Dan neem je toch gewoon een nieuwe

[Lanavandevledders]

iedereen verwerkt een verlies op een andere manier, vindt dat heel persoonlijk.
al onze vorige honden hadden een hoge leeftijd toen ze gestorven of ingeslapen zijn,
ik mis ze wel natuurlijk, en het moment zelf is heel moeilijk, maar ik kan ook heel goed de knop om zetten, en verder gaan,
en natuurlijk kwam er een nieuwe hond, soms korte tijd erna, soms iets langer, maar dat lag meer aan de zoektijd.
ik denk altijd vol plezier terug aan onze viervoeters, de mooie en minder mooie dingen, maar weet als de tijd daar is, dat het dan ook goed is.
ben een positief persoon, maar wel een binnenvetter, hoef ook geen medeleven of steun van een ander,
ik moet het voor mezelf zien te klaren, dat werkt het best.

[dagmar88]

Toch is dat anders. Van een hond weet je dat je daar eerder afscheid van moet nemen. Ook als deze een vol en lang leven mag voltooien. Je levenspartner kan ook vroeg uit het leven gerukt worden, maar dat is niet standaard.

Ik snap wel dat het anders is qua levensverwachting maar het verdriet en de rouw hoeven er niet minder om te zijn.

Dat is natuurlijk dikke vette onzin. Een dode hond is geen enkel vergelijk met het verlies van een partner nee, doe maar even normaal.
Niet "blijkbaar", gewoon niet.
Je zou eens echt wat mee moeten maken

[Sassy]

De meeste mensen zullen idd wel een nieuwe hond nemen na het overlijden van de oude.
Je weet van te voren wel wat de levensverwachting van een hond is, maar als je er dan achter elkaar een aantal hebt moeten afgeven die veel te jong zijn, dat hakt er wel even in.
Rex met 5 jaar, die was goed een dag ziek geweest en die is terwijl we nog op de dierenarts aan het wachten waren in mijn armen overleden, dat ging zo snel, Mika met zijn epilepsie op 6 jaar, dan Easy, net 8 jaar geworden en helemaal "op".

Eentje die ik op een leeftijd van 14 jaar moet laten inslapen nadat ze een fijn leven had is voor mij gevoelsmatig heel anders als een van 6 jaar, die 2 ellendige jaren met epilepsie achter de rug heeft.
Bij die van 14 is het een dag janken en dan over tot de orde van de dag, terwijl we bijv. bij die van 6 jaar daar meer moeite mee hebben, alleen al vanwege de twee zware jaren die je had met een zo zieke hond.

Maar ook na Mika is er hier na een paar maanden terug een pup bij gekomen.

Als je heel je leven honden om je heen had is dat ondenkbaar geen hond meer aan te schaffen.

Inlevingsvermogen verwacht ik niet (meer) van mensen die geen hond hebben of daar anders in staan als wij, kan me werkelijk niks schelen wat ze daarvan vinden. Zo zijn mensen nu eenmaal

[Suzanne]

Ze vertegenwoordigen vaak periodes die definitief afgesloten worden. De dood van de kat die je halve jeugd bij je was en mijn eerste hond vond ik ook om die reden verdrietig.
De dieren die we zomaar dood dood aantroffen hakte er flink in, over de schrik hebbben we het nog wel eens.
De leegte, het uit je ritme geslagen te worden en hem of haar vanuit je ooghoek denken te zien vond ik het meest ontregelende. Ook na jaren komt dat wel eens boven, zonder verdriet overigens.
Melancholisch, dat dan weer wel.

[Odi]

Het is nu een week geleden dat Jace is ingeslapen.
Hij was 13½.
Natuurlijk had ik hem nog minstens 2 jaar bij me willen hebben.
Maar ik heb er vrede mee hoe het is gegaan. Hij heeft geen pijn gehad, is in de armen van Jan en mij ingeslapen.
Als ik een foto zie of iets wat aan hem herinnert, dan kan ik even volschieten.
Maar dat wordt zeker minder.
We halen nu al steeds herinneringen op, bijv: wat zou hij graag die pan van de erwtensoep hebben uitgelikt, wat zou hij graag nog een ritje met de auto hebben gemaakt, wat zou hij graag nog eens mee gaan kamperen.
Zo veel mooie herinneringen, die blijven voor altijd.

