Het HondenForum

is tie ook hij komt uit tjechie,en ik moet zeggen dat hij toch een heel stuk anders is,dan onze twee andere herders en de vorige herder!
Het is moeilijk uit te leggen,hij is een stuk zelfstandiger en afstandiger!
Het is absoluut geen knuffelhond,maar toch weer een hond waarmee je makkelijk overweg kunt,hij let meer op je houding,en vertoont zelf ook een zeer duidleijke lichaamstaal,toch blijft hij een beetje onberekenbaar!
Bijv,als onze twee andere herders je kennen zitten ze het liefst op schoot,en als ze je buiten tegenkomen dan word je entiousiast begroet,itan doet dit dus niet,hooguit een kleine kwispel,mensen interreseren hem bitter weinig,vorige keer zat hij buiten(tja ik vergeet nog wel eens na te tellen als we naar binnen gaan en mijn vriend zijn broer kwam,itan kent hem al vanaf pup,dus een hele goede bekende,maar hij verdomde het dus om hem dichterbij te laten,trok zijn lelijke bekkie en blafte waarschuwend,terwijl zijn broer ook zijn naam riep,dus hij heeft hem wel degelijk erkent!
Mensen die hier vaak komen blijven itan ook altijd een onbetrouwbare hond vinden,hij heeft gebruiksaanwijzing,maar is echt een schat,maar heeft wel duidelijke grenzen,en daar houd hij zich aan,de ander twee niet,dat zijn knuffels die kan je op schoot leggen,wat je maar wilt,itan zal dit nooit toelaten,alleen van ons!
Verde heeft hij een heerlijk rustig karakter is zeer voorzichtig,en zeker niet lomp!Echt een hond met beleid
Hij houd het altijd spannend,wij waren best bezorgt toen onze dochter werd geboren,of dat goed zou gaan met hem,en nu is tie haar beste maatje daar staan we nog steeds verbaast van!Daar is hij heel goed in trouwens in je verbazen

Dit heeft denk ik ook veel met zijn persoonlijke karakter te maken. Onze ODH is ook uit de oostduitse lijn en die is wel erg knuffelerig en gericht op mensen enz. Hij is nog jong dus nog effe afwachten hoe hij is als volwassen hond, maar wij zijn pas naar een show geweest speciaal voor ODH's uit de oostduitse lijn en daar zaten heel veel knuffels bij en ook gericht op mensen. Blijft toch verschillend per hond.
gr jemima

Ik vind herders wel leuk ja en zeker die robuuste types met lang haar.
In mijn kinderjaren hadden buren van ons een hollands herder en dat was een onwijs fijn en leuk beest waar ik veel mee deed.
Verder denk ik inderdaad dat je je eigen honden altijd leuk vind en niet alleen herders waken en vechten als je ze de kans geeft.
Zelf ben ik toch meer een molossermens maar het is ook wat je gewend bent heb je een fijne hond gehad aan een bepaald ras dan blijft dat toch altijd heel speciaal voor je de rest van je leven.

ooit komt er hier een mechelaar maar ik vindt al dat ik heel veel moet doen met mijn ast's (vindt ik niet erg hoor die hebben ook intensief beweging nodig) en als ik echt een MH wil wil ik wel een werktype en ik vindt mijzelf daar nu nog niet geschikt voor bij ons woont ook een zooitje herders alle merken en ik vindt het zo prachtig om te zien nou kan ik van veel honden wel genieten maar dat is toch net ff iets anders

jemima schreef:
Dit heeft denk ik ook veel met zijn persoonlijke karakter te maken. Onze ODH is ook uit de oostduitse lijn en die is wel erg knuffelerig en gericht op mensen enz. Hij is nog jong dus nog effe afwachten hoe hij is als volwassen hond, maar wij zijn pas naar een show geweest speciaal voor ODH's uit de oostduitse lijn en daar zaten heel veel knuffels bij en ook gericht op mensen. Blijft toch verschillend per hond.
gr jemima

Ik denk niet dat je een ODH uit tjechische lijnen kunt vergelijken met een DH uit tjechische lijnen.
Bij de ODH is een van de belangrijkste selectiecriteria de vachtlengte (ook langharige DH worden in de fok gebruikt), bij de DH het karakter, zeker in Tjechie
Als ik het goed heb is de DH in Tjechie jarenlang gefokt met name voor de bewaking en het politiewerk, en dan ook alleen voor binnen Tjechie. Pas de laatste jaren zijn ze wat soepeler en kunnen er DH uit Tjechie gekocht worden of gebruikt worden voor de fok. Het type is heel anders als de DH die je hier ziet, inderdaad wat robuuster.
De ODH wordt in eerste instantie gefokt op haarlengte en niet op werkeigenschappen

Bekende Tjechische kennel is de Pohranicni kennel, die komt ook voor in Hera haar bloedlijn. Die fokten/fokken idd tjechische 'politie'honden.
Het 'knpv'programma schijnt in Tjechiie nog zwaarder te zijn als hier in Nederland.
VEelal veel belastbaardere honden e.d.

