Veranderende verstandhouding vanwege opgroeien?

[maart]

Dat is uiteraard ook een mogelijkheid (lichamelijk is hij ook in goede gezondheid). Dit was wel de 1ste keer dat het zo vanuit het niets was en heb me later bedacht dat ik ze net met wat nieuws had laten kennis maken in huis icm voedsel en mss was hij daar nog mee bezig.
Nu, het topic gaat niet over mijn hond, ik wil het ook niet kapen

[DeDiana]

Treskor is ook zo een lastigaard. Ik heb voor hem nu een grote binnenkennel besteld (nu ja, het blijft een kleine kooi natuurlijk ) zodat hij daar 's avonds hopelijk zijn rust in zal vinden en hij niet meer op Runar vliegt.
Hij is heel prikkelgevoelig denk ik, en dat zorgt voor kortsluiting in zijn kop en dan valt hij Runar aan. Laatste keer lagen ze gewoon beide te slapen, zelfs niet in elkaars zicht, hij wordt opeens wakker al grommend en vliegt naar Runar Zo'n dingen zijn dus onmogelijk om te zien aankomen.
Hij begint ook naar mij zijn tanden te tonen op die momenten dus ik moet er wel iets op vinden. Hopelijk met de bench dus zijn eigen plaatsje waar hij tot rust kan komen als hij weer een opvlieger heeft. (en hopelijk gaat hij dat ding niet gaan claimen alleen zonde van het prijskaartje dat daar aan hangt, 565 euro )

Voor dit gedrag plots vanuit slaap alles aanvallen wat in de buurt is ben ik met Spikey een traject in gegaan om dingen uit te sluiten. Wat ik van meerdere artsen hoorde was dat hij waarschijnlijk pijn heeft. Hij is de hele molen door geweest maar lichamelijk is er niet echt iets gevonden. Voor nu gaan ze dus uit van iets in zijn hoofd. Dit kunnen we uitsluiten met een ct scan maar met een hond van 13 ga ik dat niet doen. Voor een jonge hond is het misschien wel het proberen waard.

Is dit niet gewoon slaapagressie? Zie bijvoorbeeld: https://thebark.com/content/why-my-dog- ... n-suddenly
Natuurlijk altijd verstandig om pijn uit te sluiten, zeker als dit gedrag opeens uit het niets ontstaat, maar het hoeft dus niets met pijn te maken te hebben.

[blacky]

Treskor is ook zo een lastigaard. Ik heb voor hem nu een grote binnenkennel besteld (nu ja, het blijft een kleine kooi natuurlijk ) zodat hij daar 's avonds hopelijk zijn rust in zal vinden en hij niet meer op Runar vliegt.
Hij is heel prikkelgevoelig denk ik, en dat zorgt voor kortsluiting in zijn kop en dan valt hij Runar aan. Laatste keer lagen ze gewoon beide te slapen, zelfs niet in elkaars zicht, hij wordt opeens wakker al grommend en vliegt naar Runar Zo'n dingen zijn dus onmogelijk om te zien aankomen.
Hij begint ook naar mij zijn tanden te tonen op die momenten dus ik moet er wel iets op vinden. Hopelijk met de bench dus zijn eigen plaatsje waar hij tot rust kan komen als hij weer een opvlieger heeft. (en hopelijk gaat hij dat ding niet gaan claimen alleen zonde van het prijskaartje dat daar aan hangt, 565 euro )

Voor dit gedrag plots vanuit slaap alles aanvallen wat in de buurt is ben ik met Spikey een traject in gegaan om dingen uit te sluiten. Wat ik van meerdere artsen hoorde was dat hij waarschijnlijk pijn heeft. Hij is de hele molen door geweest maar lichamelijk is er niet echt iets gevonden. Voor nu gaan ze dus uit van iets in zijn hoofd. Dit kunnen we uitsluiten met een ct scan maar met een hond van 13 ga ik dat niet doen. Voor een jonge hond is het misschien wel het proberen waard.

Is dit niet gewoon slaapagressie? Zie bijvoorbeeld: https://thebark.com/content/why-my-dog- ... n-suddenly
Natuurlijk altijd verstandig om pijn uit te sluiten, zeker als dit gedrag opeens uit het niets ontstaat, maar het hoeft dus niets met pijn te maken te hebben.

ah, dank ik ga het even goed lezen. Helaas speelt er bij Spikey meer. Hij was altijd mijn hond dood ongelukkig zonder mij. van een hond die nog nooit iemand gebeten had ging hij wel over tot bijten bij aanraken. Eerst de gezinsleden en later ook mij. Maar goed bij hem kan dementie een onderdeel zijn van alles.

