Het HondenForum

Rataplan schreef: ik heb het altijd als verbitterd bestempeld

Is denk ik ook zo, maar verbitterd zitten zijn is ook een keuze.

Inderdaad, de liefde voor mijn kinderen is intenser en dieper dan ik ooit gevoeld heb. Die is ook ECHT onvoorwaardelijk.
Toch hou ik ook van mijn dieren, maar op een heel andere manier....

of het verbittering is ,kan hoef niet angst kom er ook bij kijken denk ik
of totlaal geen behoefte aan zo klose contakt met andere mensen kan ook.
kan me goed voorstellen dat mensen geen andere mesne dicht in hun buurt willen hebben, ik denk dat het temaken heeft met milieu en wat je mee heb gemaakt in je leven.
dat je blij kan zijn voor iemand zoals je zegt eline dat iemand iets doet dat heel moeilijk voor die persoon is tuurlijk maar dan komt er geen houden van nog liefde voor bij kijken denk ik.
je heb er een band mee net zo goed dat je blij kan zijn dat je hond een oeffening doet waar je lang op geoefent heb.
houden van is je kwetsbaar opstellen tegen over een ander persoon en sommige mensen hebben daar om wat voor reden dan ook gewoon moeite mee denk ik.

mol

v.d Lupinehof schreef:houden van is je kwetsbaar opstellen tegen over een ander persoon en sommige mensen hebben daar om wat voor reden dan ook gewoon moeite mee denk ik.

mol

Hmm..ja. Je bekijkt het vanuit een andere invalshoek. Ik moet daar even over nadenken, want ik weet niet of ik dat met je eens ben.
Ik voel me niet zo heel snel kwetsbaar in het normale leven. Ik heb dus recent een kloteperiode achter de rug waarin ik me wel heel kwetsbaar voelde en daarin heb ik bv mijn ouders op afstand gehouden. Had niks te maken met houden van, maar met andere dingen.
Het feit dat mijn ouders dat okee vonden en zich niet gekwetst hebben gevoeld over het feit dat hun in die tijd geen deelgenoot waren van alles wat mij bezig hield is voor mij dus houden van. Niet het feit dat ik me niet kwetsbaar heb opgesteld tegenover hun.
Daarintegen zijn er wel andere mensen die zich gepasseerd hebben gevoeld, omdat ik ze niet gekend heb in mijn problemen toen der tijd.
Ik wil niet zeggen dat deze mensen niet van mij houden, maar ieder geval niet op de wijze zoals ik het nastreef.
Je kwetsbaar opstellen heeft denk ik meer te maken met je persoonljkheid en het zelfvertrouwen wat je op dat moment hebt dan met houden van.

Eline* schreef:

v.d Lupinehof schreef:houden van is je kwetsbaar opstellen tegen over een ander persoon en sommige mensen hebben daar om wat voor reden dan ook gewoon moeite mee denk ik.

mol

Hmm..ja. Je bekijkt het vanuit een andere invalshoek. Ik moet daar even over nadenken, want ik weet niet of ik dat met je eens ben.
Ik voel me niet zo heel snel kwetsbaar in het normale leven. Ik heb dus recent een kloteperiode achter de rug waarin ik me wel heel kwetsbaar voelde en daarin heb ik bv mijn ouders op afstand gehouden. Had niks te maken met houden van, maar met andere dingen.
Het feit dat mijn ouders dat okee vonden en zich niet gekwetst hebben gevoeld over het feit dat hun in die tijd geen deelgenoot waren van alles wat mij bezig hield is voor mij dus houden van. Niet het feit dat ik me niet kwetsbaar heb opgesteld tegenover hun.
Daarintegen zijn er wel andere mensen die zich gepasseerd hebben gevoeld, omdat ik ze niet gekend heb in mijn problemen toen der tijd.
Ik wil niet zeggen dat deze mensen niet van mij houden, maar ieder geval niet op de wijze zoals ik het nastreef.

kan ik in komen,maar wat ik bedoel is eigelijk je openstellen voor een persoon zodat die van je gaat houden snap je ?
dat kan voor iemand een heel bedrijgde situatie zijn ,er zijn nou eenmaal ook mensen die niet graag het achterste van hun tong laten zien, en las er mensen zijn die al dan niet oprecht intresse tonen dit dat soort mesne heel erg benauwt en juist die mensen gaan zich afsluiten voor dat gevoel die andere mensen aan hun geven.