Ha heb net effe op hun site gekeken en weet al welke hond dit is. Is een vd honden van de fokker die voor ons bemiddeld heeft! Ook uit de oostduitse lijn overigens. Wat grappig om Zarka hier tegen te komen zeg!
gr jemima

Oei, weet niet of het verstandig is om hier op in te haken, want het is gewoon persoonlijke voorkeur, maar doe het toch Het is zoals al aangegeven nogal generaliserend wat je (marc) over de BC zegt net zoals het generaliserend is om te zeggen dat de herder de 'echte' of 'meeste' hond van alle rassen is. Er zijn genoeg mensen die gebeten zijn door herders net zoals er mensen door BC's gebeten zijn. Het zijn beide ook geen 'makkelijke' honden. Ze hebben duidelijke consequente leiding nodig meer dan veel andere honden en ook erg belangrijk, ze hebben veel fysieke EN geestelijke inspanning nodig. Nooit ondoordacht aan beginnen geldt voor alle honden maar voor sommige zoals de BC en herder nog meer. Ik vind herders persoonlijk ook mooie en slimme honden, ik snap dan ook wel waar jullie (marc martijn) aanname vandaan komt maar kon het gewoon niet laten om hier iets over te zeggen omdat ik gewoon vind dat het onmogelijk is om een bepaald ras als het mooiste beste slimste etc. aan te wijzen. Vindt het ook een leuke discussie maar wel een uitzichtloze

Rutger schreef:Oei, weet niet of het verstandig is om hier op in te haken, want het is gewoon persoonlijke voorkeur, maar doe het toch Het is zoals al aangegeven nogal generaliserend wat je (marc) over de BC zegt net zoals het generaliserend is om te zeggen dat de herder de 'echte' of 'meeste' hond van alle rassen is. Er zijn genoeg mensen die gebeten zijn door herders net zoals er mensen door BC's gebeten zijn. Het zijn beide ook geen 'makkelijke' honden. Ze hebben duidelijke consequente leiding nodig meer dan veel andere honden en ook erg belangrijk, ze hebben veel fysieke EN geestelijke inspanning nodig. Nooit ondoordacht aan beginnen geldt voor alle honden maar voor sommige zoals de BC en herder nog meer. Ik vind herders persoonlijk ook mooie en slimme honden, ik snap dan ook wel waar jullie (marc martijn) aanname vandaan komt maar kon het gewoon niet laten om hier iets over te zeggen omdat ik gewoon vind dat het onmogelijk is om een bepaald ras als het mooiste beste slimste etc. aan te wijzen. Vindt het ook een leuke discussie maar wel een uitzichtloze

Het is ook helemaal niet echt een discussie Het was gewoon een opmerking van Martijn. Er staat dat het anders is, een andere keuze. Je neemt een herder OF een ander ras zeg maar. Nergens staat dat een herder beter is of een ander ras slechter.

Ik bedoel ook helemaal niet dat bordercollies niet leuk zijn of allemaal valse secreten hoor. Waarschijnlijk is 90% vreselijk lief. Alleen ik vind er weinig aan en na deze twee incidenten vind ik er niks meer aan

MARC_S schreef: Alleen ik vind er weinig aan en na deze twee incidenten vind ik er niks meer aan

Kan ik me voorstellen. Ik had dat met Mechelaars nadat elke Mechelse herder het op Bruno voorzien leek te hebben maar sinds Tomas een Mechels vriendinnetje heeft ben ik daar toch van teruggekomen.Dat is echt een heerlijk hondje met een geweldig karakter. Maar teveel werklust voor iemand als ik.Zelfs haar ogen staan nooit stil

Martijn schreef:

