Hij bleek kanker te hebben (speekselklier). Hij is bijna 12 geworden.
We waren al een tijdje aan het tobben. Er speelde ook een auto-immuunprobleem en net toen dat beter ging, kreeg hij dus die slikklachten. Ook was hij duidelijk niet in zijn hum.
Hem niet wakker laten worden was voor hem de meest waardige beslissing.
Zappa was een geweldige hond. Voor ons een heel bijzondere hond.
Vanaf dag 1 dat hij als pup hier in huis was, heeft hij zichzelf aan ons gegeven. Hij was onze hond, hij was van ons.
Dat voelde, vooral in het begin, als een enorme verantwoording, heel kwetsbaar.
En zo was Zappa ook. Een zachte hond die zo graag goed wilde doen. Die zachtjes tegen je aan kon staan en zijn neus zachtjes in je hand duwde. Dat vond hij heerlijk, wat was voor beide een bevestiging van onze band. Hij is mijn hond, ik ben zijn baas.
Als pup kon hij geen moment alleen zijn. Complete paniek. Hij heeft tijden naast ons geslapen en nooit alleen geweest. De opbouw ging traag maar uiteindelijk was het helemaal ok. Ik denk dat als ik het ook maar een beetje geforceerd had, dat ik een compleet geflipte hond had gehad.
De eerste puppy-cursus was een ramp. Het mocht alleen maar positief maar Zappa had ook nodig dat hij wist hoe het niet moest. Hij werd er zo onzeker van, dat hij van gekkigheid niet wist wat hij moest doen. Een andere hondenschool pakte veel beter uit, soort van Montessori-onderwijs. Hij leerde wat ik wel en niet van hem wilde. Hij was al snel het beste jongetje van de klas met uitzondering van af en blijf. Dat kon hij gewoon niet. Hij wilde bij mij zijn. Punt uit. Lang leve de trainster die hem andere oefeningen liet doen waardoor hij zoveel vertrouwen in mij kreeg dat ik hem overal over, onder en op kon laten lopen.
Zappa hoefde geen commando's. Weten wat ik wilde en lichaamstaal was meer dan voldoende. Gewoon meedraaien in ons leven en een beetje babbelen of zelfs dat niet. Hij wist wat ik wilde en hij voegde zich. Nou ja, tot hij een ree of konijn zag.... Helemaal perfect was hij niet.
Zappa was voor andere mensen en honden niet de gemakkelijkste. Naast mijn man en mij en 2 vrienden heeft hij nooit een band met andere mensen gekregen. Alleen heel kleine kinderen vond hij leuk, maar wel op een zorgelijke manier. Waar de altijd vrolijke hond van vrienden speeltjes naar kinderen bracht, lag Zappa vooral zorgelijk te kijken en als hij het idee had dat ik niet op het kindje lette, dan stootte hij met zijn neus mij aan. Let je wel op!!!
Met andere honden kon hij zich slecht verhouden. Nooit vechten maar wel mee bemoeien. Sociaal onhandig. Alleen met de hond van vrienden kreeg hij echt een band. Spelen en zelfs voorzichtig contactliggen.
Zappa heeft me veel gegeven. Misschien klinkt het stom maar ik heb geleerd van zijn kwetsbaarheid. Dat dat een mooie en zelfs sterke eigenschap is die er mag zijn. Ook bij mij. Dat Zappa in mijn leven is geweest is een enorme verrijking van mijn leven die ik altijd bij me zal dragen.
De dagen na zijn dood gingen wel, ik was dankbaar voor wat hij me gegeven had. Dankbaar dat hij niet hoefde te lijden. Maar de laatste weken komt het gemis pas echt. Zijn puntneus en prikoogjes voor het raam als ik thuiskwam, de gezelligheid als we lang aan het tafelen waren en we hem stiekem lekkere hapjes voerde. De wandelingen. Hij lag graag in de auto als ik in de tuin werkte, zo gezellig. Nu zou hij op zijn stretcher hebben gelegen en naar me hebben liggen kijken. Terugkijken resulteerde in een zwiep met zijn staart. Hij had zo'n zachte blik in zijn ogen.
Het gemis is verschrikkelijk maar de dankbaarheid voor wat hij was en gaf, geeft veel troost.
