Het HondenForum

Hier zeggen ze juist "Je neemt toch niet meteen weer een nieuwe he"

Daar kan ik wel slecht tegen.

dat kan ik me zo goed voorstellen........ als de hond op je pad komt..... doen

blondie schreef:

Caro schreef:Ik denk ook dat een andere hond het verdriet zou kunnen verzachten maar ik zou die andere hond dan al gehad willen hebben. Het was ook altijd de bedoeling om wanneer Shep 10 jaar was, alvast een andere hond erbij te nemen maar door omstandigheden is dat nooit gebeurd.

Ik reageer veel, en meerderen, zo zie je maar dat het "leeft" en ieder heeft daar zo zijn eigen ervaringen en meningen over.

Toen ik alleen was met mijn eerste hond was het fantastisch.
Gisteren zag ik nog een man met zijn inmiddels bejaarde herder, alles doen ze samen, net als ik dat deed met Finn in het begin. Ik merk dat er dan toch een andere band onderling ontstaat dan dat je er een hond bij hebt.
Een op een en alles samen doen is gewoon anders.
Toen bij Finn een diagnose werd gesteld die niet ok was kwam mijn tweede hond op mijn pad. Absoluut geen spijt van gehad, maar het leven werd toch anders. Een hond alleen kon je makkelijker overal mee naar toe nemen dan twee van die grote, die ook nog eens 2 totaal verschillende karakters hadden.
De ene rustig en heel erg gericht op mij, en de ander wat baldadiger en lang leve de lol .
Gedrieën hebben we een goede tijd gehad, maar met alleen Finn had het ook prima geweest. En Bluf was zo anders dan Finn dat het fijn was dat ze na de dood van Finn er was als maatje, maar ook dat maakte het verlies om mijn maatje niet minder.
Net zo min als dat Aki op dezelfde dag van het overlijden van Bluf zijn intrede deed.
Het is geen vervanging.

Klopt met 1 hond en 1 mens ben je toch meer op elkaar aangewezen. Shep en ik doen ook alles wat we samen kunnen doen samen. Achteraf is het ook goed dat er niet nog een hond is want Shep meenemen naar mijn werk kan nog wel maar met 2 honden zien ze me aankomen. Ook vindt Shep aan andere honden niks aan, dus zou er haar ook geen plezier mee doen.

Adjani & Tyson schreef:Hier zeggen ze juist "Je neemt toch niet meteen weer een nieuwe he"

Daar kan ik wel slecht tegen.

Dat snap ik. Ik denk nu dat wanneer Shep er niet meer is ik niet meteen een nieuwe hond wil maar wie weet voelt dat wel heel anders als het éénmaal zover is. Ik durf daar nu nog niks over te zeggen. Stel dat er een leuke herplaatser op mijn pad komt, dan kan ik toch het gevoel hebben dat ik die op dat moment moet opnemen.

Adjani & Tyson schreef:Hier zeggen ze juist "Je neemt toch niet meteen weer een nieuwe he"

Daar kan ik wel slecht tegen.

"Is dat nou wel verstandig?".

Maar ja, iedereen had weer zo'n gevaarte verwacht en ik had niet verteld dat ik een keesje zocht

Nanna schreef:

Caro schreef: Ook vindt Shep aan andere honden niks aan, dus zou er haar ook geen plezier mee doen.

Dat weet je niet. Mijn honden zullen van zijn lang zal zijn leven nooit echt spelen met andere honden maar met elkáár is het summum. Dat heeft ook even geduurd hoor; ze moesten eerst goed aan elkaar wennen. Maar als het vertrouwen er eenmaal is dan geven ze hem ook van jetje
Ik vind een eigen hond erbij echt van een totaal andere orde dan een willekeurige passant buiten tegenkomen.

Dat kan maar ik ga al jaren wandelen met een vriendin met 4 honden. Ik en Shep rijden dan met hun mee naar het bos. Shep kent die honden inmiddels toch echt wel goed, komen ook bij elkaar thuis maar na al die jaren negeert ze hen nog steeds. En als ze bij mij binnen zijn, gaat mevrouw kribbig in haar mand liggen.

ja die ken ik ook, waar bemoeien ze zich mee

Sandra&co schreef:

Nanna schreef: Maar als je echt jarenlang overstuur blijft en hier topics post van 'het is nu 7 jaar geleden dat die en die stierf'

"...en ik mis je nog iedere dag."

