Mijn naam is Liane. Ik ben 56 jaar en heel mijn leven gek met honden. Mijn eerste hondje, een poedel, Beertje genaamd, kreeg ik toen ik 8 jaar oud was. Toen ik samen ging wonen met mijn man, ook een hondenvriend, kregen we Lady een rottweiler. Zij was echt een supertoffe hond, maar we moesten haar helaas op 9 jarige leeftijd in laten slapen met botkanker. Toen hebben we een herplaatser genomen, een Engelse Stafford Leone van nog geen 2 jaar. Zij was in het begin heel bang. We hebben haar met veel geduld tot een wereldhond gemaakt en ze heeft een mooi en goed leven gehad en is met 15 jaar aan ouderdom overleden. Daarna kregen we Maggie een Boston Terriër. Een heerlijk ondeugend meisje, maar met veel medische problemen, zoals patella luxatie, staar aan 1 oog, een ruggemerginfarct, BOS (ademhalingsproblemen), chronische maagontsteking en een slechte rug. Hier is ze allemaal aan geholpen of heeft ze medicatie voor geslikt. Toen zij 1 jaar was hebben we een pup Bart gehaald. Ook een Boston Terriër. Het is een onzeker grote kerel met een hart van goud. Deze 2 zijn nooit echt vrienden geworden. Ze accepteerde elkaar wel, maar Maggie was de dominante in huis. Zij had de broek goed aan
Maggie hebben we helaas 4 weken geleden in laten slapen. Zij kreeg een acute, zeldzame en vreselijke auto immuun ziekte Pemphigus vulgaris. Dit heet ook wel de blarenziekte. Binnen 2 weken zat ze helemaal onder de blaren, die net zo erg zijn als 2e graads brandwonden en kon ze niet meer lopen. Ze had heel veel pijn en kreeg morfine. Waarschijnlijk zijn er ontstekingen bijgekomen, want ze kreeg heftige koorts en medicatie sloeg niet meer aan. We hebben besloten haar van de pijn te verlossen. Nu hebben we alleen ons oude Bart nog. Bart is inmiddels 9 jaar en heeft problemen met zijn schouder. Waarschijnlijk zenuwpijn vanuit zijn nek. Dat is zo'n beetje ons leven met ons hondenkinderen in een notendop 