oke ik ga nu heel raar praten voor mijn doen

mol

v.d Lupinehof schreef: kan ik in komen,maar wat ik bedoel is eigelijk je openstellen voor een persoon zodat die van je gaat houden snap je ?
dat kan voor iemand een heel bedrijgde situatie zijn ,er zijn nou eenmaal ook mensen die niet graag het achterste van hun tong laten zien, en las er mensen zijn die al dan niet oprecht intresse tonen dit dat soort mesne heel erg benauwt en juist die mensen gaan zich afsluiten voor dat gevoel die andere mensen aan hun geven.

oke ik ga nu heel raar praten voor mijn doen

mol

Je praat niet raar, alleen voor een Mol nogal open en dat waardeer ik wel. Ik ga even kijken of ik je snap...
Als eerste ben jij dus van mening dat jij je moet openstellen voor mensen, zodat mensen van je gaan houden?
Ik weet niet wat je verstaat onder openstellen...Je kan doelbewust mensen steeds van je wegjagen door je eigen houding.Dan sluit je je dus doelbewust af. Doelbewust openstellen, daar kan ik me vanuit mijn denkwereldje niet zoveel bij voorstellen. Waarschijnlijk omdat ik het me dus bewust ben als ik doelbewust mensen afstoot. Als dat mechanisme omgedraait is en mensen houden dus iedereen bij voorbaad op afstand dan zal dat type mens zich dus denk ik inderdaad doelbewust open moeten durven stellen. In die zin stop je dan dus bewust met afstoten en geef je mensen de kans je lief te hebben.
Er zijn inderdaad mensen die niet om kunnen gaan met die vorm van genegenheid of aandacht.
In mijn ogen zit daar angst voor afwijzing achter of het zoeken naar een bevestiging van het beeld wat iemand van zichzelf en van de situatie heeft.

v.d Lupinehof schreef:het woord op zich heeft bij elk persoon een andere betrekking bij jou zal het op een ander plaats komen als bij mijn
mol

Ben het niet vaak met je eens, maar hier sla je dus even de spijker op z'n kop! Zeggen dat mensen niet sporen als ze zeggen meer van hun dieren te houden dan van de mensen in hun omgeving, is te makkelijk. Zegt waarschijnlijk meer over de omstandigheden waar die mensen in zitten (en de omgeving waar ze in zitten) dan over die mensen zelf.

Ikzelf maak er geen geheim van, dat als er hier een felle brand uitbreekt, ik eerst mijn hondjes naar buiten zal helpen. Ik mag aannemen dat mijn vent zichzelf kan redden. Heeft weinig met liefde te maken, meer met afhankelijkheid.

Saartje schreef:Ben het niet vaak met je eens, maar hier sla je dus even de spijker op z'n kop! Zeggen dat mensen niet sporen als ze zeggen meer van hun dieren te houden dan van de mensen in hun omgeving, is te makkelijk. Zegt waarschijnlijk meer over de omstandigheden waar die mensen in zitten (en de omgeving waar ze in zitten) dan over die mensen zelf.

Mensen maken keuze's..het overkomt ze niet hoor. Iedereen voelt zich in zijn leven wel eens enorm gekwetst door of teleurgesteld in andere mensen. Soms zelfs in die mate dat je er inderdaad door beschadigt wordt. Maar wat je er uiteindelijk mee doet is iets wat je grotendeels gewoon in eigen hand hebt.

v.d Lupinehof schreef:dat kan voor iemand een heel bedrijgde situatie zijn ,er zijn nou eenmaal ook mensen die niet graag het achterste van hun tong laten zien, en las er mensen zijn die al dan niet oprecht intresse tonen dit dat soort mesne heel erg benauwt en juist die mensen gaan zich afsluiten voor dat gevoel die andere mensen aan hun geven.

Ik heb te snel gereageerd met m'n vorige berichtje

Vind het wel een heel interessante discussie. Ik ga voor het grootste deel mee met Eline, denk dat wij aardig gelijk lopen qua denken. Maar ik loop dus ook regelmatig tegen mensen op die het als bedreigende situatie zien, zoals Mol beschrijft. Onder andere mijn eigen vent dus. Maar na 10 jaar mag je die achterdocht toch wel eens laten varen? Ooit krijg je dan toch weer vertrouwen? Kun je er toch vanuit gaan dat de ander het goed bedoelt???