Ik vind het wel vreemd dat ik geen 4 honden meer heb. Als er een combi op mijn pad komt waar ik graag een pup van zou hebben, dan denk ik dat er wel weer een komt.
Maar misschien duurt dat ook nog jaren

[80564M]

Ik had vrij genomen de dag nadat Dushi overleed. Een collega deed er lacherig over. Ik vind dat dan wel vervelend, maar verder dan dat gaat het niet.

Mijn broer lachte me ook uit omdat ik haar heb laten cremeren, maar dat interesseert me echt geen zak. Ik kies ervoor en ik betaal het.

Het interesseert me weinig hoe andere mensen er mee omgaan, ik doe het op mijn manier en klaar. Maar zulke botte reacties of uitlachen die krijgen toch wel even een sneer hoor.

Mijn "nieuwe" zwager vind het trouwens wel heel raar dat ik een door mijn moeder betaalde zonvakantie oversla, omdat ik de honden niet in pension wil doen. Ik vind dat heel vervelend omdat hij er bij iedere gelegenheid op terug komt, en vind dat ik een ontaarde dochter ben. Gelukkig snapt mijn moeder mij prima, en ze zegt zelfs letterlijk dat ik hem moet laten kletsen.
(maar buiten dat ik mijn honden niet in pension wil doen, moet ik er ook niet aan denken om samen met bovengenoemde zwager een week op een all-inclusive terreintje gevangen te zitten )

[80564M]

Dat herinneringen ophalen doe ik ook graag hoor. Iedere keer als we op vakantie voor de eerste keer het strand van Terschelling opkachelen zeggen we “dit had Simone geweldig gevonden”. Dat was zo’, n halve zeehond.
We noemen Terschelling ook vaak Oontjie-island

Oh, wij verzuchten dagelijks "Saraaaa, kom helpen! Die kleine kan er niks van!". Maar dat is toch gewoon zoete weemoed? Zelfde als dat ik nog regelmatig de cd van de avondwake van mijn vader opzet (op zolder, muziek keihard). Gewoon lekker weer even weemoedig zijn leven in een notedop, muziek die bij hem pastte… Ik heb dan weer niets met speciale data, geboren of gestorven, die dagen doe ik niets anders dan normaal.

[mijke]

Het is vooral mijn familie die er niks van snapt. Blijkbaar is het veel erger je man te verliezen maar Shep is mijn levenspartner.

Toch is dat anders. Van een hond weet je dat je daar eerder afscheid van moet nemen. Ook als deze een vol en lang leven mag voltooien. Je levenspartner kan ook vroeg uit het leven gerukt worden, maar dat is niet standaard.

Ik snap wel dat het anders is qua levensverwachting maar het verdriet en de rouw hoeven er niet minder om te zijn.

Nou dit vind ik toch een beetje gek hoor. Je verwacht wel van familie dat ze empathie genoeg hebben om te snappen hoe erg het verlies van jouw hond voor jou gaat zijn (denk je nu althans), maar zelf heb je niet de empathie om te snappen dat het overlijden van een partner toch echt wel een tikkie anders en (denk ik oprecht) toch echt wel erger is dan het verlies van een hond. Echt hoor, hoe veel die hond ook voor jou betekent. Ik denk inderdaad dat de rouw van een hond net zo diep kan zitten als de rouw om een mens, ik moet soms al bijna huilen als ik er aan denk Oor ooit kwijt te raken, maar op kinderen na lijkt me je levenspartner verliezen toch echt wel het ergste verlies dat je kan overkomen. Zeker als het te vroeg is. Dat gelijkstellen met een hond lijkt me ook weer niet helemaal terecht.

