van het asiel die Liam kenden .Mochten zij hem vinden dan was de kans groot dat hij wel naar hen zou lopen omdat zij bekend volk voor hem zijn.
We hadden allemaal zoiets dat hij niet naar vreemden zou gaan.
Zij hielpen ook meezoeken....maar geen resultaat. Wat een drama en wat een vreselijk k*tgevoel. Uit alle macht proberen verstandelijk te denken, rustig te blijven...maar je ondertussen van binnen compleet opgevreten voelen.
Mijn plan was om daar te blijven , het liefst terug te lopen naar het weiland en hopen dat hij daar later die nacht terug zou komen maar dat werd me ten strengste afgeraden door een strenge Esther en Peter
( medewerker van het asiel)en beiden bleven ze dan ook bij me om de zoektocht verder door te zetten ook al zagen we geen hand voor ogen meer en hadden ook zij er al een lange dag opzitten. Peter had een zaklamp in de auto liggen ( net de dag ervoor erin gelegd alsof het zo moest zijn!) en hop..daar gingen we weer.Op een gegeven moment dacht ik hem te horen blaffen, maar ja, op een gegeven moment twijfel je aan alles....maar eind van het verhaal....in het stikkedonker riepen Esther en Peter : daar loopt ie ! Ik zag idd ook de glinstering van zijn oogjes in de schijnwerper maar zo gauw als ik het zag , zo gauw was het ook weer weg. Opnieuw het maisveld in...
Toen zakte ons de moed even heel diep in de schoenen.
Even later ...hoort Esther gerinkel van zijn penning en terwijl ik alleen die kant op loop komt Liam daar heel bedeesd aan lopen. Vastgepakt aan zijn tuig en geroepen : HIJ IS ERRRRRR!
Om half 7 ongeveer er vandoor en iets na elven terug.....
Hans gebeld aan boord die natuurlijk ook liep te zenuwen omdat hij daar zit en niets doen kan en ook daar kwam natuurlijk een vreugdekreet !
We rookten even een sigaretje en Liam ging liggen op de grond en ging slapen...kerel was kapot en nog . ( wij allemaal van de stress volgens mij
)Esther en Peter...beide zó ontzettend bedankt voor jullie hulp en steun!
Voor het helpen zoeken , voor de moed erin proberen te houden , voor het acuut komen en helpen....allebei een onwijs dikke knuffel !
Wat een pokke avond en wat ben ik blij dat ik die kleine kerel hier nu op de bank zie liggen ! Pfffff...nooit weer dit alsjeblieft....
.
