Ik vond het al heel stom dat ik na een babbeltje met de dierenarts hond moest afstaan en buiten wachten, maar na afloop had ik ook enorm het gevoel "heb je wel goed gekeken" omdat dierenarts het wel mee vond vallen met de pootjes en niets zei over de zooltjes en ik niet zelf bij het onderzoek aanwezig mocht zijn. Toen ik daar de zooltjes vroeg kreeg ik de vraag terug of ik nu meer wandelde dan normaal. Nee beste meneer, want hij staat ook op pijnstillers voor z'n rug.... Toen kreeg ik als bonus te horen van de dierenarts dat een van de teelballen van Nelson vergroot is. Nog geen paniek, maar bij de volgende enting moest dat weer gecontroleerd worden. Nu ent ik niet meer, maar dat heb ik maar niet aangekaart. Ik heb net zelf even gevoeld en daar is inderdaad best een verschil. Dus nu ga ik dat ook in de gaten houden en bij verandering trek ik aan de bel. En zit me nu meteen af te vragen wat dan? Een 12jarige met een hernia nog laten casteren, ugh.
Morgen heb ik eindelijk weer een afspraak staan bij de orthomanueel om z'n rug te controleren, waar hij de laatste tijd weer last van lijkt te hebben (vandaar de pijnstillers) Die afspraak had ik oorspronkelijk half maart staan, maar ja.... Ik weet eigenlijk niet eens of ik daar wel naar binnen mag. Maar in die dierenarts heb ik meer vertrouwen, dus dat zou ik minder vervelend vinden.
Conclusie van het hele verhaal. Nelson is echt een ouwe man
En dat besef ik me op zo'n dag als vandaag een beetje extra. Oh ja en dierenartsbezoek in Coronatijd is extra stom en morgen moet ik weer.Link naar recent filmpje, zodat jullie zien dat ie nou ook weer niet op z'n laatste pootjes loopt--> KLIK
Ik ga nu maar opzoek naar goede schoentjes ofzo voor de dunne zooltjes. Iemand nog goeie tips?
