Nieuwe hond, nieuwe problemen

[sirene]

Fijn dat het beter gaat.

Ik kon haar gelukkig de volgende dag op een gegeven moment redelijk makkelijk bij de halsband pakken, dat vond ze niet fijn, maar in tegenstelling tot de vorige keer, werd er niet gehapt of tegengestribbeld, geen paniek terwijl ik het lijntje er weer aan deed.

Frustrerend voor je. Maar wat ook frustrerend vind, vooral voor de hond dan, is dat je helemaal niks met de adviezen hier lijkt te doen. Je hebt Tika 1,5 week lang een lijntje omgehad. Waarom heb je toen niet geoefend met het zelf komen? Met het oefenen met aanlijnen?
Oh ja, omdat je te druk was met je hond voor de gek houden. Je hebt haar genaaid. Koekies ergens in huis kan betekenen dat je zomaar ineens gegrepen wordt, op alle verschillende momenten en plekken in huis. Waar je zo bang voor bent (dat ze je niet vertrouwd) creeer je precies zo. Je bent ook niet te vertrouwen.

Ik weet niet waar je dat allemaal precies leest, maar het pakken van het lijntje en aanlijnen is - op die ene keer na dat ik dus weer de halsband moest pakken - inmiddels een heel duidelijke routine. Niks 'zomaar' of onverwachts. Ik doe mijn jas en schoenen aan, loop naar het kastje waar het lekkers ligt, de honden krijgen iets net effe lekkerder dan een 'gewoon' koekie, en ik pak Tika's lijntje, loop een paar stappen met haar om haar gewone lijn te pakken en wissel ze om. Sinds een dag of wat hoef ik er ook niet meer op te gaan staan, ik kan gewoon het lijntje van de grond pakken. ze loopt op dat moment dus niet meer van me weg, want ze weet dondersgoed dat dit de procedure is voor we gaan wandelen, en ze vindt wandelen heel erg leuk. Het lijntje is nog wel nodig want bij een hand rechtstreeks naar haar halsband deinst ze nog wel terug, dus dat houden we er voorlopig in.

Ze is trouwens nog steeds wat huiverig als ze verwacht dat we gaan wandelen en dus kan verwachten dat ik op die lijn ga staan. Ze weet inmiddels ook exact hoever ze van me af moet staan zodat mijn voet het net niet redt, dat koste me gisteren werkelijk een halve vegan Kips-snijworst voor ik een helder idee kreeg en ermee de tuin in liep en ze helemaal vergat dat ik sleutels had gepakt en schoenen had aangedaan.

Dus nu verpak ik het aanlijnen zoveel mogelijk in alsmaar andere activiteiten met lekker vreten, ik ga gewoon met jas en al aan de katten eten geven of een boterham voor mezelf maken, dus wel situaties waarbij de honden met veel interesse meekijken en uiteindelijk ook iets lekkers krijgen, en dan heel terloops op die lijn gaan staan.

Dan pak ik de lijn en roep ik GOEDZO! en dan is er gek genoeg ook nauwelijks meer stress en loopt ze gewoon netjes mee om aangelijnd te worden. Bij terugkomst van de wandeling is er vrijwel geen stress meer. We komen binnen, ik roep haar, ze komt bij me staan en ik kan de lijnen probleemloos wisselen. Daarna roep ik van EN KLAAR! en komt er een koekie.

Dat lees ik hier.

[sirene]

Leren aaien is iets totaal anders dan leren dat aanlijnen okee is. Aanlijnen of iets met je hond kunnen doen is namelijk een eerste voorwaarde om naar buiten te kunnen. En om iets met de hond te kunnen mocht er iets gebeuren. Aaien is helemaal niet nodig. Je kan een hyena leren bloedgeven en een olifant leren vrijwillig zijn poten te laten verzorgen. Dan maak je mij niet wijs dat je een podenco niet kunt leren zichzelf aan te lijnen in een paar weken. Zelf in de lijn en bv een tuig lopen dus.

Slechte vergelijking. Je kan ook een beer leren dansen, een koe leren om een melkrobot te gebruiken en een orka door een hoepel laten springen, en dat soort onnatuurlijk gedrag aanleren doe je altijd met straffen en/of uithongeren of andere vormen van mishandeling.