Het is niet te zeggen dat mensen die dat posten nog jarenlang overstuur zijn. Ik haal ook nog wel eens een herinnering op, op een bepaalde datum, maar hier kan dat vind ik.
Jammer dat jullie daar zo op reageren eerlijk gezegd.

Nanna schreef:

dagmar88 schreef:"Is dat nou wel verstandig?".

Ook zo'n gouwe ouwe "je hebt er toch twee, dat is toch genoeg?"
Dat maak ik goddomme zelf wel uit, dankuwel alstublieft.

Wat dat betreft gingen ze op het goede moment achter elkaar dood, lekker helemaal niemand om rekening mee te houden.
Vrienden weten ondertussen toch wel dat het allemaal niet onbezonnen is.
Er komen er volgend jaar nog twee bij en ik verwacht alleen maar positieve reacties

Ik heb de uitzending ook gehoord en heb het boek inmiddels.

Ik ben zelf wel bezig met het evt. verlies van Sam tzt. Dat had ook wel absoluut te maken met de prognose destijds van paar weken, toen kanker in de poot werd geconstateerd. Dat is nu vrij stabiel, maar de dementie vordert wel gestaag.

Voor mij blijft van belang, dat Sam nog kan genieten van zijn hondenleven. Als dat in het gedrang is, dan zal ik ook het proces doormoeten van afscheid nemen enz. Het stilstaan daaraan, ook al kan ik er nu langzaam aan wennen, maar dat maakt me gek in de kop.

Ik kan me wel voorstellen, dat je echt rouwt om het verlies van een hond. Voor mij is Sam ook meer dan wie dan ook.

Ik geniet nu nog bewuster van ons samen.

Ik kan me ook niet druk maken om wat een ander vind. En bemoeienis dat ga je maar op iemand anders projecteren. Ik verwerk dingen op mijn manier, zint het je niet? Niet mijn probleem.

Ik had vrij genomen de dag nadat Dushi overleed. Een collega deed er lacherig over. Ik vind dat dan wel vervelend, maar verder dan dat gaat het niet.

Mijn broer lachte me ook uit omdat ik haar heb laten cremeren, maar dat interesseert me echt geen zak. Ik kies ervoor en ik betaal het.

Miezemuis schreef:Ik had vrij genomen de dag nadat Dushi overleed. Een collega deed er lacherig over. Ik vind dat dan wel vervelend, maar verder dan dat gaat het niet.

Mijn broer lachte me ook uit omdat ik haar heb laten cremeren, maar dat interesseert me echt geen zak. Ik kies ervoor en ik betaal het.

Ik vind het eigenlijk nogal een domme reactie als mensen dan gaan zitten lachen, je neemt geen vrije dag na zoiets als je je schouders ophaalt over de gebeurtenis.... dan vind ik je toch wel een redelijk botte boer als je dan gaat zitten lachen......

Caro schreef:Ik denk ook dat een andere hond het verdriet zou kunnen verzachten maar ik zou die andere hond dan al gehad willen hebben. Het was ook altijd de bedoeling om wanneer Shep 10 jaar was, alvast een andere hond erbij te nemen maar door omstandigheden is dat nooit gebeurd.

Is die mogelijkheid er niet alsnog dan, om er een pup bij te nemen? Shep is 12 maar kan hopelijk nog wel een tijdje mee.

Ik snap opzich wel wat je bedoeld hoor, als mensen zeggen “ach dan neem je toch een nieuwe, of oh gelukkig heb je er nog 2”. Op het moment dat hij vol in je verdriet zit, dan komt het daar bovenop en baal je daarvan, ook al bedoelen ze het misschien helemaal niet lullig.

Het feit dat je een dier mist houd niet automatisch in dat je als een zielig hoopje op de bank zit met een liter ijs en een flinke reep chocolade, zoals je dat altijd in de film ziet Elke hond heeft z’n eigen karakter en dat mis je, soms denk je daar door een bepaalde gebeurtenis ineens aan, maar het is niet dat je dagelijks loopt te janken vanwegen het gemis.