Rutger schreef:Oei, weet niet of het verstandig is om hier op in te haken, want het is gewoon persoonlijke voorkeur, maar doe het toch Het is zoals al aangegeven nogal generaliserend wat je (marc) over de BC zegt net zoals het generaliserend is om te zeggen dat de herder de 'echte' of 'meeste' hond van alle rassen is. Er zijn genoeg mensen die gebeten zijn door herders net zoals er mensen door BC's gebeten zijn. Het zijn beide ook geen 'makkelijke' honden. Ze hebben duidelijke consequente leiding nodig meer dan veel andere honden en ook erg belangrijk, ze hebben veel fysieke EN geestelijke inspanning nodig. Nooit ondoordacht aan beginnen geldt voor alle honden maar voor sommige zoals de BC en herder nog meer. Ik vind herders persoonlijk ook mooie en slimme honden, ik snap dan ook wel waar jullie (marc martijn) aanname vandaan komt maar kon het gewoon niet laten om hier iets over te zeggen omdat ik gewoon vind dat het onmogelijk is om een bepaald ras als het mooiste beste slimste etc. aan te wijzen. Vindt het ook een leuke discussie maar wel een uitzichtloze

Het was ook niet mijn bedoeling om met zijn allen tot een eindconclusie te komen. Verder heb ik al aangegeven dat ik wuilus een heel bijzondere hond vond en dat ze in mij een waardering voor de persoonlijkheid van een herder heeft losgemaakt.
Dat betekent niet dat ik herders het beste ras vind (ja, in het herder zijn) of dat ik andere rassen niet waardeer.

Dat herders een grote persoonlijkheid hebben is geen gewauwel over een favoriet ras, daar zijn ze gewoon op gefokt. Het zijn mentaal actieve honden die het leven serieus nemen en zich niet makkelijk neerleggen bij situaties die in hun ogen niet kloppen. Het zijn honden met een sterk ontwikkelde ambitie en een aangeboren neiging tot het mentaal vergroeien met de baas. En dat zijn zeker niet altijd allemaal voordelen. Het is gewoon anders dan andere rassen en meer niet.

Een herder is gefokt om veelzijdig te zijn, een sterke hechting met één persoon te ontwikkelen en sterk aan gewoontes en rituelen te hangen. Dat kun je niet van elk ras zeggen. Los gezien van wat het "beste" ras is want daar kom je inderdaad nooit uit maar daar werd ook niet op aangestuurd. Niet door mij.

Dat het er niet om gaat om herders tot uberhond te verklaren wordt duidelijk uit het feit dat we wuilus erg missen maar vooral nooit meer nog een wuilus willen.
Een herder is erg veel hond...voor ons te veel.

Naar welk soort hond zou jij dan uitkijken ??

Joy C schreef: inkoppertje.

een herder heeft voor mij uiteraard persoonlijk de absolute voorkeur. Ze hebben net dat "ietsje" meer. Maar dat "ietsje"" vind ik moeilijk te verwoorden.

Prachtige hond op die foto trouwens.

Niets ten nadele van mijn niet-herders, maar voor mij heeft een herder idd datzelfde ietsje meer.

Mmmh, ik ben het eens met de stelling dat herders fantastisch... kunnen zijn. Maar er zijn evengoed herders die qua karakter weinig overeenkomsten hebben met de raskenmerken. Ik ben opgegroeid met herders en ik moet zeggen dat ik geen van deze honden zelf zou willen hebben. Ik zie wel in dat wij als (tamelijk onervaren) gezin niet de ideale bazen waren, maar dan nog betwijfel ik of het echt van die geweldige honden waren geworden in andere situaties. De eerste was een enorm harde, dominante hond, prachtig beest om te zien maar toonde nauwelijks genegenheid naar mensen. Was heel erg op zichzelf en lag altijd in een andere kamer. Ook was hij vreselijk nerveus. Ik had er geen enkele band mee. Ik moet zeggen dat mijn vader behoorlijk hard voor hem was (tja het waren de jaren zeventig ) en dat hij juist heel erg naar mijn vader trok.

De volgende twee herders waren net zulke zenuwpezen. De Mechelse bleek niet goed in zijn hoofd en de tweede Duitse was een bangige, rusteloze hond. Toch had ik wel band met ze, het instinctieve gehoorzame van die honden waardeer ik wel zeer (hoewel ze niet naar de rest van mijn familie luisterden, dus zo vanzelfsprekend is dat ook niet).

Maar goed, zou ik nu nog een herder nemen, dan zou ik wel zeer goed uitkijken, rondkijken en vragen. Ik zou vele malen voorzichtiger te werk gaan dan bijv. bij het kiezen van een Franse bull. Voor mij zou een herder wel rust moeten uitstralen, geen herder uit een werklijn dus...

