angstige adoptiepup

[liljebo]

Na de dood van onze laatste hond en daarna een hondloos jaar (zo ongeveer altijd honden gehad en ben nu bijna 60) hebben we besloten dat we toch weer een hond wilden. Ik werk thuis en het is te stil zonder hond, ik moet veel lopen vanwege de rug en dat is saai zonder hond en in de weekenden trekken we er graag op uit en gaat mijn man graag geocachen en ook dat is stom zonder hond.

We zouden adopteren. Want er zijn zoveel honden die een thuis nodig hebben... niet zozeer in zweden, waar we wonen en waar slecht een handvol honden in het asiel zit (voornamelijk staffords/pittbulls en kruisingen daarvan en kruising chihuahua) en dus keken we ook naar adoptie vanuit het buitenland. We kozen uiteindelijk voor een organisatie met een hele goede naam, die bemiddelen met honden vanuit Ierland rescuecentra (Ierland kent nog dodenstations, vandaar dat die rescue centra zijn opgericht), waar bovendien geen andere ziektes voorkomen dan hier.
Honden worden door de stichting opgehaald en komen met volledig bezichtiging, inentingen , chip, ontwormd en ontvlooid en eu paspoort. So far so good.

We kozen voor een bordercollie mix die als pup met zusjes naar het centrum werd gebracht en vier maanden zou zijn als we haar kregen. Helaas kwam corona ertussen, maar afgelopen zaterdag is ze dan toch gekomen. In de puppygroep in het centrum was het een vrolijke hond, maar een goed beeld krijg je niet. Ze zou alleen wat afwachtend zijn.
Ze is dus hier vanaf zaterdagmorgen 05.00 uur en blijkt doodsbang (en lijkt getraumatiseerd door alle gebeurtenissen.) Onderweg was een zusje nog bij haar, maar die is dus elders geplaatst. Ze zit continue in een hoekje in de hal, eet en drinkt nauwelijks (alleen snachts eet en drinkt ze wat meer) wil pertinent niet naar buiten en als je haar naar buiten draagt, wil ze zich alleen verstoppen. Loop je regelmatig langs en ga je bij haar zitten dan is het wel ok (maar ze komt beslist niet naar je toe), maar kom je bv een half uurtje later weer voorbij of ga je snachts naar het toilet dan gromt en blaft ze (dreiggedrag vanuit angst) Bij aanraking verstijft ze, maar ze kwispelt wel als je haar iets lekkers geeft en durft nu wel dichterbij te komen in zo'n geval, mits het wel in de buurt van haar hoekje is. Ze houdt plas en poep op en heeft vanaf zaterdag slechts drie keer geplast en gepoept en dan zijn het dus echt sloten (niet zo vreemd natuurlijk) Binnen uiteraard, maar dat is nog het minste probleem. S nachts speelt ze soms wel een paar minuutjes , loopt zo'n beetje steeds op en neer en huit. Afgelopen nacht huilde ze als een wolf. Voor alle duidelijkheid... ze is dus niet alleen. We hebben alles begane vloer en de slaapkamerdeur staat open. Ze wil echt niet dat je dan bij haar komt, want dan duikt ze angstig weg in haar hoek
We zitten hier erg mee en ik ben bang dat het blijvende problemen gaat opleveren, zeker als ze geen mentor-hond heeft.
Ik heb dit inmiddels ook met de stichting besproken. Temeer omdat we zeer duidelijk hadden aangegeven dat we graag een hond hadden die niet te stressgevoelig is omdat we graag met de caravan weg gaan of de kinderen en kleinkinderen i NL bezoeken en de hond graag overal mee naartoe nemen. (we hebben een zeer stressgevoelige hond gehad, en dat was best lastig... hoewel we zeker van haar hielden)
De stichting vindt het ook rot. Er is echt een inschattingsprobleem gemaakt en dat kan gebeuren. Gedrag van een hond temidden van puppy vriendjes in een asiel kan compleet anders zijn dan gedrag in huis en het helpt niet dat het asiel met weinig personeel moest werken vanwege corona.