Je bent weer zo vooringenomen aan het reageren.
Er zijn al meer dan 20 jr mensen dieren wilde dieren op een positieve manier aan het trainen zodat ze zich makkelijk kunnen laten behandelen indien nodig. Die manier van trainen is doormiddel van het geven van keuzes en controle en met beloning. Meer niet. Er komt geen straf of uithongering aan te pas. Misschien je eens in verdiepen want er gaat blijkbaar een wereld voor je open.

[DeDiana]

Blij dat je wel nog reageert en ook blij om te lezen dat bij de halsband pakken en aanlijnen goed ging.
(misschien een stom idee, maar wellicht te proberen.. klikken met de musketon om aan te geven dat ze aan de lijn moet om buiten te gaan wandelen is dat een optie? Ik heb dat met de vorige honden m.n. Bluf gedaan die wat eigenwijs was maar klikken met de musketon en zichtbaar maken, betekende aanlijnen, maar wel ook altijd met een beloning. Dat deed ik in huis om aan te leren, maar ook buiten. En onbewust heb ik dat ook bij het huidige stel gedaan, even klikken met de musketon en het blijft niet leuk om aangelijnd te worden, maar op een of andere manier heb ik dat klikken van de musketon blijkbaar wel leuk kunnen maken, want ze reageren er nog steeds op.., even een zijsprong.. en hoe breed is de ring van de halsband.. als het een kleine ring is moet je vaak pielen om de musketon eraan te klikken.. bij een wat bredere ring gaat dat ook al een stuk makkelijker)

En dat ding met de eenden.. tsja.. ik heb geen podenco..en ook niet gehad. Ik had wel een hond die ook soms totaal onverwachtse dingen deed.. en ik kon boos worden, op mijn kop gaan staan en weet ik veel wat allemaal niet.. zij had ook altijd zoiets van
En daarna ook

Bij jouw hond lijkt me dat weer een stapje voor later.. voor nu zit ze toch aan de lijn dus nu je het weet kun je het voorkomen, maar geen idee hoe dat bij podenco's werkt.. bij een herder kun je leren af te leiden met leuke dingen, maar bij podenco's werkt dat volgens mij niet zo

Voor veel podenco's bestaat er niks leukers en zelfbelonenders dan jagen, dus het principe werkt denk ik voor podenco's precies hetzelfde, alleen bestaan er voor sommige/veel podenco's geen 'leuke dingen' die genoeg afleiden (tenzij je ineens een levend konijn uit je jaszak tovert of zo). En het zelfstandige karakter, waarbij honderden jaren is gefokt op zelf initiatief tonen, zelfstandig beslissingen maken en daarin onverzettelijk zijn met veel doorzettingsvermogen, maakt het controleren van de jachtpassie ook niet bepaald makkelijker.

Ik ben eigenlijk verbaasd over de verbazing dat ze het water in gaat achter een meerkoet aan Zels Taartje, die water haat en maar een mild jachtinstinct heeft vergeleken met bijvoorbeeld Amy, zou dat in zo'n situatie doen.
Je snapt toch hopelijk inmiddels dat je veel geluk hebt als je drie podenco's hebt gehad die nauwelijks of weinig jachtinstinct vertonen en dat dat allesbehalve de norm is?

[Wildflower]

Het is wel een beetje makkelijk oordelen van achter een scherm niet? Want als ik een hond had wilde ik die ook leren dat aaien goed is. Ze doet het verder toch prima? Waarom zou je dan concluderen dat ze verkeerd bezig is? Wie weet had een andere aanpak wel helemaal niet gewerkt. De status is toch een vrolijke gezellige open hond? Leren aanlijnen is toch ook gewoon hetzelfde als leren dat aaien leuk is?

Leren aaien is iets totaal anders dan leren dat aanlijnen okee is. Aanlijnen of iets met je hond kunnen doen is namelijk een eerste voorwaarde om naar buiten te kunnen. En om iets met de hond te kunnen mocht er iets gebeuren. Aaien is helemaal niet nodig. Je kan een hyena leren bloedgeven en een olifant leren vrijwillig zijn poten te laten verzorgen. Dan maak je mij niet wijs dat je een podenco niet kunt leren zichzelf aan te lijnen in een paar weken. Zelf in de lijn en bv een tuig lopen dus.