Een collega kwam onlangs aangeven dat hij naar huis ging omdat zijn hond heel ziek was en hij haar in moest laten slapen. Zijn leidinggevende deed er lacherig over en toen die collega weg was kwam hij het breed grijnzend nog even belachelijk maken. Ik was zo boos! Ik ben normaal heel vredelievend op mijn werk maar ik heb nou toch een hekel aan die vent.
Nee, jij houdt van een God die je nog nooit gezien of gehoord hebt en het is wel belachelijk dat hij verdrietig is omdat een dier, waar hij al 15 jaar dag in dag uit mee leeft, verliest.

Dat men het niet begrijpt snap ik heel goed. Maar je gaat niet hardop iemands emoties belachelijk maken. Als een vriendin stralend van geluk vertelt dat haar kind op een potje piest, snap ik ook niet zoveel van die enorme glimlach. Maar ik doe wel even blij voor haar. Je houdt je maar even in met je gevind als het belangrijk is voor die ander.

Mijn familie weet nog niet eens dat ik een 2de hond heb.
Zij vonden het al apart toen de 1ste hond kwam, niemand heeft een hond.
Dus ik had gewoon geen zin om het te vertellen, heb ze ook nog niet weer gezien sinds de 2de er is. We wonen nogal een eind uit elkaar.
Nu hebben ze wel empathie hoor, "dan neem je toch gewoon een nieuwe" hebben ze nog nooit gezegd gelukkig.

Lunatic schreef:

Caro schreef:Ik denk ook dat een andere hond het verdriet zou kunnen verzachten maar ik zou die andere hond dan al gehad willen hebben. Het was ook altijd de bedoeling om wanneer Shep 10 jaar was, alvast een andere hond erbij te nemen maar door omstandigheden is dat nooit gebeurd.

Is die mogelijkheid er niet alsnog dan, om er een pup bij te nemen? Shep is 12 maar kan hopelijk nog wel een tijdje mee.

Ik snap opzich wel wat je bedoeld hoor, als mensen zeggen “ach dan neem je toch een nieuwe, of oh gelukkig heb je er nog 2”. Op het moment dat hij vol in je verdriet zit, dan komt het daar bovenop en baal je daarvan, ook al bedoelen ze het misschien helemaal niet lullig.

Het feit dat je een dier mist houd niet automatisch in dat je als een zielig hoopje op de bank zit met een liter ijs en een flinke reep chocolade, zoals je dat altijd in de film ziet Elke hond heeft z’n eigen karakter en dat mis je, soms denk je daar door een bepaalde gebeurtenis ineens aan, maar het is niet dat je dagelijks loopt te janken vanwegen het gemis.

Ik wil denk sowieso geen pup omdat ik nu met mijn werk niet de tijd heb om die de eerste periode door te helpen waarin ze toch nog niet lang alleen kunnen zijn en vaker hun behoefte moeten doen. Daar komt bij dat Shep enthousiaste pups echt niet leuk vind. Ik merk aan haar dat ze steeds meer behoefte heeft aan regelmaat en bepaalde gewoontes. Ga haar nu niet met een andere hond opzadelen. Komt nog bij dat wanneer ik slaapdienst heb, de hond wel mee moet omdat ik alleen woon. Met 2 honden hoef ik niet aan te komen op het werk.

Caro schreef:

Lunatic schreef:

Caro schreef:Ik denk ook dat een andere hond het verdriet zou kunnen verzachten maar ik zou die andere hond dan al gehad willen hebben. Het was ook altijd de bedoeling om wanneer Shep 10 jaar was, alvast een andere hond erbij te nemen maar door omstandigheden is dat nooit gebeurd.

Is die mogelijkheid er niet alsnog dan, om er een pup bij te nemen? Shep is 12 maar kan hopelijk nog wel een tijdje mee.

