Roméo

[georges]

Toen ik 16 was, was het zover : er zou een pup komen uit het buitenland ! Ik was helemaal door het dolle heen. Een eigen hond, de grootste droom van ieder dierenmeisje. Ik herinner me de spanning nog toen we hem gingen ophalen op Schiphol. Wat een feest was dat !

Hij groeide uit tot een prachtige podenco. We gingen samen op avontuur, samen fietsen. Jagen als een malle deed hij, maar hij was o zo lief. Binnen het gezin was hij echt “mijn” hond. Hij stond altijd op de eerste verdieping uit het raam te kijken tot ik thuiskwam van school Julia en Roméo, dat waren wij.

Twee jaren later vertrok ik naar de universiteit. Ik was de hele week weg en ik de weekends wisselde ik ook nog eens af tussen mijn twee ouders (hij woonde bij mijn mama). Mijn mama veranderde van job, werkte niet meer van thuis uit en bijgevolg zat Roméo hele dagen alleen thuis. Mijn mama besloot dat het zo niet verder kon, hij moest weg. Ik was er kapot van, maar veel opties had ik toen niet. Ik woonde op kamers, had hele dagen les, geen geld om hem te bekostigen.

Mijn mama had een collega die bij een dierenasiel werkte en daar zou hij naartoe gaan, had ze beslist. Wat was dat verschrikkelijk. Ik krijg er nog tranen van als ik terugdenk aan zijn gezicht, zijn geblaf als hij doorheeft dat we doorgaan zonder hem... Wat een rotte beslissing was dat toen. Ik snap nu nog niet waarom we niet zelf een nieuwe thuis voor hem zochten, of iemand om te bemiddelen, of tijdelijke opvang, of... Alles moest heel snel gaan opeens, daar was allemaal “geen tijd voor”.

Ik heb toen gezworen dat mijn volgende hond alleen van mij zou zijn, zodat niemand me ooit zou kunnen dwingen hem weg te moeten geven. Dat die hond bij mij oud zou worden, wat er ook moge gebeuren.

Gelukkig vond hij heel snel een baasje, waar we ook contact mee hadden (dat hadden we gevraagd aan die collega, die ook updates stuurde over hem in het asiel). Hij kwam in Duitsland terecht, waar hij zelfs een vriendinnetje had. Ik kreeg af en toe foto’s van hem, dat was nu al enkele jaren geleden. Vandaag kreeg ik het droevige bericht dat hij is ingeslapen, op 12-jarige leeftijd.

Eens ik op mijzelf woonde heb ik vaak op het punt gestaan hem te gaan bezoeken. Uiteindelijk heb ik dat niet gedaan, omdat het me niet fair leek voor hem. Wat als hij dolblij zou zijn en mee zou willen ? Misschien naïef gedacht, maar ik kon hem geen tweede keer achterlaten...

Het voelt zo raar om te weten dat hij er niet meer is. Ik voel me schuldig om die beslissing van 10 jaar geleden. Dat we hem dat hebben aangedaan, dat ik geen andere oplossing had, dat ik hem niet meer ben gaan bezoeken. Het had allemaal zo anders gekund toen, weet ik nu.

Vaarwel lieve vriend, ik vergeet je nooit.

(Sorry voor het lange verhaal, ik vond dat hij toch een mooi plekje verdiende hier)

[natalie]

Wat een prachtige hond. En wat fijn dat je uiteindelijk wel weet waar hij terecht gekomen is en dat hij het goed had daar. Dat zal toch een geruststellende gedachte zijn geweest.

Als eerste hond blijft hij een speciaal plekje houden, dat is heel begrijpelijk.

[Sterre]

Een plaatje van een hond was het. Wat een trauma moet dat voor je geweest zijn. Maar inderdaad heel fijn dat je wist waar hij terecht was gekomen en het goed gehad heeft.