[Marlett]

Ik heb hier ruim 4 jaar geleden een topic over geopend. Moet je eens zoeken op ´intimiderende jonge kerel´ (geen idee hoe ik de link moet plaatsen). Ik begrijp nu zoveel beter wat mensen me toen duidelijk maakten.

Hoe heeft het zich uiteindelijk bij jou ontwikkeld?

Dat is best een harde leerschool geweest. Ik nam de adviezen die hier gegeven werden wel aan, maar te halfslachtig denk ik. En, wat Budkes toen al aangaf en ik in eerste instantie niet goed begreep, je moet het voor zijn, in de zin van het eerste signaal al afkappen. Alfil begon het gedrag uit te breiden naar mijn jonste zoon, toen 6/7 jaar oud, en dat was de absolute limit. Was een hele moeilijke tijd. Ik heb toen drastisch in moeten grijpen, anders had Alfil niet kunnen blijven. Eén of twee keer heb ik hem een duidelijke fysieke correctie moeten geven op het moment dat hij uitviel naar mijn zoon, maar vooral: het minste signaal afkappen, zowel als de spanning gericht was op mijn zoon of Lily. Een starende blik, gespannen spieren, direct een strenge ´eh!´ en dan zag ik hem direct ontspannen. Eigenlijk ging het meteen zoveel beter. En, ook al door iemand geschreven werd, het gaf Alfil zelf zoveel meer rust. Ik schreef toen nog dat het om jaloezie ging, maar achteraf begrijp ik dat het puur afreageren van spanning was. Mijn zoon liet hij vanaf toen helemaal met rust. Uitvallen naar Lily gebeurde nog heel af en toe, maar Lily reageerde er veel feller op. Zonder gaten, maar dan was het eerder Lily die ik eraf moest trekken dan Alfil. Het is nu een zeldzaamheid, eerder anecdotisch.
Dus, ik zou het gedrag niet toestaan en vooral vóór zijn.

Weer tijd om te reageren.

Het scherp reageren lukt wel, ze hebben het 'geluk' dat ik een hekel heb aan schrikken, dus als Tosca d'r punt heeft gemaakt, ben ik niet te beroerd om haar naar d'r plaats te dirigeren. Het vóór zijn ga ik goed op letten, maar dat vind ik wel een lastige. Ik merk dat ze wel onrustiger zijn nu we weer veel thuis aan het werk zijn, dat is toch anders dan vakantie, misschien ook wel wat spanning afreageren, dus ik ga sowieso meer belonen op RUST. Als je ligt te chillen, kan het zomaar gebeuren dat ik terug uit de keuken kom met zo'n gevriesdroogd snoepje waar je zo dol op bent.

Treskor is ook zo een lastigaard. Ik heb voor hem nu een grote binnenkennel besteld (nu ja, het blijft een kleine kooi natuurlijk ) zodat hij daar 's avonds hopelijk zijn rust in zal vinden en hij niet meer op Runar vliegt.
Hij is heel prikkelgevoelig denk ik, en dat zorgt voor kortsluiting in zijn kop en dan valt hij Runar aan. Laatste keer lagen ze gewoon beide te slapen, zelfs niet in elkaars zicht, hij wordt opeens wakker al grommend en vliegt naar Runar Zo'n dingen zijn dus onmogelijk om te zien aankomen.
Hij begint ook naar mij zijn tanden te tonen op die momenten dus ik moet er wel iets op vinden. Hopelijk met de bench dus zijn eigen plaatsje waar hij tot rust kan komen als hij weer een opvlieger heeft. (en hopelijk gaat hij dat ding niet gaan claimen alleen zonde van het prijskaartje dat daar aan hangt, 565 euro )

Vind je het hebben van dit roedel dan nog wel leuk vraag ik me af.
Ik zou hier serieus problemen mee hebben, voor de honden zelf maar ook voor mijzelf.
Juist het samen zo leuk hebben is waar ik zo van geniet, en de honden uiteraard ook.

Dit gedrag zou serieus voor mij alke lol eruit halen.
Zou het met bijsturen niet op te lossen zijn zou ik serieus overwegen om ze definitief, middels herplaatsing, uit elkaar te halen.
En daar ben ik echt geen fan van en zou voor mij het laatste middel zijn maar ik zou het zeker gaan overwegen.