Dieren kunnen je eigenlijk alleen maar kwetsen door ziek te worden of dood te gaan. Ze zullen je niet doelbewust verlagen, een oor aannaaien of erger. Daarom kan het makkelijker zijn om liefde voor dieren boven de liefde voor mensen te stellen.

Als je als normaal mens funktioneert zul je hoe dan ook gekwetst worden door andere mensen. Je kunt dan wel een hek om je hart heen zetten, maar dan funktioneer je volgens mij echt niet meer normaal. Je kwetsbaar opstellen betekent dat je gekwetst kunt worden en dat zal ongetwijfeld ook wel gebeuren in een aantal gevallen. Het hoort erbij. Het maakt je tot een compleet mens.

Ik hou dus in het algemeen meer van mensen dan van dieren.

Eline* schreef:Mensen maken keuze's..het overkomt ze niet hoor. Iedereen voelt zich in zijn leven wel eens enorm gekwetst door of teleurgesteld in andere mensen. Soms zelfs in die mate dat je er inderdaad door beschadigt wordt. Maar wat je er uiteindelijk mee doet is iets wat je grotendeels gewoon in eigen hand hebt.

Ja, dat denk ik ook. Maar ik denk ook dat een groot deel niet in staat is om te beseffen dat ze het in eigen hand hebben. Of ze kunnen er niet mee omgaan. Vind ik geen gestoordheid, vind ik gebrek aan emotionele intelligentie

Hanneke schreef:Als je als normaal mens funktioneert zul je hoe dan ook gekwetst worden door andere mensen. Je kunt dan wel een hek om je hart heen zetten, maar dan funktioneer je volgens mij echt niet meer normaal. Je kwetsbaar opstellen betekent dat je gekwetst kunt worden en dat zal ongetwijfeld ook wel gebeuren in een aantal gevallen. Het hoort erbij. Het maakt je tot een compleet mens.

Gekwetst worden hoort bij het leven. Ermee om kunnen gaan maakt je leven helderder. Als ik nooit gekwetst was geweest, dan was ik nu niet de mens geweest die ik nu ben...

Saartje schreef:Vind het wel een heel interessante discussie. Ik ga voor het grootste deel mee met Eline, denk dat wij aardig gelijk lopen qua denken. Maar ik loop dus ook regelmatig tegen mensen op die het als bedreigende situatie zien, zoals Mol beschrijft. Onder andere mijn eigen vent dus. Maar na 10 jaar mag je die achterdocht toch wel eens laten varen? Ooit krijg je dan toch weer vertrouwen? Kun je er toch vanuit gaan dat de ander het goed bedoelt???

Nee, zo werkt het niet altijd. Ken je de slecht gesocialiseerde hond, waaraan je kan knutselen wat je wilt zonder dat het echt helpt?
Zo werkt dat ook bij mensen. Als mensen in hun vroege jeugd beschadigd zijn bezitten ze niet altijd de middelen dat te kunnen herstellen.
Daarbij spelen in mijn ogen erg veel dingen mee. Als je jezelf sterk voelt voel je je niet snel kwetsbaar. Kwetsbaarheid is een gevoel, geen gegeven.
Ik denk dat als je het hebt over achterdocht en moeite om mensen te vertrouwen je terecht komt op een stuk angst. Veelal zie je bij mensen die de verwachting hebben teleurgesteld te raken in andere mensen, dat ze met hun houding dit ook vaak veroorzaken. Het wordt dan dus al gauw een vicieuze cirkel, die vaak alleen doorbroken kan worden als mensen bereidt zijn te kijken naar hun eigen aandeel. En dat kunnen of willen ze niet, omdat het vaak aan die ander ligt. Die keuze maken mensen dan dus wel. Het gegeven dat de mensheid onbetrouwbaar is, is blijkbaar beter te verkroppen dan het feit dat je met je eigen houding en gedrag dingen kan sturen.

Eline* schreef:Ik denk dat als je het hebt over achterdocht en moeite om mensen te vertrouwen je terecht komt op een stuk angst. Veelal zie je bij mensen die de verwachting hebben teleurgesteld te raken in andere mensen, dat ze met hun houding dit ook vaak veroorzaken.

