Jagen... beetje vastgelopen

[DeDiana]

Ik denk dat het constant in die jacht- en zoekmodus zijn meer voor problemen zorgt dan het willen najagen an sich. Dat kun je in veel gevallen wel voor zijn als je alert bent en voorkomen door in wildarm en overzichtelijk gebied te wandelen. Maar gewoon een stukje ergens lopen, al is het maar 50 meter, zonder dat Amy het idee heeft dat we op jacht zijn, dat is vooralsnog ondenkbaar. Ook in wildarm gebied, want naar Amy's maatstaven bestaat dat niet echt.
Ook in de wijk, want daar zitten katten, muisjes, steenmarters, egels, vogels... dat weet ik nu ook dankzij Amy

Dat lijkt me dus ook zo ontzettend moeilijk bij Amy, dat voor haar echt álles prooi is. Heb jij het idee dat er voor haar nog lol over zou blijven als je op een of andere manier het jagen zou kunnen verhinderen? Dus niet alleen het najagen, maar het bezig zijn met de jacht? Denk je niet dat dan de lol er voor haar wel af zou zijn? Of zie ik dat te negatief?

Dat vraag ik me ook af. Omdat ik me helemaal niet voor kan stellen wat ze dan zou doen Maar dat is denk ik ook wel een kwestie van gewenning, Mila en Amoz en héél veel andere honden hebben immers ook lol tijdens het wandelen zonder dat ze op jacht zijn Het geeft haar zo veel voldoening, dat het niet makkelijk zal zijn er iets anders voor in de plaats te gaan doen wat evenveel voldoening geeft. Spelen met andere honden vindt ze ook leuk hoor, dat kan hooguit een minuut of twee best haar aandacht vasthouden, maar als ze dan een luchtje in de neus krijgt, is ze die andere honden alweer vergeten. Amy is ook wel een hond die veel behoefte heeft aan avontuur, spanning, activiteit, dus gewoon een beetje achter mij aan op het pad lopen zou echt helemaal niks voor haar zijn, dat is veel te saai. Mila kan dat heerlijk vinden, snuffelt dan eens hier en daar en is gewoon content om ergens samen te lopen, maar Amy doe ik daar niet echt plezier mee - dan blijft ze liever op de bank liggen.

[DeDiana]

Ik denk dat het constant in die jacht- en zoekmodus zijn meer voor problemen zorgt dan het willen najagen an sich. Dat kun je in veel gevallen wel voor zijn als je alert bent en voorkomen door in wildarm en overzichtelijk gebied te wandelen. Maar gewoon een stukje ergens lopen, al is het maar 50 meter, zonder dat Amy het idee heeft dat we op jacht zijn, dat is vooralsnog ondenkbaar. Ook in wildarm gebied, want naar Amy's maatstaven bestaat dat niet echt.
Ook in de wijk, want daar zitten katten, muisjes, steenmarters, egels, vogels... dat weet ik nu ook dankzij Amy

Jura heeft dat ook wel, maar die kan ik soms (in de wijk) een andere taak opleggen. Bijvoorbeeld een dummy dragen. Dan kan ze op 1 meter langs een kat. En ook in het bos met veel wildgeur gaat ze wél een spoor uitlopen die wij hebben neergelegd. Het samen willen werken en iets voor de baas willen doen geeft dus wel mogelijkheden om haar met iets anders bezig te laten zijn.
Maar daarbuiten moet ze gewoon wél heel vaak aan de lijn want het zit hier vol met wild... Je kan wel echt merken dat ze met de jaren toch wel veel meer beheersing heeft gekregen: https://www.youtube.com/watch?v=UfQ3L_Ze3T8
Eerder bleef ze gerust de rest van de wandeling hoteldebotel.

Ja, dat zijn al mooie stappen om het wandelen een stuk aangenamer te maken! En ik moet zeggen dat dat bij Amy ook heel goed gaat tegenwoordig, waar ze voorheen een kwartier later nog stond te gillen. Dat is ook wel het resultaat van de 'look at that game': als ze iets spot, beloon ik haar voor het kijken, en dat heb ik uitgebouwd zodat ze het nu bij mij komt melden als ze iets ziet. Bij zaken die haar wel triggeren maar niet meteen hysterisch maken, doet ze dat al heel goed. Als iets heel snel beweegt, lukt het nog niet of alleen met heel veel afstand.
Amy een taak geven en iets samen doen werkt hier dus ook goed, maar iets dragen lukt nog niet en vindt ze ook niet leuk. Dus dan moet ik toch teruggrijpen op commando's als volgen of met de neus aan mijn hand lopen, etc. en dat doet ze ook uitstekend. Dan is ze écht niet met jagen bezig. Als ik haar een zit en blijf geef, kunnen er 20 racende hondjes langsrennen, maar blijft ze keurig zitten. Maar voor een langere ontspannen wandeling is dat dus niet echt een oplossing, omdat ik haar dan constant moet sturen, bezighouden en commando's moet geven.

[Jeannettebo]

ik heb hier hetzelfde ongeveer met layla. Loslopen is heel selectief, ze is(was) heel erg bezig met wat er verderop qua wild zit. Ze loopt veel aan de lijn en evt aan de lange lijn. Ik zoek wel naar plekken waar ze evt los kan, maar ook op die plekken is het vaak nog afhankelijk van de omstandigheden. Ik heb dat zelf ook moeten leren, om dat in te schatten, zowel de omgeving als layla zelf. Haar gedrag aan de lijn en haar gedrag als ze los loopt. Is ze aan de lijn al te veel met de omgeving verder weg bezig is, hou ik haar vast. Als ik bij het loslopen merk dat ze mogelijk wat in haar neus krijgt, gaat ze vast. Ik zie dat ondertussen aan haar manier van lopen, wat ook inhoud dat ik mijn aandacht er bij moet houden, niet om haar te entertainen, maar om de verandering op te merken. Loop ik dus met meerdere mensen, blijft ze sowieso vast. ik merk ook dat het deels ook met zelfbeheersing te maken heeft. Als haar loopgedrag verandert wordt het moeilijker zich te beheersen en ouds ze zelfs opgelucht als ik haar op dat moment aanlijn. Ik neem het weer van haar over en dat geeft rust. Nu kan ze vaker, langer loslopen, ook omdat ze langer zich zelf kan beheersen. Die geursporen liggen er natuurlijk altijd en overal. Layla is nu 5 jaar bij me en ik kan haar loopjes ongeveer uittekenen.

eigenlijk dus doorgaan zoals je bezig bent en naar haar blijven kijken wat ze doet etc

[DeDiana]

Ik merk dat het een vraag is die bij jullie allebei leeft en waar je nog geen passend antwoord op hebt gekregen. Daar wil ik uiteraard graag bij helpen, maar ik weet niet of het me lukt om dat op een eenvoudige en inzichtelijke manier op te schrijven. Ik zou dat moeten kunnen, beroepshalve, maar omdat het zo fingerspitzengefülhlerig is, vind ik dat wel moeilijk.

Ik hoor jullie allebei zeggen dat die jachtpassie zo enorm groot is, en dat hoor ik veel vaker mensen zeggen. Dat kan, en dat geloof ik ook, maar dat geldt voor mijn honden net zo goed. Die zouden ook het liefst jagen tot ze er bij neervallen en met hen nog vele andere honden die er net zo over denken. Toch heb ik dat beheersbaar gemaakt door ze -komt ze weer!- te begrenzen. Vinden jullie het goed als ik hier op een ander moment op terugkom?

