Asta en ouderdomskwatjes

[Asta01]

Asta wordt over 3 maanden 14. Paar maanden geleden nog best wel fit. Maar ze lijkt ineens wel hard achteruit te hollen. Dovigheid wordt erger, zicht wordt slechter. Ook heeft ze moeite met opstaan en bij wat langer lopen beginnen haar achterpootjes wat te slepen. Ze hijgt ook veel sneller dan ze deed.
Eigenlijk alle kleine dingetjes, naar mijn idee die horen bij het ouder worden. Of mis ik iets?

[Asta01]

Nou hollen, laatste maanden 2 merk ik dat ze slechter opstaat moeite heeft met lopen na het opstaan. Ze is niet blind of doof. Maar met loslopen moet ik goed opletten dat ze me nog kan zien in het donker want anders raakt ze wel wat sneller gestresst. Minder bewust is denk ik wel een goede bewoordding.
Dat doe ik dus ook minder het loslopen in donker.
Haar vrolijke sprongetjes zijn er eigenlijk nog maar weinig. Het is meer een snuffel sjok hondje geworden met de achterkant die niet meer zo goed mee wil.

Ze is doodsbang voor de dierenarts dus ik ga niet tenzij het echt nodig is. Maar dat vraag ik me nu dus een beetje af

[annnie]

Dat hijgerige is wel een ding om op te letten. Dat kan op pijn wijzen. In combi met wat je zegt over haar achterhand ook logisch. Haar op pijnstillers zetten lijkt me geen verkeerd idee. Maar hangt ook een beetje van de dierenarts af en of je t zo meekrijgt of ze dr helemaal binnenste buiten wil keren.. Als ik je verhaal zo lees doe jezelf en hond daar geen plezier mee. Maar goed, daarvoor kun je bellen

Evt. Zou het ook op iets met haar hart kunnen wijzen.

Verder ken jij je hond vast goed genoeg om te weten wanneer het niet meer leuk is, dat is een beslissing die alleen jij kan maken

[blondie]

Het zijn dingen die komen bij het ouder worden. Het hijgen kan duiden op ongemak/pijn, maar wellicht gaat ook haar hart achteruit. Daar kom je alleen achter als je dat goed na laat kijken. Dit weer, vocht en soms wat kil slaat ook op de gewrichten.
Bij oudere honden is het soms lastig om in te schatten wanneer je een knoop door moet gaan hakken. Jol ging op een bepaald moment ook achteruit. Moeite in donker te lopen, geen zin meer hebben om naar buiten te gaan, beetje aan het uitblussen was ze rond haar 13de jaar.
Korte periode hebben we toen pijnstilling gegeven, en cholodin, omdat ze ook mentaal wat achteruit leek te gaan (dement achtige dingen). Ze knapte daar toen zo van op, werd weer levendig en had er gewoonweg weer zin in. Wandelingen ging ze ook gewoon weer mee met Aak, en op Texel heeft ze zich begin dit jaar nog heerlijk uitgeleefd.

In juni/juli ging ze echt ineens achteruit, na een kleine opleving hebben we haar toch nog onverwachts moeten laten gaan, gok dat het haar hart is geweest maar ook "gewoon" op en oud. Ze is net geen 15 jaar geworden.

Snap dat sommige mensen een mening hebben dat als het niet zo lekker gaat met een oudere hond, dat je dat maar moet accepteren en ze moet laten gaan, maar ik ben blij dat we met Jol toch nog wat anders hebben geprobeerd.
Jol heeft nadat ze wat achteruit leek te gaan, met alleen die Cholodin nog ruim 1,5 jaar zich prima vermaakt.

En pijnstilling, indien dat kan helpen om een hond die verder nog wel zin heeft in het leven, het wat gemakkelijker te maken. Dan doe ik dat gewoon. Finn knapte zienderogen op toen ik continue pijnstilling gaf/inschatte dat hem dat zou ondersteunen, ongeveer 1,5 jaar. Uiteraard in overleg met de dierenarts. Bij Finn had het te maken ook met zijn zenuwen bij het heiligbeen. Hij is nooit onzindelijk geworden, wel in moeten laten slapen vanwege verlamd raken door een andere aandoening. Maar ook met Finn heb ik vanaf zijn 6de een drietal momenten gehad dat ik dacht dat het einde verhaal was. Hij is toch 11 geworden en echt niet dat ik hem moest tillen of mee moest slepen voor een wandeling, anders had ik wel eerder de beslissing gemaakt.

Zo sta ik er dus in, als een kleine toevoeging van supplementen en evt. pijnstilling ineens een hond weer doen opleven. Dan is dat toch juist fijn?

"Gelukkige honden hebben een genadige baas", die kun je op twee manieren invullen.
Zelf ben ik blij dat ik nooit direct drastisch ben geweest, maar ik had ook altijd goed overleg met de dierenarts en volgen van mijn eigen intuïtie in combi waarschijnlijk met hoe de honden met mij communiceerden.
Maar wel realistisch, heb ook 1x gewoonweg moeten beslissen dat het niet ging, ook niet "proberen" met medicatie of opname. En die deed zeer, erg onverwacht en een hond die helemaal nog niet zo oud was.