Ze kan naar een tijdelijke opvang in zweden, waar twee sociale volwassen honden en een jonge hond zit, op het land, buitenaf met afgesloten erf om te aclimatiseren en een mens met ervaring op dit gebied en dan (na lange tijd waarin ze moet revalideren van de shock van alles wat haar overkomen is.... lange reis, scheiding van haar roedel) een thuis op het land met andere honden te zoeken

Ik vind dit nog steeds erg lastig en het voelt echt als falen. Maar het voelt ook heel erg verkeerd dat je niet naar buiten kan met de hond (al is het in de tuin) , de hond zomaar opeens kan flippen als je je ziet en dan weer kwispelt etc, ze nauwelijks haar hoekje uit wil komen (af en toe paar stapjes en dan weer snel terug duiken in haar hoek)en het beestje veel te weinig eet en zo belachelijk lang plas en poep ophoudt.

En de volgende vraag wordt dan meteen... als ze naar de opvang gaat, wat doen wij dan? Mijn eerste gedachte was.... ik durf niet meer....
Of durven we toch weer te adopteren ? (ik weet dat het met de andere honden met wie ze kwam erg goed gaat. Alleen haar zus schijnt ook wat stressig te zijn en de andere zus is nog in Ierland in pleeggezin vanwege dominant gedrag) De stichting wil graag helpen
Maar ik weet het gewoon niet meer.
Ik ben ook erg aan mijzelf gaan twijfelen. Voelt als falen dus. Heb altijd honden gehad in alle soorten en maten en zelfs tijdje in asiel meegedraaid, maar dan gebeurt dit...
Is het de goede besiíssing... die opvang? en dan?

[dagmar88]

Het gaat niet van "een beetje terughoudend" naar doodsangst en pups hebben geen dominantieprobleem.
Reken maar dat die je in je maag gesplitst is en/of ze er geen ruk van snappen.

Ligt het in principe binnen je bereik een angstig hondje op weg te helpen? Dan zou ik het een kans geven.
Vooraf doelen stellen, voor jezelf al vaststellen wat voor haar en jou leefbaar/prettig is en binnen welke termijn.
Blijkt dan dat er geen normaal leven in zit, dan laat je haar inslapen.

Dat ligt trouwens niet aan jou, dat ligt aan de selectie.

[laeken]

Het lastige is dat ze er soms echt niks aan kunnen doen. Die Stichtingen. Ik heb een hondje genomen van een Stichting een jaar of 3 geleden die heel lief was met het gezin en super vrolijk was bij binnenkomst. Wel iets timide maar verder ok. Later bleek dat hondje zich volledig op te trekken aan de wel open honden daar. Eenmaal alleen met mij bleek hij super bang en wilde hij niks van me weten. Hij hapte flink en ik durfde hem niet eens in de auto te tillen. In de auto kroop hij tegen de rugleuningen op met uitgestoken nagels alsof ik een wilde vos in de auto had zitten. Eruit komen ho maar en riem omdoen was rrrrrrr..... Bij mij thuis met mijn andere hondje erbij werd het al snel weer beter. Dus soms is een hond totaal anders zonder het voorbeeld van andere honden. Ik zou direct op dat aanbod ingaan. Dit is niet de hond voor jullie. Deze hond moet echt bij andere honden geplaatst worden en dan zal alles een stuk sneller, beter en fijner gaan voor de hond.

Later een super leuk hondje aan gehad overigens maar dat was deels aan mijn andere hondje te danken en ook aan veel geduld.

[annnie]

Zoals ik het verhaal lees zou ik ook voor de gastgezinoptie gaan. Dat hondje heeft andere honden nodig en jullie hebben er een nodig die het Geocoaching etc niet meer stom maakt.

Dat is geen falen vam jullie kant, maar dikke pech en misschien een hele dikke inschattingsfout van de stichting. Maar dat hoeft niet meteen te betekenen dat bij een volgende hond dit weer gebeurt. Mijn voorkeur zou wel uitgaan naar een hond waarbij je kan zien hoe hij zich in huis gedraagt. Maar laat het even bezinken en ga dan weer op zoek.

[Emma]

Lastig, ik zou zelf denk ik nog wat geduld hebben. Ze is er sinds afgelopen zaterdag? Dat is net een kleine halve week dat ze er is?
Honden kunnen echt een behoorlijke ommekeer maken.

Wij hadden onze Luca uit een Nederlands asiel we wonen ook in Nederland, en zij was behoorlijk bang, door wat ze meegemaakt heeft, en ook omdat mevrouw best wel een dramaqueen is Dat was met een half jaar compleet omgekeerd, en is nu ze al 13,5 en al weer 10 jaar bij ons. Eigenlijk een perfect hondje. Maar het voelde vanaf het eerste moment wel goed. Dus het is ook het gevoel wat je erbij moet hebben.

