Ik vergeet het nooit meer, de dag dat mijn oude trainer belde en zei, kun je je Joe nog herinneren?
Jazeker, de geweldige hond
waar we samen met zijn toenmalige baasje (die helaas zelf veel te jong overleden is) trainden aan de schapen. Dochterlief van de oude eigenaar had door omstandigheden nu dan toch besloten de hond af te geven, en er werd een goeie plek gezocht, waar hij niet alleen nog zou mogen werken, maar ook na gedane arbeid zijn pensioen zou mogen doorbrengen.
Wij vonden het altijd al een hele gave hond, dankbaar dat we nog zoveel jaren samen hebben mogen doorbrengen, was het nu echt klaar. Echt waar, velen hebben het over hysterische en drukke border collies, wel nu, die mensen hebben denk ik nog nooit een hond als Joe mogen ontmoeten, sterk aan de schapen, nooit in discussie, en toch zo zacht voor alles en iedereen.
Allemansvriend, "aan" als het om werk ging, en "uit" als het om knuffelen ging, thuis de rust zelve als couchpotatoe.
Altijd gezond geweest, tot de laatste twee dagen.
Eten ging opeens lastig, opstaan lukte de laatste dag niet meer, en ja, hoe moeilijk dan ook, als leven lijden word, dan is het tijd voor afscheid.
Zoals een bevriend schaapsherder zegt: herding the clouds now.
