dit gecombineerd met mijn eigen gemoedstoestand.DeDiana schreef:Zo zie ik het ook en heb ik het grotendeels ook ervaren met Amy.Lothian schreef:Toen ik hem net had heb ik hem wel standaard gecorrigeerd voor het uitvallen. Zo van "bek dicht, ik bepaal." Dat had ik hier op het forum gelezen. Dat werkte enorm averechts. Slechte ervaringen voorkomen, emotie af laten nemen door de prikkel (andere hond) te koppelen aan iets leuks, en dat combineren met emotie af laten nemen door afstand. Toen werd hij trainbaar. Meestal.
Soms corrigeer ik hem trouwens alsnog wel, als hij toch weer een keer uitvalt, omdat ik het daarmee inmiddels soms wel kan stoppen en iedere keer dat hij uitvalt hij weer een succeservaring daarmee heeft en het gedrag weer versterkt. Dat wil ik niet hebben en als ik dat kan voorkomen met een ferme EH is dat ok. Maar het is veel beter als ik het voorkom! Iedere keer dat ik moet corrigeren heb ik zelf eigenlijk een beetje gefaald.
Wat betreft het wel of niet kijken naar de andere hond: ik kon Amy vrij makkelijk laten zitten en naar mij laten kijken tenzij de hond echt direct in haar persoonlijke ruimte was, maar dat hielp haar helemaal niet. Ze deed het braaf omdat ik het vroeg (mits ik uiteraard op tijd haar aandacht vroeg, dus ruim voordat ze zou gaan uitvallen) en werd dan natuurlijk flink beloond, maar ze voelde zich er zo ongemakkelijk bij dat ze niet mocht kijken waar die 'enge' hond bleef, dat de spanning alleen maar meer opbouwde en de kans bestond dat ze alsnog opeens uitviel als de hond gepasseerd was of op veel grotere afstand veel heftiger reageerde op een volgende hond. Haar vertrouwen in mij nam daardoor ook af, omdat ik haar tot iets dwong waar ze zich superongemakkelijk bij voelde, waardoor ze vreemde honden alleen maar spannender ging vinden.
Zij ging pas echt vooruit toen we eerst maanden situaties hebben vermeden waarbij honden dichterbij konden komen dan waar zij zich nog prettig bij voelde en op die grote afstand juist gingen oefenen met rustig kijken naar die hond en daarna weer bij mij inchecken (de look at that-methode), met veel voer om te counterconditioneren tijdens het rustig kijken en vervolgens uiteraard ook belonen voor het inchecken bij mij (en die beloning was de eerste tijd naast een voerbeloning ook direct meer afstand nemen). Daardoor groeide ook haar vertrouwen in mij weer heel snel, ze merkte dat ik ervoor zorgde dat ze niet in situaties kwam die ze nog niet aankon en dat ik reageerde op de signalen die zij gaf.
Bij sommige honden had ze vijftig meter nodig om zonder spanning te kunnen kijken, bij andere 'maar' tien: je leert zelf ook steeds meer herkennen waar je hond gespannen op reageert (in Amy's geval: honden die op haar af kwamen, drukke honden, honden die haar fixeerden of veel naar haar keken) en dan kun je ook zelf beter anticiperen op de afstand die de hond nodig heeft. En pas toen het ontspannen kijken op afstand echt een gewoonte was geworden en ook het zelf afwenden van de blik en zelf weer bij mij inchecken, gingen we heel langzaam die afstand wat verkleinen. En met heel langzaam bedoel ik in een periode van weken en maanden, niet in dagen![]()
Omdat je op deze manier werkt aan de emotie die ten grondslag ligt aan het gedrag en tegelijkertijd ook vervangend gedrag oefent (ontspannen, afstand nemen als het te veel wordt, aangeven bij de baas wanneer je als hond meer ruimte nodig hebt), dooft het gedrag uiteindelijk uiteraard ook uit, want als het niet meer eng is, hoeft er ook niet meer uitgevallen te worden. Ik hoef zelf nu helemaal niets te doen, ik hoef Amy geen commando's te geven, haar niet af te leiden o.i.d., omdat ze vreemde honden nauwelijks nog spannend vindt en heeft geleerd wat ze kan doen als ze het wel spannend vindt in plaats van uitvallen om die enge hond weg te jagen. Maar je kunt niet verwachten dat je dat binnen een paar weken bereikt, dat is echt een proces waar meer tijd in gaat zitten en in heel kleine stapjes moet worden opgebouwd.
Ik wil hiermee niet zeggen dat aandacht opeisen en corrigeren voor ongewenst gedrag niet werkt, want iedere hond is anders.
Mijn Amoz corrigeer ik bijvoorbeeld wel als hij blaft naar de waakhonden hier die hem van achter de hekken aanblaffen, maar zijn motivatie is totaal anders, hij wenst niet uitgekafferd te worden en wil dan terug blaffen. Corrigeren en hem manen die blafferds achter de hekken te negeren en uiteraard vervolgens flink belonen als hij het negeert en zijn aandacht op mij vestigt, werkt voor hem prima. Maar in Amy's geval werden haar spanning en uitvalgedrag daar alleen maar erger door, ook omdat ik alleen maar spanning en onzekerheid bij haar toevoegde door te corrigeren, ook al ging dat altijd gepaard met aanleren van en flink belonen voor gewenst gedrag.
Ik werd enorm zenuwachtig van het uitvallen van Fred. Zeker omdat ik een keer heel naar ben gevallen en ik ging anticiperen op zijn uitvalgedrag en die spanning gemakkelijk overdraagt naar een gevoelige hond. Toen ik meer controle had over de situatie (omdraaien, weglopen, afstand nemen + een jachtlijn ipv tuig dus iets meer lichamelijk overwicht) en daarmee ook over mijn eigen zenuwen ging het met sprongen vooruit. En nu zie ik dat Fred zich graag laat afleiden bij andere reuen. En nogmaals - ik heb een reu die uitvalt naar andere grote reuen - dus ik heb makkelijk praten - maar het heeft mij enorm geholpen.