Slechte vergelijking. Je kan ook een beer leren dansen, een koe leren om een melkrobot te gebruiken en een orka door een hoepel laten springen, en dat soort onnatuurlijk gedrag aanleren doe je altijd met straffen en/of uithongeren of andere vormen van mishandeling.

Dit verzin je of je kennis is nogal gedateerd.

[Nevache]

Ik heb zelfs een lammetje een behendigheidsparcoursje leren lopen - en daar kwam echt geen straf, uithongering of andere mishandeling aan te pas, hoor.
Het beestje stond 's morgens te trappelen om mee te mogen. En jaren later, zonder "onderhoudstraining", kon ze het nog.
Dat is het grote voordeel van belonend gedrag t.o.v. gestraft gedrag: het dooft veel minder snel uit.

[Nevache]

Een lammetje of een tamme kip is iets anders dan een hond met ervaring die haaks staat op wat jij als baas wil.

Niet dat je dan wel alleen met straf en dwang iets kunt bereiken maar het is wel een andere casus.
Overigens ben ik niet tegen dwang in de zin van geen keuze geven maar dan moet je wel snappen wat dat betekent en niet zonder het door te hebben toch keuzes geven. En het mag niet gepaard gaan met spanning wat anders heb je straks een hond die je een half uur van tevoren ziet aankomen.
Dat gezegd hebbende is "je went er maar an" een prima aanpak.

Maar goed, dat heeft Hanneke niet in haar gereedschapskistje dus het is niet relevant.

Een lammetje is inderdaad wel wat anders, maar de conditioneringsprincipes werken hetzelfde.
Oók bij een vermagerde zwerfkat, die hier rond huis sloop en wèl een duidelijke aversie tegen benaderd worden had.
En daar was simpelweg een tuigje en een lijntje aanklikken geen mogelijk middel.
Wat wèl mogelijk was, was te zorgen dat gewenst gedrag beloond werd met iets dat als beloning ervaren werd:
dus nadering (door mij gewenst gedrag) beloonde ik met zelf weggaan (mensen waren 'gevaar', dus verdwijnen ervan werd kennelijk als beloning ervaren).
Voer kwam er niet aan te pas. Loeiconsequent zijn wèl.
Na 2 weken was de kat aan te raken en wonden te verzorgen.

[laeken]

Ik denk dat de werkelijkheid lastiger is dan de theorie. En ik denk echt dat het een kwestie van tijd kan zijn en dat indien nodig die gerichte training nog goed kan helpen. Ik train mijn honden nooit en ik ben daar ook niet geschikt voor. Ik doe wat ik doe en volg gewoon mijn gevoel. Soms word ik boos, meestal lach ik en er is heel weinig ruimte om wangedrag te tonen. Als de honden hier iets doen wat ik niet wil mag dat niet punt. En het stopt. Uitvallen mag niet. Dus dat doen ze ook niet meer. Grommen naar honden mag niet dus dat doen ze niet. Eigenlijk werk ik altijd met honden door alles goed te vinden behalve de dingen die ik niet wil. Zo vormen ze zich vanzelf tot wat ik wil zien. Vrije honden die snappen wat ze moeten doen en snappen wat niet mag. Ik dwing ze ook gewoon. Wie niet in de auto springt als ik dat zeg krijgt druk en dwang. Als Bas iets niet wil of ergens niet door wil lopen lijn ik haar aan en dwing ik haar. De keer erna zeg ik lopen en doen wat ik zeg en dan doet ze het maar. En de keer erna doet ze het met de staart omhoog en de keer erna doet ze het alsof ze altijd zo gedaan heeft. Ik blijf de rest van haar leven prijzen zodat ze weet dat ik nog weet hoe lastig het voor haar was. Dat geeft haar een goed gevoel.

Ze aten ook altijd poep van paarden in het bos. Dat mag niet. Dus ik zeg Heee! En ze krijgen een riem naar hun hoofd als ze gaan eten. Nu zeg ik....ik zie het wel! als ik langs paardenpoep moet. Dan maken ze een grote ruime omweg om de poep heen. Tegenwoordig talen ze niet meer naar paardenpoep.