Ik snap opzich wel wat je bedoeld hoor, als mensen zeggen “ach dan neem je toch een nieuwe, of oh gelukkig heb je er nog 2”. Op het moment dat hij vol in je verdriet zit, dan komt het daar bovenop en baal je daarvan, ook al bedoelen ze het misschien helemaal niet lullig.

Het feit dat je een dier mist houd niet automatisch in dat je als een zielig hoopje op de bank zit met een liter ijs en een flinke reep chocolade, zoals je dat altijd in de film ziet Elke hond heeft z’n eigen karakter en dat mis je, soms denk je daar door een bepaalde gebeurtenis ineens aan, maar het is niet dat je dagelijks loopt te janken vanwegen het gemis.

Ik wil denk sowieso geen pup omdat ik nu met mijn werk niet de tijd heb om die de eerste periode door te helpen waarin ze toch nog niet lang alleen kunnen zijn en vaker hun behoefte moeten doen. Daar komt bij dat Shep enthousiaste pups echt niet leuk vind. Ik merk aan haar dat ze steeds meer behoefte heeft aan regelmaat en bepaalde gewoontes. Ga haar nu niet met een andere hond opzadelen. Komt nog bij dat wanneer ik slaapdienst heb, de hond wel mee moet omdat ik alleen woon. Met 2 honden hoef ik niet aan te komen op het werk.

Lou is 2,5 jaar terug heel egoïstisch gekomen. Shib ging achteruit en ik wou het gat vast opgevangen hebben voor als Shib er niet meer zou zijn. Ik heb Lou gekozen als hond die super bij Shib zou passen (en oké, ik vond en vind haar wonderschoon) en dat heeft ook geweldig uitgepakt. Ze vulden elkaar aan en Lou kon met behulp van Shib prima inburgeren.
Toen ik Shib moest laten gaan, werd Lou niet de vervanging van maar bleef gewoon Lou. Ik was de eerste tijd echt een wrak toen Shib dood was, maar Lou heeft het allemaal echt beter behapbaar gemaakt. (en wat een ander daar van vindt kan me echt nog minder dan niks schelen. Mijn verdriet, mijn rouwproces)

Ik weet niet hoe vaak je slaapdiensten moet draaien, maar misschien dat een oppas nog een optie is?

Ik heb meegemaakt dat ik een hond moest laten inslapen omdat het niet meer ging (Guinnie) en ik heb meegemaakt dat ik een hond letterlijk dood voor de bank vond (Merlijn).
De situatie rond Guinnie was naar maar ik had daar uiteindelijk emotioneel minder moeite mee dan met het overlijden van Merlijn. We weten wel 99,9% zeker dat hij pijnloos in zijn slaap is overleden maar ik heb me lang afgevraagd "wat heb ik gemist?, welke signalen zijn mij niet opgevallen?"

Rondom Kerst, hun beider geboorte- en sterfdag (en bij Guinnie de dag dat ze bij ons kwam) ben ik daar nog wel sentimenteel over. Het kan dan ook rustig zijn dat ik daar een topic over open of een oud topic naar boven haal.

Natuurlijk mis ik beide honden maar niet meer elke dag. Het verdriet slijt, maar helemaal weg is het nooit. Dat geldt ook voor overleden familieleden. Aan hun overlijden denk ik ook zeker niet meer elke dag maar rondom speciale momenten heus nog wel even.

Mijn direct leidinggevende snapt mijn gevoel rondom honden niet maar respecteert die gevoelens wel. Ik heb ook de dag voor tot en met dag na het overlijden van Guinnie vrij gekregen. Nou ja, niet als een vorm van zorgverlof maar gewoon van mijn vrije dagen af, maar hij begreep dat het voor mij niet mogelijk was te komen werken. Dus ondanks dat het eigenlijk qua bezetting niet kon, was ik wel vrij. Dat respecteer ik enorm in hem. Hij maakt mijn gevoelens niet belachelijk maar begrijpt ze evenmin. Dat mag
Bij het overlijden van Merlijn waren we op vakantie. Ik ben op mijn normale "eerste werkdag na de vakantie" weer begonnen. Ook toen kreeg ik van hem gewoon even de tijd om het verhaal te vertellen en even te huilen.. Gewoon, zoals je onderling met collega's meeleeft als er voor hen iets ingrijpends gebeurd. Dan hoef je dat nog niet te begrijpen .... maar respecteren is wel fijn. Dat gebeurt gelukkig op kantoor ook. Naar iedereen overigens hoor

Van het overlijden van Merlijn ben ik langer van streek geweest; het onverwachte en het 'onduidelijke' zat me dwars. Ik heb me lang afgevraagd of ik iets had kunnen doen om het te voorkomen.