Dat gezegd hebbende, zijn border collies wel vaak nerveus en gevoelig aangelegde honden. Dus de kans dat ze altijd wat angstig en nerveus blijft is wel aanwezig.maar als je je in de hond verplaatst, dan heeft ze heel veel Veranderingen gehad, ze weet nog niet wat ze aan jullie heeft, heeft nog geen binding met jullie, en ze is er nog maar net.

Ik zou een termijn afspreken, en als het niet verbeterd afspreken dat ze alsnog naar die andere plek kan met andere honden.

[liljebo]

Ik begrijp goed dat zo'n stichting en asiel gemakkelijk en inschattingsfout kan maken. Ben ook niet kwaad. Alleen verdrietig.. We kiezen wel voor gastgezin voor de hond, want ik ben bang dat het negatieve stressgedrag verder escaleert/ gewoonte wordt/ overgaat in agressie, als we aan blijven klooien. Ik snap heel erg goed dat een opvang hond in het begin bang kan zijn en niets weet, maar dit gedrag is erg extreem. Alleen al het feit dat ze niet durft te plassen is een probleem dat ziek kan maken, net als het zeer slechte eten en drinken. Alleen de reis of alleen de scheiding van haar roedel was misschien nog te verwerken geweest voor haar, maar dit is echt teveel en ik ben bang dat haar gezondheid eronderdoor gaat en/ of erg verkeerd gedrag een gewoonte wordt. Ik denk dat ze echt andere honden nodig heeft om te landen, hoe rot het ook voelt. Wat we daarna doen, weet ik nog niet. Ik heb bange en onzekere honden meegemaakt, maar dit nog nooit en het door het hele gebeuren en flinke knak . gekregen. We zullen zien... Maar kl**' is het wel als je je er al maanden op verheugd

[Alfilillo]

Vervelend, maar op zich ook fijn dat er een opvanggezin achter de hand is. Ik zou daar gebruik van maken. Dit is geen falen van jullie kant. Deze pup heeft andere honden nodig en zowel jullie als de stichting wisten dit niet van tevoren.
Bij een volgende hond hoeft het niet weer zo te verlopen. Wat dat betreft zou ik niet de handdoek in de ring gooien.

[liljebo]

Is het de goede besiíssing... die opvang? en dan?

Het is in ieder geval een zorgvuldige beslissing en dat is soms gewoon genoeg.

Als je een pup niet uit een angstige modus kunt krijgen, ook niet voor even met veel zang en dans dan moet je er niet aan beginnen.
Het hoeft helemaal niet allemaal vanzelf te gaan maar het moet er wel in zitten want je hebt een hond niet voor je verdriet.
Een normale hond kun je in een veilige omgeving in een jolige bui trekken.

. Nee ik krijg jaar er niet uit. Ze neemt snoepje aan dus ik heb geprobeerd er een simpel spelletje van de maken door ze op verschillende plaatsen te gooien, bij haar veilige hoekje, maar dat ze iig eventjes beweegt en dat doet ze ook wel, maar ze blijft in de flight modus. Ik heb uren bij haar gezeten, geluidjes gemaakt, gewoon stil gezeten etc etc. Ik krijg haar er niet uit. Alleen de kat krijgt haar even eruit als ze langsloopt. Dan wil het hondje er meteen naartoe rennen, schrikt de kat zich half dood en verstopt zich waarop.hond weer teleurgesteld terugkruipt in haar hoek. Slaapkamer deur vlak bij haar hoekje staat open, maar als je naar wc moet raakt ze in paniek, terwijl je niet dicht bij haar komt. Maar is blijkbaar onverwacht voor haar. Ze gedraagt zich eigenlijk tamelijk autistisch.

[liljebo]

Fijn dat velen hier onze beslissing ondersteunen. Maar het blijft jeweetwel

[Fotogravinnetje]

Fijn dat velen hier onze beslissing ondersteunen. Maar het blijft jeweetwel

Ja, het blijft kwalitatief uitermate teleurstellend, zeg maar. Maar het is geen gemakkelijke beslissing, juist voor een hondenliefhebber. Wel een beslissing in het belang van de pup

[laeken]

Loslaten en door. Laat iemand anders deze hond helpen. Je zegt zelf al dat ze onmiddellijk opleeft van de kat. Je moet haar een leven met andere honden gunnen en de dag nadat ze weg is op zoek naar een andere hond om hier overheen te komen. Alles is dan de juiste keuze.

