Maar dat was helaas van korte duur. De diarree kwam terug, het spoot eruit alsof ze een espressomachine was, en ze viel direct ook weer enorm af, 3 kilo in een paar dagen. Ze was zo mager dat ze zichzelf zelfs in huis niet meer warm kon houden zonder hulp van dekentjes. Overgestapt op speciaal voer van Hills om haar darmen rust te geven, maar dat bliefde ze niet. Toen gooide ze op een avond ALLES wat ze de afgelopen dagen gegeten had er uit, poepte (nouja, pieste uit haar anus) in huis, en heeft de rest van het weekend niks meer gegeten. Gelukkig kreeg en hield ze wel haar antibiotica en de diarreeremmers die ik die vrijdag had gekregen binnen, en zondag ging alles weer beter. Ze ging weer eten, de ontlasting werd beter, ze kwam weer aan en belangrijker nog; voor het eerst sinds tijden sprong ze weer op als Marinus thuis kwam, kwam ze uit eigen beweging met haar knuffel aanzetten, had ze weer een huppel in haar pas en wilde ze buiten weer eenden opjagen. Eindelijk hadden we het gevoel dat het nu echt weer goed ging!
Dat bleef een korte tijd zo goed gaan, ondertussen werd haar ontlasting langzaam wel weer wat zachter en dunner maar voor de rest leek ze goed in haar vel te zitten en het vele drinken was bijna over. Ook was de kuur voorbij, urine weer getest en de nierbekkenontsteking was over! De hoop was dat haar darmen nu de antibiotica gestopt was weer tot rust zouden komen, ik gaf nog steeds dat voer van Hills en ook extra probiotica. Maar helaas, de waterdiarree kwam terug. Ze viel weer af en werd behoorlijk lusteloos. Ook scheet ze met kerst ons hele huis onder (leuk thuiskomen!) en had ze ineens 2 ENORM dikke achterpoten en een pens van heb ik jou daar. Gelijk weer naar de dierenarts,die haar vermoeden uitsprak dat de diarree en braakklachten waarschijnlijk helemaal niet gekoppeld waren aan de nierbekkenontsteking, maar hun eigen oorzaak hadden. Kon van alles zijn eigenlijk. We hebben nog een korte antibiotica kuur geprobeerd tegen giardia en met ontstekingsremmende eigenschappen, maar dat sloeg niet aan.
Dus nu staat Oor ingeplanned voor een buikecho. Door de feestdagen en vakanties kunnen we helaas niet eerder terecht dan volgende week donderdag. Omdat dat nog best lang duurt krijgt ze in de tussentijd isogel en prednoral.
Vandaag had ze voor het eerst sinds ik weet niet hoe lang weer echt harde ontlasting. En qua energie gaat het ook redelijk, ik kan de laatste dagen weer elke dag een mini rondje door het park doen, in plaats van alleen p&p rondjes naast de flat. Daardoor houdt ze ook wat minder vocht vast en zijn haar achterpoten niet meer dik. Maar haar pens is nog steeds afwisselend dik en echt gigantisch, ze is magerder dan ze ooit is geweest, moet voor het eerst in haar leven een jasje aan tegen de kou buiten, en er is in alle opzichten weinig van haar over. Ik mis mijn lieve vrolijke huppelhondje met haar gespierde hondekontje enorm, en ik maak me vreselijk zorgen. Niet alleen dat het bijvoorbeeld een of andere nare kanker is, want die kans is reeel, maar ook dat een eventuele behandeling buiten onze financiele macht ligt. We hadden best een reserve maar die is in de afgelopen weken al volledig verdampt. Ik zou het niet kunnen verkroppen als we haar moeten laten gaan voor iets dat in principe wel goed behandelbaar zou zijn. Tegelijkertijd ben ik ook bang dat de echo geen duidelijkheid geeft, hoe lang blijf je dan nog aanmodderen met een hond waar het zo slecht mee gaat, wat is eerlijk? Ik ben echt nog niet klaar om afscheid van haar te nemen. Ze is nog maar 8!
Ik weet eigenlijk niet zo goed waarom ik deze post maak. Misschien zijn er mensen die iets in het verhaal herkennen en hun ervaringen kunnen delen. Of mensen die tips hebben hoe ik het voor Oor wat comfortabeler kan maken. Of tips om haar beter te laten eten, want ik moet steeds meer op mn kop gaan staan om er iets in te krijgen en dat dieetvoer van Hills wil ze helemaal niet meer. Het eten moet echt Heel Lekker zijn wil ze het eten, alsof ze niet zo veel honger heeft, terwijl ze tegelijkertijd wel enorm gefixeerd is om alle kruimels die wij en Livia laten vallen en alles wat er op straat ligt.
Hier een foto van hoe mager ze nu ongeveer is (het is nu nog een tikje erger zelfs):
kunnen het wormen zijn?
Sterkte, hopelijk krijg je snel meer duidelijkheid.