Ja, graag! Ik denk ook echt niet dat Amy's jachtpassie zo uitzonderlijk is, ik ken wel meer honden die net zo fanatiek jagen op alles. En ze is heel trainbaar, pikt dingen snel op en gehoorzaamt graag. Ik zeg zeker niet bij voorbaat dat ik pertinent niet zou willen corrigeren, maar dan wil ik het wel goed doen en ook volledig begrijpen wat ik doe, waarom, wat het beoogde resultaat is en wat de valkuilen zijn. Amy is heel gevoelig voor mijn correcties, dat vindt ze echt verschrikkelijk, dus ik ga er bijzonder spaarzaam mee om.

[DeDiana]

Ik kom er op terug, en zo niet, trek dan zelf even bij me aan de PB.
Yes?

Is goed!

[AnnekeP]

Ik merk dat het een vraag is die bij jullie allebei leeft en waar je nog geen passend antwoord op hebt gekregen. Daar wil ik uiteraard graag bij helpen, maar ik weet niet of het me lukt om dat op een eenvoudige en inzichtelijke manier op te schrijven. Ik zou dat moeten kunnen, beroepshalve, maar omdat het zo fingerspitzengefülhlerig is, vind ik dat wel moeilijk.

Ik hoor jullie allebei zeggen dat die jachtpassie zo enorm groot is, en dat hoor ik veel vaker mensen zeggen. Dat kan, en dat geloof ik ook, maar dat geldt voor mijn honden net zo goed. Die zouden ook het liefst jagen tot ze er bij neervallen en met hen nog vele andere honden die er net zo over denken. Toch heb ik dat beheersbaar gemaakt door ze -komt ze weer!- te begrenzen. Vinden jullie het goed als ik hier op een ander moment op terugkom?

Ja, graag! Ik denk ook echt niet dat Amy's jachtpassie zo uitzonderlijk is, ik ken wel meer honden die net zo fanatiek jagen op alles. En ze is heel trainbaar, pikt dingen snel op en gehoorzaamt graag. Ik zeg zeker niet bij voorbaat dat ik pertinent niet zou willen corrigeren, maar dan wil ik het wel goed doen en ook volledig begrijpen wat ik doe, waarom, wat het beoogde resultaat is en wat de valkuilen zijn. Amy is heel gevoelig voor mijn correcties, dat vindt ze echt verschrikkelijk, dus ik ga er bijzonder spaarzaam mee om.

@DeDiana, Ja, dit. Precies dit.
ik weiger echt een stap te zetten in correctie en begrenzen zonder te weten waar ik 'nee' tegen zeg en zonder volledig te snappen wat ik aan het doen ben. Anders kan ik het niet zuiver overbrengen op het dier en doe ik eerder kwaad dan goed.
Ik volg graag dit topic, en mocht het via PB gaan, Diana, mag ik dan aan jouw jasje trekken om met me te delen wat je wilt delen?

@Tara, dank dat je wil delen en de moeite wil nemen om het te verwoorden.

[DeDiana]

Ik denk dat het constant in die jacht- en zoekmodus zijn meer voor problemen zorgt dan het willen najagen an sich. Dat kun je in veel gevallen wel voor zijn als je alert bent en voorkomen door in wildarm en overzichtelijk gebied te wandelen. Maar gewoon een stukje ergens lopen, al is het maar 50 meter, zonder dat Amy het idee heeft dat we op jacht zijn, dat is vooralsnog ondenkbaar. Ook in wildarm gebied, want naar Amy's maatstaven bestaat dat niet echt.
Ook in de wijk, want daar zitten katten, muisjes, steenmarters, egels, vogels... dat weet ik nu ook dankzij Amy

Jura heeft dat ook wel, maar die kan ik soms (in de wijk) een andere taak opleggen. Bijvoorbeeld een dummy dragen. Dan kan ze op 1 meter langs een kat. En ook in het bos met veel wildgeur gaat ze wél een spoor uitlopen die wij hebben neergelegd. Het samen willen werken en iets voor de baas willen doen geeft dus wel mogelijkheden om haar met iets anders bezig te laten zijn.
Maar daarbuiten moet ze gewoon wél heel vaak aan de lijn want het zit hier vol met wild... Je kan wel echt merken dat ze met de jaren toch wel veel meer beheersing heeft gekregen: https://www.youtube.com/watch?v=UfQ3L_Ze3T8
Eerder bleef ze gerust de rest van de wandeling hoteldebotel.

Ik was hier nog even over na aan het denken, en bedacht me ineens hoe dat ging toen we begonnen met praktijkspeuren. De eerste paar lessen vond Amy het héél moeilijk zich niet af te laten leiden door wildspoortjes. Ik zie nu wel aan haar manier van snuffelen of ze een wildspoortje heeft of dat ze nog netjes op het spoor loopt dat we aan het volgen zijn. Ik geef haar dan het commando 'door!' en dan vervolgt ze het spoor en laat het wildspoortje voor wat het is. Nu gaat dat met de les beter en laat ze zich nog nauwelijks door wildspoortjes afleiden, maar blijft goed gefocust op het te volgen spoor.
Dan heeft ze dus ook een taak die ze met overgave uitvoert, ze begrijpt nu ook goed wat die taak is en dat is op zo'n moment voor haar dus wel belangrijker dan wildspoortjes. Als er wild in zicht komt, werkt het echter niet, dan is ze volledig kwijt wat ze aan het doen was tot ze dat wild is vergeten en het spoor toevallig weer oppikt.

[DeDiana]

Ik merk dat het een vraag is die bij jullie allebei leeft en waar je nog geen passend antwoord op hebt gekregen. Daar wil ik uiteraard graag bij helpen, maar ik weet niet of het me lukt om dat op een eenvoudige en inzichtelijke manier op te schrijven. Ik zou dat moeten kunnen, beroepshalve, maar omdat het zo fingerspitzengefülhlerig is, vind ik dat wel moeilijk.

Ik hoor jullie allebei zeggen dat die jachtpassie zo enorm groot is, en dat hoor ik veel vaker mensen zeggen. Dat kan, en dat geloof ik ook, maar dat geldt voor mijn honden net zo goed. Die zouden ook het liefst jagen tot ze er bij neervallen en met hen nog vele andere honden die er net zo over denken. Toch heb ik dat beheersbaar gemaakt door ze -komt ze weer!- te begrenzen. Vinden jullie het goed als ik hier op een ander moment op terugkom?

Ja, graag! Ik denk ook echt niet dat Amy's jachtpassie zo uitzonderlijk is, ik ken wel meer honden die net zo fanatiek jagen op alles. En ze is heel trainbaar, pikt dingen snel op en gehoorzaamt graag. Ik zeg zeker niet bij voorbaat dat ik pertinent niet zou willen corrigeren, maar dan wil ik het wel goed doen en ook volledig begrijpen wat ik doe, waarom, wat het beoogde resultaat is en wat de valkuilen zijn. Amy is heel gevoelig voor mijn correcties, dat vindt ze echt verschrikkelijk, dus ik ga er bijzonder spaarzaam mee om.

