sjm schreef:Volgens mij vindt iedereen ALLES níet leuk aan Chihuahua's
Ik hoor niet anders. "Ik vind het helemaal niks die kleine schijthondjes."
"Ik heb normaal niks met Wawa's"
Dankzij dat gemierte van m'n moeder ben ik gaan snappen wat mensen eraan vinden. Echt. Ze zijn vréselijk lief, erg op (eigen) mensen gericht en haar nieuwste teefje had ik in huis genomen als zij haar zelf niet gehouden had. We worden altijd vol enthousiasme door ze onthaald en als Izzy te lomp de huiskamer komt binnengedenderd stormen ze er als de 3 Musketiers op af om nog eens duidelijk te maken hoe het in Hun Huis aan toe hoort te gaan. Met beleid. Ik hou d'r van.
Ze zijn best prima te trainen als je er de tijd aan wil wijden. Maar net als met alle extremen, vind ik het jammer dat het gefokt wordt. Bolle koppies, PL, slechte gebitjes, verstopte traanbuizen en plopogen galore. Ik vind een hond perfect als hij functioneert en mijn moeders hondjes lopen ook tegen dingen aan, puur en alleen omdat het dwergfok is en dat hand in hand gaat met problemen. Ik vind daar niks schattigs aan, in fysiek opzicht. Ik vind het sneu. Een dag naar zee is hel voor haar Wawa's. Alles is reuzegroot. De afstand. Andere honden. Stroompjes water waar ze overheen moeten, golven. De zeewind tegen die bolle ogen aan. Het reutje kan de hele godganse wandeling met half dichtgeknepen ogen lopen piepen en keffen tot hij opgetild wordt, en m'n moeder is echt geen al te slappe qua opvoeding. De moeder van het reutje loopt mee met een verbeten trek. Zolang die bij haar baasje is is het prima, maar het hoeft allemaal niet zo nodig van d'r. Korte dunne pootjes.
Dus ik heb er m'n mening over. Maar ik heb diezelfde mening over Duitse Doggen, Engelse Bulldoggen, toad-Pitbulls en noem-maar-op. Ik heb er een hekel aan dat extremen nodig zijn. Ik snáp dat er markt voor is, maar het mag van mij allemaal wat normaler.
Maar aan het eind van de dag is ook dat maar gewoon wat het is: een mening. En ik heb een valse vechthond waar ook meningen over zijn

Dus lamagaan.