Anna Penta schreef:Mmmh, ik ben het eens met de stelling dat herders fantastisch... kunnen zijn. Maar er zijn evengoed herders die qua karakter weinig overeenkomsten hebben met de raskenmerken. Ik ben opgegroeid met herders en ik moet zeggen dat ik geen van deze honden zelf zou willen hebben. Ik zie wel in dat wij als (tamelijk onervaren) gezin niet de ideale bazen waren, maar dan nog betwijfel ik of het echt van die geweldige honden waren geworden in andere situaties. De eerste was een enorm harde, dominante hond, prachtig beest om te zien maar toonde nauwelijks genegenheid naar mensen. Was heel erg op zichzelf en lag altijd in een andere kamer. Ook was hij vreselijk nerveus. Ik had er geen enkele band mee. Ik moet zeggen dat mijn vader behoorlijk hard voor hem was (tja het waren de jaren zeventig ) en dat hij juist heel erg naar mijn vader trok.

De volgende twee herders waren net zulke zenuwpezen. De Mechelse bleek niet goed in zijn hoofd en de tweede Duitse was een bangige, rusteloze hond. Toch had ik wel band met ze, het instinctieve gehoorzame van die honden waardeer ik wel zeer (hoewel ze niet naar de rest van mijn familie luisterden, dus zo vanzelfsprekend is dat ook niet).

Maar goed, zou ik nu nog een herder nemen, dan zou ik wel zeer goed uitkijken, rondkijken en vragen. Ik zou vele malen voorzichtiger te werk gaan dan bijv. bij het kiezen van een Franse bull. Voor mij zou een herder wel rust moeten uitstralen, geen herder uit een werklijn dus...

Ik neem wel aan dat je zelf beseft dat dat natuurlijk niet aan de 3 honden lag maar de manier waarop ermee gedaan werd. Een herder wegsluiten en hard opvoeden, zonder contact met het gezin is hetzelfde als hem gek maken nl.
3 zenuwepezen zijn 3 honden die niet goed in hun vel zaten.

Dat is nl wat er gebeurd, de rotherders zitten bij mensen die beter een labje hadden kunnen nemen en totaal niet weten hoe ze het dier moeten behandelen. Dan gaan ze dus stuk en worden ze zenuwelijers die kunnen bijten helaas.
Ik heb er nu 2 keer een gehad die van een geestelijk wrak in een normale hond kon veranderen puur door de manier waarop je ermee omgaat. Wuilus was ook een zenuwelijer en als ik haar had weggesperd en hard was gaan opvoeden was ze dat tot haar door gebleven, logisch ook.

Mijn eerste hond bij ons thuis was een duitse herder. Het is een fantastische hond, erg baasgericht en heeft weinig interesse in andere honden. Ze is erg rustig en niet snel gek te krijgen.
Toch is het niet mijn type hond. Vooral buitenshuis moet je toch wel veel met de hond bezig zijn, juist omdat ze zoveel op jou gericht is. Als je het vergelijkt met Shanu, die lekker haar eigen gang gaat, geef ik toch de voorkeur aan een hond als Shanu.

Voor mij geen andere hond als de herder
Het karakter spreekt mij zoooo ontzettend aan!
Ik denk dat er in andere rassen ook wel die dingen terug te vinden zijn, maar niet ALLES wat een herder heeft.
ik heb wat met honden met pit. Ik hou niet van honden die perfect luisteren, perfect zijn in de omgang en noem maar op.

Maar onder herder versta ik eigenlijk wel de duitse, hollandse en de belgische herders

Schotse herder vind ik niet meer echt op een herder lijken qua gedrag. Degene die ik tegen kwam, zaten in de boom als je BOE riep
Schapendoezen, ik ken er eentje en als je sul opzoekt in het woordenboek, kom je hem tegen Ook dus niet wat ik in een hond zoek

Maar goed, iedereen vind zijn eigen hond (ras) nou eenmaal het mooist

MARC_S schreef: Ik neem wel aan dat je zelf beseft dat dat natuurlijk niet aan de 3 honden lag maar de manier waarop ermee gedaan werd. Een herder wegsluiten en hard opvoeden, zonder contact met het gezin is hetzelfde als hem gek maken nl.
3 zenuwepezen zijn 3 honden die niet goed in hun vel zaten.

Dat is nl wat er gebeurd, de rotherders zitten bij mensen die beter een labje hadden kunnen nemen en totaal niet weten hoe ze het dier moeten behandelen. Dan gaan ze dus stuk en worden ze zenuwelijers die kunnen bijten helaas.
Ik heb er nu 2 keer een gehad die van een geestelijk wrak in een normale hond kon veranderen puur door de manier waarop je ermee omgaat. Wuilus was ook een zenuwelijer en als ik haar had weggesperd en hard was gaan opvoeden was ze dat tot haar door gebleven, logisch ook.