Ik ga hier ook even op in. Op het ogenblik zitten ze apart in de nacht en als we weg zijn, met name omdat Charlie (minder dan Tosca destijds gelukkig) nog wel eens op iets wil gaan kluiven, een boek of afstandsbediening bijvoorbeeld.
De bedoeling was wel altijd om ze uiteindelijk samen in dezelfde ruimte te laten als we er niet zijn. Ik hoop echt dat dit gewoon nog mogelijk is. @Alfilillo heb jij ze wel bij elkaar inmiddels?

[Alfilillo]

Ik heb ze altijd bij elkaar gehouden. Voor zover ik kon inschatten, reageerde Alfil alleen zo als ik in de buurt was. Als ik in een andere ruimte was bijvoorbeeld nooit. Ik kan niet met 100% zekerheid zeggen dat het nooit gebeurd is als ik weg was, maar ik weet vrijwel zeker van niet. Achteraf interpreteer ik zijn gedrag als een combiantie van spanning en claimen.

[blondie]

@TS, helemaal apart in de avond? Is dat echt nodig?

Als honden echt in elkaar hangen terwijl je er bij in de buurt bent en je in moet gaan grijpen om het te beëindigen vind ik wel weer een ander ding dan dat er af en toe door de een of de ander iets niet wordt gepikt.
Bij Aak en Jol is dat toen Aak ouder werd 1 of 2x gebeurd waar we bij waren, en 1x waar we niet bij waren en toen werden we gebeld door een buurman. Maar toen schoonmama gealarmeerd werd en ging kijken was er niets aan de hand. Beide honden waren gewoon beneden, niemand was gewond of waren dusdanig onder de indruk van elkaar dat het dusdanig een escalatie was geweest dat ze elkaar niet meer konden velen.

Als je het echt niet vertrouwd dan scheidt je inderdaad. Heb dat met Jol en Bluf een korte periode gedaan, en Finn en Bluf destijds ook het eerste weekje. Maar toen het voor mijn gevoel goed zat was het gewoon ok. Alles stond en staat verder open, dus als de een even tabak heeft van een ander is er genoeg plek om te gaan liggen of even terug te trekken. Dat is en was mijn idee althans.
Bij wat Maart aangeeft vind ik weer van een andere orde, 2 pittige honden die bij een conflict ook wellicht doorgaan tot er 1 zich gewonnen geeft.
Bij een klein kort conflict over iets of over onderling gedrag naar elkaar zie ik het dan weer niet als iets heel engs waardoor je de honden niet meer bij elkaar zou kunnen laten zonder toezicht.

Stom ander voorbeeld misschien, laatst ontstond er iets tussen de ene kat en Aki. Je (ik) schrok, want dan is het wel ineens een vrij grote herder die ineens iets niet accepteerde van wat een kleiner kwetsbaarder dier deed. Maar het was even niet leuk, maar een uur later ligt het weer bij elkaar en zijn ze elkaars oren en ogen en poten aan het verzorgen. Dan ga ik dus niet ineens scheiden van elkaar omdat ze even amok hadden.

[Marlett]

@TS, helemaal apart in de avond? Is dat echt nodig? (...)

Charlie zit in de gang en keuken en dat vind ik voor beide te krap. Maar Charlie in de kamer vertrouw ik nog niet in verband met onderzoekend gekluif, juist vroeg in de ochtend.
Ik ga er van uit dat dat wel weer overgaat, zoals dat bij Tosca ook is gegaan, maar niet samen is eigenlijk vooral om die reden, dat Tosca nu soms een punt moet maken bij Charlie was niet de reden dus.

[maart]

Volg ik je helemaal in, alleen kan ik niet de fysieke strijd aangaan met hem, die verlies ik sowieso en dan ben ik nog verder van huis (het ziekenhuis is een 10tal km verderop ).
Ik ben al wel eens op dit punt beland met hem, in de zomer was dat denk ik, toen deed hij het op training. Dat heb ik toen gewonnen met TT gebruik, dus stom dat ik er nu nog niet aan gedacht heb om hem TT in huis om te doen. Bij deze gaat die straks aan

Het is in wezen geen verkeerde hond, hij heeft alleen een stuur dat ik nog niet in handen heb gehad, dus ik moet de juiste werking vinden. Zijn nakomelingen hebben gelukkig die vreemde trekken niet .