Helemaal nergens mee zitten. Geprobeerd en niet geschikt. Klaar. Elders wel geschikt hondje blij. Dit wordt echt niks zo.

[fenneke]

Nou ja dit dus.

Echt hoor zo doe je de pup en jezelf geen plezier. En t is echt geen falen van jou

[lucie]

wat een enorme teleurstelling . Zorgvuldig te werk gaan, precies weten wat je wilt, heel lang wachten en dan een hondje wat niet past. Ik ben zelf ook flink in de weer geweest met stichtingen de laatste jaren, en helaas weten ze altijd maar erg weinig echt te vertellen over het karakter van de hond. Meestal willen ze vooral dingen van jou weten, maar omgekeerd zijn ze minder scheutig met informatie.

Ik zou haar beslist naar dat gastgezin doen; dit is voor niemand leuk of goed. En je hoeft jezelf echt niks aan te rekenen. Dit is hun fout of domme pech. Als de stichting inderdaad graag wil helpen, neem ik aan dat ze wat zorgvuldiger te werk zullen gaan bij de keuze voor een ander hondje. Gewoon doen hoor, het leven is veel leuker met een hond

[liljebo]

Lijkt wel kennelsyndroom...
Ik zou ook voor dag gastgezin kiezen, dit hondje lijkt echt wel andere honden nodig te hebben.
Vrienden van me hebben ook zo enkele honden opgevangen... maar die hebben andere honden, en dan nog duurde het bij sommigen maanden voor ze normaal deden met mensen...
Zonder stabiele "voorbeeldhond" er bij lijkt me dit zeer lastig, zo niet onmogelijk.

Het voldoet in ieder geval volledig aan het kennelsyndroom. Bij overdracht aan het gastgezin zag je ook meteen dat ze doodsbang reageerde op mensen/geen contact maakte, maar wel reageerde op de hond die ze op dat moment erbij hadden en die zeer vriendelijk en sociaal was.

[liljebo]

Fijn dat velen hier onze beslissing ondersteunen. Maar het blijft jeweetwel

Ja, het blijft kwalitatief uitermate teleurstellend, zeg maar. Maar het is geen gemakkelijke beslissing, juist voor een hondenliefhebber. Wel een beslissing in het belang van de pup

Ha... die uitdrukking kende ik nog niet. Maar het is natuurlijk wel zo. Ook dat het niet eens alleen om ons gaat, maar zeer zeker ook om de pup. Te lang aanklooien bij een pup die nauwelijks eet, te weinig drinkt, niet uit de hoek komt en plas en poep dagen ophoudt, is niet alleen verkeerd maar kan naar mijn mening zelfs levensbedreigend zijn

[S@ndr@]

Heel vak zie je het wel al in korte tijd of er potentie in zit of niet.. als alle signalen op rood staan moet je het gewoon niet doen, voor beiden partijen niet.. beter zo dus en hopelijk vind je een hond die wel past bij wat je voor ogen hebt

[liljebo]

Gisteren is het hondje naar het gastgezin gegaan. Een lange rit (350 km enkele reis) maar ik had het idee dat het hondje alleen slechter werd. Zes maanden oud en dan veel te weinig eten, te weinig drinken, alleen in een hoek zitten, bomvol met stress en plas en poep dagenlang ophouden... dat kan nooit goed aflopen. De meid van het gastgezin kwam naar de auto met een van haar honden, een superlieve soort 'hondenmamma' maar ik zag wel haar bezorgdheid toen ze het bergje ellende zag. Hondje wilde ook niet uit de auto en eruit getild stond het ineengedoken met staartje tussen de benen. Dat gedrag had niet zozeer met de rit te maken, maar was exact hetzelfde bij ons als je haar naar buiten droeg. Dat wilde ze zich alleen verstoppen. Ook nu. Geen contact met mensen , maar de hond begon aan haar te snuffelen en daar reageerde ze wel op, door ook aan de hond te snuffelen. Ze leek toen voor het eerst een tikje te ontspannen. Het gastgezin houdt mij op de hoogte, maar is zich ervan bewust dat dit een speciaal gevalletje is. IK denk ook, zoals velen hier zeggen, honden om haar heen de enige kans geven die ze in haar jonge leventje kan krijgen. Ze blijft nu voor langere tijd in het gastgezin omdat dat naar verwachting ook echt noodzakelijk is, maar als ze uitgeplaatst kan worden na verloop van tijd, is iedereen het hier erover eens dat het met andere honden moet zijn. Ze zal nooit als eenzaam hond functioneren. En nu zijn we dus weer hondloos en heb ik een flinke kater ervan overgehouden. Mijn man is wat meer gemotiveerd om een andere hond te nemen dan ik. Ik wil wel, maar heb ook die klap gekregen. Ben ook zelf het meest met haar bezig geweest, heb dagen met haar doorgebracht en dat kopje verdwijnt voorlopig niet uit mijn hoofd. Maar goed... we kijken wel hoe en wat verder. De stichting haalt volgende week weer honden naar zweden (bijna allemaal al geboekt), maar kan er nog een mee nemen vanuit het rescue center die geschikt zou kunnen zijn, maar ik wil eerst veel meer info over dat hondje en de achtergrond, dus daar zijn we mee bezig. We bekijken ook andere opties, al vind ik het zelf nog lastig. Maar goed... we zullen zien.