@DeDiana, Ja, dit. Precies dit.
ik weiger echt een stap te zetten in correctie en begrenzen zonder te weten waar ik 'nee' tegen zeg en zonder volledig te snappen wat ik aan het doen ben. Anders kan ik het niet zuiver overbrengen op het dier en doe ik eerder kwaad dan goed.
Ik volg graag dit topic, en mocht het via PB gaan, Diana, mag ik dan aan jouw jasje trekken om met me te delen wat je wilt delen?

@Tara, dank dat je wil delen en de moeite wil nemen om het te verwoorden.

Ja natuurlijk!
Wij blijven ondertussen wel gewoon verder trainen met ideeën en tips n.a.v. dit topic, dus ik zal het ook laten weten als ik het ei van Columbus heb ontdekt Of gewoon iets wat voor ons goed werkt, ook als het geen ei van Columbus is.

[Zamunda]

Ik merk dat het een vraag is die bij jullie allebei leeft en waar je nog geen passend antwoord op hebt gekregen. Daar wil ik uiteraard graag bij helpen, maar ik weet niet of het me lukt om dat op een eenvoudige en inzichtelijke manier op te schrijven. Ik zou dat moeten kunnen, beroepshalve, maar omdat het zo fingerspitzengefülhlerig is, vind ik dat wel moeilijk.

Ik hoor jullie allebei zeggen dat die jachtpassie zo enorm groot is, en dat hoor ik veel vaker mensen zeggen. Dat kan, en dat geloof ik ook, maar dat geldt voor mijn honden net zo goed. Die zouden ook het liefst jagen tot ze er bij neervallen en met hen nog vele andere honden die er net zo over denken. Toch heb ik dat beheersbaar gemaakt door ze -komt ze weer!- te begrenzen. Vinden jullie het goed als ik hier op een ander moment op terugkom?

Ik geloof zeker dat jouw honden minstens net zo goed veel jachtpassie hebben en vind het dan ook ontzettend knap dat jij dat zo goed in banen weet te leiden. Enerzijds denk ik dat een extra handicap bij Amy en in mindere mate Lais is dat zij zelfstandig hebben mogen/kunnen jagen (Lais mocht tot ze bij mij kwam vrij jagen, of hetzen zo je wil, onder het mom van 'ze komt altijd weer terug'), waar jij het van pup af aan altijd gekaderd hebt (neem ik aan). Dan nog zou het vast moeten kunnen hoor (waar het me bij Amy serieus een pak lastiger lijkt), maar daar schiet ik gewoon zelf tekort, dat geef ik direct toe.


Fijn dat je er nog een keer op terugkomt, ik ben erg benieuwd .

[blondie]

Ze mag af en toe op bepaalde plekken met mijn toestemming naar muisjes graven of in het water naar beestjes zoeken, en we gaan geregeld naar een veilige en wildarme plek waar ik haar helemaal vrij laat en ze twee uur kan jagen en beestjes zoeken. Maar ik heb niet het idee dat ze daardoor wel weer even voldaan is wat jagen betreft, in tegendeel, eerder dat ze daardoor alleen maar meer de smaak te pakken krijgt.
Ik train nu met haar een paar keer per week (met name appel en zelfbeheersing) en wandel elke dag een keer met haar alleen, dan oefenen we ook altijd wel het één en ander. Zoals ik in mijn openingspost al schreef, heeft dit veel zoden aan de dijk gezet, maar vraag ik me af of er wat betreft gehoorzaamheid nog heel veel winst te behalen is. Vast nog wel wat, maar dan blijven we dus steken in de werkwijze die we nu al hebben, en dat betekent feitelijk dat ik haar nooit langer dan drie seconden vrij kan geven als ik niet wil dat ze gaat jagen. Daar zit voor mij dus het punt waarop we vastlopen. De tijd en aandacht eraan besteden is geen probleem.

Ik had geen jachthond, maar wel een hond die enorm graag najaagde, opjoeg en ook muizen opstampte, in duin met haar los kon ik niet vanwege de konijnen, park meerkoeten, vogels andere honden, groot veld, hazen en reeën.

Ik ben juist toen ik me bewust werd van haar jaagpassie en de onbereikbaarheid daarin haar eigenlijk daarin gaan belemmeren, ik zocht dus niet bewust een plek op waar het geen kwaad kon. Maar juist op die plekken waar het lastig zou zijn hield ik haar scherp in de gaten en in aanvang vermeed ik juist plekken waar ze heel snel wél mij kon negeren en de voldoening van het najagen weer proefde.
Want dat was juist wat ik wel merkte, hoe meer ik haar liet weten dat wat zij wilde doen ik niet ok vond en haar dus een alternatief gaf (mij) merkte ik dat ze beter bereikbaar werd.
Maar de meningen zijn en blijven daar over verdeeld. Ik vond dat als ik een keer te laat was met ingrijpen, dat ik 10 passen terug was in alles, dus ook met loslopen in hoe ik het fijn vond om honden los te laten lopen.
Ze mocht ook geen eendjes de sloot in drijven, meerkoetjes op laten vliegen, en ook de reiger moest ze met rust laten. In veel dingen vonden mensen mij spastisch. Maar toen ze dat eenmaal doorhad, was het ook veel gemakkelijker om haar wel los te laten. Dat ze dan na 2 jaar een keer een korte jump nam naar een reiger en mij met een pretbek aan zat te kijken kon ik dan weer wel waarderen en kon ik toen ook weer toelaten.
Ze stak in ieder geval niet meer een veld en straat over omdat ze een reiger/kat/haas of ree zag en de drang te groot was om daar achter aan te gaan bij wijze van spreken.
Zelf ben ik van mening dat me dat bij mijn hond is gelukt omdat ik ruim een jaar alles gewoon heb verboden wat najagen betrof en zoveel mogelijk heb proberen te voorkomen. Niet prettig, niet makkelijk lopen, maar het werkte uiteindelijk wel.
Maar onder geen beding liet ik haar dus zomaar haar gang gaan op momenten dat ik dacht dat het geen kwaad kon, juist omdat je eigenlijk de hond dan weer toestaat iets te doen waarvan je eigenlijk wilt dat ze dat niet doet, of alleen doet op momenten dat jij vindt dat het kan. Zelf vond ik dat al te verwarrend. Dus toen ze nog niet nijnproef was zat ze aan de flex in duin bij schemer, en eigenlijk heb ik er altijd rekening mee moeten houden dat zij die passie zo in zich had, ik lette altijd erg op haar alertheid, want ze signaleerde bijna alles, tot egels aan toe in een grasveld
Kleine toevoeging, de hond waar ik het hierboven over heb was 2 1/2 jaar toen ze bij mij kwam en had een iets vrijere opvoeding genoten en kwam ook uit een omgeving waar dat redelijk kon, anders dan in de randstad waarin ze terecht kwam toen ze bij mij kwam wonen.

[*Wolf*]

Ik kom er op terug, en zo niet, trek dan zelf even bij me aan de PB.
Yes?

Jij werkte toch met een stroomband? Of als je wat anders bedoelt, kun je dat dan niet gewoon hier neerzetten? Genoeg belangstelling voor, zo blijkt

[blondie]

Ik kom er op terug, en zo niet, trek dan zelf even bij me aan de PB.
Yes?

