Welke aktie denk jij nog wel eens aan terug?

[laeken]

Ik bedoel, welke beslissing mbt honden die je ooit nam kan je niet meer echt loslaten? Ik zal even uitleggen aan de hand van een voorbeeld wat ik precies bedoel.
Ik was een aantal jaar geleden in Ierland op een camping helemaal in de middle of nowhere. Zo nu en dan een huisje langs de weg en dat was het. Het was laagseizoen en je kwam eigenlijk zelden of nooit iemand tegen op de lange wandelingen die we maakten. Ineens was daar een Springer Spaniel. Een pracht van een hond die midden in een veenmoeras rondrende. Hij zag mij en week niet meer van mijn zijde. En dan?
De hond liep uren mee helemaal terug mee naar de camping. Daar aangekomen wilde de campingeigenaar niet hebben dat de hond mee op de camping kwam. Hond was echter los en bleef. De volgende ochtend was hij er nog steeds en heb ik hem maar eten gegeven en een riem omgedaan.

Er zijn daar geen instanties en de eigenaar van de camping was totaal niet meewerkend. Wij gingen met de auto weg naar de veerpond en ik zat met die hond.

Uiteindelijk kwam er een gezin en ik heb ze aangesproken over het probleem met de hond. De kinderen waren lyrisch van de hond en de ouders leken me aardig. Ik heb duidelijk gezegd dat ik de hond gevonden had en uitgelegd dat ze echt naar de eigenaar op zoek moesten. Toen heb ik ze de hond gewoon gegeven en ze reden naar huis (totaal uit de buurt van de camping want ze waren ook op doorreis) met de prachtige Springer Spaniel in de auto. Ik denk dat ze hem gewoon gehouden hebben en ik heb geen idee van wat er met die hond gebeurd is.

Het laat me na al die jaren nog steeds niet los. Had ik iets anders moeten doen? Had ik maar een telefoonnr gevraagd, had ik maar naar mijn gevoel geluisterd dat ze de hond zouden houden. De hond niet mee moeten geven maar mee moeten nemen naar de veerpond en daar aan de politie moeten geven? Je staat ineens met een hond die duidelijk van iemand was en de weg kwijt was. Ik wilde er zo snel mogelijk vanaf want we gingen die dag weer naar huis. Ik kon niet het openbaar vervoer in met een hond me een touw om de nek die niet van mij was. De veerpond was ook 250 km van waar we zaten.

Op de een of andere manier zit die hond nog steeds in mijn gedachte. Ik ben zo bang dat er nog dagen gezocht is in dat veenmoeras en dat dat gezin gewoon besloten heeft die prachtige hond te houden :N:

[Domie]

Mijn buurmeisje wat zelden of nooit naar haar eigen hondje om keek en met haar verhuizing haar zwaar verwaarloosde hondje achterliet in een leeg huis. Het kostte me ontzettend veel bloed zweet tranen en emotie om alle instanties zover te krijgen om Daantje uit haar situatie te redden. Voordat de dierenbescherming en de politie het verhaal serieus namen gingen er 2 dagen over heen. Twee dagen die crusiaal waren want Daantje ging steeds harder achteruit fysiek.
Eindelijk was het moment daar en mocht ik na inspectie van de politie in het lege huis, op verzoek van de dierenambulance, als eerste naar binnen om Daantje te bevrijden. Buiten overhandigde ik haar aan de dierenbescherming en reed ze weg in de ambulance.
Ik denk nog heel vaak aan haar. Of ze na een periode van rust en aansterken eindelijk WEL een goed huisje heeft gekregen en de liefde heeft die ze na al die 3 eenzame jaren eindelijk verdient.

[laeken]

Mijn buurmeisje wat zelden of nooit naar haar eigen hondje om keek en met haar verhuizing haar zwaar verwaarloosde hondje achterliet in een leeg huis. Het kostte me ontzettend veel bloed zweet tranen en emotie om alle instanties zover te krijgen om Daantje uit haar situatie te redden. Voordat de dierenbescherming en de politie het verhaal serieus namen gingen er 2 dagen over heen. Twee dagen die crusiaal waren want Daantje ging steeds harder achteruit fysiek.
Eindelijk was het moment daar en mocht ik na inspectie van de politie in het lege huis, op verzoek van de dierenambulance, als eerste naar binnen om Daantje te bevrijden. Buiten overhandigde ik haar aan de dierenbescherming en reed ze weg in de ambulance.
Ik denk nog heel vaak aan haar. Of ze na een periode van rust en aansterken eindelijk WEL een goed huisje heeft gekregen en de liefde heeft die ze na al die 3 eenzame jaren eindelijk verdient.

