Zo dol op de puppies was zelfs Sofi zélf niet. Ze mochten alles met haar, ze heeft ontelbaar veel puppytandjes in d'r vel gehad en elk vergrijp werd geduldig en goedmoedig toegestaan.
Dankzij haar had ik nooit m'n Google Maps nodig als ik op vreemd terrein ging wandelen. Al waren we een uur onderweg geweest in een gebied waar we nooit eerder geweest waren, als ik aan Izzy vroeg waar de auto was, wees ze ons er altijd feilloos heen, netjes over paden. Ook als ik zéker wist dat we ergens rechts hadden gemoeten en zij nadrukkelijk naar links wees, wist ik dat ik maar beter kon luisteren want ze had het toch nooit mis.
Wat was ze blij toen Sofi (en later Duque) erbij kwamen. Met Sofi was het gelijk dikke mik, Duque had een paar dagen nodig maar dat werd ook al heel snel eigen.
D'r eeuwige bal. Ik heb nog zeker 4 nieuwe in de kast liggen, want je zal ze maar kwijt raken...
Ik vroeg me vaker af hoe ze zou zijn als ze 12 was. Zou ze dan wat langzamer zijn? Ik dacht altijd dat ze dan een ouwe knorrepot zou zijn geworden
Was er graag mettertijd achtergekomen.
1 Van de laatste foto's die ik van haar heb genomen.
Al het gezoen in m'n gezicht met d'r ogen dicht, het me letterlijk in de armen vliegen als ze me zag, het zachte gemopper als ze net lekker lag en ik me omdraaide, d'r hysterische kop als ik zei dat
- Oma komt
- We gingen rennen
- Ze de bal moest pakken
- Ik eten ging pakken
Enzovoorts. Alles was reden om vreselijk blij te zijn want het leven was volgens haar gewoon stomweg Heel. Leuk. Als het maar samen met mij was.
Ze had net in april haar 6e verjaardag gehad en we hadden er nog minstens 6 moeten vieren.