[DeDiana]

Ontzettend jammer, maar inderdaad het beste voor dit hondje. Ik hoop dat ze met de steun en het voorbeeld van andere honden wel leert om normaal te functioneren.
Kan de stichting een eventueel potentiële kandidaat voor jullie niet eerst in een gastgezin plaatsen? Of heeft de stichting niet veel opvangplekken enigszins in de buurt? Dan kun je de hond eerst zelf ontmoeten en in een huiselijke situatie zien en krijg je een veel beter beeld.

[liljebo]

Ontzettend jammer, maar inderdaad het beste voor dit hondje. Ik hoop dat ze met de steun en het voorbeeld van andere honden wel leert om normaal te functioneren.
Kan de stichting een eventueel potentiële kandidaat voor jullie niet eerst in een gastgezin plaatsen? Of heeft de stichting niet veel opvangplekken enigszins in de buurt? Dan kun je de hond eerst zelf ontmoeten en in een huiselijke situatie zien en krijg je een veel beter beeld.

Niet in de buurt, want de dichtsbijzijnde zit ruim 400 km bij ons vandaan en die zitten volgend mij vol. Maar inderdaad krijg je dan wel een beter beeld. Al hebben de gastgezinnen allemaal eigen honden en kan je ook dan niet echt met zekerheid zeggen of een hond alleen kan. Ik weet het eigenlijk allemaal nog niet.

Ik hoop alleen dat dit hondje met de hulp van soortgenoten kan herstellen van het duidelijk traumatiserende afscheid van haar veilige plek en haar soortgenootjes en zusjes.

[DeDiana]

Ontzettend jammer, maar inderdaad het beste voor dit hondje. Ik hoop dat ze met de steun en het voorbeeld van andere honden wel leert om normaal te functioneren.
Kan de stichting een eventueel potentiële kandidaat voor jullie niet eerst in een gastgezin plaatsen? Of heeft de stichting niet veel opvangplekken enigszins in de buurt? Dan kun je de hond eerst zelf ontmoeten en in een huiselijke situatie zien en krijg je een veel beter beeld.

Niet in de buurt, want de dichtsbijzijnde zit ruim 400 km bij ons vandaan en die zitten volgend mij vol. Maar inderdaad krijg je dan wel een beter beeld. Al hebben de gastgezinnen allemaal eigen honden en kan je ook dan niet echt met zekerheid zeggen of een hond alleen kan. Ik weet het eigenlijk allemaal nog niet.

Ik hoop alleen dat dit hondje met de hulp van soortgenoten kan herstellen van het duidelijk traumatiserende afscheid van haar veilige plek en haar soortgenootjes en zusjes.

Klopt, maar daar heeft een gastgezin dan waarschijnlijk wel enigszins een beeld van. Als een hond heel mensgericht is, graag en makkelijk contact maakt met vreemde mensen en zelfverzekerd/niet angstig aangelegd is, is de kans natuurlijk al veel groter dat hij prima als enige hond kan functioneren dan wanneer de hond zich vooral optrekt aan andere honden en weinig steun en contact zoekt bij mensen. Maar 400 km is inderdaad wel een flink eind uit de buurt...
Maar ik snap heel goed dat dit ook niet in je koude kleren is gaan zitten, dus ik zou het ook eerst even allemaal laten bezinken en dan weer rustig rond gaan kijken.

