Hoe ben jij aan je hond(en) gekomen ?

[teckeltoos]

Peer is bij mij gekomen omdat bij zijn eerdere eigenaar zijn energie niveau te veel afweek van de rest van de roedel.
Peer is een zachtmoedig en ook lui hondje. Zijn eerdere eigenaar kende mij al jaren en toen ons teckelmeisje Sarah over de regenboogbrug gegaan was kwam bij ons een plaatsje vrij en wist ze dat Peer zich bij ons helemaal thuis zou voelen.
Nu nog besef ik wat een offer zij gebracht heeft voor het welzijn van Peer. Het is een hond waar je 10 delen liefde in stopt en 20 terug krijgt

[alm@]

Frodo en Gandalf heb ik respectievelijk ruim 5 en 3 jaar geleden gekocht bij dezelfde fokker. Sam is een verhaal apart. Op een ochtend zag ik zijn foto op fb staan en las dat hij een nieuw huisje zocht. Ik heb spontaan de fokker gebeld. Na ruim 2 uur kletsen vroeg ze: wanneer kom je kennismaken En zo arriveerde ons mini mannetje.

[twinkeltje]

Blacky heb ik als herplaatser van 4 via Tineke en alma.
De honden hiervoor
Ruby werd geboren bij een collega die heb ik echt van dag 1 af gezien.
De honden daarvoor komen van fokkers

[thom]

Toen ik mijn eerste eigen huisje kreeg, het was een 1 kamer appartement en ik was 21 jaar, toen wilde ik zo snel mogelijk een hond en ik had me opgegeven voor een een kleine hond bij de dierenverplaatsingsdienst (dat was in 1983) ze belden me al snel dat een hond 'salontafelhoogte' voor me
hadden, dat was een 7 maanden oude JR, haar naam was Pucky, maar dat veranderde ik naar Lucky.

Na 17 jaar moest ik haar in laten slapen en na een tijdje wilde ik weer een hond, deze keer een grote, want ik woonde intussen ook groter. In het asiel vonden we Buddy een herder x rottweiler reu van ongeveer 9-10 maanden.
Toen we Buddy in moesten laten slapen op slechts 4 jarige leeftijd, wilden we snel weer een andere hond.

En toen kwam Yla op ons pad, een Rottweilerteefje van 5 maanden, zij is bijna 10 jaar geworden. En haar gewelddadige dood was heftig en traumatisch.

De stilte in huis was afschuwelijk en al gelukkig kwam al snel Ari op ons pad. Een herderkruising van 5 maanden uit Roemenië, hij zat in de opvang bij een toenmalig lid van dit forum en hij en zijn broertjes en zusje waren door Alma en Tineke uit Roemenië gehaald. We zijn gaan kennismaken en 1 week later kwam Alma onze Aar brengen en dat is alweer bijna 8 jaar geleden.

[Patricia.]

Fire werd bij vriendin in de opvang geboren.
Ik vond hem gelijk leuk vanaf de eerste foto's maar wij hadden Gakes nog en daar kon geen 2e hond bij.
Alleen moesten wij Gajes 10 dagen na zijn verjaardag in laten slapen.
En toen was het stil in huis.
Wij wilde graag een hond doe overal mee naar toe kon dus zei vriendin heb nog dat nest pups en zo kwam Fire.

Bella kwam 2 jaar geleden bij vriendin in de opvang en Fire was daar te logeren en was gelijk helemaal gek op der.
En aangezien Fire een pesthekel aan alleen zijn had kwam Bella erbij.

Pepper was eigenlijk een opvanger maar naar 24 uur zat meneer al zo diep bij ons allemaal dat ik echt buikpijn en huilbuien bij het idee kreeg dat vriendin zou bellen dat er mensen voor Pepper zou komen kijken.
Dus hij bleef.
Onix was ook opvanger maar bleef ook

[ranetje]

Ik heb alle honden vanaf pup.
Toen ik voldoende thuis was, vond ik dat er plaats was voor een hond.
Vrienden hadden net een teckeltje gekocht en mijn man was verrukt van dat hondje.
Na overleg heb ik bij dezelfde fokker toen (een jaartje later) een pup gekocht uit een volgend nestje.
Daarna zijn er nog twee teckels gekomen in de loop van de tijd.
Alle drie reuen.
Met de laatste heb ik veel getraind en gewerkt.
Toch wilde ik een ander type jachthond.
Eentje waarbij ik (na training) ook door het bos kon lopen met mijn handen in mijn zakken.
De teckels hadden te veel jachtpassie om de lijn er af te doen.
Dat is toen de Griffon Korthals (teef) geworden.
Fijne honden om mee te trainen en te werken.
Toen de eerste 8 jaar oud was kwam er nog een Griffonpup bij.
En nadat de eerste was overleden heb ik na een paar jaar, toen de tweede bijna 10 jaar was, weer een pup gekocht.
De oorspronkelijke bedoeling was een pup van een broer van mijn tweede Griffon, maar dat mislukte.
Uiteindelijk is het toen een pup geworden die wat verder weg zat in dezelfde familielijn.
Die laatste Griffon (teef) is nu 4.
Dus als alles goed gaat heb ik haar nog wel een flink aantal jaren

[Fotogravinnetje]