[Chihuahua-paws]

Misschien moeten we ophouden te vergelijken. En mensen aan te vallen, op voor hun gevoelige plek.
Er zijn mensen die het verlies van hun hond oprecht heel zwaar uhm voelen en waar het voor voelde, alsof ze een dierbare hebben verloren.
Je kunt ervan vinden wat je wilt. Maar laat een ander daarin ook vrij.

Niet iedereen heeft een levenspartner. En er zijn ook mensen waarbij dieren een grotere rol spelen in hun leven dan mensen.

[mijke]

Misschien moeten we ophouden te vergelijken. En mensen aan te vallen, op voor hun gevoelige plek.
Er zijn mensen die het verlies van hun hond oprecht heel zwaar uhm voelen en waar het voor voelde, alsof ze een dierbare hebben verloren.
Je kunt ervan vinden wat je wilt. Maar laat een ander daarin ook vrij.

Niet iedereen heeft een levenspartner. En er zijn ook mensen waarbij dieren een grotere rol spelen in hun leven dan mensen.

Dat begrijp ik helemaal en ik begrijp ook helemaal hoe diep zo'n verlies er kan inhakken. Maar als je daar zelf empathie voor vraagt moet je het andersom ook kunnen opbrengen.

[Caro]

Misschien moeten we ophouden te vergelijken. En mensen aan te vallen, op voor hun gevoelige plek.
Er zijn mensen die het verlies van hun hond oprecht heel zwaar uhm voelen en waar het voor voelde, alsof ze een dierbare hebben verloren.
Je kunt ervan vinden wat je wilt. Maar laat een ander daarin ook vrij.

Niet iedereen heeft een levenspartner. En er zijn ook mensen waarbij dieren een grotere rol spelen in hun leven dan mensen.

Precies, dat bedoel ik.

En nee Cleva ik heb geen hond genomen omdat ik anders zielig en alleen ben maar wat weet jij nu van mijn levensgeschiedenis.
Ik val hier niemand aan maar heb respect voor ieders mening. En natuurlijk heb ik empathie voor mensen die een ander mens verliezen. Ook daar heb ikzelf ervaring mee. Ja ook mensen die dichtbij staan zoals mijn vader maar dat Shep voor mij belangrijker is, dat is nu eenmaal zo. En dat ik daardoor volgens sommigen hier blijkbaar van het padje ben. Prima.

[Chihuahua-paws]

Niet iedereen heeft een levenspartner. En er zijn ook mensen waarbij dieren een grotere rol spelen in hun leven dan mensen.

Nou, daar struikel ik dan weer een beetje over. Mag een hond ook gewoon zijn eigen waarde hebben in plaats van een doekje voor het bloeden omdat je zielig en alleen bent te zijn?

Ik vind het trouwens ook al niet kloppend om te doen alsof enorme rouw gelijk staat aan enorme liefde voor je hond.

Maar dat doet ook niemand.
Het punt wat ik probeer te maken is dat iedereen anders om gaat met verdriet, rouw en daar heeft ieder recht op om dat op zijn of haar eigen manier te doen.
Of je nou wel of geen levenspartner of gezin hebt want ook dan kun je het verlies van je huisdier als zwaar er ervaren en zelfs het ene dier zwaarder dan de ander.

Ik vind het iets wat je niet voor een ander in kunt vullen. Als je het zelf ervaard als gewoon hond nr zoveel die dood is dat is net zo goed iemands goed recht. Er zijn mensen die laten hun dier tegelijk met andere dieren cremeren in een groeps crematie, anderen kiezen een dure urn of kist, weer anderen graven een gat in de achtertuin of houden een ceremonie of strooien de as uit. Alles moeten ze zelf weten. Maar laat ze vooral omdat dit dus heel gevoelig kan liggen in hun waarde.

[Caro.]

Jaren later kan ik bij een herinnering of foto nog wel ff natte ogen hebben, maar ook gewoon een glimlach, dat merkte ik vorige week ofzo nog toen ik oude foto's bekeek van Amber en Teig, die zijn inmiddels bijna 10 en bijna 7 jaar dood.