Dus ja, het kan alle kanten op.

Suzanne

Ook al weet je dat een hond natuurlijk niet het eeuwige leven heeft, kun je daar echt wel kapot van zijn. Dat kan per hond, kat of welk ander dier ook verschillen. Je hebt er een band mee.

Toen ik Sneeuwbal mijn eerste kat moest laten gaan was ik er kapot van, vooral omdat hij zomaar ineens zo ziek was en ik erop was ingesteld dat hij minstens 15 zou worden. Ik weet nog dat ik een paar dagen later op de fiets zat en ineens rolde de tranen over mijn wangen.

Toots was ik ook kapot van, maar had ook meer vrede met de keuze om hem te laten gaan. Dan kom je in een huis zonder hond en dat is echt een gemis, maar ik wist dat het goed was zo.

Met Boris die 17 is geworden en Dement was had ik eigenlijk niet erg veel moeite. Hij was dement en klaar met zijn leven. Wel was het fijn dat we hem hebben kunnen helpen en dat hij vredig is ingeslapen.

Jarenlang erin blijven hangen dat kan ik mij niet voorstellen. Maar echt verdrietig zijn en met een leeg gevoel zitten als je thuis komt of als je je dier dood vind dat is naar mijn idee gewoon een normaal proces. En hoe iemand dit verwerkt dat scheeld ook weer per persoon.

moeilijk ...ik zou echt ook heel erg ziek ervan zijn als 1 van mijn honden overlijdt...maar ik denk dat mocht ik er nog maar eentje hebben, er snel weer een andere hond komt. Gewoon om te wandelen, met de nieuwe hond bezig zijn zodat het verlies wat wordt verzacht.

Ik weet nog wel toen mijn paard 24 jaar geleden overleed ik binnen een maand weer een nieuwe op stal had staan. Ik was toen nog alleen en ging al jaren vanuit mijn werk naar stal. Nu was ik om 4 uur thuis, wat depressief op de bank hangen en Snow missen...
Achteraf heb ik niet de slimste keuze gemaakt voor een nieuw paard, dus dat is wel een dingetje als je snel weer een nieuw dier neemt, maar ik was wel weer lekker buiten bezig en het missen van Snow verandert niet. Maar je hebt weer iets om mee bezig te zijn.

@ Adjani & Tyson: ik hoop juist wel dat je weer snel een hond neemt en hopelijk weer een bull, ik geniet van jouw verhalen en foto's

Nanna schreef: Weemoedig glimlachen en herinneringen ophalen is ook wat anders dan na jaren nog steeds intens verdrietig te zijn. Iemand kan dat natuurlijk zo voelen maar het lijkt me geen gezonde situatie. Wat Martijn al zei; je kunt er dan beter voor kiezen geen hond meer te nemen want als dat een herhaling van zetten wordt kan het je leven aardig overhoop halen.

Zag toevallig net op tv dat er nogal wat in het mortuarium terecht komen omdat ze zich van kant maken nadat hun hond doodgaat

Nanna schreef:De één gaat over tot de orde van de dag en de volgende is nog een jaar van de wap. Dat kan allemaal. Maar als je echt jarenlang overstuur blijft en hier topics post van 'het is nu 7 jaar geleden dat die en die stierf' dan krijg ik daar toch een wat raar gevoel van. Dat lijkt me niet gezond. Maar ja, wat doe je eraan als je het zo voelt. Daarom is het eigenlijk ook het beste om een andere hond te nemen die de volle aandacht opeist.

Ik breng mijn overleden honden ook nog wel eens in herinnering met hun verjaardag bijv. (niet op HF overigens).
Alleen niet omdat ik er nog overstuur van ben, maar om ze nog eens te laten zien.
Ze blijven me wel bij, ook al ben ik niet overstuur.