Dit herken ik absoluut (jemig, ineens hebben we het alleen over mensen :p: ).
Ik denk ook dat angst een heel groot deel inneemt. En ik vraag me dan weer af hoe dat gekweekt wordt. (dat het gekweekt wordt, ben ik ongeveer wel heel zeker van). Is het omdat je het nakomelingetje en enige jongetje in het gezin bent? Komt het omdat je de oudste (en dus de wijste moet zijn) en dat niet bent? Zijn het verwachtingen die aan je gesteld worden als kind waar je niet aan kunt voldoen???

Saartje schreef:

v.d Lupinehof schreef:dat kan voor iemand een heel bedrijgde situatie zijn ,er zijn nou eenmaal ook mensen die niet graag het achterste van hun tong laten zien, en las er mensen zijn die al dan niet oprecht intresse tonen dit dat soort mesne heel erg benauwt en juist die mensen gaan zich afsluiten voor dat gevoel die andere mensen aan hun geven.

Ik heb te snel gereageerd met m'n vorige berichtje

Vind het wel een heel interessante discussie. Ik ga voor het grootste deel mee met Eline, denk dat wij aardig gelijk lopen qua denken. Maar ik loop dus ook regelmatig tegen mensen op die het als bedreigende situatie zien, zoals Mol beschrijft. Onder andere mijn eigen vent dus. Maar na 10 jaar mag je die achterdocht toch wel eens laten varen? Ooit krijg je dan toch weer vertrouwen? Kun je er toch vanuit gaan dat de ander het goed bedoelt???

Even een echt persoonlijk verhaal over mijn vader.......

Gestorven in 1995 op 73-jarige leeftijd. Mijn vader had geen vertrouwen in mensen, zelfs niet in zijn eigen vrouw.
Hij werd ziek, diezelfde vrouw verzorgde hem liefdevol en op zijn sterfbed had hij spijt dat hij niet eerder had ingezien dat er wél mensen waren die te vertrouwen waren. Hoe in- en intriest.

Een hele harde man, dol op zijn kinderen, maar ook wij werden opgevoed met de harde regel "vertrouw nooit iemand!!!". Dit kregen wij van jongs afaan te horen. Dit beïnvloed je leven enorm.

Hij werd geboren in 1921 en dus "volop" de oorlog meegemaakt en een enorme, niet af te breken, muur om zich heengebouwd.

Zo doodzonde dat die lieve man niet meer van z'n leven heeft kunnen genieten........

Saartje schreef:Dit herken ik absoluut (jemig, ineens hebben we het alleen over mensen :p: ).
Ik denk ook dat angst een heel groot deel inneemt. En ik vraag me dan weer af hoe dat gekweekt wordt. (dat het gekweekt wordt, ben ik ongeveer wel heel zeker van). Is het omdat je het nakomelingetje en enige jongetje in het gezin bent? Komt het omdat je de oudste (en dus de wijste moet zijn) en dat niet bent? Zijn het verwachtingen die aan je gesteld worden als kind waar je niet aan kunt voldoen???

Tja, er bestaan boeken volgeschreven hierover. Er zijn theorieen die ervan uitgaan dat je als baby al de meest vreselijke trauma's op kan lopen van bv een opname in het ziekenhuis waarbij je achtergelaten wordt door ouders. Dat zoiets dus al basis kan zijn voor wantrouwen ten opzichte van andere mensen, omdat die je vroeg of laat toch in de steek laten. Sommige gezinnen zijn bijvoorbeeld niet echt liefdevol, of mensen voeden hun kinderen inconsequent op...legio oorzaken dus, die helemaal niet altijd te achterhalen zijn. Ze doen er ook niet toe ...de aanpak van problemen ligt altijd voor je en nooit achter je.

Stang schreef:Zo doodzonde dat die lieve man niet meer van z'n leven heeft kunnen genieten........

Heel doodzonde! Zal best met z'n oorlogsverleden te maken hebben, maar tegenwoordig hebben de meesten zo'n excuus niet meer. Denk ook niet dat het die mensen zelf te 'verwijten' valt, maar wel degenen die ze grootgebracht hebben.

Saartje schreef:

Stang schreef:Zo doodzonde dat die lieve man niet meer van z'n leven heeft kunnen genieten........

Heel doodzonde! Zal best met z'n oorlogsverleden te maken hebben, maar tegenwoordig hebben de meesten zo'n excuus niet meer. Denk ook niet dat het die mensen zelf te 'verwijten' valt, maar wel degenen die ze grootgebracht hebben.