Jij werkte toch met een stroomband? Of als je wat anders bedoelt, kun je dat dan niet gewoon hier neerzetten? Genoeg belangstelling voor, zo blijkt

Ze bedoelt volgens mij gewoon dat als ze vergeet te reageren dat ze per pb eraan herinnert wil worden.

[Zamunda]

Ik kom er op terug, en zo niet, trek dan zelf even bij me aan de PB.
Yes?

Jij werkte toch met een stroomband? Of als je wat anders bedoelt, kun je dat dan niet gewoon hier neerzetten? Genoeg belangstelling voor, zo blijkt

Zoals ik het lees gaat Tara het ook hier neerzetten (of nou wel of geen stroomband betreft), alleen niet nu.

[DeDiana]

Ze mag af en toe op bepaalde plekken met mijn toestemming naar muisjes graven of in het water naar beestjes zoeken, en we gaan geregeld naar een veilige en wildarme plek waar ik haar helemaal vrij laat en ze twee uur kan jagen en beestjes zoeken. Maar ik heb niet het idee dat ze daardoor wel weer even voldaan is wat jagen betreft, in tegendeel, eerder dat ze daardoor alleen maar meer de smaak te pakken krijgt.
Ik train nu met haar een paar keer per week (met name appel en zelfbeheersing) en wandel elke dag een keer met haar alleen, dan oefenen we ook altijd wel het één en ander. Zoals ik in mijn openingspost al schreef, heeft dit veel zoden aan de dijk gezet, maar vraag ik me af of er wat betreft gehoorzaamheid nog heel veel winst te behalen is. Vast nog wel wat, maar dan blijven we dus steken in de werkwijze die we nu al hebben, en dat betekent feitelijk dat ik haar nooit langer dan drie seconden vrij kan geven als ik niet wil dat ze gaat jagen. Daar zit voor mij dus het punt waarop we vastlopen. De tijd en aandacht eraan besteden is geen probleem.

Ik had geen jachthond, maar wel een hond die enorm graag najaagde, opjoeg en ook muizen opstampte, in duin met haar los kon ik niet vanwege de konijnen, park meerkoeten, vogels andere honden, groot veld, hazen en reeën.

Ik ben juist toen ik me bewust werd van haar jaagpassie en de onbereikbaarheid daarin haar eigenlijk daarin gaan belemmeren, ik zocht dus niet bewust een plek op waar het geen kwaad kon. Maar juist op die plekken waar het lastig zou zijn hield ik haar scherp in de gaten en in aanvang vermeed ik juist plekken waar ze heel snel wél mij kon negeren en de voldoening van het najagen weer proefde.
Want dat was juist wat ik wel merkte, hoe meer ik haar liet weten dat wat zij wilde doen ik niet ok vond en haar dus een alternatief gaf (mij) merkte ik dat ze beter bereikbaar werd.
Maar de meningen zijn en blijven daar over verdeeld. Ik vond dat als ik een keer te laat was met ingrijpen, dat ik 10 passen terug was in alles, dus ook met loslopen in hoe ik het fijn vond om honden los te laten lopen.
Ze mocht ook geen eendjes de sloot in drijven, meerkoetjes op laten vliegen, en ook de reiger moest ze met rust laten. In veel dingen vonden mensen mij spastisch. Maar toen ze dat eenmaal doorhad, was het ook veel gemakkelijker om haar wel los te laten. Dat ze dan na 2 jaar een keer een korte jump nam naar een reiger en mij met een pretbek aan zat te kijken kon ik dan weer wel waarderen en kon ik toen ook weer toelaten.
Ze stak in ieder geval niet meer een veld en straat over omdat ze een reiger/kat/haas of ree zag en de drang te groot was om daar achter aan te gaan bij wijze van spreken.
Zelf ben ik van mening dat me dat bij mijn hond is gelukt omdat ik ruim een jaar alles gewoon heb verboden wat najagen betrof en zoveel mogelijk heb proberen te voorkomen. Niet prettig, niet makkelijk lopen, maar het werkte uiteindelijk wel.
Maar onder geen beding liet ik haar dus zomaar haar gang gaan op momenten dat ik dacht dat het geen kwaad kon, juist omdat je eigenlijk de hond dan weer toestaat iets te doen waarvan je eigenlijk wilt dat ze dat niet doet, of alleen doet op momenten dat jij vindt dat het kan. Zelf vond ik dat al te verwarrend. Dus toen ze nog niet nijnproef was zat ze aan de flex in duin bij schemer, en eigenlijk heb ik er altijd rekening mee moeten houden dat zij die passie zo in zich had, ik lette altijd erg op haar alertheid, want ze signaleerde bijna alles, tot egels aan toe in een grasveld
Kleine toevoeging, de hond waar ik het hierboven over heb was 2 1/2 jaar toen ze bij mij kwam en had een iets vrijere opvoeding genoten en kwam ook uit een omgeving waar dat redelijk kon, anders dan in de randstad waarin ze terecht kwam toen ze bij mij kwam wonen.

Ik twijfel soms ook waar ik goed aan doe. Ik merk ook dat het voor haar echt niet betekent dat het dan wel weer even klaar is daarna, maar dat ze juist de meer smaak te pakken krijgt. In het bos loopt ze nu niet meer los of alleen onder strakke begeleiding en daar verlopen de aangelijnde wandelingen ook meer ontspannen. Ze is nog wel constant aan het zoeken naar beestjes, maar nu ze al heel lang nergens meer achteraan heeft kunnen gaan, loopt ze wel meer ontspannen mee en is veel beter bereikbaar. Toen ze nog wel geregeld los liep in het bos, had ik aangelijnd een hond die constant strak stond van de adrenaline, en dat is nu niet meer het geval.

[blondie]