Ik besef dat ik hier voorzichtig moet zijn met wat ik zeg, omdat het in feite niet mijn honden waren, ik toekeek vanaf de zijlijn zeg maar. Maar je hebt het niet helemaal goed begrepen (of ik was niet duidelijk)want de hond werd zeker niet weggesloten van het gezin maar zocht zelf het isolement op. Hij ging uit zichzelf altijd in een andere kamer liggen, hij was gewoon niet erg op mensen gericht. En dat harde, dominante, had hij al vanaf pup. En zoals ik zei, hij werd met tamelijk harde hand opgevoed door mijn vader, maar had juist mijn vader als favoriet uitgekozen, was ook de enige naar wie hij luisterde. In feite was het gewoon geen gezinshond, meer een hond voor één persoon (een man), of voor een terrein of zo.

De andere twee herders kwamen later, de tijden waren wat veranderd en zij werden niet hard opgevoed, integendeel. Maar zenuwachtig waren ze gewoon, de Mechelse kwam trouwens van een broodfokker vandaan en was echt niet te hanteren.

Maar ja, is niet mijn bedoeling hier nu situaties van tig jaar geleden te verdedigen, wat ik wil zeggen is dat er ook in het karakter van herders grote verschillen kunnen zitten. Je kunt ook bijna niet spreken van dé herder. Ook de doorfok speelt een grote rol vrees ik...

Maar ik begrijp jou ook wel hoor, als ik dit verhaal zo zou lezen, zou ik ook partij kiezen voor de hond Ik vind ook dat wij gewoon een leuk asielhondje hadden moeten nemen, maar ja hè, mijn vader wilde geen hond maar als er dan een hond zou komen moest en zou het een herder zijn

Hier ook 2 duitse herders. Ivan, die zeer op zichzelf is, en absoluut niet van vreemden houdt, en Kira, altijd druk, aanwezig, let altijd op, en altijd met haar bal
2 honden die als ras hetzelfde zijn, maar qua karakter zo verschillend.
Ze zijn wel alletwee zeer slim, zelfs Ivan op zijn manier zeer baasgericht, en alletwee zeer punctueel. (kom nou niet 5 minuten later met hun eten, want dan worden ze erg vervelend )
Kira is ook de ideale puppenopvoeder, alleen al door haar uitstraling durft geen pup te ver te gaan, maar dat zal wel niet specifiek bij herders horen.

Zat nog ff te mijmeren, aan Max heb ik de beste herinneringen, die is nog maar een jaar of zes geleden heengegaan. Hij is, vooral in zijn laatste jaren, ook regelmatig bij mij komen logeren. Hij luisterde altijd fantastisch naar me, zonder ooit een cursus te hebben gedaan. Hij liep altijd los, ook naast de fiets, in de stad. Ja, dat gedrag waardeer ik zeer in een herder.

Als hij dan bij mij logeerde, was ik de hele dag met hem bezig: wandelen en fietsen. Maar kwam ik dan thuis, dan had hij nog geen rust, liep mij overal achterna en vaak piepen. Daar heb ik dus wel moeite mee, om die reden heb ik hem op het laatst niet permanent in huis genomen.

Nu was hij bij mij natuurlijk niet zo thuis maar bij mijn moeder was hij net zo rusteloos. Volgens mij staat juist in de karakterbeschrijving van de Duitse Herder dat ie rustig is, iig niet nerveus of rusteloos.

Uit mezelf zou ik nooit voor een nerveuze hond kiezen, vind het heerlijk dat mijn Franse bullen van rusten hun hobby hebben gemaakt (na genoeg beweging natuurlijk, niet als vervanging van).

Anna Penta schreef:Zat nog ff te mijmeren, aan Max heb ik de beste herinneringen, die is nog maar een jaar of zes geleden heengegaan. Hij is, vooral in zijn laatste jaren, ook regelmatig bij mij komen logeren. Hij luisterde altijd fantastisch naar me, zonder ooit een cursus te hebben gedaan. Hij liep altijd los, ook naast de fiets, in de stad. Ja, dat gedrag waardeer ik zeer in een herder.

Als hij dan bij mij logeerde, was ik de hele dag met hem bezig: wandelen en fietsen. Maar kwam ik dan thuis, dan had hij nog geen rust, liep mij overal achterna en vaak piepen. Daar heb ik dus wel moeite mee, om die reden heb ik hem op het laatst niet permanent in huis genomen.

Nu was hij bij mij natuurlijk niet zo thuis maar bij mijn moeder was hij net zo rusteloos. Volgens mij staat juist in de karakterbeschrijving van de Duitse Herder dat ie rustig is, iig niet nerveus of rusteloos.

