Hij kan nog heel enthousiast zijn en als we naar buiten gaan, dan rent hij soms aan een stuk achter elkaar.
Ook kwispelt hij ineens als er een andere hond komt snuffelen. Terwijl hij dat voorheen nooit deed.
Binnen staat hij vaak te staren in het niets. Dan leg ik hem in de mand en dan blijft hij daar wel even liggen. Totdat hij opveert en weer heen en weer gaat lopen.
Hij heeft continue een pakje aan met een tena men erin, want hij plast gewoon binnen (werkt overigens perfect). Ik noem het nog niet echt incontinent, want hij gaat er echt voor staan, steekt zijn staart omhoog en zet dan de sluizen open. Dat pakje daar is hij al helemaal aan gewend.
Ik herken er veel in, van het gedrag van dementerende bejaarden, waar ik lange tijd mee heb gewerkt.
Hij loopt de laatste tijd ook vaak heel langzaam, en soms heeft hij zijn oren naar beneden staan. Dan vraag ik me af of hij pijn heeft.
Op zich gaat het qua blaffen nog vrij goed. Op wat gekke momentjes na.
Eten doet hij nog vrij goed, wel duurt het nu soms wat langer eer hij begint met eten (het lijkt of hij dan even niet meer weet wat ie moet doen).
Verder is hij wat eten betreft ook erg obsessief, altijd al geweest. Hij denkt dat alles te eten is, en als je dan je hand naar hem toe brengt dan hapt hij er naar als of er wat te eten in zit.
Maar wat ik nu ook ervaar is dat hij obsessief drinkt. Hij slobbert zo een hele bak leeg. En als ik deze laat staan drinkt hij de bak echt helemaal leeg.
Met gevolg dat ik de bak steeds weg moet zetten. De andere hond kan daardoor niet meer drinken wanneer ze wil.
Dit vind ik onder andere heel moeilijk.
De DA is er van op de hoogte.
Maar waar ik nu dus mee zit is, wanneer neem je de beslissing om je hond in te laten slapen? Lijdt hij pijn of niet? doe ik er goed aan? Ik vind dit zo ontzettend moeilijk.
Het is zo'n lieverd. En nu neem ik hem vaak bij me en knuffel ik met hem, of geef hem een soort aai massage. Dan blijft hij altijd wel even liggen.
Maar even later springt hij weer van de bank en gaat weer heen en weer lopen. Hij heeft heel wisselende momenten dat hij heel goed lijkt, en dan weer afwezig.
Noa, de andere, is 14,5.
Ik ben ook heel erg bang dat als ik hem laat inslapen, Noa niet alleen kan blijven. Ze is al 14,5 jaar bij hem.
Nu is zij wel een makkelijkere hond, maar ik heb niemand om haar evt. naar toe te brengen als ik aan het werk ben. En meenemen kan niet want ik werk in een gezondheidscentrum.
Ik vind het zo moeilijk. En sta hier helemaal alleen in.
(ps voor diegene die opmerkingen willen maken over zijn pakje, nee, het zit niet te straks, dat lijkt zo op de foto. daar heb ik heel goed over nagedacht)