[Marlett]

Ik haal deze even weer omhoog, in de afgelopen maanden ging het goed, maar kennelijk (?) heb ik toch iets laten versloffen, want in de afgelopen twee weken was het toch weer ruzie. Eén keer over iets wat ik niet zag en moest ik ze uit elkaar halen en vandaag over een kluif. Althans, twee kluiven die blijkbaar net te dicht bij elkaar lagen. Ik heb heel veel kluiven door het huis en de tuin slingeren om ruzie te voorkomen, maar als ze allebei precies dezelfde kluif willen, schiet het niet op.
Ik heb nu de kluiven dus weggehaald.

Maar mochten jullie nog tips en gedachten hierover hebben, dan hoor ik het graag.

[DeDiana]

Als het in de afgelopen maanden goed ging, heb je denk ik toch iets goed gedaan Misschien ben je wat nonchalanter geworden, bijvoorbeeld met de botjes?
Er kan natuurlijk ook een externe oorzaak zijn dat er even wat meer spanning is zonder dat jij iets anders hebt gedaan (drukke dagen, andere wandelingen, noem maar op).

[Persistence]

Ze moeten toch altijd allebei dezelfde kluif?

Heb je gezien wie de ‘aanstichter’ was of wat er precies gebeurde bij de botjes die dicht bij elkaar lagen?
Kan me voorstellen dat als de een dacht dat de ander ‘zijn’ botje ging afpakken dat de vlam in pan kan schieten.

Tosca is gesteriliseerd toch?

[gonnie]

Ik haal deze even weer omhoog, in de afgelopen maanden ging het goed, maar kennelijk (?) heb ik toch iets laten versloffen, want in de afgelopen twee weken was het toch weer ruzie. Eén keer over iets wat ik niet zag en moest ik ze uit elkaar halen en vandaag over een kluif. Althans, twee kluiven die blijkbaar net te dicht bij elkaar lagen. Ik heb heel veel kluiven door het huis en de tuin slingeren om ruzie te voorkomen, maar als ze allebei precies dezelfde kluif willen, schiet het niet op.
Ik heb nu de kluiven dus weggehaald.

Maar mochten jullie nog tips en gedachten hierover hebben, dan hoor ik het graag.

Onze vorige honden vochten vaak tijdens de loopsheid, ze werden zowat alle vier tegelijk loops. Maar het gebeurde wel altijd als we ook thuis waren, als ze alleen waren gebeurde er nooit wat.
Maar kluiven en dergelijke heb ik ze ook nooit gegeven.
De twee die ik nu hebben eten hun eigen kluif en gaan niet bij de ander kijken om die af te pikken. Toen ze nog pup waren wilde ze wel altijd de kluif hebben die de andere had. Heb dat altijd maar gewoon laten gaan, want ze gingen er nooit door in gevecht.

[natalie]

Ze moeten toch altijd allebei dezelfde kluif?

Echt hè, hier net zo. Ze mogen van mij onderling wel ruilen, maar daarna is het klaar. Eenmaal geruild, houd je gewoon wat je hebt en geen gezeur daarna.

Bij Jip en Abel moet ik alert zijn als er een tennisbal in de tuin ligt. Jip vindt er met regelmaat één tijdens een wandeling en dan is hij helemaal gelukkig. Dan wil hij thuis met de bal in de tuin liggen en dan houd ik Abel even binnen. Ik heb inmiddels tientallen ballen in de schuur liggen, dus dan gooi ik er een paar de tuin in en dan kan Abel er ook één pakken. Maar Abel moet dan per se die nieuwe van Jip hebben. Er is een tijd geweest dat Jip het allemaal maar liet gebeuren, maar dat is niet meer zo. En dat vind ik ook prima; hij mag best aangeven dat Abel moet wegwezen Genoeg andere opties. Ik grijp pas in als ik de spanning te ver zie oplopen. Gelukkig gebeurt dat vrijwel nooit en komen ze er onderling wel uit.

Wat betreft veranderende verstandhouding; hier heeft Abel een periode van een paar maanden gehad dat hij Jip steeds wilde berijden. Ik werk thuis aan de keukentafel dus ik zag het bijna altijd aankomen en dan keek ik Abel even streng aan. Dat was bij hem voldoende om hem op andere gedachte te brengen. Jip is dan zo’n sulletje die er heel ongemakkelijk bij staat te kijken en niet weer wat hij moet doen. Die enkele keer dat ik te laat was met bijsturen, liep ik naar ze toe om Abel eraf te halen. Jip durfde dan vaak op het allerlaatste moment (als ik al bij ze stond) toch een snauw te geven aan Abel. Op een gegeven moment hoefde ik alleen nog maar hun kant op te lopen en dan voelde Jip zich al ‘gesterkt’ door mij om er iets van te zeggen. Uiteindelijk hoefde ik mij nergens meer mee te bemoeien en kwam Jip voor zichzelf op. Dat was voor Abel voldoende reden om het op te geven. Het gedrag is daardoor helemaal gestopt, ik heb het Abel al zeker 4 maanden niet meer zien doen.