Ik weet het niet.......

Wat ik ermee wilde zeggen is: zorg dat je geen spijt krijgt, zoals mijn vader te laat spijt kreeg..... Het is zo zonde als je de goedheid van een heleboel mensen niet ziet.
Ja, ik heb er ook moeite mee, ben ook niet zo grootgebracht en best nare dingen meegemaakt. Toch, ik vergeet die woorden nooit meer en ik wil geen spijt krijgen als het te laat is.
Natuurlijk zijn er rotzakken in de wereld, maar laat dit je beeld niet vertroebelen naar mensen die wél de moeite waard zijn.

Eline* schreef:Ze doen er ook niet toe ...de aanpak van problemen ligt altijd voor je en nooit achter je.

Dit zeg je heel mooi. Het is ook waar denk ik. Maar soms zo verdomde moeilijk om iets uit te roeien wat er al 40 jaar ingestampt wordt hahaha. Grrr, ik krijg er al grijze haren van!

Saartje schreef:

Stang schreef:Zo doodzonde dat die lieve man niet meer van z'n leven heeft kunnen genieten........

Heel doodzonde! Zal best met z'n oorlogsverleden te maken hebben, maar tegenwoordig hebben de meesten zo'n excuus niet meer. Denk ook niet dat het die mensen zelf te 'verwijten' valt, maar wel degenen die ze grootgebracht hebben.

Oeps..nekharen overeind bij mij! Ik heb er een enorme weerstand tegen als mensen de schuld van hun eigen makken neerleggen bij anderen, ook al zijn die anderen verantwoordelijk geweest voor het leggen van jouw basis. Het is namelijk wel lekker makkelijk, want het geeft aan dat jij er ieder geval niks aan kan doen. Het pleit je vrij van elke verantwoordelijkheid voor je eigen gedragingen.
Zo werkt het niet.
Caroline, je vader heeft keuze's gemaakt in zijn leven, keuze's die in zijn ogen op dat moment het beste waren. Spijt hebben over die keuze's is zinloos. Het moet een dankbaar moment zijn geweest voor hem te weten dat de wereld niet zo slecht was als hj zijn hele leven gedacht heeft. Blijkbaar heeft hij niet anders gewild en gekund dan het zo te doen.
Je kan je eigen gedachtenwereld niet opleggen aan anderen. Het frustreerd mij ook wel eens dat anderen niet openstaan voor de mogelijkheden die het leven je te bieden heeft en de keuze's die je kan maken. Maar blijkbaar is die beperkte wereld hetgeen waar die persoon zich dan toch het veiligste en prettigste in voelt of heeft gevoeld.
Anders had hij het wel geprobeerd te veranderen.

Saartje schreef:

Eline* schreef:Ze doen er ook niet toe ...de aanpak van problemen ligt altijd voor je en nooit achter je.

Dit zeg je heel mooi. Het is ook waar denk ik. Maar soms zo verdomde moeilijk om iets uit te roeien wat er al 40 jaar ingestampt wordt hahaha. Grrr, ik krijg er al grijze haren van!

Als jij je man wil veranderen krijg je inderdaad grijze haren, want dat kan je niet. Dat moet ie toch echt zelf doen en willen!

Stang schreef:Wat ik ermee wilde zeggen is: zorg dat je geen spijt krijgt, zoals mijn vader te laat spijt kreeg..... Het is zo zonde als je de goedheid van een heleboel mensen niet ziet.
Ja, ik heb er ook moeite mee, ben ook niet zo grootgebracht en best nare dingen meegemaakt. Toch, ik vergeet die woorden nooit meer en ik wil geen spijt krijgen als het te laat is.
Natuurlijk zijn er rotzakken in de wereld, maar laat dit je beeld niet vertroebelen naar mensen die wél de moeite waard zijn.

Spijt vind ik een emotie die je moet gebruiken om van te leren. Verder is spijt zinloos. Je maakt keuze's en je kiest hetgene wat je op dat moment het beste lijkt, vanuit de emotie van dat moment.
Dat je er later misschien anders over denkt dat kan. Leer ervan en herstel dingen als je dat nodig acht. Spijt veroorzaakt verbittering, daar word je een ontevreden mens van.