Dat heb ik dus ook bij die Spaniel. Ik denk gewoon nog regelmatig aan die hond. Hij was zo vreselijk lief en trouw en ik ben zo bang dat hij kinderspeelgoed is geworden of in de tuin is gekwakt. Hij liep in een waanzinnig groot natuurgebied. Zijn baasje was er dus goed voor anders kon hij daar niet gekomen zijn aangezien daar geen huizen waren. En ik denk dat hij gewoon verdwaald was. Hij kan natuurlijk ook gedumpt zijn. Ik kon hem niet achterlaten omdat hij bij mij bleef lopen en gewoon los meegelopen is de hele tocht Na tientallen kilometers beslis je niet de hond ergens vast te binden zodat hij niet met je mee kan lopen.

[omafia]

mag het ook over een kat gaan ??

Jaren geleden was ik in Spanje, bij het hotel lag een kat met kittens,

Savonds zag ik vanaf mijn balkon kinderen gooien met die kittens zo zielig toen ik ging kijken waren er 2 kittens weg en eentje lag heel zielig te mauwen, met dat kleintje ben ik naar de DA gegaan, die had van alles gebroken en heb ik in laten slapen, die kat kreeg natuurlijk steeds weer nieuwe kittens met dezelfde gevolgen, ik kon er niet van slapen, de volgende dag ben ik terug gegaan naar de DA heb daar een kooi gehaald om de moederkat in te doen en te laten steriliseren, met veel moeite en de nodige krabbels heb ik hem gevangen en naar de DA gebracht de volgende morgen heb ik hem opgehaald en in mijn hotelkamer gesmokkelt daar is ze die dag en een nacht gebleven en wonder boven wonder was ze heel rustig de volgende dag weer los gelaten en het was niet veel maar toch 1 kat die geen kittens meer kon krijgen,ik heb de kosten er graag voor over. ik vraag me nog vaak af hoe het met de kat is verder gegaan,

[Joyce]

Twee jaar geleden werd er door één van de buren bij mij aangebeld dat mijn hond in hun tuin zat. Na een head count bleek het niet één van mijn honden te zijn. Ik ben toen wel met ze meegelopen omdat ze zelf de hond niet konden pakken. Samen met Abel en Papu als afleiding en met de hulp van snoepjes is het me gelukt om de hond aan te lijnen. Het was een behoorlijk onzekere kruising herder teef. Ik stond net op het punt om met mijn honden naar het bos te gaan en een telefoontje naar de dierenbescherming leverde de mededeling op dat de ambulance er met 1,5 uur zou zijn. Ik heb de hond dus toen meegenomen naar het bos en ze heeft de hele tijd gezellig mee gelopen en weer thuis ging ze in de woonkamer liggen alsof ze niet beter wist. Nadat de dierenambulance kwam bleek dat ze wel gechipt was, maar dat de chip niet geregistreerd was. Na rondbellen bleek er bij mij in de buurt een man te wonen die iets met politiehonden ofzo deed, volgens de mensen van de dierenbescherming niet het beste baasje, maar hij bleef met zijn activiteiten wel binnen de wet, dus ze konden niks doen. Ze zijn toen bij hem langs gegaan en de hond bleek inderdaad van hem te zijn. Hij had nog niet eens de moeite genomen om zelf zijn hond als vermist op te geven. Af en toe heb ik er nog wel eens spijt van dat hij zo makkelijk die hond weer heeft terug gekregen.

[Carmen]

Wat ik echt dom van mijzelf vind, ik heb het vast al eerder verteld, is dat toen we Kira net hadden, we hadden toen ook nog een ambullreu Murphy, ze allebei lekker lagen te kluiven op een kauwflappie. Toen Murphy de zijne bijna op had pakte hij die van Kira af. Ik pakte hem weer van Murphy af om hem terug te geven aan Kira. Waarop Murphy Kira corrigeert wat haar bijna het leven heeft gekost. 1 Tand is tot een paar millimeter na van het ruggemerg in haar rug gekomen. Wat haar een zware operatie heeft gekost met veel pijn en waar we nu nog altijd aan herinnerd worden omdat ze in het midden van haar rug een litteken heeft lopen van links van haar buik over haar rug naar rechts van haar buik (zo'n 40cm), ze heeft echt open gelegen.
Ik voel me hier nog schuldig over.

[maart]

Floyd

hoe dom en naïef ik was. Een mega harde les over wat een geldwolven er bestaan op de wereld.

[Pepie]

Jacky.......een pitbull.......die vaak bij ons logeerde,en bij een tiran van een baas zat.....Ik had hem gewoon in huis moeten nemen voor altijd...........