Wat dat betreft reageer ik meer zoals Dagmar beschrijft, denk ik.

"Dan neem je toch een nieuwe" vind ik trouwens wat weinig tactvol al is het vaak goed bedoeld.
"Neem je weer een hond?" zou voor mij al heel anders klinken.
En zo is (en reageert) iedereen verschillend

@ Caro
Ik ben benieuwd wat je van dat boek vindt.
Of het op een of andere manier positief bijdraagt voor je.

@ Caro
Ik ben benieuwd wat je van dat boek vindt.
Of het op een of andere manier positief bijdraagt voor je.[/quote]

Ik krijg het boek morgen binnen. Ik laat het nog wel weten.

dagmar88 schreef:

Nanna schreef: Weemoedig glimlachen en herinneringen ophalen is ook wat anders dan na jaren nog steeds intens verdrietig te zijn. Iemand kan dat natuurlijk zo voelen maar het lijkt me geen gezonde situatie. Wat Martijn al zei; je kunt er dan beter voor kiezen geen hond meer te nemen want als dat een herhaling van zetten wordt kan het je leven aardig overhoop halen.

Zag toevallig net op tv dat er nogal wat in het mortuarium terecht komen omdat ze zich van kant maken nadat hun hond doodgaat

Dan teken je je eigen doodvonnis dus op het moment dat je een hond koopt. Vind ik wel bizar.

Toen onze eerste hond met 10 maanden werd doodgereden was, heb ik een dag of drie onaangekleed in huis rondgehangen. Ik wilde geen mensen zien, want dan moest ik uitleggen waar Sam was (gewoon vrij genomen van het werk trouwens). Toen hopla, schop onder mijn reet en weer doorgaan. Toen anderhalf jaar later Boy doodgereden werd op bijna dezelfde plek, werd ik na een nacht brullen bijna apatisch. Ok, klaar nu. Geen honden meer, want wij kunnen dit blijkbaar niet. Heeft ook een jaar geduurd voor er weer een hond kwam.

Met de dood van Saar en Miep (die toch 13 en 15 jaar in ons leven waren) had ik minder moeite. Het was hun tijd, en het was goed zo. Onbegrip uit de omgeving ken ik trouwens helemaal niet, gelukkig maar.

Caro schreef:

blondie schreef:

Caro schreef:Ik had deze reacties wel verwacht. Maar voor mij is mijn hond belangrijker dan alle mensen in mijn leven. Daar heb ik mijn redenen voor maar niet zo'n zin om hier helemaal uit te gaan leggen wat ik heb meegemaakt. Ik zal wel commentaar krijgen maar juist vanwege mijn gevoelens voor mijn hond, kwetst het onbegrip van mensen me regelmatig. Natuurlijk kan ik roepen dat ik daar schijt aan heb maar als ik eerlijk ben vind ik dat onbegrip toch moeilijk.

Maar Caro, mensen die dan blijkbaar zo reageren kennen jou dan toch helemaal niet?
En ik weet niet welk negatief commentaar je hierop denkt te krijgen?
Mijn huisdieren zijn mij heel veel waard, en de dood van Finn mijn eerste hond heb ik een plek gegeven maar ik kan nog emotioneel worden en toch nog steeds een gevoel van enorm gemis hebben. Mijn partner kan nog steeds niet praten over de dood van Bluf, mijn tweede hond, en over Joe de kat kunnen we het ook niet hebben.
En ik heb ook verdriet over verlies van familieleden, maar onze huisdieren waar we dag en dagelijks mee samen zijn en waren, daar is het verdriet in mijn geval ook soms rauwer om.

Gelukkig in mijn omgeving kennen mensen mij en weten hoeveel de huisdieren voor mij betekenen, bij de plotselinge dood van mijn konijn heb ik pa gebeld. In een mum stonden ze op de stoep bij me, ook bij het afscheid nemen van mijn honden of in ieder geval op de vooravond ervan waren ze erbij, en anderen die ik vergeten was te bellen omdat ik dacht dat ze er niet zoveel mee hadden waren wat verbolgen dat ze pas achteraf hoorden dat mijn huisdier er niet meer was.