Eline* schreef:

Saartje schreef:

Stang schreef:Zo doodzonde dat die lieve man niet meer van z'n leven heeft kunnen genieten........

Heel doodzonde! Zal best met z'n oorlogsverleden te maken hebben, maar tegenwoordig hebben de meesten zo'n excuus niet meer. Denk ook niet dat het die mensen zelf te 'verwijten' valt, maar wel degenen die ze grootgebracht hebben.

Oeps..nekharen overeind bij mij! Ik heb er een enorme weerstand tegen als mensen de schuld van hun eigen makken neerleggen bij anderen, ook al zijn die anderen verantwoordelijk geweest voor het leggen van jouw basis. Het is namelijk wel lekker makkelijk, want het geeft aan dat jij er ieder geval niks aan kan doen. Het pleit je vrij van elke verantwoordelijkheid voor je eigen gedragingen.
Zo werkt het niet.
Caroline, je vader heeft keuze's gemaakt in zijn leven, keuze's die in zijn ogen op dat moment het beste waren. Spijt hebben over die keuze's is zinloos. Het moet een dankbaar moment zijn geweest voor hem te weten dat de wereld niet zo slecht was als hj zijn hele leven gedacht heeft. Blijkbaar heeft hij niet anders gewild en gekund dan het zo te doen.
Je kan je eigen gedachtenwereld niet opleggen aan anderen. Het frustreerd mij ook wel eens dat anderen niet openstaan voor de mogelijkheden die het leven je te bieden heeft en de keuze's die je kan maken. Maar blijkbaar is die beperkte wereld hetgeen waar die persoon zich dan toch het veiligste en prettigste in voelt of heeft gevoeld.
Anders had hij het wel geprobeerd te veranderen.

Dat weet ik niet Eline..... ik kan een eind met je meegaan, maar of je daadwerkelijk, bij een extreem verleden, nog keuzes kan maken
Inderdaad zal hij zich het veiligste hebben gevoeld bij hoe hij leefde.... maar het gelukkigst? nee, dat geloof ik niet.
Ik geloof ook niet dat hij een andere "keuze" had dan zijn leven zo te leven: ik denk dat er een bepaald moment komt waarop je zo ontzettend veel gruwelijkheden hebt meegemaakt, dat bepaalde personen (of persoonlijkheden) geen keuze meer hebben dan te leven zoals ze leven.

Dat is niet zozeer een "slachtofferrol" hoor, zo bedoel ik het niet, maar een ander leven behoort gewoon niet meer tot de mogelijkheden: dat zou ze kapot maken. Dus ja, het veiligst..... niet het gelukkigst.

basil schreef:

Eline* schreef:

Saartje schreef:Ben het niet vaak met je eens, maar hier sla je dus even de spijker op z'n kop! Zeggen dat mensen niet sporen als ze zeggen meer van hun dieren te houden dan van de mensen in hun omgeving, is te makkelijk. Zegt waarschijnlijk meer over de omstandigheden waar die mensen in zitten (en de omgeving waar ze in zitten) dan over die mensen zelf.

Mensen maken keuze's..het overkomt ze niet hoor. Iedereen voelt zich in zijn leven wel eens enorm gekwetst door of teleurgesteld in andere mensen. Soms zelfs in die mate dat je er inderdaad door beschadigt wordt. Maar wat je er uiteindelijk mee doet is iets wat je grotendeels gewoon in eigen hand hebt.

grotendeels misschien.....maar beslist niet helemaal. openstellen kan niet iedereen. bewust of onbewust. of wil niet iedereen. je kan zo gekwetst worden dat je dat risico dus niet meer neemt. nooit meer. nooit helemaal tenminste. dat kan je niet altijd in eigen hand hebben. karakter doet ook een heel stuk. maar de schade die toegebracht is kan ook te groot zijn (en dat kan best iets zijn dat bij een ander met een ander karakter niet of nauwelijks geen schade zou hebben gedaan). je hebt het echt niet altijd in eigen hand.

Dat ben ik helemaal met je eens......

Stang schreef:Dat weet ik niet Eline..... ik kan een eind met je meegaan, maar of je daadwerkelijk, bij een extreem verleden, nog keuzes kan maken
Inderdaad zal hij zich het veiligste hebben gevoeld bij hoe hij leefde.... maar het gelukkigst? nee, dat geloof ik niet.
Ik geloof ook niet dat hij een andere "keuze" had dan zijn leven zo te leven: ik denk dat er een bepaald moment komt waarop je zo ontzettend veel gruwelijkheden hebt meegemaakt, dat bepaalde personen (of persoonlijkheden) geen keuze meer hebben dan te leven zoals ze leven.