Ik vind het soms ook wel lastig om in te schatten of ik mij er in moet mengen of niet. Maar Jip laat anders echt over zich heen lopen en ik wil voorkomen dat Abel zich steeds meer het mannetje voelt hier in huis. Dus ik help Jip dan en uiteindelijk durft Jip er zelf ook iets van te zeggen.

[DeDiana]

Ze moeten toch altijd allebei dezelfde kluif?

Echt hè, hier net zo. Ze mogen van mij onderling wel ruilen, maar daarna is het klaar. Eenmaal geruild, houd je gewoon wat je hebt en geen gezeur daarna.

Bij Jip en Abel moet ik alert zijn als er een tennisbal in de tuin ligt. Jip vindt er met regelmaat één tijdens een wandeling en dan is hij helemaal gelukkig. Dan wil hij thuis met de bal in de tuin liggen en dan houd ik Abel even binnen. Ik heb inmiddels tientallen ballen in de schuur liggen, dus dan gooi ik er een paar de tuin in en dan kan Abel er ook één pakken. Maar Abel moet dan per se die nieuwe van Jip hebben. Er is een tijd geweest dat Jip het allemaal maar liet gebeuren, maar dat is niet meer zo. En dat vind ik ook prima; hij mag best aangeven dat Abel moet wegwezen Genoeg andere opties. Ik grijp pas in als ik de spanning te ver zie oplopen. Gelukkig gebeurt dat vrijwel nooit en komen ze er onderling wel uit.

Wat betreft veranderende verstandhouding; hier heeft Abel een periode van een paar maanden gehad dat hij Jip steeds wilde berijden. Ik werk thuis aan de keukentafel dus ik zag het bijna altijd aankomen en dan keek ik Abel even streng aan. Dat was bij hem voldoende om hem op andere gedachte te brengen. Jip is dan zo’n sulletje die er heel ongemakkelijk bij staat te kijken en niet weer wat hij moet doen. Die enkele keer dat ik te laat was met bijsturen, liep ik naar ze toe om Abel eraf te halen. Jip durfde dan vaak op het allerlaatste moment (als ik al bij ze stond) toch een snauw te geven aan Abel. Op een gegeven moment hoefde ik alleen nog maar hun kant op te lopen en dan voelde Jip zich al ‘gesterkt’ door mij om er iets van te zeggen. Uiteindelijk hoefde ik mij nergens meer mee te bemoeien en kwam Jip voor zichzelf op. Dat was voor Abel voldoende reden om het op te geven. Het gedrag is daardoor helemaal gestopt, ik heb het Abel al zeker 4 maanden niet meer zien doen.

Ik vind het soms ook wel lastig om in te schatten of ik mij er in moet mengen of niet. Maar Jip laat anders echt over zich heen lopen en ik wil voorkomen dat Abel zich steeds meer het mannetje voelt hier in huis. Dus ik help Jip dan en uiteindelijk durft Jip er zelf ook iets van te zeggen.