[liljebo]

Dediana, dat is waar. Een hond die niets met mensen heeft bij aankomst, zal niet goed functioneren als eenzaam hond. Maar ja... ik ben inderdaad best wel een beetje onzeker over hoe verder. Ik verlang naar een hond, maar niet naar de pijn die dit hondje met zich meebracht . Heb echt wel heel veel traantjes gelaten. Inderdaad maar even laten bezinken.

[laeken]

Besef dat dit gedrag uitermate uitzonderlijk is. Dus je hoeft niet meteen een rode vlag te zien of argwaan te voelen als een hondje sociaal is met andere honden erbij. Dat zijn de meeste dan ook wel zonder andere honden al is de kans met een buitenlands hondje wel wat groter dat het een honden-hondje is. Dus een hondje dat graag honden om zich heeft. Mijn huidige twee Spaanse honden zouden ook prima sociaal zijn zonder andere honden. Dit vinden ze wel leuker. Samen zijn.

Maar zoals ik zeg dat is geen regel. Ik zou deze hele stichting laten zitten. Niet om wat er nu is gebeurd want daar kunnen ze eigenlijk niks aan doen. Maar meer omdat ik vanaf nu een hondje zou willen ontmoeten voor ik het meenam. Dat lesje heb je wel geleerd en daar is niks mis mee. Verder zou ik uit dit verhaal geen conclusies trekken. Er komen massaal honden uit het buitenland en de meeste zijn prima sociaal. Ikzelf ben met bordercollies altijd een beetje op mijn hoede. Die zijn uit landen als Ierland vaak op de boerderij geboren en dat kan dus rustig in een stal zijn met 4 muren en 1 boer. Dat is erg arm.

En het is een super gevoelig ras. Dat snel overstuur of gestresst raakt. Daar is weinig ruimte voor fouten in de prille stadia. Angst en stress zitten ook wel ik dat ras.

Je hebt echt de juiste keuze gemaakt. Dit hondje was een wild slecht gesocialiseerd diertje dat eigenlijk een wolfje is en geen huishond. Dat redt jij niet.

Doe wat je man zegt. Hup. Zet je er overheen en weet dat dit hondje nu de beste kans krijgt. Omdat jij de knoop zo snel hebt doorgehakt. Je hebt het hondje geholpen dus je kan echt loslaten en een nieuw hondje nemen.

[liljebo]

Ik zou deze hele stichting laten zitten. Niet om wat er nu is gebeurd want daar kunnen ze eigenlijk niks aan doen. Maar meer omdat ik vanaf nu een hondje zou willen ontmoeten voor ik het meenam. Dat lesje heb je wel geleerd en daar is niks mis mee. Verder zou ik uit dit verhaal geen conclusies trekken. Er komen massaal honden uit het buitenland en de meeste zijn prima sociaal. Ikzelf ben met bordercollies altijd een beetje op mijn hoede. Die zijn uit landen als Ierland vaak op de boerderij geboren en dat kan dus rustig in een stal zijn met 4 muren en 1 boer. Dat is erg arm.

En het is een super gevoelig ras. Dat snel overstuur of gestresst raakt. Daar is weinig ruimte voor fouten in de prille stadia. Angst en stress zitten ook wel ik dat ras.

Je hebt daar wel een duidelijk punt waar ik eens goed over wil nadenken. Inderdaad zie ik het niet als een fout van de stichting of het asiel, omdat, als het inderdaad het kennelsyndroom is, en daar lijkt het op, dat niet zichtbaar is voordat zo'n hond uit de vertrouwde omgeving wordt gehaald. En het is natuurlijk waar dat het meestal gewoon goed gaat

Maar ook het punt over ierse honden en borders is iets wat mij aan het denken zet. Inderdaad zijn de honden uit Ierland vrijwel allemaal Greys, Lurchers of inderdaad bordercollie mixen en dan komt inderdaad dat punt dat je gevoelige honden hebt die als pup bij de rescue worden afgegeven en die niet uitgevoerd mogen worden voordat ze vier maanden zijn. Als ze dan idd die achtergrond van stal/schuur hebben en verder opgroeien in een kennel met 1 a 2 vaste verzorgers en geen prikkels van buitenaf, dan is de kans toch duidelijk aanwezig dat de gemist socialisatie een probleem wordt. Zeker bij een gevoelige hond. Ik ga dit eens even goed laten bezinken