Weemoedig glimlachen en herinneringen ophalen is ook wat anders dan na jaren nog steeds intens verdrietig te zijn. Iemand kan dat natuurlijk zo voelen maar het lijkt me geen gezonde situatie. Wat Martijn al zei; je kunt er dan beter voor kiezen geen hond meer te nemen want als dat een herhaling van zetten wordt kan het je leven aardig overhoop halen.

Nou dat dus: geen gezonde situatie.

en ik heb het wel meegemaakt, niet jarenlang getreurd, maar wel gewoon te 'intens' en 'te veel'.

Toen ons pupje van 4 maanden overleed, man ik was kapot en zat ook nog vol schuldgevoel.
Toen Moritz, mijn bange hond uit Griekenland, mijn schaduw, overleed op 5.5 jarige leeftijd

Daar kwamen de foto's, de lijstjes, de kaarsjes, de tranen avond na avond na avond.
Ongezond vind ik het nu achteraf, want wat schiet je ermee op? Helemaal niks, behalve dat je jezelf compleet over de zeik helpt.

Verdriet, natuurlijk 'moet' dat er zijn, je hebt jarenlang samen geleefd met je hond, dag in dag uit. Ik ben echt stapelgek op mijn honden
en ben ook echt even stuk als ze overlijden. Gelukkig zijn de laatste twee op redelijke leeftijd heengegaan en dat maakt ook wel verschil
vind ik: dat kon ik accepteren en er vrede mee hebben en toen heb ik een 'gezonde' tijd zitten janken en jammeren.
De 2 honden die te vroeg zijn overleden, daar had ik echt ongezond verdriet over en als dit nogmaals zou gebeuren (god verhoede )
dan hoop ik dat ik daar wat beter mee om kan gaan.
Je hebt er gewoon niets aan, je maakt jezelf alleen maar heel erg overstuur.

[Maryanne]

Ik heb ook vreselijk veel en lang verdriet gehad over de dood van onze Bindy bij de geboorte van haar pupjes op 4-jarige leeftijd. Daarbij ook een groot schuldgevoel want als ik haar niet had laten dekken had ze nog geleefd.
Over mijn Bobby heb ik ook nog steeds verdriet, ik wil echt weer een Bobby

[Caro]

Jaren later kan ik bij een herinnering of foto nog wel ff natte ogen hebben, maar ook gewoon een glimlach, dat merkte ik vorige week ofzo nog toen ik oude foto's bekeek van Amber en Teig, die zijn inmiddels bijna 10 en bijna 7 jaar dood.

Weemoedig glimlachen en herinneringen ophalen is ook wat anders dan na jaren nog steeds intens verdrietig te zijn. Iemand kan dat natuurlijk zo voelen maar het lijkt me geen gezonde situatie. Wat Martijn al zei; je kunt er dan beter voor kiezen geen hond meer te nemen want als dat een herhaling van zetten wordt kan het je leven aardig overhoop halen.

Nou dat dus: geen gezonde situatie.

en ik heb het wel meegemaakt, niet jarenlang getreurd, maar wel gewoon te 'intens' en 'te veel'.

Toen ons pupje van 4 maanden overleed, man ik was kapot en zat ook nog vol schuldgevoel.
Toen Moritz, mijn bange hond uit Griekenland, mijn schaduw, overleed op 5.5 jarige leeftijd

Daar kwamen de foto's, de lijstjes, de kaarsjes, de tranen avond na avond na avond.
Ongezond vind ik het nu achteraf, want wat schiet je ermee op? Helemaal niks, behalve dat je jezelf compleet over de zeik helpt.

Verdriet, natuurlijk 'moet' dat er zijn, je hebt jarenlang samen geleefd met je hond, dag in dag uit. Ik ben echt stapelgek op mijn honden
en ben ook echt even stuk als ze overlijden. Gelukkig zijn de laatste twee op redelijke leeftijd heengegaan en dat maakt ook wel verschil
vind ik: dat kon ik accepteren en er vrede mee hebben en toen heb ik een 'gezonde' tijd zitten janken en jammeren.
De 2 honden die te vroeg zijn overleden, daar had ik echt ongezond verdriet over en als dit nogmaals zou gebeuren (god verhoede )
dan hoop ik dat ik daar wat beter mee om kan gaan.
Je hebt er gewoon niets aan, je maakt jezelf alleen maar heel erg overstuur.

