Ingrid48 schreef:ik zit ook alweer met tranen in mijn ogen...wat zag ze eruit he?
Maar gelukkig weer helemaal blij en happy bij jullie thuis met 2 grote broers die op haar passen
Ze is zo blij met haar mannen
Ze zag er inderdaad verschrikkelijk uit maar gelukkig knapte ze wel heel snel weer op.
DeDiana schreef:Het staat ook zó in mijn geheugen gegrift, dat ik me bijna niet kan voorstellen dat het alweer een jaar geleden is.
Wat een afschuwelijke periode is dat geweest voor jullie en voor Uma. En wat een opluchting en ontlading toen het allemaal voorbij was en ze weer veilig thuis was. Voor mij ook een moment om nooit te vergeten.
Ik vind het pas een jaar geleden. Misschien gek maar ik lijk nare dingen wel uit te wissen of verder het verleden in te duwen. Het voelt voor mij alsof dit al zó lan geleden is dat ik het alweer bijna vergeten ben. Sommige dingen kan ik me ook gewoon echt niet meer herinneren en Jonathan bijvoorbeeld weer wel.
malinois schreef:Ja dat zal ik ook niet snel meer vergeten denk ik... wat duurde dat lang...
15 hele dagen en na 24 uur al denken dat het nooit meer goed komt
Yara schreef:Alweer een jaar geleden. Wat gaat de tijd toch snel. Het is wel een van de ergste nachtmerries van elke hondenbezitter om je hond zo kwijt te raken. Maar het blijft een ontroerend verhaal en super fijn dat ze alweer een jaar braaf is! Ik kan me best voorstellen dat je er nog vaak aan terug denkt. Wat was ze mager op de foto's. En hoe goed ziet ze er nu uit!
Ik heb na Uma's terugkomst nog geholpen met andere vermissingen maar helaas haken toch wat eigenaren af zodra het regent of ze hebben weinig slaap gehad. Ik vond dat zo onvoorstelbaar. Het is inderdaad je ergste nachtmerrie dat je hond ergens helemaal alleen loopt. Nu is Uma helemaal een zielepootje natuurlijk, misschien dat ik me bij Manu minder zorgen zou maken om hem.
Ze ziet er nu inderdaad weer helemaal doorvoed uit
Jeannet schreef:ik zit inderdaad ook al weer met tranen in mijn ogen, vooral bij de foto waar jullie elkaar weer in de armen sluiten
Wat een opluchting was het voor velen dat ze weer terecht was.
Die foto is voor ons ook heel bijzonder
Weer met zijn drieën
mosquito1980 schreef:Wat gaat zo'n jaar snel.
Het was een van de eerste verhalen die ik op HF las en met spanning volgde
Hier ook even een traantje weg gepinkt
Sekreetje schreef:Serieus, een jaar geleden alweer? Ik schiet nog steeds een beetje vol als ik de foto zie waar Uma weer in jullie arme terug is. Een beeld zegt meer dan 1000 woorden.
Rothond hè? Iedereen maar aan het huilen maken
Izzie_Anneke schreef:Het blijft een ongelooflijk ontroerend verhaal. Zoooo fijn dat het dappertje veilig thuis is gekomen
Dat moment van herkenning was zo ontzettend bijzonder
Wat heeft ze het zwaar gehad maar ze is blijven zoeken en zoeken om weer thuis te komen
Inderdaad een dappertje
Ptje schreef:Tjonge niet voor te stellen dat het alweer een jaar geleden is en ja hoor, ook ik moest vechten tegen mijn tranen toen ik DE foto weer zag.
Gelukkig is het nu alleen maar een herinnering en kunnen jullie Uma knuffelen zo vaak jullie willen.
Jaaa madame ligt elke nacht bij ons op bed en mag als Jonathan thuis werkt achter zijn bureau in haar eigen speciale knuffelmandje liggen
Tiny schreef:Een "vreemde" hond is nog nooit zo lang in mijn gedachten geweest als zij. Bij het opstaan en het naar bed gaan spookte zij door mijn hoofd. Inderdaad het zoeken met zoveel mensen was hartverwarmend en voelde heel fijn dat er naar haar uitgekeken werd.