Boomer hebben we uit het asiel gehaald. We hadden het al eerder gehad over een hond en wat voor eentje het dan zou moeten worden, maar op dat moment was het nog niet echt praktisch (paar maanden voor ons huwelijk). Paar maanden na ons huwelijk hakte man ineens de knoop door: die hond ging er nu daadwerkelijk komen. Dus wij kijken op internet bij de asiels, zien 1 hond die aan al onze wensen voldoet en zodra het asiel open ging, hing ik aan de telefoon: wilt u hem alstublieft voor ons reserveren, want wij hebben serieuze interesse. Nee, dat kon niet, ondanks dat wij bijna een uur zouden moeten rijden. We zijn direct in de auto gesprongen en terwijl we op onze beurt wachtten, hoorde ik iemand juist die hond noemen en de telefoon als kandidaat. Ik meteen: nee, voor die hond komen wij al. Nou ja, hij zat er dus nog, was wat wij wilden, en in plaats van het hele weekend moeten nadenken, gingen ze akkoord met eind van de middag ophalen. En zo kwam Boomer binnen 24 uur nadat we de knoop doorgehakt hadden dat er echt een hond zou komen. Nooit spijt van gehad.

Na Boomers overlijden hebben we ons ingeschreven voor een markiesje. Het wachten viel ons zwaar, maar we wilden wel zeker weten dat er alles aan gedaan was om gezonde pupjes te fokken. Dus toen bleek dat er in België een dubbel oepsnest geboren was (ze hadden 2 intacte lookalike teefjes en er geen rekening mee gehouden dat hun geregistreerde reutje van 5 maanden de dames zou kunnen dekken), besloten we ondanks alles toch te wachten op een hondje dat volgens het VFR gefokt was. Dat schreef ik dus ook bij het Facebook-bericht over beide nesten. En toen sprak Elco's fokker mij aan. Bleek dat ze besloten had dat ik niet langer dan nodig was moest wachten met weer een hond in mijn leven. Haar teefje was 4 weken eerder gedekt en ze zou binnen een paar dagen een echo krijgen. Er was nog iemand die een reu van haar zou krijgen, dus er zouden dan wel minimaal 2 reuen geboren moeten worden. Ik heb nog tegengesparteld ook, want er waren ongetwijfeld meer mensen voor wie een hond hebben zo veel betekent en die al langer op de wachtlijst stonden. Maar nee, ze gunde mij echt een reutje uit haar nest. En zo kwam Elco. Hij is uiteindelijk de enige uit dat nest van 6 die ook daadwerkelijk is ingezet (en dat ik hem, mits hij gezond zou zijn en goedgekeurd zou worden, wilde inzetten, heeft ook echt wel een rol gespeeld in het ons een pup van haar gunnen).

Tsja, en toen kwam de dag dat Elco voor het eerst zou mogen dekken. Ergens baalde ik, want het was wat mij betreft een droomcombinatie, zowel qua uiterlijk als qua karakter als qua te verwachten socialisatie bij de fokker, maar voorlopig zouden we nog geen tweede hond nemen (mede een financiële kwestie). Toen de teef al loops was, bekeek man alles nog eens en kwam met een voorstel: allebei wat inleveren van ons maandelijkse bedrag voor leuke dingen, dan konden we toch al een tweede hond erbij nemen. Nou, daar hoefde ik niet lang over na te denken. Dus contact opgenomen met de fokker dat we besloten hadden dan toch graag een passend reutje, als dat er zou zijn, uit het nest te willen. Nou was er al iemand die ze een reutje uit het nest beloofd had, die al veel langer op een pup door haar gefokt zat te wachten. Dus we waren het al snel eens: bij maar 1 reutje zou die ander hem mogen hebben. Helaas voor die mensen moesten ze uiteindelijk toch besluiten nog wat langer te wachten, waardoor de fokker bij Gaits geboorte de profetisch gebleken woorden kon uitspreken: jouw mannetje is geboren!

[Sassy]

Ik neem voor het gemak nu alleen even de honden (border collies uit werklijn, en een wannabee) die nu actueel nog bij ons leven

Jacky en Pearce hebben we als pup bij een fokker gekocht, met de intentie dat ze als werkhond aan de slag gingen.
Ons meisje Jacky is nu haast 10 jaar en een beetje met pre-pensioen, heel hard werken hoeft ze niet meer, we gaan alleen nog voor ons plezier nog trainen, maar ze moet geen lange dagen van 8 tot 10 uur meer aan de kudde maken.
Pearce was aangekocht als werkhond, maar doordat ie ook niet altijd helemaal fit genoeg is durfde ik die nooit volledig aan het werk te zetten, zeker niet bij warm weer, verdenk die ervan dat ie iets van EIC of dergelijke heeft, en telkens wanneer hij meer aan het werk ging de een of andere vage kreupelheid, dus laat maar, ik hou hem liever heel als huis- en hobby hondje, in de hoop dat ie daarmee gezond 15 jaar kan worden, ons grote knuffelbeest

Bill is als half aangetrainde werkhond gekocht op een leeftijd van rond de anderhalf jaar, omdat er op dat moment acuut nood was aan een werkhond die meteen mee kon aan de kudde. Die had een flinke rugzak, wij waren op dat moment al baas nummer 5
Werktechnisch een goeie hond, maar heeft heel veel moeten leren, vooral rust pakken en mensen leren vertrouwen.

