Ik heb twee reuen. Een Fries van bijna 12 en een Fransman van ruim 9. Die Fries is de vader van de Fransman, en dat was niet gepland.
De Fries is gezegend met een enorme paringsdrift. Toen hij als 2,5 maand oude pup hier kwam wonen, woonden er zeker nog vijf volwassen en intacte teven in het dorp. En zo groot is dat dorp niet. Affijn, ik heb dat hele verhaal al eens tot in detail verteld op een ander forum dus dat doe ik hier niet weer, maar de Fries vertoonde op jonge leeftijd al alle symptomen tegelijk van reuen met luddevedu. Van niet eten, tot jammeren, tot weglopen en zelfs tunnels onder deuren door graven om op zoek te kunnen gaan naar “les femmes”. En dat ongeveer 30 weken per jaar.
Ik heb honden voor MIJN plezier, en een dergelijk hitsige reu gaf mij nauwelijks plezier. Maar meteen die ballen eraf vond ik dan wel weer erg ingrijpend. Misschien groeit ie er nog overheen dachten we, en dus probeerden we hitserigheid onderdrukkende middelen. Dat mocht echter allemaal niet baten.
Lang verhaal iets korter: net na z’n tweede verjaardag moest ie weer even ergens anders wezen, en een paar tellen later vonden we hem klemvast aan de bordercollie van de boer terug. Weer twee maanden later kwam de boer melden dat er puppies waren, en verantwoordelijk als we zijn hebben we een bastaardzoon van onze puber in huis genomen: de Fransman. De Fries hebben we na dit akkevietje wel gecastreerd. Eén ongepland kind in huis, soit, maar we zaten ook niet te wachten op een hele rits kids van onze schuinsmarcheerder.
De Fransman lijkt vooral op z’n moeder de bc. Hij heeft maar weinig van z’n vader. (Qua looks is dat een pré
de Fransman is de meest oogverblindend mooie hond die ik ooit van dichtbij heb mogen meemaken.)Ook de paringsdrift leek dik 9 jaar lang niet genetisch doorgegeven. Wat dat betreft leek ie als twee druppels water op onze eerste (intacte) stabijreu, dat was een pastoor als het op de dames aankwam. Geen enkele interesse, nooit. Kwamen bij de Fries op de hoogtijdagen van de dames de hormonen dwars door de castratie heen, de Fransman gaf geen krimp. Zijn focus lag altijd bij de baas, zoals het een herder betaamt.
Tot afgelopen week.
In Augustus gaan alle Fransen op vakantie, en ook in ons dorp strijken dan Fransen van elders neer. In de huizen van hun ouders, grootouders of familie van de kouwe kant. Ze komen elk jaar en we kennen elkaar allemaal. Ook de meegebrachte honden zijn geen onbekenden. Niemand hier in huis keek dus op van de door het dorp scharrelende reebruine DSK teef. Na twee dagen zag ik aan de Fries dat mevrouw loops was of moest worden. (Want de scherpte is er na de castratie wel af, maar zoals gezegd, hij weet nog precies hoe het werkt. Hoe dat dan weer werkt is een ander topic waard). Navraag bevestigde ons vermoeden: “She is in season” zei de britse baas. En alhoewel ik niet zeker weet of dit de correcte vertaling voor ‘en chaleur’ is, begreep ik dat ze loops was.
En sindsdien zijn we de Fransman elke dag wel een keer of wat kwijt. Niet echt natuurlijk want hij staat dan gewoon 100 meter verderop bij haar in de voortuin het gras af te likken, maar sinds 2012 zijn we niet meer gewend aan het ‘letten op de hond’.
Het is ook geen probleem, want we kunnen het best, letten op de hond. Maar het verbaast me tot in de punten van mijn tenen dat een hond vele jarenlang geen enkele sjoege geeft om loopse teven en daar dan op middelbare leeftijd ineens mee lijkt te beginnen.
Is dat inderdaad verbazingwekkend of juist allesbehalve?
