Toen ik mijn partner leerde kennen in 2001, had ik al een hondje van onbestemde achtergrond uit het asiel (meegenomen uit Spanje waar ik jaren gewoond heb). Dat was een hondje wat nogal een knauw gehad had in zijn tijd voordat hij bij was, en die hield helemaal niet van vreemden, maar bij hem ging het ontdooien toch vrij snel en ze werden heel dol op elkaar. Mijn partner had zelf jarenlang in de KNPV gesport en omdat het toch weer ging kriebelen, kwam er een tijdje later toch een tweedehands herderteefje bij van ruim een jaar. Die was dan voor mij om in de sport te beginnen, en ik ben er KNPV zoekhondenprogramma mee gaan trainen, en later PH1. Later kwam er een andere sporthond voor hem bij (ook een overname van een eerdere eigenaar, en zij is na certificering naar een baan gegaan, en heeft bij haar nieuwe eigenaar een mooie combinatie werken/relaxen & aandacht gehad en is daar gestorven op 13 jarige leeftijd). Vanaf toen waren er "mijn" honden en de hond(en) van hem. Dat betekende vooral dat bij uitlaten ieder zijn eigen honden meenam, ook als we dat toevallig samen deden, en ieder zijn eigen hond(en) trainde. Verder ging alles bij elkaar, en als een van de twee niet kon uitlaten, dan lieten we elkaars hond(en) uit.
Dierenarts betalen we meestal samen, qua voeding koopt hij de brokken en ik de kvv, dat is eigenlijk een beetje zo gegroeid zonder plan.
In de tussentijd heeft hij enkele honden afgericht die naar een baan gegaan zijn, en zijn laatste hond hebben we zelf gefokt (moeder is mijn tweede herderteefje, die weer uit een nestzuster van mijn eerste teefje komt, dus we houden het in de familie
). Het spanjaardje en mijn eerste teefje zijn inmiddels overleden (14 en 13), mijn jingste teef en haar zoon doen het nog prima. Ik sport nog wat (nou ja voor de corona-ellende dan) met de teef en mijn man is helemaal gestopt. Dus zijn hond is nu "alleen" huis-, wandel-, en mee-op-vakantie hond, wat hem ook goed afgaat. Manlief wou hem ondanks de interesse van diverse politiekorpsen, absoluut niet kwijt, en daar ben ik heel blij om, want ze passen perfect bij elkaar.
Het enige waar we anders in staan is het thema van poetsen
Daar is m'n man wat secuurder in dan ik, maar daar hebben we ook een compromis gevonden waar we ons allemaal goed bij voelen.
Hij heeft zoveel geleerd.
, hij had last van de haren, last van t kauwen op een bot, last van het water slobberen, last van hun geur, last van de scheten die ze lieten, last van daf ze door het beeld liepen, last van als ze snurkten, last van als ze wakker waren, last van dat ze leefden....
had ik dat ook maar gedaan. 
! Wat een gezeik en wat lang! Ik moet er niet aan denken. Ik heb trouwens wel last van de scheten, maar dat is met recht hoor: als Lais een scheet laat (en dat doet ze best vaak) dan is het echt net alsof er een enorme rioolput opengetrokken wordt 
. En ik heb een heel sterk reukvermogen, dat is een beetje jammer 
.
Die lag dus precies met de bruine vuurmond richting bezoek en ik hoor ook opeens pffffffooeeeee uit die kont komen. Het bezoek verbleekte. Ik kreeg de slappe lach en meneer Nanna van de weeromstuit ook. 
(en dan vooral als je inderdaad die pfffffffffff al hoort 
).
.
tsja wat zal ik er van zeggen, ik ben nu eenmaal een doorzetter. 