Joe, familie van Jacky, en toevallig van de zelfde fokker, zat niet in de planning, nogal onverwachts bij ons gekomen op een leeftijd van haast 8 jaar. Onze oude trainer (die de vader van hem in bezit had, en die een oude vriend was van de helaas te jong overleden eigenaar) belde mij op met de vraag of Joe naar ons toe mocht.
Ik kende Joe nog wel van de gezamenlijke trainingen als jonge hond, en vond het altijd al een hele gave en lieve hond
Hele goeie werkhond, maar in een niet optimale conditie toen ie opeens "op straat stond", trainer heeft hem eerst flink bijgevoerd en entingen/ ontwormingen op orde gebracht.
Laten we het er maar op houden dat ie het bij de dochter van zijn overleden baasje helaas 5 jaar niet heel erg super heeft gehad
Ik heb er wel nogal wat moeite aan gehad de papieren op mijn naam te krijgen, aangezien de op papier staande vorige eigenaar niet meer leefde...maar uiteindelijk gelukt.
We wilden het niet meemaken dat opeens toch familie op de stoep zou staan in betere dagen en de hond terug zou opeisen.
Joe heeft bij ons nog een aantal jaren met veel plezier mee mogen werken aan de kudde, en is nu met zijn welverdiende pensioen, hij hoort wat minder goed, maar geniet met volle teugen van het leven

En last but nog least, onze Wolfje, die ook uit niet zo heel fijne omstandigheden naar ons toe kwam, beetje achterstallig onderhoud zeg maar, en ook niet gepland, een bonsai border met een groot ego, ons hartendiefje

Als ik zo terugkijk, heb ik meer honden "achterna gegooid" gekregen uit niet zo fijne omstandigheden, dan dat ik er daadwerkelijk als pup bij een fokker gekocht heb.
Een vriendin zegt wel eens, toeval bestaat niet, dat heeft zo moeten zijn dat deze hondjes op jullie weg gekomen zijn. Je kunt alleen maar dankbaar zijn dat ze op je pad gekomen zijn, en genieten ervan hoe gemakkelijk ze ondanks alles gewoon in ons roedel meedraaien

[Hazenrein]

Mijn allereerste hond was eigenlijk van de buren verderop. Maar ik liet hem vaak uit omdat ik dat leuk vond. De buren vroegen toen een keer of we een heel weekend wilde oppassen, ze hadden een bruiloft. Na dat eertse weekendje oppassen volgden er meer, daarna weken vakantie en als vanzelf waren na een jaar de rollen eigenlijk omgedraaid; de hond woonde bij ons en de buren pastten wel eens een weekendje op

De hond daarna heb ik overgenomen van een vriend die er na zijn scheiding een beetje mee zat. Een heerlijk schnauzerkruising die me in mijn zorgeloze studentenjaren overal vergezelde. Er bestaat werkelijk geen hond die meer avonturen heeft beleefd dan deze wunderschnauzie. Hij liep net zo makkelijk een halve marathon samen met mij, als dat we bruiloftsgasten waren op een salonboot in de grachten. Samen liften naar het afstudeerfeest in groningen of treinen naar een campeerweekend in de ardennen. Hij lag op het terras waar ik werkte of langs de boundary als ik op de cricketpitch stond. Affijn, een wunderschnauzie dus

Met mijn huidige verkering haalden ik in drenthe een wetter/stabij kruising bij de boer. 35 kilo heerlijkheid die met ons jaren door europa heeft gezworven. Verdrietig genoeg is ie op zijn tiende aan die afschuwelijkse epilepsie overleden

Vlak voor het einde van wetter-stabij, kreeg de stabij van de schipper uit het dorp van vriendinnen een nestje. Even heen en weer vanuit frankrijk naar midden-nederland vonden wij teveel moeite voor een hond, dus hebben we de vriendinnen een leuk exemplaar laten uitkiezen En dat is onze fries die inmiddels al weer elf is. De fries heeft niet bijzonder veel gereisd maar hij weet wel álles van het verbouwen van een oude franse boerderij

En die fries heeft voor zijn eigen gezelschap in huis gezorgd. Nog geen twee jaar oud, heeft hij zonder toestemming van ons, de negenjarige teef van de boer bezwangerd. En omdat we ons toch een beetje verantwoordelijk voelden hebben wij een bastaardzoon van onze tienervader in huis genomen. En dat is onze huidige fransman.

Een bijelkaargeraapt zooitje dus. Ongeplande, ongeteste, onbedoelde, onuitgezochte kruisinkies. Behalve dan de fries, dat is een zuivere stabij

[Terry]

Een advertentie in een winkel bracht ons de eerste stabij, Wiegel, die als pup bij ons kwam,
De tweede stabij, Lexie, was een herplaatser via de NVSW.
Daarbij kwam T-Boy, een kruising, zijn eigenaar wilde hem kwijt en ik vond hem geweldig.
Kira, kruising, is via mijn dierenarts bij ons terecht gekomen.
Daarna kwam de derde stabij, Loesje, herplaatst bij ons via haar fokker.
En nu wetter Taafje, ook herplaatst via haar fokker. Ze woont nu 6 maanden bij me en ze is een echte clown.

[MoTsiTsi]

Allemaal via een fokker. De fokker van Tirsa heb ik gevonden door een bezoek aan een show in de Brabanthallen waar ik de hond van iemand heel mooi vond en gevraagd waar zij die vandaan had. Heeeeeelemaal uit Geldrop zij ze. Nu ja, vanuit Rotterdam is dat ver, maar vanuit hier een gooi, en bleek ook nog dat ze woonden in een straat achter waar mijn oma woonde en later bleek dat hij vroeger als kind ook met een van mijn ooms had gespeeld.