Je hebt er inderdaad niets aan maar bepaalde gevoelens zijn ook niet altijd uit te schakelen.

[Caro.]

Jaren later kan ik bij een herinnering of foto nog wel ff natte ogen hebben, maar ook gewoon een glimlach, dat merkte ik vorige week ofzo nog toen ik oude foto's bekeek van Amber en Teig, die zijn inmiddels bijna 10 en bijna 7 jaar dood.

Weemoedig glimlachen en herinneringen ophalen is ook wat anders dan na jaren nog steeds intens verdrietig te zijn. Iemand kan dat natuurlijk zo voelen maar het lijkt me geen gezonde situatie. Wat Martijn al zei; je kunt er dan beter voor kiezen geen hond meer te nemen want als dat een herhaling van zetten wordt kan het je leven aardig overhoop halen.

Nou dat dus: geen gezonde situatie.

en ik heb het wel meegemaakt, niet jarenlang getreurd, maar wel gewoon te 'intens' en 'te veel'.

Toen ons pupje van 4 maanden overleed, man ik was kapot en zat ook nog vol schuldgevoel.
Toen Moritz, mijn bange hond uit Griekenland, mijn schaduw, overleed op 5.5 jarige leeftijd

Daar kwamen de foto's, de lijstjes, de kaarsjes, de tranen avond na avond na avond.
Ongezond vind ik het nu achteraf, want wat schiet je ermee op? Helemaal niks, behalve dat je jezelf compleet over de zeik helpt.

Verdriet, natuurlijk 'moet' dat er zijn, je hebt jarenlang samen geleefd met je hond, dag in dag uit. Ik ben echt stapelgek op mijn honden
en ben ook echt even stuk als ze overlijden. Gelukkig zijn de laatste twee op redelijke leeftijd heengegaan en dat maakt ook wel verschil
vind ik: dat kon ik accepteren en er vrede mee hebben en toen heb ik een 'gezonde' tijd zitten janken en jammeren.
De 2 honden die te vroeg zijn overleden, daar had ik echt ongezond verdriet over en als dit nogmaals zou gebeuren (god verhoede )
dan hoop ik dat ik daar wat beter mee om kan gaan.
Je hebt er gewoon niets aan, je maakt jezelf alleen maar heel erg overstuur.

Je hebt er inderdaad niets aan maar bepaalde gevoelens zijn ook niet altijd uit te schakelen.

Nou ja, misschien kan dat wel

Er zijn natuurlijk diverse manieren om met verdriet om te gaan: je kan een potje zitten janken en dan proberen er weer wat van te maken of je
kan zwelgen in verdriet. Het is toch ook een keuze die je maakt wat niet eens inhoudt dat het ene verdriet groter is dan het andere verdriet.
Je kan er, volgens mij, heel bewust voor kiezen om tegen jezelf te zeggen 'oké ik heb een potje zitten janken, nu is het even klaar en ga
ik wat doen' (van mijn part pak je de fiets, ga je kijken naar andere hond (die je dan nog helemaal niet leuk vindt, want geen ene hond
is zo leuk als jouw hond was.... denk je dan) of wat dan ook.
Je kan jezelf sturen in zowat alles.

[Caro.]

De 2 honden die te vroeg zijn overleden, daar had ik echt ongezond verdriet over

Dat is niet eens verdriet, maar meer een mengeling van frustratie en schuldgevoel. Wat had kunnen zijn is in één klap onherstelbaar weg; dat heb je met een oude zieke hond die aan het eind van de rit zit natuurlijk niet.
En dat kan knap onverteerbaar zijn.

Dat is zo, verdriet is één ding, maar als daarbij nog veel meer emoties komen kijken (schuldgevoel, woede, frustratie) dan wordt het
rouwproces vele malen moeilijker.

