Ik ken Nell alleen van foto’s en had geen enkele persoonlijke band met haar, maar van het bericht van Monty krijg ik toch tranen in mijn ogen.
De dood van een hond en het onbeschrijflijke verdriet wat daarop volgt is zo universeel dat het zelfs via een handjevol woorden op een klein schermpje onmiddellijk voelbaar is.
Er zijn meerdere mensen in mijn omgeving die geen hond (of andere dieren) meer hebben omdat ze het verdriet bij het onvermijdelijke afscheid niet meer aandurven.
Mijn Fries is dertien en ik ben al een tijd in de ban van de dag dat ik afscheid van hem moet nemen. En elke dag wordt de vrees voor dat afscheid een beetje zwaarder, en er komt een dag dat die vrees voor het verdriet van zijn verscheiden, de vreugde van zijn aanwezigheid gaat overschaduwen.
Wat is dat voor ongezonde gewoonte?
Ik ben in verder alle aspecten van mijn leven een ijskonijn, maar het verlies van een hond, zelfs al is het die van een ander, vind ik onverdraaglijk treurig. En ik weet uit ervaring dat het overgaat maar de intensiteit van het verdriet is zo buiten proportie groot.
Herkennen jullie dat?