Totaal ongeschikte methode om deze podenco op te trainen. Of niet maar dan moest ik haar vanaf dag 1 hebben en kijken wat er zou gebeuren als ik mijn gevoel zou volgen. Mijn partner had haar gewoon gepakt en aangelijnd en berispt als ze zou happen. Dat doen we niet! En dat elke dag. Kan best dat dat gewerkt zou hebben. Geen idee. Ik raad het niet aan maar onze honden doen het er wel prima op. No nonsens maar eigenlijk mag wel alles. Gillen, rennen over de meubels. Broekhangen door Guus. Mandjes door het huis slepen en op tafel staan. Ze doen maar. Maar happen mag niet. Weglopen als ik een teek wil verwijderen etc mag ook allemaal niet. Hier jij! En toelaten. Hop. Stel je niet aan.


Maar als een hond van mij iets niet kan en niet wil en ik wil dat wel zou dat voor mij heel lastig worden. Daar moet ik echt over nadenken. Ik kan dus beter remmen dan aanleren. Tom werd overigens op advies van de gedragsdeskundige ook beloond met verwijderen van het gevaar. Mannen die hij niet kende. Die mochten hem niet aaien en niet aankijken en niet benaderen. Van mij dus. Dat hielp wel.

Hoe je deze hond zover moet krijgen dat ze aaien toe gaat staan en aanlijnen ook of nog beter leuk gaat vinden weet ik echt niet. Dus hier werd het een kwestie van afwachten en doen. En dan hopen op gewenning en een hond die de switch maakt. Of ik haalde er iemand bij die gericht kan trainen en me helpt als ik geen hoop meer had.

[DeDiana]

Het wegnemen van een angstprikkel als beloning is een negatieve bekrachtiger.
Ik zie daar zelf niet helemaal de logica van als het doel vrede met de aanwezigheid van enge mannen of het dragen van een riem is.
Je past het gedrag dan wel aan maar niet de emotie.
Uiteindelijk gaat die enge man of de riem niet weg dus waar zit dan de winst?

Winst zit in oa controle door het dier zelf.
En je zegt het juist: negatieve bekrachtiger. Het bekrachtigt dus wel degelijk.

Het wegvallen van de angst versterkt het gedrag. Dus als je hond naar de riem toe beweegt en als gevolg daarvan gaat de riem weg, dan wordt het naar de riem toe bewegen versterkt.
Angst voor enge man: naar enge man kijken-man gaat stapje terug. naar man toe bewegen, man gaat stapje terug (of baas neemt hond aan de lijn mee weg nadat hond zelf stapje naar man maakte).

Als de angst te hoog is om met positieve bekrachtiger te werken kan dit prima! Emotie volgt gedrag. Als hond leert dat hij op die manier controle heeft op het enge en er voor beloond wordt, dan verandert de emotie naar dat enge ook. En vaak kan je dan ook overschakelen of combineren met positieve bekrachtiging.

En, nog handiger, je kan het combineren.
vb riem op de grond, hond kijkt er naar, klik en snoepje gooien weg van je zelf en van de riem.
Hond doet terug stapje in richting riem, klik, snoepje gooien in de andere richting en zo verder. En dan telkens na een 3-tal keer je criterium (afstand naar riem) verhogen.

Volgens mij schrijf je nu twee keer iets dat haaks op elkaar staat.
Mijn ervaring is dat negatieve bekrachtiging in dit soort situaties inderdaad júist de emotie verandert (en daaruit voortvloeiend het gedrag). De angst vermindert, dus de emotie verandert, dus het gedrag verandert ook. De emotie verandert omdat er iets fijns/positiefs volgt, of dat nou een negatieve bekrachtiger is (afstand vergroten/prikkel weghalen) of een positieve (voer, spel, aandacht). De bedreigende of beangstigende prikkel wordt een voorspeller van iets positiefs (de bekrachtiger dus) waardoor de emotie verandert.
Inderdaad kun je na een tijdje heel vaak overgaan op een positieve bekrachtiger of deze twee combineren.