Voor Yentle en Lotje ben ik via een website bij de fokker gekomen. Dat was al ruim 2 jaar voordat het eindelijk zo ver was. Hele fijne fokker waarmee ik nu, 11 jaar later, nog steeds contact heb.

[Tony]

Ook ik zal niet alle honden benoemen want dan wordt het een compleet boekwerk...

Nadat ik in 2016 werd afgekeurd had ik nog maar 2 honden in huis, BadJack (langhaar Mechel van toen 14) en Bente (Cane Corso teef van toen 15). Hetzelfde jaar heb ik helaas beiden moeten laten gaan binnen 4 maanden van elkaar. Badje gewoon van ouderdom, Bente omdat ze een gigantische tumor bleek te hebben. Omdat ik in mijn hele leven slechts 2x op vakantie was geweest (dit ivm de honden) heb ik toen besloten om begin 2017 in mijn eentje enkele weken met de motor door Europa te trekken (alle grote, berijdbare passen gereden) wat een geweldige vakantie bleek te zijn.
Toen ik terug kwam was het echter alsof 'alle rolluiken dicht gingen', in zulk gat kwam ik omdat er geen leven meer in huis was.
Omdat ik geen echte werkhonden meer wilde maar iets sociaals wat met alles en iedereen samen kon ben ik dus weer gaan kijken voor een maatje, ditmaal via een stichting en dat was Wizard (Mastín Español reu van toen 5 maanden). Helaas bleek Wizard een autoimmuun ziekte te hebben waardoor ik hem met 17 maanden weer moest laten gaan. Via een andere stichting kwam toen een volwassen Mastín op mijn pad maar daar werd ik voor afgewezen omdat ik op een zwarte lijst stond (daar opgezet door stichting waar Wizard vandaan kwam omdat ik hem zonder hun toestemming had laten inslapen, wat niet gek is als je die stichting al dagen probeert te bereiken maar ze reageren nergens op...) Via, via kwam ik toen terecht bij de stichting waarvoor ik nu zelf opvang.
Als eerste kwam Keetje, een Lurcher die weg moest omdat het bij de adoptant van destijds niet ging. Eerlijk gezegd was zij totaal niet mijn type hond (vond haar zelfs lelijk ) maar wel een heerlijk karakter. Mijn kinderen en kleinkinderen kregen mij toen zo gek om haar toch zelf te houden.
Vele opvangers later kreeg ik de vraag of ik Bartolo (Mastín reu van 2 jaar) wilde opvangen... Euhhh... nee ! Maar ik wilde hem wel meteen adopteren. (Binnen onze stichting was/is bekend dat ik helemaal weg ben van Mastín Españols dus vanuit hun een open deur... )
Kortom, Bartje kwam, en Bartje bleef...
Inmiddels heel wat opvangers verder heb ik nu nog Joep (eigenlijk Petros, iets van een Brak kruising van nu ca 5 maanden) en Tina (Carea Leonés x Border Collie teefje van 1,5 jaar) als opvangers in huis. Beiden door hun temperament wat moeilijker te plaatsen maar ach, ze lopen niet in de weg... meestal.
Inmiddels zijn de rolluiken dus weer geheel open en is er volop (!) leven in huis, zeker als Daantje mijn kleindochter er ook nog eens bij is...

(Ps. Tina ging eigenlijk naar collegaatje van stichting maar is dus weer teruggekomen bij mij omdat ze tóch niet met katten overweg kon...)

[twinkeltje]

Ik vrees als ik zou opvangen er ook niks weg ging.
Ik roep ook dat Blacky voorlopig de laatste is om meer te reizen.
Maar ja dat heb ik ooit eerder geroepen toen is het me ook niet gelukt.
Ik ben opgegroeid tussen de honden de stilte toen in huis het was gewoon geen thuiskomen meer

[Tony]

Nou, vakantie is maar eventjes op een heel jaar...
Je beestenboel heb je 24/7 om je heen dus de keuze was voor mij snel gemaakt...

[Asta01]

Asta als pup via een colleva xie een nest wist waar hij een zusje uit ging nemen. Booh als herplaatser via marjolein. Floris als pup omdat ik se fokker kende. Aicko als pup omdat de zoektocht na Astas inslapen totaal nirt lukte een ouwe bekende aan mij vroeg wil je niet veel liever een pup. En toen bleek zij jaar teef te hebben gedekt. 3 maanden na Astas inslapen is Aicko gekomen. Daar heb ik in deze periode ontzettend mazzel mee gehad maar ook omdat de fokker weet dat ik niet helemaal I orde ben maar me toch een pup toevertrouwt. Wrl met de afspraak gaat het even niet goed gaat hij logeren bij de fokker.

[twinkeltje]

Dat is wel fijn dat je die afspraken hebt kunnen maken

[blondie]

Begon met Finn. Toen een jeugdvriendin ging samenwonen met iemand die 2 Duitse herders had ontmoette ik Finn voor het eerst. Hij was toen een jaar of 2,5 denk ik. Ik vond hem fantastisch. En ik weet nog dat ik bij een gemaakte foto deze had opgeslagen met "was hij maar van mij".
Toen hij 4 jaar was moest hij weg, hij wilde niet goed speuren en de baas had hem min of meer voor de sport dus werd hij verkocht.