Zelf kan ik er niets zinnigs over zeggen. En je ziet ook hier de meningen verdeeld en niet alleen in dit topic. Ik lees vaker van mensen die het jagen of opjagen op zich ok vinden omdat hun honden of toch terug te fluiten zijn, of als ze wat pakken dan is het een ziek of zwak dier.
Ik had een herder die niet opjoeg of achter wild aan ging, en ik kreeg er een herder bij die dat wel deed en ik had daar heel veel moeite mee en ik wilde het niet hebben.
Zelf ben ik zwart wit gaan denken, want er was geen middenweg bij een hond waar het van jongs af aan al was toegestaan. Ik kon haar niet duidelijk maken dat het grappig was om eendjes te laten schrikken, en anderzijds dat ik het niet leuk vond als ze achter een kat of haas ree of hond aan ging en niet meer te bereiken was.
Later hoorde ik dat ze in haar jonge jaren ook wel koeten had gegrepen, dat wist ik niet en dat is bij mij ook nooit gebeurd, maar ze mocht ook niet even de eenden dus opjagen in het park. Terwijl anderen zeiden, jeetje joh, het is een hond hoor, laat haar toch even.
In mijn hoofd zat dat ze vervolgens weer niet terug te roepen zou zijn bij een kat, of een kleine angstige hond of bij ander wild. Ik wilde het gewoon niet meer hebben, en dat moest zij gaan begrijpen.
En ik vond dat dat niet kon als ik haar af en toe dus wel liet gaan onder het mom van, het kan geen kwaad. En merkte dat trouwens ook, en dat heb ik hier ook wel eens gedeeld. Want het gedrag zat écht ingebakken in haar. Dat ik dan op een haas stapte hielp niet mee, en dan baalde ik als een stekker, maar snapte ook wel dat die drang om niet te gaan dan echt te groot was
Wel was duidelijk dat na een behoorlijke tijd consequent zijn, zij dus wel degelijk minder de drang had om te gaan. Toen kon ik ook los in de schemer door duin. En zag ik dat zij de konijnen spotte, maar bleef ze bereikbaar en terug te roepen in plaats van te gaan. En dan moet je niet kat op spek binden, maar zorgen dat ze beloond wordt voor het niet achterna jagen, dat deed ik ook wel, maar daarna ook wel even het lijntje eraan want de gang om te gaan bleef groot. En dan maar verder afleiden en doorlopen op een leuke manier.
Maar hé iedereen heeft zo zijn eigen grenzen van het toelaatbare. Ik wil geen hond die zomaar er vandoor gaat achter wat dan ook aan, dus heb ik er bewust voor gekozen om de hond die dat wel deed daar zoveel mogelijk niet de gelegenheid toe te geven. Maar wel dus zo geoefend en getraind dat het wel mogelijk was om redelijk veel en vaak los te lopen. En niet alleen in de buurt, ook op vakantie in gebieden met weilanden en akkers waar het uiteraard ook opletten bleef, maar omdat ze zoveel bereikbaarder was had ik dat vertrouwen ook dat ze gewoon los kon.
Maar vanuit mijn beleving had dat te maken met het feit dat ik haar toch wel ruim een jaar duidelijk heb gemaakt dat het jagen negatief was, en omkeren en winst halen bij mij positief.

[Manuma]

Ik heb zelf gezien dat Amy nogal doortastend is want zelfs voor een slang deinst ze niet terug terwijl mijn harige killer dan toch echt op mama staat te wachten
Wat lastig Diana, ik zou echt niet weten hoe je nog af kunt leiden want jou kennende heb je al ontzettend veel gedaan om Amy bezig te houden. Ik heb Manu nooit verboden te jagen, Uma ook niet. Dat is iets dat zo diep in hun instinct zit, ik heb niet de illusie dat je dat bij een zelfstandige hond weg kunt halen door te zeggen dat het niet mag. Het is hun passie, hun manier, misschien zelfs hun doel van leven. Wat ik wel doe is dat ik nu op tijd zie wanneer hij een geur heeft opgevangen of iets ziet en dan meega. Ik lijn dan vaak wel aan. Dan gaan we er samen heen en ernaar kijken. Als we ernaar kijken krijg ik soms zijn aandacht wel weer omdat hij snel doorheeft dat alleen kijken wat saai is. Ik strooi vaak iets heel lekkers voor zijn poten net voordat hij in de focus/red zone gaat. In het begin had hij daar geen tijd voor maar inmiddels is hij dus al binnen een seconde op mijn lekkers gericht. Daarna kijken we weer even, lopen we erachteraan (soms dus ook een half uur lang tot hij weer afgeleid is) of erlangs en vraag ik weer aandacht. Als dat niet lukt, strooi ik weer iets voor zijn neus uit.
Tot nu toe kiest hij uiteindelijk toch altijd voor het lekkers dat ik bij me heb, dat is gemakkelijker. Nu lukt het vaak terwijl hij zelfs losloopt. Hij vindt het geweldig als ik mee ga om te kijken naar een hert dat we net zagen vliegen, dat is een groot feest. Ik heb mezelf deel gemaakt van het "jagen". We gaan samen kijken, je krijgt wat lekkers en pas als je staart weer hangt en je uit de focus bent wandelen we verder. Dat heeft maandenlang soms wel een half uur geduurd, strooien, strooien, strooien en ineens stoppen. Blijft hij gefocust? Dan lopen we nog wat verder weg van de plek af. Meestal reageerde hij wel: hallo? Je geeft geen snoep meer? En dat is perfect De focus moet op mij zijn. Samen geuren ontdekken is NOG veel leuker want dan krijgt hij snoep. Zicht is bij ons nog een dingetje, dat is nog even teveel. Maar het actief op zoek gaan wordt hier nauwelijks nog gedaan, bij het ontdekken van een geur wordt er toch echt even naar mij gekeken.

Ik weet niet of Amy daar open voor staat? Counter conditioning op aandacht op jou terwijl er wild om haar heen is? Misschien heb ik gemakkelijk praten want Manu reageerde nooit op insecten en muizen. Het lijkt me verdomd lastig in elk geval.

[DeDiana]

Ik heb zelf gezien dat Amy nogal doortastend is want zelfs voor een slang deinst ze niet terug terwijl mijn harige killer dan toch echt op mama staat te wachten
Wat lastig Diana, ik zou echt niet weten hoe je nog af kunt leiden want jou kennende heb je al ontzettend veel gedaan om Amy bezig te houden. Ik heb Manu nooit verboden te jagen, Uma ook niet. Dat is iets dat zo diep in hun instinct zit, ik heb niet de illusie dat je dat bij een zelfstandige hond weg kunt halen door te zeggen dat het niet mag. Het is hun passie, hun manier, misschien zelfs hun doel van leven. Wat ik wel doe is dat ik nu op tijd zie wanneer hij een geur heeft opgevangen of iets ziet en dan meega. Ik lijn dan vaak wel aan. Dan gaan we er samen heen en ernaar kijken. Als we ernaar kijken krijg ik soms zijn aandacht wel weer omdat hij snel doorheeft dat alleen kijken wat saai is. Ik strooi vaak iets heel lekkers voor zijn poten net voordat hij in de focus/red zone gaat. In het begin had hij daar geen tijd voor maar inmiddels is hij dus al binnen een seconde op mijn lekkers gericht. Daarna kijken we weer even, lopen we erachteraan of erlangs en vraag ik weer aandacht. Als dat niet lukt, strooi ik weer iets voor zijn neus uit.
Tot nu toe kiest hij uiteindelijk toch altijd voor het lekkers dat ik bij me heb, dat is gemakkelijker. Nu lukt het vaak terwijl hij zelfs losloopt. Hij vindt het geweldig als ik mee ga om te kijken naar een hert dat we net zagen vliegen, dat is een groot feest. Ik heb mezelf deel gemaakt van het "jagen". We gaan samen kijken, je krijgt wat lekkers en pas als je staart weer hangt en je uit de focus bent wandelen we verder. Dat heeft maandenlang soms wel een half uur geduurd, strooien, strooien, strooien en ineens stoppen. Blijft hij gefocust? Dan lopen we nog wat verder weg van de plek af. Meestal reageerde hij wel: hallo? Je geeft geen snoep meer? En dat is perfect De focus moet op mij zijn.

Ik weet niet of Amy daar open voor staat? Counter conditioning op aandacht op jou terwijl er wild om haar heen is? Misschien heb ik gemakkelijk praten want Manu reageerde nooit op insecten en muizen. Het lijkt me verdomd lastig in elk geval.

