Ik zal zo het hele verhaal even bij elkaar sprokkelen.
Donderdag de 27e:
Facebook post waarin ik met Habibi een paar geocaches gedaan heb. Paar mooie foto's ook nog gemaakt en online gezet. Alles lijkt gewoon zoals altijd.
--
Vrijdagavond de 28e geschreven:
In plek van concert zit ik bij de dierenarts.
Habibi buikpijn en onrust.
Eerste indruk niet goed, op scan een groot stuk weefsel in de buikholte waarvan de dierenarts niet weet wat het is.
Nu eerst bloedonderzoeken, wat simpele dingen uitsluiten.
1e indruk is ofwel ontstoken vetweefsel ofwel tumor.
En in dat laatste geval groot.
Duim alstjeblieft voor een uitslag waar we nog wat mee kunnen.
___
Vrijdagavond de 28e, wat later
1e bloeduitslagen binnen.
Lipase erg hoog (vet enzym)
Ontstekingswaarden ook erg hoog.
Kan nog altijd van alles zijn, maar dat rare onbekende weefsel op de echo is níet goed.
En groot/veel. (Ik heb meegekeken)
Nu weekend, voor nu ontstekingsremmer en pijnstilling.
Maandag verdere onderzoeken, en mogelijk dinsdag ook, afhankelijk van wat we maandag zien.
Blijf alstjullieblieft duimen...
__
Zaterdagochtend:
Het is totaal onwerkelijk.
Zou je Habibi gisteren, of zelfs vandaag, zien als ik haar uitlaat, dan valt er eigenlijk niets op.
Ze loopt gewoon, staart zoals altijd in een krulletje. Een sprintje op haar eigen initiatief zit er ook gewoon in.
Ze eet, ze drinkt.
Staat me guitig aan te kijken, precies bij die nieuwe zak voer die nog niet op de vaste plek staat.
Ze knuffelt, komt bij me.
Gewoon, zoals het hoort.
Maar wel die verharde buik waar je echt kunt voelen dat er wat zit.
Gisteren duidelijk pijn en onrustig, grote pupillen
Nu, met pijnstillers, wel rustig op de bank. Niet dat gepiep van gisteren.
Behalve als ze even bewogen heeft, of net nadat ze even op schoot gekropen is.
Dan piept ze wel wat.
Idioot onwerkelijk dit.
Van een superfit hondje 'in een paar dagen' 'ineens' naar een hondje met ongeveer een vuistgrote hoeveel aan onbekend/niet herkend weefsel in haar buikholte.
Maandag om 15.00 de volgende onderzoeken.
En tot die tijd doe ik maar gewoon ongeveer wat we anders ook doen.
Rustige wandeling straks.
Misschien -als ze ok lijkt- gewoon mee naar stal morgen....
Laat het alstjeblieft iets zijn waar we nog wat mee kunnen.
Van topfit ineens naar dit nieuws...
___
Zondag rond 13.25
Straks uitgebreider bericht.
Nu even kapot.
Ik heb haar moeten laten gaan, er was geen enkele andere reële optie.
Later uitgebreider.
Ben de kluts wel een beetje kwijt
___
Zondag, wat later
Gisteren nog een opleving en zelfs, uit zichzelf, spelen.
Maar in de avond slechter, vanochtend rillend tegen me aan op de bank.
Zachtjes piepen ondanks de metacam en voorgeschreven paracetamol.
Lingehoeve weer gebeld. Weer echo.
Zwaar ontstoken buikvlies zichtbaar, oorzaak onduidelijk.
Optie ofwel op de gok vol stoppen met extra pijnstillers en antibiotica en ontstekingsremmers, óf inwendig kijken wat er aan de hand is.
Dat laatste is het advies, omdat dat alsnog zou moeten gebeuren als de medicatie niet aanslaat.
En we eigenlijk niets weten nu, én ze nog redelijk fit is, en een hoe fitter ze nog is, hoe beter ze een operatie nog aan kan.
Daarvoor gekozen.
Operatie beeld dramatisch slecht.
Dierenarts snapt niet dat ze nog zo 'fit' toonde op het eerste oog.
Een heel grote tumor, volledig om haar maag heen.
Verklevingen aan de darmen.
Uitzaaiingen in de ophangbanden van de organen.
Zelfs onder narcose gaf ze nog pijn aan.
Dierenarts had haar eventueel eerst nog 'netjes' willen maken voor mij, en dan inslapen in de behandelkamer.
Heb ik niet voor gekozen. Ze had zelfs onder narcose nog pijn. Ik hoorde haar.
Ik heb gevraagd of het ook kon zonder haar nog verder te belasten. Direct, nog op de operatietafel terwijl ze nog 'open' was.
Voor mij zwaarder, maar ik vond het eerlijker voor Habieb.
Dat mocht.
Ik ben er, uiteraard, bijgeweest. Nog even verteld hoe veel ze voor me betekende. Haar een kus gegeven, haar poot vastgehouden, en daar haar laten gaan.
Ik kón niets anders dan dat, in haar belang.
Maar mensen wat is dit loodzwaar.
Gisteren hebben we samen nog wat gewandeld, en op haar initiatief wat gespeeld.
Vandaag heb ik haar moeten laten gaan.
___
Het is absurd hard gegaan. Alle drie de dierenartsen die in het weekend met haar bezig zijn geweest kunnen er nauwelijks bij hoe fit ze eigenlijk nog toonde, en hoe verschrikkelijk groot de inwendige 'puinhoop' was.
Ik heb maandag -heel uitgebreid- nagepraat met 1 van de dierenartsen. Ik moet zeggen dat ze ook echt op een heel goede manier de tijd voor me genomen hebben.
Ze hebben met zijn drieën nog de foto's bekeken die de opererende dierenarts maakte van wat ze aantrof. Aledrie kunnen ze er nauwelijks bij hoe dit bij elkaar moet passen.
Het hondje dat gewoon nog helder was en graag wou. Maar de gigantische chaos van binnen.
Achteraf is het -hoe verschrikkelijk ik het ook vind- goed dat we zondag de spoedoperatie gedaan hebben. Het was ineens zo idioot hard aan het ontwikkelen dat de dierenartsen aangaven dat het niet denkbeeldig was dat de boel van zondag op maandag of maandagochtend inwendig geknapt zou zijn.
Uitgebreid nagepraat. We hadden eigenlijk nergens andere keuzes kunnen of moeten maken.
De dierenarts gaf aan dat ik die vrijdag en ook de zondag de signalen erg goed opgepikt heb, omdat ze dus bar weinig liet zien. Thuis liet ze ook wel iets meer zien dan in de kliniek. Dat had ik gefilmd, en zondagochtend ook laten zien al. Zodat de dierenartsen in ieder geval ook zouden weten hoe ze thuis was.
Echt van topfit naar volkomen reddeloos.
Dit was donderdagavond, dus 24 uur voor de ellende begon.
)
. het is zo moeilijk als je er niet op voorbereid bent!
Heel veel sterkte met het verlies van Habibi 