Uit mezelf zou ik nooit voor een nerveuze hond kiezen, vind het heerlijk dat mijn Franse bullen van rusten hun hobby hebben gemaakt (na genoeg beweging natuurlijk, niet als vervanging van).

Waarschijnlijk was Max dan nerveus door het gemis van zijn baas. Herders kunnen zo hangen aan 1 persoon dat ze moeilijk en soms niet diezelfde band krijgen met een ander. Het kan wel, maar dan blijven ze inderdaad wat nerveuzer door de eerdere scheiding van hun meest dierbare. Dan worden ze onzeker, want zelfs hun grote idool kan ineens voor altijd weg zijn.

Ik ben ook erg blij dat ik en mijn vader Wuil altijd al samen hadden. Toen mijn vader dood ging kon Wuilus zo naar mij zonder dat ze dan een poos niet een van de "echte" baasjes had Wuilus en ook Joep waren wel vrij nerveus soms, maar daarentegen wel erg makkelijk en dus ook goed te hebben. Wuilus trok vooral ergens op visite gaan slecht en liefst bleef ze dan alleen thuis. Verder werd ze nerveus als ik uit een kamer ging en er wel andere mensen zaten die zich met haar konden bemoeien. Dat trok ze niet echt.

Tja herders zijn anders.. niet meer of minder dan andere rassen/groepen, maar anders. Net wat Marc (of was het Martijn?) zei of ze zijn je favoriet of de meest lage op je honden verlanglijstje.

Voor mij herders dus.. heb ze dan ook in alle soorten 4x kruising HH van eigen bloedlijn (KNPV), 2 MH en 1 DH met stamboom.

Bewonder veel honden, maar het enige ras wat naast herders op mijn lijstje staat is eigenlijk een Am staff, of hij er ooit komt weet ik niet.. weet niet zeker of het ras bij ons past

Mja. Ik zie waarom herders anders zijn, ik snap waarom mensen er als een blok voor vallen, maar het zijn mijn honden niet. Ik kan het niet anders omschrijven als dat ik ze te serieus vind. Tuurlijk, er zijn allerlei gradaties, en ik ken ook wel herders die een *beetje* gevoel voor humor hebben, maar in het algemeen zijn ze toch enorm gefixeerd op die baas en dat balletje, alsof er niks anders bestaat in de wereld. En dat stijve Beatrix-achtige naar andere mensen en andere honden toe... nah.

Het is gewoon een kwestie van smaak, denk ik. Ik wil een hond die elke dag weer razend enthousiast is over *alles* wat er in de wereld te beleven is, zodat we dat lekker samen kunnen onderzoeken. Niet eentje die nekkramp krijgt van het naar mij opkijken totdat ik de wereld leuk ga maken. Ik vind het een prachtig gezicht als Jack stijf van de spanning staat tot ik eindelijk het balletje gooi, maar ik vind het net zo heerlijk als hij dat balletje vervolgens laat voor wat het is om even een kuil te gaan graven of omdat er Nieuwe Mensen met Nieuwe Honden aankomen waar we absoluut kennis mee moeten maken. Ik ben een mens voor een volijke hak-op-de-tak-hond, en een herder is dat niet.

MARC_S schreef:Waarschijnlijk was Max dan nerveus door het gemis van zijn baas. Herders kunnen zo hangen aan 1 persoon dat ze moeilijk en soms niet diezelfde band krijgen met een ander. Het kan wel, maar dan blijven ze inderdaad wat nerveuzer door de eerdere scheiding van hun meest dierbare. Dan worden ze onzeker, want zelfs hun grote idool kan ineens voor altijd weg zijn.

Ik ben ook erg blij dat ik en mijn vader Wuil altijd al samen hadden. Toen mijn vader dood ging kon Wuilus zo naar mij zonder dat ze dan een poos niet een van de "echte" baasjes had Wuilus en ook Joep waren wel vrij nerveus soms, maar daarentegen wel erg makkelijk en dus ook goed te hebben. Wuilus trok vooral ergens op visite gaan slecht en liefst bleef ze dan alleen thuis. Verder werd ze nerveus als ik uit een kamer ging en er wel andere mensen zaten die zich met haar konden bemoeien. Dat trok ze niet echt.

Hoi Marc, ik besef dat ik het erg ingewikkeld heb gemaakt. Maar Max was de derde hond en die had, in tegenstelling tot de eerste, helemaal niets met mijn vader maar trok juist naar mij (ook al woonde ik allang niet meer thuis). Max was gewoon van zichzelf een nerveuze hond. Ik weet niet veel van 'bloedlijnen' en dergelijke, maar wel weet ik dat hij bij mensen vandaan kwam die (achteraf gezien) het ene nest na het andere bleken te hebben. Er werd dus niet erg selectief gefokt. Daarom zei ik dat als ik ooit een herder zou nemen, ik heel heel goed zou uitkijken en hem heel erg op karakter zou selecteren. Persoonlijk denk ik namelijk dat nervositeit en rusteloosheid ook zeer zeker een karaktereigenschap kunnen zijn.