[Miezemuis]

De 2 honden die te vroeg zijn overleden, daar had ik echt ongezond verdriet over

Dat is niet eens verdriet, maar meer een mengeling van frustratie en schuldgevoel. Wat had kunnen zijn is in één klap onherstelbaar weg; dat heb je met een oude zieke hond die aan het eind van de rit zit natuurlijk niet.
En dat kan knap onverteerbaar zijn.

Dat is zo, verdriet is één ding, maar als daarbij nog veel meer emoties komen kijken (schuldgevoel, woede, frustratie) dan wordt het
rouwproces vele malen moeilijker.

Ik denk ook dat het zo werkt.

Ik was verbaasd hoe hevig het verdriet was na het overlijden van Dushi. Ik had dat onderschat. Maar ze is nu een week dood en dat gevoel is weg. . Het is nu weemoed. Maar ze was oud en op. Ik heb me 1 dag ontzettend schuldig gevoeld omdat de da haar nog een kans wilde geven en ik dat niet wilde( en ze ook nog eens vervelend ging), maar toen dat schuldgevoel weg was, was het verdriet ook meteen een stuk minder.

[Chihuahua-paws]

De 2 honden die te vroeg zijn overleden, daar had ik echt ongezond verdriet over

Dat is niet eens verdriet, maar meer een mengeling van frustratie en schuldgevoel. Wat had kunnen zijn is in één klap onherstelbaar weg; dat heb je met een oude zieke hond die aan het eind van de rit zit natuurlijk niet.
En dat kan knap onverteerbaar zijn.

Dat is zo, verdriet is één ding, maar als daarbij nog veel meer emoties komen kijken (schuldgevoel, woede, frustratie) dan wordt het
rouwproces vele malen moeilijker.

Absoluut. En soms zit er nog meer achter. In het kader van levenspartner. Toen mijn schoonvader overleed bleef de hond achter waar mijn schoonmoeder natuurlijk voor zorgde. Toen de hond stierf had ze dat ook niet meer.

Zij wil ook geen andere hond. Dat heeft er dus heel sterk ingehakt. En wie daar tegen zou zeggen, dan neem je toch gewoon een ander. Due heeft het ergens niet goed begrepen.

[Chihuahua-paws]

Een vraag stellen is iets anders als "dan neem je toch een andere hond" Hoe iets gevraagd wordt en dan met name met respect is zeker van belang. Wij hebben haar dat ook gevraagd, maar dus met respect en puur on te weten hoe zij er in staat. Dat is heel anders als, joh neem een nieuwe zo van stel je niet aan.

[Chihuahua-paws]

Een vraag stellen is iets anders als "dan neem je toch een andere hond" Hoe iets gevraagd wordt en dan met name met respect is zeker van belang. Wij hebben haar dat ook gevraagd, maar dus met respect en puur on te weten hoe zij er in staat. Dat is heel anders als, joh neem een nieuwe zo van stel je niet aan.

Ja klopt maar uiteindelijk komt het wel op hetzelfde neer en er zijn zelfs mensen die heel erg boos en beledigd zijn als je die vraag zo subtiel mogelijk stelt

Hoe dúrf je het te vragen ,alsof een andere hond mijn oude hond kan vervangen , dan heb je niet begrepen hoe bijzonder die hond voor mij was

Ik denk ook niet dat iedereen die vraag aan iedereen kan stellen. Waarom ook? In principe gaat het niemand iets aan. In het geval van mijn schoonmoeder is het zo dat ze voordat de hond overleed. De hond was oud, ze er over gesproken had dat ze zichzelf niet zonder hond zag. Maar dat ze geen grote hond meer zou willen. Dus dat ze ervoor open stond een andere hond te nemen. Alleen na het overlijden van haar hond staat se er dus anders in. Overigens heeft ze het druk zat. Maar uit meeleven en met de wetenschap dat ze er aan gedacht heeft vooraf geeft mijn vriend het er dus over gehad met haar.

[laeken]

Ik neem ook gewoon een nieuwe. Als Bas of Guus nu dood gaan neem ik een nieuwe hond erbij.

