zestig jaar geleden

[Pauline]

Het openingsartikel uit het maandblad "de Kynoloog" van januari 1961. Wie J vd B is weet ik niet, misschien hr vd Brom van dwergschnauzerkennel de Rekelhof.

Veel van wat hij schrijft begint inmiddels gemeengoed te worden. Anderzijds blijkt uit de rariteiten die nu en dan op dit forum worden getoond, dat er ook mensen zijn die wel degelijk de voorkeur geven aan 'de hond als couveusekindje'.....




Kynologie waarheen?

Feestdagen noden zo tot overpeinzingen je werk betreffende en je liefhebberij. En als hondenliefhebber passeert zo dan ook de kynologie de revue en speciaal de fokkerij, temeer als je uit hoofde van je beroep en bedrijf veel te maken hebt met kweek- en selectiewerk.
Alhoewel, gedwongen door tijd- en ruimtegebrek, niet meer actief deelnemende aan de hondenfokkerij is er nog altijd de interesse voor, die dan ook bovenstaande vraag doet rijzen.

De kynologie viert hoogtij in ons land en daarbuiten, grote tentoonstellingen met max. aantal honden waaronder zeer veel prachtexemplaren.
Maar, zijn wij op de goede weg met dit fokken van alleen maar een pracht exterieur, letten wij wel voldoende op innerlijke goede eigenschappen en de eventuele degeneratie die daar achter schuilt?
Dagelijks komen wij in aanraking met vrienden en kennissen hondenliefhebbers en hun belevenissen en ook als wij ons eigen prima rashondje eens bekijken dan komen wij tot een minder mooi verhaaltje.
Eigen hondje is een mooie vertegenwoordiger van zijn ras, maar wijkt geen haar af van zijn voorgeschreven dieetje, want dan is het narigheid wat de klok slaat, vergeet niet zijn oortjes op tijd schoon te maken, want prompt is er een nare ontsteking, buitengewoon aardig en vriendelijk diertje maar een echte allemansvriend wat geheel in strijd is met zijn befaamde raseigenschappen. (Wij zouden hem voor gen geld willen missen maar er deugt toch iets niet.)
Kijken wij eens naar de rasexemplaren van vrienden en kennissen dan is het vaak klachten over hardnekkige eczeem, vaak voorkomende voedselstoornissen, rotte tanden, een telefoontje of verzoek van jô mijn teef moet dan en dan puppies krijgen, zij werpt zo moeilijk, mag ik op jou rekenen, dat je mij even naar de veearts of Utrecht brengt als het mis gaat, etc.

Wij selecteren nu wel op uiterlijk schoon, maar vergeten wij de zo belangrijke innerlijke eigenschappen? Denken wij er wel voldoende aan dat voor een maar heel gering percentage van onze fokproducten een grote tentoonstellingsloopbaan is weggelegd?
De meeste slijten hun leven als huishond maar zijn het dan ook werkelijk huishonden of tengevolge van de bovengenoemde nare eigenschappen een soort couveusekindertjes met alle zorgen van dien. Een mens schaft een huisdier aan tot zijn nut of voor zijn plezier wat hem de verplichting geeft er naar beste weten en zo goed mogelijk voor te zorgen.
Moeten dit beste weten en die goede zorgen nu bestaan uit een soort hondenverpleging, het zich angstig zorgvuldig houden aan het van de fokker meegekregen dieetlijstje, waar bij de minste afwijking ervan het plezier bestaat uit een bevuild huis of de nodige rekeningen van de dierenarts.
Is er plezier aan de dikwijls hypernerveuze exemplaren, de vele chronische huidziekten en de angst en vreze om eens een nestje te fokken gezien het slechte werpen als erfelijk gebrek of wegens abnormale vormen.