Er was nog wel ter sprake gekomen of ik wellicht een optie zou zijn, maar de baas had hem verkocht omdat hij de sportdiploma's had en dat iemand met hem verder zou sporten.
Na ongeveer twee maanden kreeg ik een telefoontje of ik nog interesse had in een hondje. Finn bleek terug bij een handelaar te zijn gekomen, die toch nog de moeite had genomen zijn eerste baas dit te vertellen.
Zo kwam Finn toch nog bij mij terecht, sterk vermagerd en een schim van de hond die hij was.
Is goed gekomen, en we hadden een zeer hechte sterke band samen.

Met hem kwam ik in aanraking met de sport, en examens afgelegd op zijn niveau waar hij bijna volle bak aan speurpunten binnen haalde, wat heb ik toen gejankt van trotsheid.

Helaas bleek er medisch iets niet goed te zijn waardoor we moesten stoppen met sporten. Ik had toen contact met een fokster van Duitse Herders waar ik ook al eens te logeren was geweest en zij had Bluffie. Ook eens met kerst dacht ik, wat een grappige hond die zou ik ook wel willen hebben.
Toen de fokster hoorde van Finn zijn aandoening bood ze aan of ik Bluffie wilde hebben om mee te trainen, onder fokkersvoorwaarden.
Dat aanbod heb ik toen aangenomen, was wel pittig want we moesten in rap tempo de examens halen en ook de aankeuringen. Ze was toen al 2,5 jaar maar goed, ging niet altijd over rozen, was niet de gemakkelijkste hond om mee te trainen maar het lukte en ze heeft ook een nestje gekregen bij de fokker. Tot het nest heb ik ook enorm getwijfeld of ze wel op haar plek zat bij mij, maar zijzelf gaf aan dat ze bij mij en Finn wilde horen. En vanaf dat moment was het gewoon helder en na het nest werd Bluf van mij.
Sporten met haar en een juiste trainingsmethode vinden bleek lastig, dus ook met haar toen gestopt.

Maar zij en Finn waren en bijzonder duo in ieder geval.

Finn ging plots erg achteruit rond zijn elfde jaar. In die periode kwam mijn vriend ineens om de hoek kijken, met Jolly, de kruising stabij x border collie. Na de dood van Finn duurder het niet lang of mijn vriend kwam met Jol bij Bluf en mij wonen.

We wilden er toch graag een Duitse herder bij, ook mijn vriend was inmiddels overstag vanwege Finn en Bluf en toen zag ik een nestaankondiging van een reu die ik als pup ooit had gezien. Had met de eigenaresse wel wandelingen met haar andere honden gemaakt, zowel met Finn als later met Bluf alleen. Fokker benaderd en die was enthousiast en we mochten op de lijst.
Persoonlijk ging er echter hier e.e.a. mis, waardoor ik enorm twijfelde of het wel verstandig zou zijn om een pup te nemen. Dus heb ik zelfs nog een periode afgezegd.
Maar blijkbaar moest het toch zo zijn, want toen tij keerde en ik de filmpjes en de pups van het nest bleef volgen waarbij er telkens 1 eruit sprong voor mij, bleek dat die pup nog wel beschikbaar was.
We zijn toen in de auto gesprongen voor kennismaking, en daar kwam, zag en overwon Aki
Ben Angela (fokster) nog altijd dankbaar dat we Aki mochten kopen en dat ze zelfs hem zijn komen brengen toen Bluf plots overleed.

Bluf overleed onverwachts vlak voor zijn komst. En omdat Jol niet echt een hond was die veel huisgenoten toejuichte hebben we het maar zo gelaten.

Vorig jaar juni overleed Jol. En in november/december stond mijn vriend er voor open om te gaan kijken naar een andere hond. Ook omdat we merkten dat Aki toch echt wel een huisgenoot mistte, en wijzelf uiteraard ook.
We wisten niet precies wat we wilden, een kleiner maatje, toch weer een DH, pup of toch wat ouder.
Gezien de Corona lag het aanbod niet zo hoog, en toen mijn vriend er nog niet klaar voor was heb ik een nestaankondiging afgeslagen en een niet afgewacht... soms echt spijt van Maar goed, alles heeft een reden denk ik dan

Paar keer gereageerd op Duitse herplaatsingen sites bij teven waarvan ik op basis van foto en omschrijving dacht dat het ook een goede match met Aki zou kunnen zijn, en telkens waren er zoveel gegadigden dat we buiten de boot vielen.

Maar daar stond ineens Chara op marktplaats. Jonge hond, en ze sprak me aan zo afgaande van de foto's. Ook mijn vriend zijn interesse was gewekt.
Contact gelegd met een Russische dame in Nederland, filmpjes toegestuurd gekregen en zelf ook filmpjes van onze omgeving, huis en omgang met Aki gestuurd en op basis daarvan zeiden wij ja, en zij ook. Vond het wel eng en vreemd, want op dat moment zat ze nog in Rusland.
Dat was in december, en Chara kwam eind januari naar Nederland. Niet zonder problemen, maar daar is een ander topic over (geweest).
Is gelukkig goed gekomen, en dat wat ik dacht te zien aan de hand van de foto's en filmpjes is eigenlijk wel uitgekomen. Chara past hier, is een enorm leuke combi met Aki, die twee zijn net als Finn en Bluffie vroeger aan elkaar gewaagd maar hebben ook een goede band samen, en zij ook met ons.