[Jacky]

een klein spaans hondje die niet weg te slaan was bij ons, die had ik mee moeten nemen

[kiki78]

Toen ik een jaar of 8 was hadden mijn ouders een mechelaar teefje Tara. Tara sliep altijd beneden en kwam nooit de trap op. Ik had mijn kamer op zolder en op een gegeven moment was ik bang om alleen op die zolder te moeten slapen. Tara voelde dat aan en heeft een hele periode haar angst voor trappen overwonnen en sliep elke nacht bij me. Met Tara erbij was ik niet bang. Na een tijdje was ik helemaal niet meer bang en bleef Tara weer beneden slapen. Na die tijd is ze nooit meer de trap op gegaan.

[boxersien]

Ik kan nog wel dagelijks vertellen hoe blij ik ben dat we 2 jaar lang zonder ophouden geprobeerd hebben om Boris zonder pijn te laten leven. Nog blijer was ik toen we het niet meer zagen zitten (boxer van ongeveer 4 jaar die maar amper 10 minuten kon lopen) en toen het super middel (voor ons) sashas blend om de bocht kwam. 3 dagen later liep hij al veel beter. Inmiddels 8 jaar en een uur langs de dijk gek doen kan hij zonder problemen aan! niet elke dag, maar wel meerdere keren per week.
Vandaag hebben we samen in totaal 5 uur gelopen en niets aan het handje.
Ik ben echt enorm blij dat we hem toen niet hebben laten inslapen maar doorgezet hebben zolang hij wilde en kon!!

[laeken]

een klein spaans hondje die niet weg te slaan was bij ons, die had ik mee moeten nemen

Ja, dat heb ik dus ook gehad. Helaas was het bij mij in de Dominicaanse republiek 2 dagen voor vertrek dus gewoon onmogelijk

[Roelfien]

Ja, een x-hollander die wij heel goed kenden kwam in het asiel terecht. En daar hoorde hij totaal niet, dat merkte je ook goed aan hem. Ze hebben hem wel geplaatst ergens, maar niet lang daarna hebben we gekozen voor Toopje, toen hij als pupje bij diezelfde eigenaar zat. En toen heb ik toch nog een hele tijd gedacht: we hadden toen met die hond in het asiel allerhande overwegingen waarom we toch echt die hond er niet bij konden hebben, terwijl we binnen een jaar met dezelfde soort hond thuis kwamen. En die x hollander had dus echt wel goed bij ons gepast. Hij zal vast wel een goed huis elders hebben gekregen, maar wij kenden die hond goed en ik was echt lyrisch van hem. En toch hebben we het niet gedaan. Die afwegingen, als je daar op terug kijkt is het allemaal zo anders als op dat moment. Toen leken de afwegingen zo logisch, zo neutraal en objectief. En achteraf heb ik echt zoiets van: hoe kwam ik toch aan die achterlijke argumenten? Het is zo erg dat ik de argumenten om het niet te doen niet eens meer weet.

[jacq1970]

Ruby een pracht van een goudkleurig mixje op het eiland Santorini... heb van alles gedaan om dr mee tekunnen nemen...helaas dus niet gelukt, wat een heerlijke lieve lubbert was dat zeg.
Als het me nu zou overkomen had die hond gewoon meegegaan maar ik wist toen gewoon teweinig over van alles en nog wat en al helemaal over de reiswereld etc....

[Neeltje]

Een moeilijk geval bij de dierenambulance vol van toevalligheden. Eerst belt er 'n kerel op dat hij z'n hond naar het asiel wil hebben. Ja da's fijn, maar wij halen geen honden op om naar asiel te brengen, dat kunt u morgen zelf doen meneer. Ja bla bla bla dat moet nu. Ik heb die man niet aan de lijn gehad mijn collega. Volgens hem was die kerel ladderzat of stoned of zoiets. Hij had nl. al 1 hond naar het asiel gebracht die hij dezelde dag van iemand had overgenomen en (na later bleek) waren die twee honden altijd bij elkaar geweest, dus tja dat werkt natuurlijk niet.

Krijg ik telefoon van iemand die via via had gehoord dat de man aan wie hij zijn honden dacht goed te hebben overgedaan (ik weet de reden niet meer) en of wij die ene hond uit het asiel konden halen. Nee meneer, dat mogen wij niet, u kunt daar morgen naar toe.

Belt die andere kerel weer op van ja, komen jullie die hond nog halen etc etc. Het gesprek werd zo erg dat m'n collega heeft opgehangen, de politie gebeld en gevraagd of ze de hond in beslag konden nemen. Na veel vijven en zessen is dat gelukt.