Soms moet je mensen ook wel durven vertellen hoeveel je huisdier voor je betekent, dan kunnen ze ook meer invoelend reageren is mijn gedachte dan ook

Ik merk dat vooral de mensen in mijn omgeving die zelf ook honden hebben wel dat begrip hebben. De meeste van mijn collega's gelukkig ook. Toen ik laatst mijn dienst niet wilde werken omdat Shep ziek was, waren er een paar collega's die zeiden; dan blijf je toch thuis want als één van de moeders hier een ziek kind zou hebben, zou die ook thuis blijven, dus dat is erg fijn. Zij snappen wel dat Shep voor mij net zo belangrijk als een kind is.
Het is vooral mijn familie die er niks van snapt. Blijkbaar is het veel erger je man te verliezen maar Shep is mijn levenspartner.

Toch is dat anders. Van een hond weet je dat je daar eerder afscheid van moet nemen. Ook als deze een vol en lang leven mag voltooien. Je levenspartner kan ook vroeg uit het leven gerukt worden, maar dat is niet standaard.

Nanna schreef:Ik vond destijds het overlijden van teckeltje Simone heel moeilijk. Ze had de leeftijd er voor hoor maar ik stond voor een voldongen feit. Ze lag 's morgens dood op de bank.
Sommige mensen zeggen 'daar teken ik voor' maar voor mij hoeft het niet. Ik ga liever een hond in laten slapen; dan kun je aan het idee wennen en voor je gevoel afscheid nemen.

We hadden het er idd vd week nog over. Op een bepaalde leeftijd verwacht je het. Tot nog toe heb ik enkel honden weg moeten brengen, van veel te jong tot op leeftijd. Weet niet hoe ik me voel als ik Umi straks een keer vind ipv dat we het zelf bepalen.

Ik neem wel een nieuwe als er 1 overlijd.

Na Noeska die op 14,5 jarig leeftijd overleed heb ik iets meer als een week zonder hond gezeten. Ondanks dat ze al ouder was kwam het vrij onverwacht lichamelijk kon ze nog makkelijk wat jaren mee maar ze was zo dement als een deur en niet op de gezellig manier die je wel eens voorbij ziet komen. Gewoon continu in paniek als ze wakker was, al met al heb ik het 1,5 week gegeven en heb ik er toen een einde aan gemaakt voor haar(en ook voor mezelf). Het was gewoon echt niet te doen. Aanvankelijk dacht ik nog dat ik voorlopig geen hond wilde, maar dat was ik na 2 dagen wel echt alweer zat. Dus toen weer een herplaatser gezocht en dat werd Maylo.

Maylo werd ineens behoorlijk ziek, anderhalve maand knokken om hem er boven op te krijgen met ups en downs. Tot hij weer een enorme terugval had en ik bij de DA was welke eerlijk aangaf dat als het zijn hond was dat hij hem liet inslapen. Er was een kleine kans dat Maylo beter zou worden, maar zijn lever was dusdanig keihard geworden dat hij mogelijk zijn hele leven nog ellende hiervan zou ondervinden. Smiddags dus ondanks dat hij al ziek onverwacht toch nog laten inslapen. Vriend was niet eens mee gegaan naar de DA want hij had de hoop dat Maylo er wel weer bovenop zou komen. 'S avonds het besluit genomen om weer een oldie te nemen. Enige waar we allebei van overtuigd waren was dat het geen witte moest zijn, dat zou te pijnlijk zijn. 2 dagen na het overlijden van Maylo kwam Droef. Heerlijk om weer wat om handen te hebben vond ik het. Ondanks dat we ook Izzy gewoon al hadden, maar met haar liep ik dus al een maand alleen. Izzy is niet echt sociaal en voor haar hoeft het buiten spelen niet eens zo, die is al tevreden met een half uurtje simpel lopen en snuffelen. Met Droef had ik niet direct een band en ik kon me in het begin ook niet goed hechten, hij was absoluut welkom hoor maar het verdriet had echt wel wat tijd en ruimte nodig voor ik Droef volledig in mijn hart kon sluiten.