[Hammetime]

Heb altijd alleen maar katten gehad, maar op een gegeven moment kreeg ik zin om een Duitse Herder te nemen. Praktische bezwaren weerhielden me steeds en ook de ingezakte ruggen die ik helaas alleen maar zie. Toch bleef het jeuken zodat ik regelmatig zat te lezen op internet, de voor- en nadelen tegen elkaar afwegend. Zodoende kwam ik bij Hollandse Herders, waar ik tot daarvoor nog nooit van gehoord had. De kenmerken van het ras spraken met aan, ondanks dat ik ook las dat een Hollander ongeschikt zou zijn om als eerste hond te nemen. Ten eerste neem ik geen Poedel als ik een Herder wil en ten tweede was mijn ex zo'n hond van een teef dat het vast wel los zou lopen. Misschien paste dit ras wel beter bij me dan een Duitser. Dat ze wat kleiner blijven sprak me ook wel aan.

Toen er een nestje Hollanders hier vlakbij was met nog teefjes beschikbaar, besloot ik een kijkje te gaan nemen. Achteraf realiseerde ik me pas dat dit zo heeft moeten zijn, want nagenoeg niemand fokt Hollanders. Ik kwam daar en toen ik kennis maakte met mijn pup, was ik verkocht en heb direct ingetekend. Ik heb nog steeds contact met de fokker en het is iemand met hart voor zijn diertjes en alles keurig netjes voor elkaar heeft.

Kortom, ik ben aan Benthe gekomen via Marktplaats.

[Asta01]

Dat is wel fijn dat je die afspraken hebt kunnen maken

Ben ik ook heel blij mee hoor. Heb goede afspraken nu. Maar het gaat eigenlijk best goed

[ellen en de birmanen]

mijn eerste hond, golden retriever Heavy, kwam via een fokker, onze 2e was een bastaard maltezer, Tommy. die hadden mensen aan de vuilnisman mee gegeven met de woorden dat ze hem niet meer wilde. echter de vuilnisman had een bouvier en via via is Tommy bij ons gekomen. onze 3e hond was een herplaatser ook een golden retriever, Flair.
in 1996 zag ik voor het eerst een toller en heb ik gezegd d at dat onze volgende hond zou worden. dat werd pas in 2005. Heavy en Tommy waren al dood. we hadden toen 2 witjes Casper en Bo samen met Flair en toen kwam onze Gilly erbij. Vlak erna kwam er nog een witje bij, Muffin, oud en oerlelijk maar waanzinnig lief.
nu lopen er 4 tollers rond en 1 roemeen.

[Tineke]

Via allerlei wegen teveel om op te noemen maar de honden nu ,Abra uit asiel Noordbroek, Jimi via Kimba uit Spanje en Luus via een prima fokster uit België.

[Linx]

Hm ...

Luca was onze eerste hond, die mijn vrouw en ik samen kochten. We waren 18 en 19 en ik woonde nog thuis. Kennis van mijn moeder had een 'oeps' nestje en daar hebben wij Luca uit gekozen. Inmiddels is ons blije ei alweer 15 jaar en going strong!

Door Luca kwamen we in aanraking met de Chinese Crested en toen Luca 1 jaar was kochten we Amy bij een fokker. We stonden eigenlijk op de wachtlijst bij een bevriende fokker, maar de teef bleek, na een duidelijke positieve echo met 4 weken dracht, leeg bij de bevalling.. De reu had een ander teefje gedekt, bij een vriend van voorgenoemde fokker, dus door een beetje geluk mochten we daar een teefje uit kiezen! Helaas mocht Amy* maar 7 jaar worden..

Nog eens 2 jaar later nam de fokker van Amy* contact met ons op. Of we niet een leuk Powder Puff reutje wilden? Jong en onbezonnen als we toen nog waren (of nou ja, nu zou ik het in ieder geval nooit meer zo doen, haha), zijn we naar Duitsland gereden en hebben daar onze Sora opgehaald! Over 2 maanden wordt hij alweer 13 jaar.

Rond de tijd dat we Sora kregen, was er ook een heel mooi nestje geboren in de UK. Maar ze waren allemaal vergeven, dus dat hadden we allang uit ons hoofd gezet. Eén reu, waar mijn vrouw vanaf dag 1 al wild van was, kwam terug bij de fokker. We hebben het besproken en overwogen en gekozen om er niét voor te gaan. Hij werd opnieuw geplaatst en dat was dat. Tot hij met 6 maanden wéér terug kwam bij de fokker (door problemen met gezondheid eigenaar). Toen besloten we dat we er maar gewoon voor moesten gaan. Een hele wereldreis was dat voor ons, op dat moment. Maar Linx* kwam bij ons wonen en was een super aanwinst in ons groepje! Afgelopen jaar hebben we, op 12,5 jarige leeftijd, afscheid moeten nemen van ons mannetje.

Weer 2 jaar later, na alle testen en shows en noem het allemaal maar op, besloten we een nestje te fokken met Amy. Na een hoop gedoe met het kiezen van een geschikte reu, besloten we om het eerste nest (en achteraf bezien énige nest) onze eigen reu te gebruiken. Dat geschiedde en 5 schitterende pups werden geboren. Het lange verhaal daarover zal ik jullie besparen, maar uiteindelijk hebben we hiervan onze Lea aangehouden. Zij is inmiddels alweer 10 jaar oud...