Haha, ja, die slang En die stoere reuen van ons stonden nog net niet in hun broek te pissen
Eigenlijk is de 'look at that game' die ik nu met haar doe, gebaseerd op hetzelfde principe (dus ook counter conditioning), alleen zit er nog een actieve taak voor haar aan vast dat ze het bij mij komt melden als ze wat spot. Dat doe ik nu een maand of twee en dat werkt bijvoorbeeld voor katten in de wijk al perfect: als ze een kat ziet, kijkt ze ernaar, draait meteen om en gaat voor mij zitten met een trots bekkie (ik heb een kat gezien! Nu krijg ik snoep!). Ik ga dat zeker voortzetten omdat het iets is wat duidelijk werkt bij haar en haar ook een soort actieve taak geeft. Aangezien Amy snel verveeld is en altijd actie wil, past dit heel goed bij haar.
Het gekke is dat ik Amy's aandacht heel makkelijk kan krijgen, dat is geen enkel probleem, ook als ze al snuffelend spoortjes uitwerkt luistert ze nog altijd heel goed. Het is puur het moment dat ze echt de achtervolging heeft ingezet, dat ik alle grip op haar kwijt ben.

[pioenroos]

Ik heb hier 2 enthousiaste jagers maar er zit zo'n enórm verschil tussen ze.
Beiden heten zelfstandig en onafhankelijk te zijn maar ik vind het een wereld van verschil in aanpak en mogelijkheden die ze hebben.

Mies is dan een 'eigenwijze' teckel met zelfstandig jagen als oorsprong maar met haar valt echt te overleggen en samen te werken en ik kan haar inderdaad verbieden een spoortje uit te werken of laten stoppen met focussen op iets wat ze in de lucht ruikt. (commando 'neus in bedwang!' ) Ik heb daar aardig wat training in gestoken met ook forse correcties (tik op de billen als ze weigerde op verbaal commando te stoppen met graven) maar vooral een hoop lekkers als ze luistert en netjes meekomt en niet haar neus achterna gaat het pad af of de grond in. In eerste instantie vooral aan de lange lijn geoefend zodat ik controle had maar nu loopt ze, ook in gebieden met wild, prima los en rent de hele wandeling lekker rond en graaft wat af.

Met Diem (oertype, eurasier) kom ik nergens. Ik heb eindeloos getraind op zowel appèl als alternatieve activiteiten zoals de voerdummy. Hij luistert dan ook uitstekend in afgesloten ruimtes en kan voor een oertype een aardig apportje of volgoefening lopen.
Maar zodra er luchtjes te ruiken zijn gaat álles het raam uit en telt alleen maar het lokaliseren van het wild. Waar hij thuis ontzettend gevoelig is en ik hem met een vingerbeweging alles kan laten doen, (en hij trainen en spelletjes ook erg leuk vindt) gaat buiten de knop om.
Niet dat hij me negeert hoor, we zijn echt samen op pad. Maar hij snapt werkelijk niet hoe er iets anders dan jagen (hetzen) belangrijk zou kunnen zijn. Luisteren (aan de lange lijn) afdwingen maakte hem ontzettend gefrustreerd. Zelfs met de grootste beloning heeft hij er geen enkele lol in. Ik heb het loslopen dan ook gewoon opgeven voor hem. Mits hij mij niet omver trekt aan de lange lijn mag hij lekker z'n gang gaan met zich vreselijk druk maken over wat er allemaal te zien, te horen en te ruiken is in de wereld
Ik vind zo nu en dan loslopen in -misschien- veilige gebieden niet eerlijk voor hem én ik vind het toch nog te veel risico want als er toch wild of een kat zit zal hij erachteraan gaan en dat geeft mij persoonlijk dan toch stress.


Ik denk overigens dat Diem de uitzondering is hoor. Ik heb nu 3 teckels gehad en allen hadden ze aardig wat jachtpassie maar ze hadden ook een prima ingetrainde noodstop

Edit: Grappig, hier ook een keer een 'slang' incident. Geen echte maar het rubberen ding lag wel in het hoge gras en leek net echt. En waar de altijd dappere Mies instinctief wegsprong alvorens zéér behoedzaam de 'slang' in de smiezen te houden, kwam Diem direct aangedraafd om meteen er bovenop te stampen. Hij zou dus hartstikke gebeten zijn

[Jackira]

Ze mag af en toe op bepaalde plekken met mijn toestemming naar muisjes graven of in het water naar beestjes zoeken, en we gaan geregeld naar een veilige en wildarme plek waar ik haar helemaal vrij laat en ze twee uur kan jagen en beestjes zoeken. Maar ik heb niet het idee dat ze daardoor wel weer even voldaan is wat jagen betreft, in tegendeel, eerder dat ze daardoor alleen maar meer de smaak te pakken krijgt.
Ik train nu met haar een paar keer per week (met name appel en zelfbeheersing) en wandel elke dag een keer met haar alleen, dan oefenen we ook altijd wel het één en ander. Zoals ik in mijn openingspost al schreef, heeft dit veel zoden aan de dijk gezet, maar vraag ik me af of er wat betreft gehoorzaamheid nog heel veel winst te behalen is. Vast nog wel wat, maar dan blijven we dus steken in de werkwijze die we nu al hebben, en dat betekent feitelijk dat ik haar nooit langer dan drie seconden vrij kan geven als ik niet wil dat ze gaat jagen. Daar zit voor mij dus het punt waarop we vastlopen. De tijd en aandacht eraan besteden is geen probleem.

Ik had geen jachthond, maar wel een hond die enorm graag najaagde, opjoeg en ook muizen opstampte, in duin met haar los kon ik niet vanwege de konijnen, park meerkoeten, vogels andere honden, groot veld, hazen en reeën.

Ik ben juist toen ik me bewust werd van haar jaagpassie en de onbereikbaarheid daarin haar eigenlijk daarin gaan belemmeren, ik zocht dus niet bewust een plek op waar het geen kwaad kon. Maar juist op die plekken waar het lastig zou zijn hield ik haar scherp in de gaten en in aanvang vermeed ik juist plekken waar ze heel snel wél mij kon negeren en de voldoening van het najagen weer proefde.
Want dat was juist wat ik wel merkte, hoe meer ik haar liet weten dat wat zij wilde doen ik niet ok vond en haar dus een alternatief gaf (mij) merkte ik dat ze beter bereikbaar werd.
Maar de meningen zijn en blijven daar over verdeeld. Ik vond dat als ik een keer te laat was met ingrijpen, dat ik 10 passen terug was in alles, dus ook met loslopen in hoe ik het fijn vond om honden los te laten lopen.
Ze mocht ook geen eendjes de sloot in drijven, meerkoetjes op laten vliegen, en ook de reiger moest ze met rust laten. In veel dingen vonden mensen mij spastisch. Maar toen ze dat eenmaal doorhad, was het ook veel gemakkelijker om haar wel los te laten. Dat ze dan na 2 jaar een keer een korte jump nam naar een reiger en mij met een pretbek aan zat te kijken kon ik dan weer wel waarderen en kon ik toen ook weer toelaten.
Ze stak in ieder geval niet meer een veld en straat over omdat ze een reiger/kat/haas of ree zag en de drang te groot was om daar achter aan te gaan bij wijze van spreken.
Zelf ben ik van mening dat me dat bij mijn hond is gelukt omdat ik ruim een jaar alles gewoon heb verboden wat najagen betrof en zoveel mogelijk heb proberen te voorkomen. Niet prettig, niet makkelijk lopen, maar het werkte uiteindelijk wel.
Maar onder geen beding liet ik haar dus zomaar haar gang gaan op momenten dat ik dacht dat het geen kwaad kon, juist omdat je eigenlijk de hond dan weer toestaat iets te doen waarvan je eigenlijk wilt dat ze dat niet doet, of alleen doet op momenten dat jij vindt dat het kan. Zelf vond ik dat al te verwarrend. Dus toen ze nog niet nijnproef was zat ze aan de flex in duin bij schemer, en eigenlijk heb ik er altijd rekening mee moeten houden dat zij die passie zo in zich had, ik lette altijd erg op haar alertheid, want ze signaleerde bijna alles, tot egels aan toe in een grasveld
Kleine toevoeging, de hond waar ik het hierboven over heb was 2 1/2 jaar toen ze bij mij kwam en had een iets vrijere opvoeding genoten en kwam ook uit een omgeving waar dat redelijk kon, anders dan in de randstad waarin ze terecht kwam toen ze bij mij kwam wonen.

