Ik heb Radja meegenomen. de hond van mijn zus. Een coton de tulear.
Of te wel, klein wit en pluizig.
op mijn werk zijn verschillende bewoners zijn die heel moeilijk contact kunnen maken met hun omgeving. Zelfs die helemaal geen contact meer maken uit zichzelf met hun omgeving.
Radja is een hondje wat zich makkelijk laat aaien. Toen ik met 'm binnenkwam werd hij dan ook bijna plat geknuffeld tot zijn grote vreugde
Ik heb hem meegenongen naar iedere woning (we hebben 4 huisjes aan elkaar). Bij een meneer liepen meteen de tranen over de wangen. Ik vroeg hem wat er was en zei: "ik vind het hier goed, maar wat mis ik mijn dieren toch". De tranen sprongen me meteen in de ogen. Ik kan het me zo goed voorstellen dat het vreselijk pijn moet doen om je dieren te missen 
. Hij heeft lekker met Radja geknuffeld en hele verhalen verteld over zijn bedrijfje van vroeger. Dat hij kippen had gehad. Dat die wel 10 jaar konden worden maar dat zelden werden omdat als ze niet meer legden in de soep verdwenen 
. Behalve 1 kip: lotte, omdat dat de lievelingskip van zijn vrouw was. Naderhand hoorde ik dat hij altijd erg stil en teruggetrokken aanwezig is en eigenlijk nooit uit zichzelf een gesprek begint. Omdat deze meneer niet op mijn woning woont ken ik hem niet zo goed. Maar wat doet zo'n reactie je wat zeg!!
Een mevrouw op mijn eigen woning kon zich spontaan de naam van haar eigen hond weer herinneren. Een witte boxer (maar ja, logisch dat íe wit was, hij was ook doof aldus mw.
). Ze werd er een beetje emotioneel van, maar kon details over haar hond vertellen waar ik echt verbaast over was. Echt leuk die reacties! Zeker voor herhaling vatbaar!De poes vond het wat minder geloof ik, arm beest. Die zal wel nachtmerries hebben gehad. Maar goed, het was voor een goed doel.
De poes woont trouwens bij ons op de woning. Ik heb 'm vorig jaar opgehaald als herplaatser. Het is een grijze tijger van 10 jaar. Er waren dan ook een paar bewoners die zich afvroegen hoe het toch kon dat Bruce ineens zo wit geworden was
Heerlijk!!!