Ik had ondertussen mijn oog al een paar jaar eerder laten vallen op een mooie (middenslag) Poedel dame, van een vriendin. Toen ze besloot om haar te laten dekken door een reu die ons erg bekend was vanuit de agility, kon ik die kans niet aan me voorbij laten gaan. Echter...... Ze werden geboren toen ons eigen nestje nog niet eens 8 weken oud was.... Hoewel ik achteraf niet meer weet hoe we het allemaal hebben gedaan, hebben we er toch voor gekozen om Jayden mee naar huis te nemen. Een gouden greep trouwens, hij was en is echt mijn maatje! Ook hij is alweer 10 jaar oud..!

Hier ergens geloof ik mijn eigen verhaal bijna niet meer .. Het hele verhaal uittypen zou echt teveel tijd en ruimte kosten, maar lang verhaal kort: begin van het jaar erna kwam er een Mechel pupje bij ons in huis. Het was niet de bedoeling dat ze zou blijven, het was meer een opvang-en-herplaats situatie. Hayley wordt komende maand 10 jaar .

4 jaar later wilde mijn vrouw eigenlijk ook wel een grotere hond om mee te werken. Met enig toeval kwam, via vrienden die we kenden van de club waar we trainden (en training gaven), Killian* op ons pad. Een Hollandse Herder pup. Wederom een lang verhaal kort: na wat zeker niet altijd een makkelijk leven was voor hem (of voor ons, wat dat betreft), moesten we afgelopen augustus heel erg plotseling en onverwacht afscheid nemen, hij mocht net geen 6 jaar worden.

In 2017 werd Mason aan ons clubje toegevoegd. Hij is mijn werkhondje (Golden) en hij is echt m'n zielenhondje. Hij is inmiddels 4,5 jaar oud, denkt dat hij nog 5 maanden oud is en vindt ALLES leuk.

Toen Killian* afgelopen jaar overleed was dat echt een zwart gat waar mijn vrouw in viel. Hij was echt haar maatje, haar alles. De enige hond die nog in een conditie was om te werken, was Mason en dat is 'mijn' hond. Zij wilde dus graag op zoek naar weer een eigen maatje om mee aan de slag te gaan. Dat is Hype geworden! Hype is een Golden, van inmiddels bijna 18 weken oud en het is tot nu toe echt een zaligheid om hem erbij te hebben!


Een heel chaotische afgelopen 15 jaar, als ik het zelf zo terug lees. Inmiddels is het ons idee om vanaf nu tenminste een jaar of 4 tussen de laatste hond en een eventuele nieuwe aanwinst te laten zitten. Aangezien wij ook graag en veel trainen met onze werkers, is dat ook mooi qua verdeling. We verwachten dan niet meer dan 4 honden per keer te hebben en ik denk dat dat ook precies mooi is voor ons. Op onze max hadden we er 8. Op dit moment nog 7. Voor ons is het niet raar en we kunnen ons er goed mee redden, maar 3 à 4 lijkt me voor de toekomst gewoon precies goed!

[kathy]

Na heel lang Engelse setters te hebben gehad, zowel pups als herplaatstsers, kwam in 2002 Spaanse Tess bij toeval langs. Wij hadden toen 3 setterreuen, 1 van 13, 1 van 11 en nog maar kort een jonge herplaatssetter, die in korte tijd al meerdere keren was herplaatst en zijn energie dringend kwijt moest en wilde rennen en spelen. Bij toeval vonden wij Tess, we hadden geen benul van buitenlandse honden, zij was erg angstig en moest accuut herplaatst. Een gouden greep voor iedereen. Tess en setter Tijn waren een gouden koppel en hebben jarenlang de nieuwe binnenkomers, zowel setters als buitenlandse honden op hun gemak gesteld en wegwijs gemaakt. Zij waren de ruggengraat van een harmonieuze roedel die bestond uit 7 honden, setters en buitenlanders, reuen en teven. We hebben zoveel van en met ze geleerd.
Nu hebben we nog 4 honden, alle 4 uit het buitenland. Kleine Stella uit Spanje via een stichting is hier inmiddels 11 jaar en is 13 jaar oud, moeder overste, kalm, laconiek en nog steeds kerngezond. Ze heeft inmiddels een wit omasnuitje, maar zal waarschijnlijk een mix zijn met een forse scheut Breton. Dan is er Spaanse 12 jarige podencokruising Roef, Roef is groot, Roef is onzeker, Roef heeft een forse gebruiksaanwijzing en een heel klein hartje. Hij is snel uit het lood en zijn vertrouwen geeft hij niet aan iedereen. Hij is inmiddels 7 jaar bij ons, wij waren zijn 6e of 7e eigenaar. Bij iedere herplaatsing is hij weer teruggegaan naar de stichting, dus dat vertrouwen een dingetje is is niet zo gek. We vermoeden dat hij veel te jong moederloos werd en naar Nederland kwam, we hebben een pupfoto van hem waarop hij echt nog piepjong is. Hij heeft het hier goed naar de zin, trekt zijn eigen plan en is blij. Maar voor een dierenartsbezoek zijn er wel hulptroepen nodig, vreemden die aan hem willen zitten zonder dat hij daarom heeft gevraagd lukt niet. Dat is soms lastig, maar het is niet anders en al zo veel beter dan het was.
Dan is er Faya uit Roemenie, we zagen haar op marktplaats, ze verbleef tijdelijk in een gastgezin en we vielen als een blok voor haar. Ze lijkt wat op een whippet, is dol op rennen en spelen, is blij, levenslustig, slim en heeft een belangrijke rol in de roedel. Ze is 6 jaar en 5 jaar bij ons. En dan is er portugese Tika, 5 jaar oud, via een stichting rechtstreeks bij ons gekomen, ze was anderhalf toen ze bij ons kwam uit een portugees asiel. Tika is kalm, zelfverzekerd, vreselijk blij met aandacht, knuffels en een goed gesprek. Het is echt een heerlijk clubje bij elkaar.