[gonnie]

Wat was hij leuk. Echt rot om je hond weg te moeten doen.
Ik had vroeger ook een hond, een Sint Bernhard, mijn ouders hebben die ook weg gedaan. Ik wist wel dat ze een ander huis voor hem zochten, maar ik wist niet wanneer hij weg zou gaan. Toen ik thuis kwam na mijn werk was hij ineens weg.

[teckeltoos]

Ik denk dat "hem iets aangedaan hebben"' best wel eens mee kon vallen.
Voor jou was het beslist traumatisch dat je eerste hond weg moest maar aan de andere kant zou het dagelijks uren alleen zijn hem geen goed gedaan hebben.
Geloof maar dat het moment dat jullie hem achter lieten jou langer is bijgebleven dan dat dat bij de hond is gebeurd.
Romeo heeft een heerlijk leven gehad.

Toch sterkte bij het verdriet over het definitieve afscheid.

[georges]

Dankjulliewel voor de lieve berichtjes Gisteren was even een emotionele dag. In mijn hoofd was hij nog steeds die kwieke jonge reu en dat viel moeilijk te rijmen met zijn (voor mij) plotse overlijden.

Wat een prachtige hond. En wat fijn dat je uiteindelijk wel weet waar hij terecht gekomen is en dat hij het goed had daar. Dat zal toch een geruststellende gedachte zijn geweest.

Als eerste hond blijft hij een speciaal plekje houden, dat is heel begrijpelijk.

Ja, ik denk dat hij daar een heel mooi leven gehad heeft. Het doet veel plezier dat te weten.

Wat een mooie hond was hij

Verdrietig dat jullie afscheid hebben moeten nemen, maar zo kan het leven soms lopen. Wel fijn dat je van het nieuwe baasje nog updates hebt gekregen.

Hou maar vast aan de mooie herinneringen aan hem en aan de goede band die je toen ervaren hebt.

Door hem is toen de microbe echt blijven hangen. Zonder hem had ik nu mijn twee racemonsters nooit gehad

Een plaatje van een hond was het. Wat een trauma moet dat voor je geweest zijn. Maar inderdaad heel fijn dat je wist waar hij terecht was gekomen en het goed gehad heeft.

Het was moeilijk dat gisteren weer even te beleven. Ik ben de eigenaresse ook heel dankbaar dat ze me op de hoogte gebracht heeft.

Wat was hij leuk. Echt rot om je hond weg te moeten doen.
Ik had vroeger ook een hond, een Sint Bernhard, mijn ouders hebben die ook weg gedaan. Ik wist wel dat ze een ander huis voor hem zochten, maar ik wist niet wanneer hij weg zou gaan. Toen ik thuis kwam na mijn werk was hij ineens weg.

Hé, wat heftig... Mijn moeder is ook nooit zo’n hondenmens geweest als ik. Die vindt honden wel heel erg leuk, maar zou er nooit de “noodzakelijke” opofferingen voor maken, zeg maar. Die bekijkt me nu nog steeds vreemd als ik met de honden op zwemles of flyballcursus ga Maar ze steunt me ondertussen wel volledig en de honden horen nu eenmaal volledig bij mij.

Ik denk dat "hem iets aangedaan hebben"' best wel eens mee kon vallen.
Voor jou was het beslist traumatisch dat je eerste hond weg moest maar aan de andere kant zou het dagelijks uren alleen zijn hem geen goed gedaan hebben.
Geloof maar dat het moment dat jullie hem achter lieten jou langer is bijgebleven dan dat dat bij de hond is gebeurd.
Romeo heeft een heerlijk leven gehad.

Toch sterkte bij het verdriet over het definitieve afscheid.

Jouw berichtje heeft veel geholpen gisteren, dankjewel. Zijn overlijden bracht inderdaad heel veel emoties terug, waardoor ik zijn hele verhaal misschien te veel vermenselijkte. Hij was heel gelukkig bij ons toen het nog goed liep, maar daarna was hij bij zijn nieuwe baasje veel beter op zijn plek.