Ik had het nummer van de vorige eigenaar genoteerd en bel hem terug om te vertellen wat er ging gebeuren. Hij zei dat hij meteen zou omdraaien (hij was op weg naar Utrecht) zodat hij zijn hond bij ons op de basis kon ophalen. Hij zou er rond half 11 zijn. Ik met m'n collega overlegd of hij ook mee wilde wachten (basis sluit om 10 uur officieel). Hij accoord. Dus we hebben een paar regels overtreden door 1 'n hond naar de basis te laten komen die in beslag was genomen door de politie, twee om de hond direct weer aan die vorige eigenaar mee terug te geven. Maar als je de hond had gezien toen die door de politie werd binnen gebracht, helemaal bang, staart tussen de poten gedrukt en toen, toen kwam zijn baasje binnen, zijn staart vloog er bijna vanaf, zo was hij aan het kwispelen. De man heeft de volgende dag de andere hond opgehaald uit het asiel.

En wij, wij kregen op ons kop, omdat we het zo hadden gedaan. Pech dan, we zijn er altijd nog voor de honden en niet voor de regeltjes. Ik ben die avond heel gelukkig m'n bed in gestapt.

[Bullenmama]

Toen we Raisa lieten inslapen ben ik er niet bij geweest. En daar heb ik spijt van.
Toen de dierenarts kwam om haar in te laten slapen zei ik dat ik er niet bij wilde zijn.
Niet omdat ik het niet aan zou kunnen, maar omdat ik niet wilde dat Raisa in een sfeer van verdriet zou sterven.
Het moest Vrolijk Eindigen van mij, en ik heb de dierenarts ook op het hart gedrukt dat hij heel vrolijk en blij moest doen.
Tinus is uiteraard wel bij haar gebleven( hij kan zijn emoties veel beter beheersen) en hij riep me binnen toen ze dood was.
En nu kruipen soms twijfels omhoog. Heb ik er wel goed aan gedaan om er niet bij te zijn ? Misschien had ze juist wel in mijn armen willen liggen.
Voor mezelf had ik er heel graag bij willen zijn, maar ik heb bewust voor háár gekozen het niet te doen.
En nu denk ik er vaak aan of ik dat wel goed gedaan heb.

[estelle]

Bij mijn ouders in de straat woonde toen ik een jaar of 13 was een man met een enorme beauceron reu.
Hond zat vaak alleen thuis maar als die man er was dan stond ik gelijk voor de deur om dat bakbeest (Rocky heette hij) mee uit te nemen.
Rocky was veeeels te sterk voor mij maar hij heeft me nooit 1x omver getrokken, ook niet als hij een kat spotte. Was hij los (hij liep vaak ook los met me mee) dan ging hij zonder pardon achter de kat aan en dan bleef ik staan wachten tot hij weer terug kwam. Hij wist me ook altijd feiloos te vinden, ook als ik ondertussen door was gelopen.

Dat beest was zo ontzettend fantastisch.
Vaak nam ik met hem een klein malthezertje mee. Dan ging ik op een braak liggend terrein (voetbalveld groot zoiets) wat aan een drukke weg lag balletjes gooien. De malthezer hobbelde dan wat rond en Rocky apporteerde de bal. DAar deed hij alles voor. Op een gegeven moment rende Rocky niet naar de bal maar ging staan blaffen bij het hek wat aan de weg grensde. Ik keek en zag tot mijn schrik het malthezertje op de weg lopen. Die was onder het hek door gekropen.
Onvoorstelbaar zoals Rocky mij toen waarschuwde.

Toen ik die leeftijd had werd ik nogal gepest door wat jongens van mn school. Zo ook eens toen ik een keer Rocky uitliet en ik die jongens moest passeren (rocky zagen ze niet want die liep achter me ergens). Ze kwamen op me af, wat ik daar in mn tas had zitten (had een boodschapje gehaald) etc etc. En toen stond Rocky naast me....grommend en al. Ik had die lui nog nooit zo snel af zien taaien.

Enfin. Baasje ging verhuizen naar Limburg (wij woonden in het westland). Jaren later zat ik in de tuin toen ik gesnuif bij de poort hoorde. Later een klein blafje. En wie stond er voor de poort toen ik die open deed.....Rocky. Baas was op visite bij zn oude buren.

Die hond staat nog altijd in mn geheugen gegrift. En ik ben ook altijd benieuwd geweest hoe het hem zou gaan. Hoe oud hij is geworden e.d.
Zo'n bijzondere hond heb en had ik nog nooit gezien.