[hakunamatata]

Als je nog geen pijnstilling geeft zou ik dat ook zeker proberen. Pijn is gewoon vervelend en kan de zin in het leven wegnemen. Als je met een onderhoudsdosering pijnstilling weer een blije hond hebt, waarom dan niet nog een tijdje genieten samen? Mocht je dan merken dat de werking van de pijnstilling afneemt kun je de dosering ophogen, geniet je nog even extra samen en weet je dat het afscheid daar is.

Mijn omaatje Lynne kan ook niet zonder pijnstilling. Dan wil ze niet echt lopen, gaat slepen met achterpoten en heeft ze er gewoon allemaal veel minder zin in. Terwijl met lage dosering pijnstilling en een beetje extra na een lange wandeling, gaat ze nog vrolijk mee en heeft ze er echt nog zin in. Waarom zou ik dan geen pijnstilling geven? Pijn is gewoon een vervelend iets en als je dat zo simpel kan wegnemen, zeker doen. Zodra Lynne toch meer last krijgt en een normale dosering pijnstilling niet meer werkt, dan is het mooi geweest. Krijgt ze nog even extra hoge pijnstilling voor laatste pijnvrije fijne dagen en zal het afscheid daar zijn. Maar voor nu hobbelt ze heerlijk mee met wat pijnstilling, nou dan genieten we mooi nog even verder van het leven!

Het zou mooi zijn als dat met Asta ook nog een fijne tijd oplevert samen.

[Asta01]

Bedankt voor de reacties en advies, wanneer het kan ga ik met asta naar de dierenarts. Ze staat nog niet op pijnstilling en haar hart wil ik ook laten controleren. Gewoon even een goede checkup. Verder is ze eigenlijk geestelijk nog niet op. Ja in het donker los doen we niet meer. Maar ze is nog vrolijk trekt ook nog sprintjes, springt in de sloot. Dus als pijnstilling kan helpen ga ik dat zeker doe .

[Caro]

Heel herkenbaar je verhaal. Mijn Shep is in oktober 14 jaar geworden. En werd een jaar geleden ook opeens oud. Wat wel normaal is want honden worden sneller opeens oud dan mensen omdat ze korter leven. De ene dag sprong ze toen ze bijna 13 jaar was nog over een muurtje van een meter hoog heen en de andere dag kon ze dat opeens niet meer. Shep loopt wat stijf met haar achterpoten en opstaan thuis kan ze alleen nog als ze op het kleed ligt. Heb speciaal voor haar kleden neer gelegd omdat laminaat niet meer te doen is. Als ze aan de riem in de wijk wordt uitgelaten loopt ze tegenwoordig traag achter mij aan terwijl ze voorheen altijd voorop ging. Maar als we naar het bos gaan en ze kan los, dan wandelt ze nog een uur mee en het grootste deel voor mij uit. Ik denk omdat ze adrenaline krijgt omdat het bos leuk is. Hijgen doet ze tegenwoordig echt erg maar alleen 's avonds als het donker wordt. Bij haar is het duidelijk onrust en niet van de pijn. Het begon met in de nachten onrustig rond lopen waardoor ik nu al maanden beneden op de bank slaap. Maar tegenwoordig begint het hijgen dus al zodra het donker wordt. Ze wordt dan onrustig. Shep krijgt diverse supplementen en ik vind niet dat het al tijd is om haar in te laten slapen want ze geniet nog van wandelingen en spelen met knuffels. Ze is nog erg alert en nieuwsgierig. Afgelopen week bij de dierenarts geweest omdat Shep al 3 maanden een nagelriemontsteking heeft die niet wil genezen. Ze heeft waarschijnlijk spondylose en vandaar dat ze met haar achterkant slechter loopt. Haar hart en longen zijn prima. Paar maanden geleden bloedonderzoek laten doen en verhoogde leverwaarden. Daar geef ik een supplement voor. Zolang ze goed blijft eten en niet hoeft over te geven of aan de diarree gaat hoef ik daar niets mee.

[Rami]

Zoals ik Asta ken, zal ze goed aangeven (en jij goed aanvoelen) of het wel of niet genoeg is. Wat jij beschrijft horen deze kwalen bij een ouder wordende hond.
Zoals je weet is onze Silka 18 jaar geworden en was het de laatste jaren goed opletten of er nog kwaliteit van leven was. Maar zolang ze nog met plezier haar rondjes liep, graag bij ons wilde zijn, met smaak at en geen pijn of ongemakken aan gaf, was het goed.
Ik denk dat jij Asta goed genoeg kent om ten allen tijden de juiste beslissing te nemen. Een oudere hond laat uiteraard wel ander gedrag zien als een jonge hond. Maar wat maakt het uit. Elke leeftijd heeft zijn charme (vind ik).