Ik kreeg ook nog enkele recente foto’s van zijn bazinnetje doorgespeeld. Wat is hij een statige oude heer mogen worden

[Lothian]

Ik denk dat "hem iets aangedaan hebben"' best wel eens mee kon vallen.
Voor jou was het beslist traumatisch dat je eerste hond weg moest maar aan de andere kant zou het dagelijks uren alleen zijn hem geen goed gedaan hebben.
Geloof maar dat het moment dat jullie hem achter lieten jou langer is bijgebleven dan dat dat bij de hond is gebeurd.
Romeo heeft een heerlijk leven gehad.

Toch sterkte bij het verdriet over het definitieve afscheid.

Helemaal mee eens

Dat maakt het voor jou niet minder verdrietig maar hij heeft het zo te horen goed gehad.

Hij was schitterend!

[katerke]

Heel veel sterkte

Wat was hij een mooie hond.

[DeDiana]

Wat verdrietig voor jou dat het zo is gelopen, maar er is zo te zien veel van hem gehouden en hij heeft een heerlijk leven gehad bij jullie en bij zijn baasjes daarna. Veel sterkte met dit afscheid van een prachtige jeugdvriend

[Rataplan]

Het lijkt dat hij een mooi hondenleven heeft gehad, een prachtige hond! Heel veel sterkte.....

[ranetje]

Zo te zien heeft hij evengoed een mooi leven gehad.
Voor jou was het afscheid indertijd traumatisch.
Voor hem zal dat heel erg zijn meegevallen
Ik zie op de laatste foto's een gelukkig hond

edit: typo

[blacky]

Sterkte, twee keer afscheid moeten nemen.

[Crescent]

Wat een knapperd was het, lijkt haast wel dober x podenco.

Ik herken het gebroken hart van een afscheid van je eerste hond. Het word beter en je kunt hem eren door alles wat je hebt geleerd van hem toe te passen op je huidige en toekomstige honden.

[AnSen]

Heel veel sterkte met dit grote verdriet

[georges]

Hartelijk bedankt, allemaal.

Helemaal mee eens

Dat maakt het voor jou niet minder verdrietig maar hij heeft het zo te horen goed gehad.

Hij was schitterend!

Inderdaad, ik denk dat hij nog een mooi leven heeft gehad. Dankjewel.

Wat verdrietig voor jou dat het zo is gelopen, maar er is zo te zien veel van hem gehouden en hij heeft een heerlijk leven gehad bij jullie en bij zijn baasjes daarna. Veel sterkte met dit afscheid van een prachtige jeugdvriend

Ik ben heel blij dat het geen gevalletje 1001 adressen is geworden. Het blijft een gek gevoel dat hij er nu helemaal niet meer is. Maar het is oké zo.

Ik kan me voorstellen dat dit bericht al de oude emoties even terug omhoog heeft gebracht. Ik hoop dat je er troost uit kunt halen dat hij een mooi leven heeft gehad, ook al was het niet altijd bij jullie. Hij was echt prachtig, en dat lieve ouwe snoet
Sterkte

Die nieuwe foto’s deden me ook beseffen dat hij niet meer die jonge hond was die ik kende, maar een oude podenco met een lieve grijze snoet, die een mooi leven gehad heeft op het Duitse platteland

Wat een knapperd was het, lijkt haast wel dober x podenco.

Ik herken het gebroken hart van een afscheid van je eerste hond. Het word beter en je kunt hem eren door alles wat je hebt geleerd van hem toe te passen op je huidige en toekomstige honden.

Een eerste hond laat nogal een indruk na, hè. Als ik nu terugdenk aan onze tijd samen, zijn er heel veel leerrijke momenten geweest. Zijn komst was ook mijn start op het HF en het begin van een diepere interesse in honden. Daar ben ik hem allemaal heel dankbaar voor.

Ik wil hem graag op één of andere manier nog vereeuwigen in huis, met een portret of wat anders Dat komt ter zijner tijd nog.

[S@ndr@]

Het valt nooit mee, heel veel sterkte