[Crescent]

Ik zat gewoon op Marktplaats te neuzen en daar was hond 1.
Via het contact van hond 1 kwam hond 2. En hond 3 kwam via hier.
Mijn plan was overigens bijna gelukt: Het moesten graag een werklijn herder en een allround poolhond worden. Reutjes.

[DeDiana]

Mila gewoon via een fokker, die ik al eens had bezocht voordat de pups er waren, omdat de moederhond mij erg aansprak: een dame met pit, goed gebouwd en geen heel overdreven vacht voor een Engelse lijn. Ik had me onder voorbehoud op de wachtlijst laten zetten voor haar volgende nest, maar wilde wel afwachten of er een pup bij zou zitten die paste bij wat ik zocht, en dat was heel specifiek: geen vloerkleedje. Die pup zat er dus bij

Amy vond ik doodziek in een sinaasappelboomgaard in Spanje toen ik daar vier maanden overwinterde. Het idee was niet direct om haar mee naar huis te nemen, maar in ieder geval om haar daar weg te halen en ervoor te zorgen dat ze medische zorg kreeg en veilig was. Amy dacht daar anders over, want zij koos mij als persoon om overal te volgen nadat ik haar een tijdje eten had gebracht en haar vertrouwen had gewonnen. Omdat het asiel waar ze naartoe kon sowieso zou sluiten een halfjaar later, heb ik haar mee naar Nederland genomen. In eerste instantie om haar een kans te geven, ik wist nog helemaal niet echt wat voor karakter er achter dat zieke hondje schuilging, of ze zou klikken met Mila en met mijn katten zou kunnen, etc. Toen ze eenmaal echt opknapte, bleek dat allemaal wel goed te zitten en ondertussen hadden we zo'n sterke band door alles wat er was gebeurd, dat ik haar helemaal niet meer wilde missen.

Amoz zat ook in dat asiel waar Amy een paar maanden verbleef en waar ik zodoende ging helpen. Een totaal onbenaderbare hond van zes jaar, die met het hele nest in het asiel was gedumpt. Ik vond hem meteen al prachtig, maar de eigenaresse vertelde direct dat er niks met hem aan te vangen was en hij flinke angstagressie had, waardoor al een paar vrijwilligers van het asiel flink gebeten waren. Ik liep een paar dagen per week rond in het asiel om verblijven schoon te maken en foto's en filmpjes van alle honden te maken en gaandeweg ging Amoz toenadering zoeken en werd hij mijn schaduw. Ik kon hem niet aanraken (probeerde dat verder ook niet), maar hij was altijd in mijn buurt en volgde hij me eerst op vijf meter, na een paar maanden liep hij gewoon naast me. Ik merkte dat hij op een heel onhandige manier wel contact probeerde te maken, maar hij had geen idee hoe dat eigenlijk moest en was nog heel erg op zijn hoede. Helemaal op het eind van mijn tijd in het asiel, nam hij ook voer aan uit mijn hand. De eigenaresse zag dat ook en vroeg of ik hem niet wilde adopteren als het asiel ging sluiten, maar in eerste instantie zei ik: 'Nee, Amy komt al met mij mee en daar zal ik de eerste tijd werk genoeg aan hebben, dus dat gaat echt niet.' Toen voegde ik eraan toe: 'Misschien zodra Amy genoeg is opgeknapt en ingeburgerd.' Dat greep ze meteen aan, volgens haar was het zo allemaal geregeld, ze zette zijn paspoort op mijn naam en hij zou naar me toekomen als ik met Amy ver genoeg was Uiteindelijk besloot ik er maar helemaal voor te gaan, omdat ik toch wel potentie in hem zag en er eigenlijk ook geen andere opties waren als het asiel zou gaan sluiten, en eigenlijk ging het vanaf het eerste moment boven verwachting goed, ook was er een enorme klik met Mila en Amy en hij is nooit meer weggegaan. Eigenlijk dus de tweede hond die ik niet zélf uitkoos, maar die mij uitkoos

Arlo kwam als opvanger via een kennis die gedragstherapeut is hier in Spanje en opvang voor hem zocht, omdat hij in haar centrum geen progressie meer maakte. Het was meteen al wel duidelijk dat het geen kortdurige opvang zou zijn omdat hij nog erg angstig was. Hij is lang officieel een opvanger geweest, maar hij heeft het zo naar zijn zin hier, viel ontzettend goed in de smaak bij mijn andere honden en er diende zich geen nieuwe baas aan die aan het hele eisen- en wensenlijstje voldeed. Uiteindelijk heeft Amy hem dus maar geadopteerd.