Dat is niet zozeer een "slachtofferrol" hoor, zo bedoel ik het niet, maar een ander leven behoort gewoon niet meer tot de mogelijkheden: dat zou ze kapot maken. Dus ja, het veiligst..... niet het gelukkigst.

Veiligheid is denk ik de basis van geluk. Als je door gebeurtenissen beschadigt bent bouw je afweer op, heel normaal en dat doet iedereen.
Die afweer zorgt ervoor dat jij je als persoon veilig kan voelen. Dat je daarmee je mogelijkheden beperkt om bv mensen diep te vertrouwen, dat kan zo zijn en is in onze ogen zonde.
Mensen kiezen altijd de optie die voor hun het beste leefbaar is en het alternatief lijkt altijd onbereikbaar en soms is het dat inderdaad ook.
Alleen kan iedereen in mijn ogen de keuze maken ergens aan te willen werken..al wil dat niet zeggen dat "het" goed komt.

Eline* schreef:

Stang schreef:Dat weet ik niet Eline..... ik kan een eind met je meegaan, maar of je daadwerkelijk, bij een extreem verleden, nog keuzes kan maken
Inderdaad zal hij zich het veiligste hebben gevoeld bij hoe hij leefde.... maar het gelukkigst? nee, dat geloof ik niet.
Ik geloof ook niet dat hij een andere "keuze" had dan zijn leven zo te leven: ik denk dat er een bepaald moment komt waarop je zo ontzettend veel gruwelijkheden hebt meegemaakt, dat bepaalde personen (of persoonlijkheden) geen keuze meer hebben dan te leven zoals ze leven.

Dat is niet zozeer een "slachtofferrol" hoor, zo bedoel ik het niet, maar een ander leven behoort gewoon niet meer tot de mogelijkheden: dat zou ze kapot maken. Dus ja, het veiligst..... niet het gelukkigst.

Veiligheid is de basis van geluk. Als je door gebeurtenissen beschadigt bent bouw je afweer op, heel normaal en dat doet iedereen.
Die afweer zorgt ervoor dat jij je als persoon veilig kan voelen. Dat je daarmee je mogelijkheden beperkt om bv mensen diep te vertrouwen, dat kan zo zijn en is in onze ogen zonde.
Mensen kiezen altijd de optie die voor hun het beste leefbaar is en het alternatief lijkt altijd onbereikbaar en soms is het dat inderdaad ook.
Alleen kan iedereen in mijn ogen de keuze maken ergens aan te willen werken..al wil dat niet zeggen dat "het" goed komt.

Ik denk ook dat mensen altijd de optie kiezen die voor hun het best leefbaar is, maar dat betekent niet dat het die optie is hoe ze eigenlijk willen leven.
Je wil je leven anders leven, maar dat kan niet; door bepaalde gebeurtenissen én door je persoonlijkheid.

De keuze maken om ergens aan te willen werken, kan volgens mij niet iedereen maken.
Die keuze is geen optie, je kan dat niet aan, dat zou je kapot maken.

Ik denk dat een mens maar tot een bepaalde "grens" kan gaan: een mens kan een boel incasseren, de één meer dan de ander, maar dan is het stomweg op en héb je geen andere keuze dan je leven zo veilig mogelijk te leven.

basil schreef:[grotendeels misschien.....maar beslist niet helemaal. openstellen kan niet iedereen. bewust of onbewust. of wil niet iedereen. je kan zo gekwetst worden dat je dat risico dus niet meer neemt. nooit meer. nooit helemaal tenminste.

Willen of kunnen...groot verschil. In mijn ogen staat of valt alles met in hoeverre je bereidt bent te kijken naar je eigen stuk. Als je het gevoel hebt geen grip te hebben op wat je overkomt geeft dat angst, omdat het afhankelijkheid impliceert. Als je het idee hebt wel invloed te hebben op wat je overkomt heb je dus controle. Controle neemt angst weg.

Stang schreef:Ik denk ook dat mensen altijd de optie kiezen die voor hun het best leefbaar is, maar dat betekent niet dat het die optie is hoe ze eigenlijk willen leven.
Je wil je leven anders leven, maar dat kan niet; door bepaalde gebeurtenissen én door je persoonlijkheid.