Soms is dat inderdaad lastig. Ik vind het fijner als ze dingen zelf onderling kunnen oplossen, dan is het meestal in één keer duidelijk en hoef ik me er daarna niet meer mee te bemoeien. Tenminste, zolang ze dat op een gedoseerde manier kunnen en zonder vechten of bijten. Mila heeft dat bijvoorbeeld met speeltjes waar zij op dat moment mee speelt: daar mag geen andere hond aankomen. Dat heeft ze bij alle honden een keer duidelijk gemaakt door een snauw of een blik en nu weten ze dat en pakken ze gewoon een ander speeltje. Dat vind ik dus prima. Als zij niet meer met het speeltje bezig is, mogen de andere honden het wel gewoon pakken en ermee spelen. Dat was ooit ook niet het geval en daar heb ik me dus wel mee bemoeid, niet álle speeltjes zijn áltijd van Mila Zij is echt zo'n hond die je één vinger geeft en die meteen de hele hand pakt, dus ik moet bij haar soms wel ingrijpen om grenzen te stellen, zodat zij niet alles gaat lopen terroriseren. Mijn andere honden geven haar namelijk geen weerwoord. Nu is dat met die speeltjes totaal geen issue meer. Kluiven krijgen ze hier altijd alleen onder toezicht en dan moeten ze elk op hun eigen plekje blijven liggen, net als met voeren. Er is nog nooit gedoe geweest hier om kluiven of voer tussen de honden onderling, en dat wil ik graag zo houden.
Als Mila een donderwolk boven haar hoofd heeft hangen, zie ik dat ook altijd aan Amy, die dan heel onderdanig naar Mila gaat doen. Dan zeg ik tegen Mila dat ze even ergens een rustig plekje op moet zoeken, want dan is het haar allemaal te veel en is het wachten tot ze die spanning afreageert. Ze vecht niet, maar kan dan wel om helemaal niets een andere hond afsnauwen. Ze wil dan eigenlijk rust, maar vindt het als herder moeilijk om zich niet tegelijk ook te bemoeien met wat de andere honden allemaal doen en vindt dan eigenlijk dat iedereen doodstil op een plekje moet gaan liggen, zodat zij eindelijk haar rust heeft Dat zijn dus wel dingen waarbij ik stuur, ook al leidt het nooit tot vechtpartijen, maar ik vind dat gesnauw om niks ook vervelend.
Bij mijn andere honden hoef ik nooit ergens op te sturen, die komen overal prima samen uit zonder dat er lelijk gedaan hoeft te worden.

[Marlett]

Ik vind het wel fijn om wat ervaringen zo te lezen. In mijn beleving zijn de honden bij een ander immer dikke vrienden die verstrengeld in een mandje slapen. Dat berijden wil Tosca ook wel doen bij Charlie, maar dat ben ik vrijwel altijd voor door een blik of kuch. Charlie is wel geneigd om Tosca te likken en die gaat daar dan ook helemaal voor staan. Ik vraag me af of ik dat een halt moet toeroepen.

En @DeDiana, bedankt, er ging inderdaad ook een hoop goed. Tosca is ook gewoon een opgewonden standje en we hadden ook nog een serie 'blokjesverjaardagen' achter de rug, dus ja, er zou best wat spanning gezeten kunnen hebben. Charlie was die middag nog door zijn poot gegaan of had in iets scherps gestapt, want hij mankte nog wat (is nu over) dus dat hij een kort lontje had door de pijn, kan natuurlijk ook.

[blondie]

Na mijn reactie hebben we weer een nieuwe dame in huis erbij gekregen. Was in begin aftasten en ging niet direct goed, en met eten en kluiven was ik aanvankelijk heel voorzichtig.

Hier probeerde na verloop van tijd Chara wel eens iets bij Aki weg te halen en die liet duidelijk merken dat hij dat niet accepteerde.
Het is in het begin wel voorgekomen dat we in moesten grijpen want de reactie vanuit Aki vond ik over de top toen.
Dat is nu gedoseerder, en ook Chara zelf kan hem en de katten soms duidelijk aangeven wat ze niet prettig vindt. Ook daarin is soms dosering wel gewenst maar goed. Ik durf alles in ieder geval wel los bij elkaar te laten ook als we even weg moeten.

Aak heeft nu wel wat last van zijn teen, en dat maakte wel dat met onderling spel het ineens pijn deed, en tsja dat is dan de schuld van de hond die hem op dat moment hem pijn doet natuurlijk . Chara wist even niet wat haar overkwam, maar nam afstand. En later ging Aki weer rustig terug naar haar, voor mijn gevoel als soort "geruststelling".
Zou ze zelf ook link worden en terug snauwen dan had het wat anders gegaan denk ik.

Misschien is dat het bij jouw honden nu een beetje, dat ze allebei niet voor elkaar onder willen doen of reageren als ze de uitval van de ander niet ok vinden?

Aki met Jol had dat namelijk wel, als Jol ineens uitviel naar hem terwijl hij gewoon passeerde dan, toen hij ouder werd reageerde hij ook wel met een snauw terug. Waarop Jol eigenlijk wel indamde.
Soort wisselwerking onderling ook vond en vind ik het, even elkaars grenzen aftasten. En als dat door beiden begrepen is, dan zou het geen bloedvergieten moeten kunnen worden.
Maar die inschatting kun je zelf het beste maken, lijkt me.