Heb je haar al die tijd dan zelf uitgelaten? Ik heb namelijk hetzelfde probleem met Laila. En zelf ben ik er vrij consequent in en trek er tijd voor uit en weet wat ik wil bereiken. Maar Ed is van de uitlaatrondjes omdat ze nu eenmaal moeten plassen enzo en die gaat daar geen energie in stoppen. Ik vraag me af of het effect van de training die ik doe daardoor minder is of dat ze het aan een persoon koppelt. Hij komt met armen die een meter langer zijn terug als hij de laatste ronde doet en ze heeft een kat gezien. en zijn doel is meer om vooral niet los te laten dan haar opvoeden daarin. Kan ik ook niet vragen van iemand waarvan het niet de hobby is om honden te trainen maar alleen ze te verwennen met koekjes en van hun vrolijkheid genieten. Ik vraag me nu dus af of ik niet beter alle rondes zelf kan gaan doen. Dat is dan wel jammer want hij doet de eerste en de laatste

[*Wolf*]

Ik herken het allemaal heel goed, ik heb (had) een zelfstandig jager die niet wil samenwerken. En daarbij ook nog eens een sneaky inslag had, dus lekker wegrennen om het wegrennen en dan d'r eigen gang gaan voor zolang ze zin had. Eindeloos getraind maar als het erop aankwam deed ze toch lekker haar eigen ding

Het probleem heeft zich vanzelf opgelost. Na een bizarre hazenjacht van 1 uur (musketonhaak schoot los, ik was er te laat bij) liep ze slecht. Tenminste, bij tijden, soms leek het oké maar dan begon ze weer te manken. Het duurde een halfjaar voordat we bij een holistisch dierenarts terechtkwamen die een goede behandeling kon inzetten.

Ze heeft in die tijd zeker een halfjaar aangelijnd gelopen. Toen ze weer los mocht, was haar jachtgedrag zo goed als verdwenen. En alle training leek ineens te zijn ingedaald. Een gehoorzamere hond heb ik nooit gehad

Conclusie? Het jagen en 'lekker toch stiekem' ervandoor gaan is uit haar systeem verdwenen doordat ze maandenlang de kans daar niet meer voor kreeg. En misschien voelt ze ook wel een beetje dat ze niet de kracht meer heeft (hoewel ze nog altijd flink kan rennen, dus dat weet ik niet zeker). Het was wel een paardenmiddel want ze is pas zeven maar voor de rest van haar leven zit ze vast aan periodieke acupunctuurbehandelingen en kan ze nog maar beperkt wandelen.

Geen voorbeeld voor anderen, maar ik wilde toch mijn verhaal even uit de doeken doen

[lucie]

Ik heb bewondering voor jullie geduld en doorzettingsvermogen en ik heb bewust niet in dit topic gereageerd omdat wat ik zou aandragen voor jullie geen optie zou zijn. Wat ik echter zie is continu scannen van de omgeving, dus de drempel tot jagen is min of meer non-existent. Dit gedrag kun je naar mijn mening niet wegtrainen, en alle mitsen en maren, tenzijen en indienen om het minimaal beheersbaar te krijgen zouden mij echt allemaal teveel zijn. Van nature veel ruimte willen nemen is allemaal leuk en aardig, maar als een hond dat niet op een veilige manier (dus zonder te gaan jagen), dan was het bij mij ofwel nooit meer van de lijn af, of gewoon inzetten op een totaal verbod om A: zo ver bij me vandaan te lopen en B: om zelfs maar te denken aan jagen. Maar dat zou dan wel een parforce manier betekenen. Ik vind het het offer waard als ik daar vervolgens maximale vrijheid en veiligheid tegenover kan stellen.

Maar hoe verbied je een hond om zelfs maar te denken aan jagen als dat haar hele wezen is? Is dat überhaupt mogelijk?
Ik kan er iets anders voor in de plaats bieden (haar zelf entertainen en bezighouden, wat ze dus nóg leuker vindt dan jagen), maar wat doet zo'n hond dan als ik haar verbied om dat heel grote onderdeel van wie ze is ook te zijn? Misschien een heel stomme vraag, maar ik kan me niet eens een Amy voorstellen die gewoon 'wandelt', omdat zij dus inderdaad altijd op jacht is. Ook aan de lijn.

precies dit vroeg ik me ook af, maar in feite zegt Tara hier zelf dat je het er niet uit kunt trainen. Alleen kunt verbieden parforce.
Aan de lijn kan ik me daar nog iets bij voorstellen, al zou ik persoonlijk nooit zo ver willen gaan een hond te gaan verbieden om te snuffelen. Maar zodra ze los zijn is er feitelijk maar één manier om nog te kunnen corrigeren (TT) en zelfs dat lijkt me bij een hond als Amy een kansloze optie als het gaat om haar iets te leren.
Ik ben oprecht benieuwd naar Tara's bijdrage wat dat betreft.

[DeDiana]

Ik heb bewondering voor jullie geduld en doorzettingsvermogen en ik heb bewust niet in dit topic gereageerd omdat wat ik zou aandragen voor jullie geen optie zou zijn. Wat ik echter zie is continu scannen van de omgeving, dus de drempel tot jagen is min of meer non-existent. Dit gedrag kun je naar mijn mening niet wegtrainen, en alle mitsen en maren, tenzijen en indienen om het minimaal beheersbaar te krijgen zouden mij echt allemaal teveel zijn. Van nature veel ruimte willen nemen is allemaal leuk en aardig, maar als een hond dat niet op een veilige manier (dus zonder te gaan jagen), dan was het bij mij ofwel nooit meer van de lijn af, of gewoon inzetten op een totaal verbod om A: zo ver bij me vandaan te lopen en B: om zelfs maar te denken aan jagen. Maar dat zou dan wel een parforce manier betekenen. Ik vind het het offer waard als ik daar vervolgens maximale vrijheid en veiligheid tegenover kan stellen.

