Cleva schreef:Niet kunnen lossen vind ik iets anders dan niet willen stoppen met protesteren in een rustige situatie.
Ik vind karakter prima maar er moet geen verwarring ontstaan over van wie de deuren zijn en wie er bepaalt of ze dicht gaan.
Ik ben graag erg toegeeflijk aan mijn honden maar het moet niet moeten. Dan wordt het op de spits gedreven en ga ik dus
demonstreren hoeveel ik wel en jij niet in de melk te brokkelen hebt. Niet alleen het huis, het eten en de deuren zijn van mij. Jij als hond ben van mij.
Dan wordt het tijd voor ijskoude chantage. Je krijgt domweg niets te vreten als je niet doet wat ik zeg.
Moet jij opletten hoe die hele hond zich voegt, twee dagen verder.
Hein heeft in het eerste jaar dat ik hem had zulke dagen wel gehad. Zeker de eerste weken was er eigenlijk geen land mee te bezeilen. Blaffen, bijten, markeren, enorm lomp gedrag vertonen als ik wilde chillen en hij niet.
Vloeken en tieren helpt dan inderdaad niet want dat is dan juist meer van wat je niet wil. Bij hem hielp het om hem domweg geen ruimte te geven om creatief te gaan lopen doen. Echt micromanagen en pas verder gaan als hij aangepast gedrag vertoonde (als ik wist dat hij dat gedrag kende en kon).
Binnen een paar maanden werd het een ontzettend betrouwbaar braaf hondje dat hele dagen meekon tijdens het werk.
En inderdaad zijn daar ook nog weer uitzonderingen op maar die doe ik net als jij weg.
Ja dat kan, alleen pa en zoon hier zijn geenszins onder de indruk van ijskoude chantage, dat werkt alleen in het normale dagelijkse leven. Alleen zijn beide geen normale dagelijks leven honden, alhoewel ik ze dat grotendeels wel bied omdat dat nu eenmaal mijn manier van omgaan met dieren is.
Maar geen vreten geven helpt niet bij het stil zijn als je dat als hond niet wilt. Geen eten geven helpt wel om een hond zover te krijgen om jou te willen volgen ipv je op te willen vreten, al is 2 dagen dan vaak te kort, maar geen eten geven en daarom stil zijn gaat een hond ,die zich bij wijze van spreken rustig dood laat slaan, niet stil maken. Ik ken maar weinig honden die uiteindelijk niet toegeven. Maar ik ken er een paar die dat in bepaalde omstandigheden toch niet doen.
Marco is er zo 1 en een gedeelte van zijn kinderen is ook zo. 99% vd tijd heel toegankelijk, gehoorzaam en toegeeflijk en 1% zichtbaar de keuze maken om wat er ook gebeurd niet toe te geven. Die ene procent ga je herkennen en kun je voor zijn als je daar in wilt investeren. Maar dat is dan ook absoluut nodig. Er is namelijk geen alternatief, hem dwingen om toe te geven kan niet, tenzij je bereid bent om hem keer op keer als Cesar Milan bewusteloos te submissiven. En daartoe ben ik niet bereid. De strijd aan gaan en niet als winnaar uit de strijd komen levert je een tripje naar het ziekenhuis op en daar kies ik ook niet voor.
In het dagelijks leven is hij de liefste, gezeglijkste, meest relaxte hond die er bestaat, maar in de training op het werk blijft daar altijd op een gegeven ogenblik zijn eigen keuze moment, gewoon omdat hij daar letterlijk alles voor over heeft. Aan mij dus de taak om dat te voorkomen. Want ik ga hem niet ophangen of doodschoppen en ik breng hem dus niet in die positie.
Zoonlief Louitje is uit hetzelfde hout gesneden, met 1 verschil, hij kwam hier als pup en niet als volwassen exemplaar. Maar er zit dus een zelfde kop op. En door hem heel duidelijke regels te geven en vooral vertrouwen wordt hij langzaam een toegankelijke voorspelbare en betrouwbare hond. Zoals je al aangaf heb je bij Hein ook een aantal maanden nodig gehad om hem om te turnen tot een braaf en betrouwbaar hondje. Bij Louitje moet je iets meer uit de kast halen om 2 redenen; 1. Zijn genen, een heftig gefokt hond met een niet vriendelijke moeder en zeer karaktervolle vader en 2. Dat het de bedoeling is dat hij uitgroeit tot een zelfverzekerde politie hond die niet schroomt om te bijten.
Maw je loopt over een dunne lijn. Mijn keuze tot nu toe is om met Louitje een dusdanige band op te bouwen en hem dusdanig te socialiseren dat hij genoeg in zijn rugzak krijgt om een betrouwbare uitgebalanceerde volwassen hond te worden die ook nog eens een kei wordt in zijn werk.
Dat lijkt tot nu toe, hij is nu 11 maand, de juiste weg te zijn. Dat je dan met sommige dingen wat langer tijd nodig bent (Zoals stil zijn omdat hij de situatie niet accepteerd) neem ik dan graag voor lief. Mijn inziens levert de langzame weg bij dit type hond, voor sommige dingen, op de lange termijn veel meer op.
Waar je trouwens op baseert dat ik de uitzonderingen weg doe snap ik niet helemaal?
Ik heb 1 x in 2004 een hond herplaatst omdat die mijn jongste zoon in zijn gezicht had gebeten en 1 diensthond is door mijn baas verkocht omdat deze in de praktijk niet wilde bijten. Verder heb ik nog nooit een hond weggedaan omdat hij niet ergens in te passen viel. Ik ben een dweil op dat gebied, ik kan heel erg moeilijk afscheid nemen.
Edit sorry voor het of topic gaan.
) ook buren accepteren dat geen weken, ook als je het van tevoren aan ze uitlegd.
. Stond ie me met staartje omhoog kwispelend al blaffend aan te kijken terwijl ie geplet werd door de bodem van de bench. Anti blafband blafte/joelde hij gewoon doorheen.