De eerste foto waar ze gefotografeerd werd toen ze nog ergens liep gaf tranen van opluchting en dan de foto waar jullie weer samen waren gaf een waterval. Zoveel emoties wisselende elkaar af. Maar toch blijft zij voor mij een bijzonder hondje
Haha wat hebben we ons toch ingezet voor die kleine wurm! De app was ook zo spannend en het was zo fijn jullie als steunpunt te hebben
StellaViolet schreef:Als ik toentertijd in staat was geweest om mee te zoeken, had ik het acuut gedaan. En dat voor een 'vreemde'. Ik ken het gevoel zelf zo goed.
Oké, wij waren onze dame 'maar' een dag kwijt, maar god, wat er dan allemaal door je hoofd spookt. Je ziet de ergste beelden voor je.
Wat heb ik met jullie meegeleefd. Vreselijk vond ik het. En de foto, toen ze weer terug was...echt tranen. Emotiedoos dat ik ben.
Ik ben Manu ook ooit kwijt geweest, een middag en avond
Ik ben zo'n goede hondenbaas 
Maar inderdaad, het is verschrikkelijk, al is het maar een paar uur. Ik hoopte dat het bij Uma ook bij een paar uur of hoogstens een dag zou blijven maar helaas. En dat besef na die eerste dag zoeken brrrr. Ik hoop echt dat niemand dit ooit mee hoeft te maken
Nicaaa! schreef:Ik weet het nog als de dag van gisteren, de spanning op de app, de opwinding na de eerste zichtmelding, dat ze over de boulevard rende met een politieauto achter haar aan
. En uiteindelijk het verlossende berichtje dat jullie haar gevonden hadden. Ik ben nog een dagje wezen flyeren en ben toen ook je moeder tegengekomen, wat een lieve vrouw is dat zeg
.
Dankzij Uma ga ik nog regelmatig een dagje naar Meijendel trouwens. En superleuk om Uma hier nog regelmatig langs te zien komen, de mooie prinses
Leuk om te lezen dat dankzij Uma's avontuur jij een mooi plekje gevonden hebt! Meijendel is zo ontzettend mooi
Dat heeft Uma ook gedacht
Mijn moeder is inderdaad ontzettend lief
En jij ook nogmaals ontzettend veel dank voor al je hulp, ondanks die grote afstand
sanne86 schreef:Een jaar geleden was ik nog niet actief op het HF maar een poosje terug naar aanleiding van het Spaanse opvanghonden topic, terecht gekomen op het verhaal van Uma.
En al wist ik toen al dat het een goede afloop had, ik vond het zo spannend om te lezen en ik had zo met jullie te doen!
Toen de foto voorbij kwam waarbij jullie haar samen knuffelden, oefff heel emotioneel!
Wat was ze mager.... en wat zal zij ook dolgelukkig zijn geweest dat ze weer 'thuis' (vond ze het trouwens raar dat het voor haar een nieuw huis was?
) was.
Jij maakt zo wel heel wat bijzondere dingen mee geloof ik.... Frankrijk/Manu, vermiste Uma, nu topper Cody....
God ja, ik hoop dat volgend jaar toch gewoon zonder rariteiten mag gaan. Ik word elk jaar gewoon getest
Johnny Jones schreef:Was jij dat? Ik zat toen nog niet op het hondenforum, maar heb destijds wel het bericht op fb gedeeld en gevolgd.
Wat een vreselijke tijd moet jij hebben gehad zeg..
That's me
Frederique schreef:Ik had dit bericht beter niet kunnen lezen op het werk want ik schiet compleet vol van die foto's van jullie hereniging
Zag het de laatste dagen geregeld als herinnering op FB langskomen.
Ik heb toen op afstand ontzettend met jullie meegeleefd en ook zo'n beetje ieder bericht toen gedeeld.
Ik ben mijn eerste hond ooit 6 uur in een donker groot bos in de Ardennen kwijt geweest en wist dus hoe je je moest voelen.
En al die aandacht heeft dus in ieder geval gewerkt.
Geweldig dat ze weer gewoon los kan en dat je dat vertrouwen ook gewoon weer in haar hebt
Jeetje ook al in zo'n groot gebied
Wat ontzettend eng is dat.
toots schreef:Een jaar alweer.
volgens mij hebben jullie sinds de komst van Uma wel een paar grijze haren.
Gelukkig kan Uma gewoon lekker blijven genieten ze heeft het goed bij jullie.
Rimpels én grijze haren
Zamunda schreef:Rothond, rotfoto en rotbaas
. Zit ik hier weer janken
. Wát een spanning en nachtmerrie en wat een schitterende foto blijft het, die van jullie hereniging.