De keuze maken om ergens aan te willen werken, kan volgens mij niet iedereen maken.
Die keuze is geen optie, je kan dat niet aan, dat zou je kapot maken.

Ik denk dat een mens maar tot een bepaalde "grens" kan gaan: een mens kan een boel incasseren, de één meer dan de ander, maar dan is het stomweg op en héb je geen andere keuze dan je leven zo veilig mogelijk te leven.

Kan niet geloof ik niet zo in. Natuurlijk kan niet iedereen alles, maar iedereen kan wel op zijn niveau werken aan hetgeen hij of zij anders zou willen. Al zijn het maar kleine stapjes..je hebt een heel leven de tijd.
Als je enorm op je giechel bent gegaan en daardoor beschadigt bent heelt dat met de tijd ook wel weer over het algemeen. Ieder geval kan je leren dingen een plek te geven en kan je proberen je leven daaromheen zo in te richten dat je je er gelukkig mee kan voelen.
Niemand wordt gedwongen om zich op langere termijn ongelukkig te gaan zitten voelen hier in Nederland...zowel is dat de keuze die jezelf maakt.

basil schreef: je kan ook als je net lekker opkrabbelt weer door anderen gekwetst worden. en dat kan diep gaan. zeker als het dan iemand is waar je meer bij hebt losgelaten. bovendien kan iets ook pas later een enorme uitwerking hebben die je eerst niet zo doorhebt.
ongelukkig is trouwens een heel ander woord. een beetje afstand houden wil niet zeggen dat je ongelukkig bent.

Je wordt in veel gevallen niet gekwest, maar je laat je kwetsen. Heel normaal, want je gekwetst voelen is een normale emotie. Het hangt er alleen wel vanaf welke middelen jij tot je beschikking hebt om daar adequaat mee om te gaan. Zijn dat er te weinig, kan je inderdaad doen besluiten meer afstand te houden. Als jij je daar goed bij voelt is daar toch niks mis mee?

Hanneke schreef:Dieren kunnen je eigenlijk alleen maar kwetsen door ziek te worden of dood te gaan. Ze zullen je niet doelbewust verlagen, een oor aannaaien of erger. Daarom kan het makkelijker zijn om liefde voor dieren boven de liefde voor mensen te stellen.

Als je als normaal mens funktioneert zul je hoe dan ook gekwetst worden door andere mensen. Je kunt dan wel een hek om je hart heen zetten, maar dan funktioneer je volgens mij echt niet meer normaal. Je kwetsbaar opstellen betekent dat je gekwetst kunt worden en dat zal ongetwijfeld ook wel gebeuren in een aantal gevallen. Het hoort erbij. Het maakt je tot een compleet mens.

Ik hou dus in het algemeen meer van mensen dan van dieren.

Klopt 100% mee eens.
maar ik denk dat de poll, waaraan deze vraag gerelateerd is, niet zo diepgaand bedoelt is alsdat hij hier wordt uitgediept.
(Wel intressant overigens om even te lezen, was nog niet helemaal klaar met lezen maar wilde even reageren)

Want hoe ik het met bovenstaande woorden eens ben, bekijk ik het dan even vanuit de poll's zijn kant.

Voor mij persoonlijk is er dus echt wel een verschil als ik 10 verschillende onbekende honden op een rijtje zet of 10 onbekende mensen.(gezien dus vanuit het oogpunt van dat je van alle mensen houdt zoals de stelling is)

Van de 10 honden zal ik meteen in eerste oogopslag houden, ze zijn me vanaf een afstand allemaal even lief. Zou er iemand iets naars tegen die honden zeggen dan zou ik ook meteen zoiets hebben van och arme hond.

Daarintegen zal ik niet meteen van die 10 vreemde mensen houden, ik kijk dan ook altijd met mensen eerst de spreekwoordelijke kat uit de boom en er zijn zelfs mensen in de familiesfeer die mij zelfs na 33 jaar nog niet "kennen". Gebeurt er op die afstand iets naars met die onbekende mensen, dan kan ik dat rot vinden maar wel met een idee... zoek het zelf maar uit.

Dus daar zit wel degelijk verschil in bij mij.
De ommekeer komt pas bij het kennismaken