Volgens mij zie je daarom ook heel vaak een terriërtje lopen bij een herder. Juist als tegenhanger. Het serieuze van de herder en het jolige van een terrierachtige. ( ik vind dat zelf in ieder geval ook een prettige combi)

Herders, niets voor mij.

Geef mij maar een eigenwijze vrolijke clown die af en toe ook nog wil luisteren als het haar uit komt.

wil niet zeggen dat er nooit een herder komt. Mijn vriend is helemaal weg van Collies, dus ik zeg niet nooit...

Martijn schreef:Het was ook niet mijn bedoeling om met zijn allen tot een eindconclusie te komen. Verder heb ik al aangegeven dat ik wuilus een heel bijzondere hond vond en dat ze in mij een waardering voor de persoonlijkheid van een herder heeft losgemaakt.
Dat betekent niet dat ik herders het beste ras vind (ja, in het herder zijn) of dat ik andere rassen niet waardeer.

Dat herders een grote persoonlijkheid hebben is geen gewauwel over een favoriet ras, daar zijn ze gewoon op gefokt. Het zijn mentaal actieve honden die het leven serieus nemen en zich niet makkelijk neerleggen bij situaties die in hun ogen niet kloppen. Het zijn honden met een sterk ontwikkelde ambitie en een aangeboren neiging tot het mentaal vergroeien met de baas. En dat zijn zeker niet altijd allemaal voordelen. Het is gewoon anders dan andere rassen en meer niet.

Een herder is gefokt om veelzijdig te zijn, een sterke hechting met één persoon te ontwikkelen en sterk aan gewoontes en rituelen te hangen. Dat kun je niet van elk ras zeggen. Los gezien van wat het "beste" ras is want daar kom je inderdaad nooit uit maar daar werd ook niet op aangestuurd. Niet door mij.

Dat het er niet om gaat om herders tot uberhond te verklaren wordt duidelijk uit het feit dat we wuilus erg missen maar vooral nooit meer nog een wuilus willen.
Een herder is erg veel hond...voor ons te veel.

Hmm, heb er geloof ik zelf een discussie van gemaakt... Geen eindconclusie dus Ik ben het wel eens met het feit dat een herder een bijzondere hond is en bepaalde dingen heeft die hem bijzonder maken, misschien wel meer dan sommige andere rssen. Ik denk ook dat veel mensen en herder of geweldig of vreselijk vinden, snap alleen niet echt waar dit vandaan komt Denk dat het een ervaringskwestie is, mensen met goede ervaringen zien een 'bijzondere' lieve herder en mensen met slechte ervaringen een vervelende moeilijk hanteerbare door verkeerde opvoeding etc. Is denk ik te wijten aan het feit dat veel mensen een herder onderschatten. Denk dat de populariteit van de verschillende herders (duitse, belgische etc.) het ras geen goed hebben gedaan erg jammer van deze geweldige honden.

Als je mij 4 jaar geleden had gezegd dat ik een herder zou kopen had ik je keihard uitgelachen, een herder??? Ik??? Nee, een herder paste niet bij mij...dacht ik
En toen kwam Marouck op mijn pad.
Een hyperactief gevalletje dat een constante uitdaging vormt, waar ik veel fouten bij gemaakt heb en nog maak, maar die mij blijft zien als haar baas, haar wereld. Een hond waar ik als pup soms gillend gek van werd, maar die mij met haar koppie weer liet smelten. Een hond die open en vriendelijk is tegen alle mensen, maar die mij ook zal beschermen als dat nodig zou zijn. Een hond die koppig door blijft zoeken naar haar bal als ze die verloren is in het bos, en dan uiteindelijk ook weer met bal tevoorschijn komt. Een hond die in haar spel altijd 1 oog op mij gericht houdt want hoe leuk andere honden ook zijn, de baas is net nog wat leuker. Een hond waarvan ik ontzettend veel leer alleen al door te kijken naar haar lichaamstaal, de manier waarop ze dingen duidelijk maakt naar soortgenoten. Een hond die 's avonds lekker op de bank tegen me aan kruipt, verzaligd zucht en dan in slaap valt.
Heel anders als Nika, die wat onafhankelijker is, meer op zichzelf. Maar die ook heel onzeker is, mij nodig heeft in nieuwe situaties, steun bij me zoekt, terwijl Marouck overal vol vertrouwen op af stapt.
Ze zijn allebei geweldig, maar ook totaal verschillend. Marouck is de gangmaker, Nika de meer bedachtzame. Marouck is druk, Nika juist rustig. Marouck is de herrieschopper, de blaffer, Nika blaft zelden tot nooit. Marouck is de honden-hond, Nika de mensen-hond Marouck is de leider, Nika de volger. Ze passen in die zin perfect bij elkaar, het is een twee-eenheid. Apart zijn ze geweldig, samen zijn ze super.