[laeken]

Ik vraag trouwens altijd aan mensen die hun hond verloren hebben of er in de toekomst weer eentje komt . Puur intresse hoor en ja het zal gevoelig liggen maar dat lijkt me logisch

Bij mij niet hoor. Ik snap niet waarom het verliezen van een hond te maken heeft met het wel of niet nemen van een nieuwe. Ik kan zomaar binnen een week een nieuwe hond nemen hoor. Ik vergelijk niet en projecteer niet en ik kan er goed mee omgaan omdat ik al heel wat honden verloren heb. Hoort er bij. Even slikken en weer doorgaan. Nieuwe hond nieuwe kansen en weer een leuke Spanjaard die met zijn kont in de boter valt. Dan geniet ik en dat is alleen maar goed ter afleiding.

[Chihuahua-paws]

Ik zie mezelf ook niet zonder hond. En kan ook snel weer een nieuwe nemen. Maar dat is dus voor iedereen anders.

[~Suzanne~]

Ik vind het wel " bijzonder" om te lezen dat mensen nu al weten heel erg veel en lang verdriet te hebben van hun hond terwijl die nog leeft . Vooral bij oude honden denk ik : wat had je dan verwacht ? Dat hij 20 zou worden ?

De manier waarop maakt wel een groot verschil vind ik. Ik had vrede met de honden die ik heb laten inslapen maar een kerngezonde hond die na een gezellige wandeling een gil geeft en dood omvalt hakt er wel in

Daar ben ik wel een paar dagen letterlijk ziek van geweest. Gelukkig had mijn baas daar alle begrip voor .Ik heb me trouwens gewoon ziek gemeld maar de Tom Tom werkte zo snel dat ze het al wist

Dit vind ik dan, ondanks dat ik verdriet over een huisdier begrijp, weer raar... ziekmelden? Nee, dat is niet in me opgekomen. Ik was namelijk niet ziek. Alleen extreem verdrietig. Ik vond "vrij mogen nemen toen dat eigenlijk niet kon" al een zegen. Het is mijn mening dat je je hiervoor niet ziek moet melden. Daar is de ziektewet niet voor bedoeld. (vind ik)

Suzanne

[~Suzanne~]

Ik vind het wel " bijzonder" om te lezen dat mensen nu al weten heel erg veel en lang verdriet te hebben van hun hond terwijl die nog leeft . Vooral bij oude honden denk ik : wat had je dan verwacht ? Dat hij 20 zou worden ?

De manier waarop maakt wel een groot verschil vind ik. Ik had vrede met de honden die ik heb laten inslapen maar een kerngezonde hond die na een gezellige wandeling een gil geeft en dood omvalt hakt er wel in

Daar ben ik wel een paar dagen letterlijk ziek van geweest. Gelukkig had mijn baas daar alle begrip voor .Ik heb me trouwens gewoon ziek gemeld maar de Tom Tom werkte zo snel dat ze het al wist

Dit vind ik dan, ondanks dat ik verdriet over een huisdier begrijp, weer raar... ziekmelden? Nee, dat is niet in me opgekomen. Ik was namelijk niet ziek. Alleen extreem verdrietig. Ik vond "vrij mogen nemen toen dat eigenlijk niet kon" al een zegen. Het is mijn mening dat je je hiervoor niet ziek moet melden. Daar is de ziektewet niet voor bedoeld. (vind ik)

Suzanne

Hoeveel moeders melden zich wel niet ziek omdat kind een snotneus heeft, mag ik dan ook een x ziekmelden omdat m'n hond dood is en dat gebeurt minder vaak dan dat een kind ziek is hoor.

Ik mag hopen dat die moeders dan gewoon zorgverlof opnemen. Als iemand niet ziek is dan moet hij zich niet ziekmelden, daar is die regeling namelijk helemaal niet voor bedoeld. Net zo min als voor katers na het weekend oid.
WAt ga je zeggen tegen een controleur? Ja, sorry, ik heb me maar ziekgemeld om dat mijn kind ziek thuis ligt? Krijg je gezeik mee en terecht. Voor precies dat soort grapjes is zorgverlof uitgevonden. En je ziekmelden ivm een overleden hond? Nee, sorry, ook al snap ik verdriet... dat vind ik not done. Vragen of je een paar ongeplande vrije dagen mag opnemen vind ik dan wel weer prima.