De volgende keer zou ik het weer net zo doen. Het is niet zo dat ik de overleden hond vervang maar ik ga wel door met mijn leven.

crutz schreef:

Caro schreef:

blondie schreef:

Caro schreef:Ik had deze reacties wel verwacht. Maar voor mij is mijn hond belangrijker dan alle mensen in mijn leven. Daar heb ik mijn redenen voor maar niet zo'n zin om hier helemaal uit te gaan leggen wat ik heb meegemaakt. Ik zal wel commentaar krijgen maar juist vanwege mijn gevoelens voor mijn hond, kwetst het onbegrip van mensen me regelmatig. Natuurlijk kan ik roepen dat ik daar schijt aan heb maar als ik eerlijk ben vind ik dat onbegrip toch moeilijk.

Maar Caro, mensen die dan blijkbaar zo reageren kennen jou dan toch helemaal niet?
En ik weet niet welk negatief commentaar je hierop denkt te krijgen?
Mijn huisdieren zijn mij heel veel waard, en de dood van Finn mijn eerste hond heb ik een plek gegeven maar ik kan nog emotioneel worden en toch nog steeds een gevoel van enorm gemis hebben. Mijn partner kan nog steeds niet praten over de dood van Bluf, mijn tweede hond, en over Joe de kat kunnen we het ook niet hebben.
En ik heb ook verdriet over verlies van familieleden, maar onze huisdieren waar we dag en dagelijks mee samen zijn en waren, daar is het verdriet in mijn geval ook soms rauwer om.

Gelukkig in mijn omgeving kennen mensen mij en weten hoeveel de huisdieren voor mij betekenen, bij de plotselinge dood van mijn konijn heb ik pa gebeld. In een mum stonden ze op de stoep bij me, ook bij het afscheid nemen van mijn honden of in ieder geval op de vooravond ervan waren ze erbij, en anderen die ik vergeten was te bellen omdat ik dacht dat ze er niet zoveel mee hadden waren wat verbolgen dat ze pas achteraf hoorden dat mijn huisdier er niet meer was.

Soms moet je mensen ook wel durven vertellen hoeveel je huisdier voor je betekent, dan kunnen ze ook meer invoelend reageren is mijn gedachte dan ook

Ik merk dat vooral de mensen in mijn omgeving die zelf ook honden hebben wel dat begrip hebben. De meeste van mijn collega's gelukkig ook. Toen ik laatst mijn dienst niet wilde werken omdat Shep ziek was, waren er een paar collega's die zeiden; dan blijf je toch thuis want als één van de moeders hier een ziek kind zou hebben, zou die ook thuis blijven, dus dat is erg fijn. Zij snappen wel dat Shep voor mij net zo belangrijk als een kind is.
Het is vooral mijn familie die er niks van snapt. Blijkbaar is het veel erger je man te verliezen maar Shep is mijn levenspartner.

Toch is dat anders. Van een hond weet je dat je daar eerder afscheid van moet nemen. Ook als deze een vol en lang leven mag voltooien. Je levenspartner kan ook vroeg uit het leven gerukt worden, maar dat is niet standaard.

Ik snap wel dat het anders is qua levensverwachting maar het verdriet en de rouw hoeven er niet minder om te zijn.

Luna ging met bijna 15. Daar was ik wel verdrietig van maar het lag in de lijn der verwachting
Op het moment zelf waren er best tranen maar ik was oke. Toch vond ik de maanden erna het op momenten lastig. Bij thuiskomen geen zwart hoopje zien direct achter de voordeur, het typische Luna gejoel als ik binnenstapte, dat miste ik echt. Het wandelen stopte ook, dat vind ik alleen echt leuk met een hond.
Bij mij heeft het 3 jaar geduurd voor ik opnieuw een hond in huis haalde, ook omdat ik dacht dat ik nooit meer zo dol op een hond zou worden als ik op Luna was. Nu heeft Izzie het tegendeel bewezen dus als het kan, wil ik nooit meer zonder.

Overigens heeft niemand in mijn omgeving overdreven meelevend of overdreven bot gereageerd. Ik heb prima mensen om me heen