Met weemoed denken wij nog wel eens aan de Greys en Foxen uit onze jongensjaren. Harde stevige honden, die even veel genoegen namen met een doodgeboren kalf als met een pan paardenvlees met rijst, eerlijke jagers op haas en ongedierte die er niets mee leden van de kachel het veld in te vliegen, die dagen in regen, sneeuw, ijs of mist zaten ter wille van een rat of bunzing, vlot 14-15 jaar oud zijn geworden zonder narigheden.
Vlotte bewakers van huis en erf waren het die geen vreemde aankeken, honden die men nog aantreft op boerderijen waar wij dagelijks komen of zoals de jachthond van een bevriende relatie helemaal geen schoonheid van een Duitse Staande maar bruikbaar en voor een puppy van haar komt men op een hele lange wachtlijst, echt honden waar men nut en plezier van heeft.
Dit is uiteindelijk de hond die de mens zoekt als vriend en metgezel, wat doen wij daarvoor als kynologen.
Wordt het niet eens hoog tijd dat wij de handen in een slaan en in onze fokkerij eens meer gaan letten op deze dingen en hier eens een goede scherpe positieve selectie over onze hele rassen-massa gaan toepassen?
Of moeten wij een of enkele rassen gaan fokken speciaal geschikt voor huishond met het volgende verlanglijstje:
- Grootte aangepast aan de beschikbare woonruimtes en sportief genoeg voor de moderne mens.
- Vacht makkelijk te onderhouden met een minimum aan verharing.
- Een eenvoudige voeding zonder problemen met een dusdanig sterke maag en darmkanaal dat een kleine afwijking van het voorgeschreven menu geen nare gevolgen geeft.
- Niet nerveus, vriendelijk zonder allemansvriend te zijn, normaal aanhankelijk en gehoorzaam.

Een klein lijstje met genoeg moeilijkheden voor de fokker, maar als wij op uiterlijk schoon zoveel kunnen bereiken waarom dan hier niet?
Een moeilijke materie? Het is mogelijk, maar zeker de moeite waard het te proberen want een goede bruikbaarheid prevaleert nog altijd over louter schoonheid.
De weg naar dit doel positieve selectie, dus alleen met het echt goede verder gaan en een eventuele sterilisatie van het onbruikbare materiaal, zodat er niet onverantwoord mee kan worden verder gefokt.
Hulpmiddel: mogelijk een soort gedrags- en gehoorzaamheidsdiploma, wat dan tevens een fokbrevet kan zijn voor de betreffende hond.

In de plantenveredeling kennen wij een opkomst van vele nieuwe rassen b.v. in de granen, nog niet geheel raszuiver dikwijls, maar zeer goed bruikbaar en resistent of immuun tegen vele ziektes en plagen waarmede onze cultuurgewassen bedreigd worden.
Bij de aardappelteelt grijpen wij terug op wilde vormen om weer bepaalde goede eigenschappen tegen virusziekten en grondgebreken terug te krijgen.
Bij mais kennen wij de opkomst van de hybride waarde goede eigenschappen van oude ingeteelde stammen door de heterosisfactor weer tot nieuw leven worden gewekt.
Ligt hier een mogelijkheid voor een nieuwe toekomstige huishond, laat dit misschien ook een hybride of een bastaard wezen in zijn uiterlijk, als de genoemde heterosisfactor hem een sterk gestel, een prettig karakter en een heldere geest geeft, dan geven wij hem graag 20 jaar onze normale goede zorgen als dank voor het plezier dat wij aan hem beleven.

J. v.d. B.

[Pauline]

De meneer had Greyhounds he. Misschien was het deze

ja in zijn jeugd, dus dat zal dan in de jaren 20 of 30 zijn geweest neem ik aan. Dat certificaat is uit 1971 en staat op naam van N J vd Berg.
J vd Brom had in voorafgaande jaren regelmatig geadverteerd met zijn kennel, en de laatste tijd hieraan voorafgaand niet meer, vandaar dat ik aan hem denk als mogelijke auteur 'die geen tijd meer heeft om te fokken'. Misschien kom ik er nog achter.

[sirene]

Er staat nergens dat hij greys of foxen had hoor. Ik kan ook aan boxers en DH uit mijn jeugd denken. Wil niet zeggen dat ik ze had. Ze zagen er iig normaler uit.