jemima schreef:

is tie ook hij komt uit tjechie,en ik moet zeggen dat hij toch een heel stuk anders is,dan onze twee andere herders en de vorige herder!
Het is moeilijk uit te leggen,hij is een stuk zelfstandiger en afstandiger!
Het is absoluut geen knuffelhond,maar toch weer een hond waarmee je makkelijk overweg kunt,hij let meer op je houding,en vertoont zelf ook een zeer duidleijke lichaamstaal,toch blijft hij een beetje onberekenbaar!
Bijv,als onze twee andere herders je kennen zitten ze het liefst op schoot,en als ze je buiten tegenkomen dan word je entiousiast begroet,itan doet dit dus niet,hooguit een kleine kwispel,mensen interreseren hem bitter weinig,vorige keer zat hij buiten(tja ik vergeet nog wel eens na te tellen als we naar binnen gaan en mijn vriend zijn broer kwam,itan kent hem al vanaf pup,dus een hele goede bekende,maar hij verdomde het dus om hem dichterbij te laten,trok zijn lelijke bekkie en blafte waarschuwend,terwijl zijn broer ook zijn naam riep,dus hij heeft hem wel degelijk erkent!
Mensen die hier vaak komen blijven itan ook altijd een onbetrouwbare hond vinden,hij heeft gebruiksaanwijzing,maar is echt een schat,maar heeft wel duidelijke grenzen,en daar houd hij zich aan,de ander twee niet,dat zijn knuffels die kan je op schoot leggen,wat je maar wilt,itan zal dit nooit toelaten,alleen van ons!
Verde heeft hij een heerlijk rustig karakter is zeer voorzichtig,en zeker niet lomp!Echt een hond met beleid
Hij houd het altijd spannend,wij waren best bezorgt toen onze dochter werd geboren,of dat goed zou gaan met hem,en nu is tie haar beste maatje daar staan we nog steeds verbaast van!Daar is hij heel goed in trouwens in je verbazen

Dit heeft denk ik ook veel met zijn persoonlijke karakter te maken. Onze ODH is ook uit de oostduitse lijn en die is wel erg knuffelerig en gericht op mensen enz. Hij is nog jong dus nog effe afwachten hoe hij is als volwassen hond, maar wij zijn pas naar een show geweest speciaal voor ODH's uit de oostduitse lijn en daar zaten heel veel knuffels bij en ook gericht op mensen. Blijft toch verschillend per hond.
gr jemima

het is geen oud duitse herder maar een gewone duitse herder!
Itan is nu juist meer aanhankelijk geworden als jonge hond tot een jaar of twee,gunde hij je eigenlijk geen blik waard

Btw, kent iemand misschien, heel toevallig, de fokker van de eerste Duitse herder waar ik het over had? Zal wel niet want de hond is als pup in 1976 gekocht en ik kan niets meer terugvinden op internet maar wie weet, zijn stamboomnaam was Furie van de Duinschoten (evt. met 'uy') en de fokker zat in Noord-Holland. Ben eigenlijk achteraf gezien wel heel benieuwd wat voor soort herders deze fokte...

Mijn moeder heeft de stamboom teruggevonden, meer gegevens dus:

Vader:
Ulli vom Haus Reken

Vader van Vader:
Ulli vom Tollensestrand
Moeder van Vader
Gitta vom Elingswiese

Moeder:
Bea v.d. Duinschoten

Vader van moeder:
Iro v. Pilgersberg
Moeder van moeder:
Xenia v.d. Boekhorst

Fokker: John Rusman uit Haarlemmerbroek

Heb zelf nog een beetje zitten zoeken.

Ulli vom Tollensestrand levert dit op http://www.pedigreedatabase.com/gsd/ped ... t?hund=680

Iro v. Pilgersberg dit:
http://www.rhosyngsd.com/modules.php?na ... ogID=22781 (niet veel dus).

Het zegt me allemaal heel weinig. Denk dat er wel een aantal kampioenen bij zaten