Maar hoe verbied je een hond om zelfs maar te denken aan jagen als dat haar hele wezen is? Is dat überhaupt mogelijk?
Ik kan er iets anders voor in de plaats bieden (haar zelf entertainen en bezighouden, wat ze dus nóg leuker vindt dan jagen), maar wat doet zo'n hond dan als ik haar verbied om dat heel grote onderdeel van wie ze is ook te zijn? Misschien een heel stomme vraag, maar ik kan me niet eens een Amy voorstellen die gewoon 'wandelt', omdat zij dus inderdaad altijd op jacht is. Ook aan de lijn.

precies dit vroeg ik me ook af, maar in feite zegt Tara hier zelf dat je het er niet uit kunt trainen. Alleen kunt verbieden parforce.
Aan de lijn kan ik me daar nog iets bij voorstellen, al zou ik persoonlijk nooit zo ver willen gaan een hond te gaan verbieden om te snuffelen. Maar zodra ze los zijn is er feitelijk maar één manier om nog te kunnen corrigeren (TT) en zelfs dat lijkt me bij een hond als Amy een kansloze optie als het gaat om haar iets te leren.
Ik ben oprecht benieuwd naar Tara's bijdrage wat dat betreft.

Je kunt er dus wel iets anders voor in de plaats brengen, in Amy's geval dus samen actief bezig zijn, wat haar van het jagen af houdt en wat ze op den duur zelfs leuker is gaan vinden dan jagen. Amy is geen hond die niet wil samenwerken, want dat wil ze juist graag, afgezien van het jagen is ze behoorlijk volgzaam en ook echt wel op mij gericht.
Ik vraag me dus af of je ook iets anders in de de plaats van dat jagen kunt brengen dat ze leert waarderen. Dat zal heus niet meteen zo zijn, maar als ze geen andere optie heeft, kan ze zich misschien ook op andere manieren leren vermaken.
Wat betreft een TT: dat zie ik inderdaad niet zitten met Amy. Ik zie ook niet hoe je die zou moeten gebruiken in dit geval, want het gaat niet om het negeren van het commando 'hier', dat volgt ze goed op en daar kan ik dus niet voor corrigeren. Het gaat om de onbereikbaarheid als ze in de achtervolging gaat als ik zelf te laat ben met roepen, en dat zou dus betekenen dat je met enorm hoge schokken zou moeten werken, waar ze waarschijnlijk dan met alle opwinding en adrenaline nog doorheen zou lopen. Ik kan haar uitstekend met stem corrigeren, daar is ze heel gevoelig voor, dus ik zou niet weten waar ik een TT dan voor zou moeten gebruiken? Haar leren om op het pad te blijven of bepaalde dingen tijdens het wandelen verbieden, zou volgens mij ook uitstekend zonder TT lukken.

[DeDiana]

ik las dit artikel http://www.dog-secrets.co.uk/how-do-i-s ... g-chasing/ en vond het erg interessant, alleen ben ik lang niet zo'n bevlogen hondentrainster als jij dus ik zie mij dit niet allemaal doen. Wellicht kun jij er wel iets mee.

Wat een fijn artikel, het is héél herkenbaar en ik kan me heel erg in de gedachtegang vinden. Ik verwacht dat dit ook iets is wat echt zou kunnen werken voor Amy, want voor haar is inderdaad het najagen als beloning (en daar gebruik ik nu de voerdummy voor) veel leuker en interessanter dan gewoon een koekje (of biefstuk of slagroom) krijgen. Hier gaan wij zeker mee aan de slag, ik denk dat het sowieso een mooie motivatietraining is, ook als het uiteindelijk niet zou werken tijdens het najagen van een echte prooi.

[lucie]

ben benieuwd of je hier verder mee komt

[lieke]

Ik heb niet alles gelezen, dus misschien is dit mosterd na de maaltijd... maar kan je het gedrag/instinct van een hond met een (extreme) jachtpassie niet beter ombuigen door juist dát te gaan doen waar die hond voor is geboren, namelijk jachttraining doen?
Daarmee leer je de hond dat er alleen wordt gejaagd binnen een specifiek kader en op specifieke tijden. Daarbuiten zijn ze 'vrij'.

Ik heb er zelf uiteraard geen verstand van of ervaring mee, maar mij lijkt het dat je een hond met een zo grote jachtpassie niet het jagen helemaal moet verbieden, maar er tot op bepaalde hoogte in meegaan. En de hond leren dat jagen alleen mét de baas kan en mag en als werk moet worden beschouwd.
Ik zie dat bijvoorbeeld bij Samantha's honden. Als die werken, zie je ze werkelijk door roeien en ruiten gaan bij hun 'werk'. Rauzen door dichte braamstruiken heen en zelfs kapotte poten interesseert ze geen fluit. Maar buiten dat werk zijn het de liefste, knuffeligste huishonden die je je maar kunt voorstellen.

Nou ja, misschien is het niks maar het lijkt me het proberen waard.

[DeDiana]

Jachttraining betekent niet dat jachtpassie gecontroleerd gaat worden. Dat is een misvatting die veel mensen maken omdat zelfstandig jagen niet iets is dat bij jachttraining (eigenlijk vooral apporteertraining) aan bod komt. Daarbij gaat het in dit topic om jagende honden en niet om jachthonden, waardoor klassieke jachttraining niet gericht is op deze honden.
Ik zit ondertussen te broeden op een goede uitleg, en in welke vorm ik dat wil doen, maar ik ben nog niet zover. Dus graag nog eventjes geduld.

Zo heb ik het inderdaad ook begrepen van verschillende mensen bij wie ik hierover advies heb ingewonnen. Het zou best kunnen dat Amy klassieke jachttraining tot op zekere hoogte best leuk zou vinden. Maar het gaat geen oplossing zijn voor het zelfstandige jagen/constante zoeken, omdat haar instinct is om dat volledig op eigen initiatief te doen en om levende prooien te zoeken, bejagen en vangen.
Ik vergelijk het ook wel met het praktijkspeuren wat we doen. Dan moet ze ook wachten en op commando gaan speuren. Maar dat betekent niet dat ze in haar eigen tijd niet meer constant loopt te speuren naar wildgeurtjes

[DeDiana]

Fijn dat je ermee bezig bent, neem je tijd!

[billy]

Ben erg benieuwd naar je uitleg Tara, sinds een week een nieuwe aanwinst die jaagt.
Hij is erg van de watervogels opjagen en hij mag dus niet meer trekken of naar de waterkant toe, verder let hij buiten totaal nog niet op mij maar je moet ergens beginnen

[Zamunda]

Fijn dat je ermee bezig bent, neem je tijd!

.

Ik ben ook nog steeds erg benieuwd !

[Johnny Jones]

Opvanger podencootje Rico loopt over het algemeen aan de flex, maar ik heb hem ook een aantal malen los gelaten. Rico heeft sinds een paar maanden zijn jachtinstinct terug gevonden. Lekker in de bosjes struinen en in het kreupelhout naar muizen zoeken. Hij kan dat bij mij buiten naar hartelust doen, maar hij deed dit van de ene op de andere dag ook in het bos aan de flex. In eerste instantie liet ik hem dan zoveel als mogelijk was aan de flex, lekker zijn gang gaan. Dit onder het mom van 'hij heeft zoveel gemist de laatste jaren'. Als ik hem in die periode los liet, liep hij ook verder van me weg, op zoek naar muizen. Hij kwam wel steeds checken of ik nog in de buurt was. Ik werd wel een beetje stapel van dat gejaag aan de flex, dus ik ben hem dat al snel gaan verbieden. Hij pikte dat snel op en hij loopt nu weer normaal aan de flex. En wonder boven wonder jaagde hij de laatste keer dat hij los mocht ook niet meer.