Suzanne

[Caro]

Als Shep er niet meer zou zijn en mensen zouden aan mij vragen of ik weer een hond wil nemen zou ik dat ook geen probleem nemen hoor. Dat is natuurlijk heel anders dan een opmerking als dan neem je toch gewoon een nieuwe, dat klinkt echt als dat die ene hond vervangbaar is vind ik. Nu Shep oud is en wat dingen gaat mankeren, heb ik nu al regelmatig dat vrienden vragen of ik meteen een nieuwe hond wil als het zover is. Dat is niet vervelend, dat is belangstelling.

[Caro]

Ik vind het wel " bijzonder" om te lezen dat mensen nu al weten heel erg veel en lang verdriet te hebben van hun hond terwijl die nog leeft . Vooral bij oude honden denk ik : wat had je dan verwacht ? Dat hij 20 zou worden ?

De manier waarop maakt wel een groot verschil vind ik. Ik had vrede met de honden die ik heb laten inslapen maar een kerngezonde hond die na een gezellige wandeling een gil geeft en dood omvalt hakt er wel in

Daar ben ik wel een paar dagen letterlijk ziek van geweest. Gelukkig had mijn baas daar alle begrip voor .Ik heb me trouwens gewoon ziek gemeld maar de Tom Tom werkte zo snel dat ze het al wist

Dit vind ik dan, ondanks dat ik verdriet over een huisdier begrijp, weer raar... ziekmelden? Nee, dat is niet in me opgekomen. Ik was namelijk niet ziek. Alleen extreem verdrietig. Ik vond "vrij mogen nemen toen dat eigenlijk niet kon" al een zegen. Het is mijn mening dat je je hiervoor niet ziek moet melden. Daar is de ziektewet niet voor bedoeld. (vind ik)

Suzanne

Wanneer Shep ziek is neem ik vrije dagen op, ik ga mezelf dan niet ziek melden. Maar als er mensen zijn die dat wel doen, zou mij dat een zorg zijn. Dat moet iedereen maar voor zichzelf weten.

[Chihuahua-paws]

Ik vind dat dan weer niet. Als iedereen zich ziekmeld is ook weer zo wat.
Afgelopen jaar is mijn zus overleden.
Toen heb ik één dag vrij genomen. De dag van de begrafenis. Ik heb dat gewoon verteld. De dag dat het gebeurde mocht ik eerder naar huis dat dan weer wel. Ik zou niet weten waarom ik me ziek zou moeten melden en voor hoe lang dan?

Maar een werkgever heeft helemaal niets te maken met alle hobbies van het personeel. Of hun gezinnen. Als iedereen zich voor vanalles ziek meld gaat er iets niet goed.

Wel vind ik dat als iemand ziek is van verdriet er medeleven kan zijn ook van werkgevers. En mee denken is dan ook fijn.
Maar helaas is dat niet altijd zo. Je kunt mensen nou eenmaal niet veranderen. En ook niet hun manier van denken, voelen.

[mijke]

Ach ik ben ook wel eens naar huis gestuurd nadat het uit was geraakt met een vriendje. Dat vind ik eigenlijk ook niet iets waar je voor thuis blijft maar dat hebben ze gewoon opgeschreven als ziek. Ik had het notabene zelf uitgemaakt maar ik was toch wel verdrietig en dat vonden ze sneu. Ik denk dat het vooral ligt aan je werkgever en ook wel het type werk dat je doet. Als er makkelijk geschoven kan worden, je je uren op een ander moment kunt inhalen, je collega's voor je in willen springen etc. dan gaat het een heel stuk makkelijker dan wanneer je bijvoorbeeld op een klantenservice werkt waar elke minuut nauwkeurig wordt geplanned.