Als ik even kijk naar mijn eigen honden, werkte het in de praktijk zo: Amoz was erg wantrouwend naar vreemde mensen. Naast dat ik ervoor zorgde dat niemand op hem af kon lopen, te dicht bij hem in de buurt kon komen of hem aan kon raken, vergrootten we ook direct de afstand of draaiden we om als mensen wel op hem af liepen of bijvoorbeeld hem recht aankeken. Zijn gevoel bij de prikkel ging daardoor gaandeweg van angstig/wantrouwend naar steeds meer neutraal. Dat was te merken omdat ik de afstand steeds minder hoefde te vergroten, hij steeds minder afstand nodig had om geen stresssignalen te laten zien. Dat is natuurlijk niet alleen systematische desensitisatie en counterconditioneren, maar ook het opbouwen van zijn vertrouwen in mij dat ik hem veilig hield.
Op het moment dat de reactie redelijk neutraal was, ben ik meer gaan werken met een positieve bekrachtiger. Een tegenligger op de stoep, wat voorheen betekende afstand vergroten (oversteken) en zelf tussen hem en de tegenligger in gaan lopen, werd een voorspeller van voer toen zijn emotie inmiddels dusdanig was veranderd dat hij steeds minder afstand nodig had. Dus een tegenligger werd op den duur niet meer gezien als iets bedreigends, maar als iets positiefs.
Vanuit die veranderde emotie kon hij langzaam maar zeker ook zelf contact gaan maken met eerst bekende en later ook vreemde mensen. Nu is hij helemaal niet meer bang van mensen en is zijn reactie ofwel neutraal ofwel positief (contact maken). Hoewel hij nog steeds niet zomaar door iedereen meteen geaaid wil worden, zal hij nu gewoon rustig een stap opzij zetten in plaats van meteen bij die persoon in de arm hangen; de emoties rondom vreemde mensen zijn gewoon veel minder heftig geworden en veel positiever en het gedrag is daarmee dus ook vanzelf veranderd.

[Hanneke2]

Ik zou gewoon kijken hoe ver je komt en zorgen dat het trauma niet groter wordt. Dat doe je al want het gaat al beter met aanlijnen en aflijnen. En als je merkt dat je totaal vastloopt kan je inderdaad iets gaan doen met een echt gerichte training. Desnoods om haar in elk geval aan te kunnen raken waar je wil. Iets met target of klikker en beloning. Ze moet dan maar leren dat het aanraken positief is en al zou ze het nooit echt gaan waarderen dan kan ze het in elk geval met een rustig gevoel ondergaan. Ik denk dat daar wel echt een grens ligt en zolang ze kan terugdeinzen is dat voor haar belonend. Ze kan het regelen en het werkt. Ik ben benieuwd waar je komt en wat ze zelf wil toegeven in deze grens.

Even een update: het gaat met kleine stapjes steeds beter. Ik heb een heel stuk van het 24-uurslijntje afgeknipt, want ik hoef er niet meer op te gaan staan, kan het nu moeiteloos met de hand pakken als ze weet dat we gaan wandelen. Bij thuiskomst en dan wisselen van lijn geef ik haar sinds een paar dagen een licht aaitje/kriebeltje langs haar kop en dat vindt ze niet storend of zichtbaar onprettig. Ze doet steeds meer met haar neus tegen me aandouwen als ze iets van me wil (tot vervelens toe, dan zit ik op de wc met de deur open voordat we gaan wandelen en dan alsmaar douwen met die kouwe neus tegen mijn benen). Bij visite in huis speelt ze inmiddels met haar speeltjes of met Toto alsof er helemaal geen visite is, ze wilde van de week zelfs met mijn zoon, die ze echt amper kent, spelen en liep hem uit te dagen met een speeltje. Hij had echt iets van dat ze dat deed.

Buiten blijft ze alles en iedereen waanzinnig interessant vinden. Ze is kneitersociaal richting vrijwel alle honden, loopt als ze de kans krijgt ook naar alle mensen toe. Ik ben gestopt met waarschuwen dat ze niet geaaid wil worden, want ze krijgt alle ruimte om een stap terug te doen, en af en toe laat ze het gewoon toe, een hondenbaas die even over haar kop of rug aait terwijl zij kennis maakt met die hond die ze mokerinteressant vindt. Ze vindt in principe alle honden leuk, en heeft er werkelijk waar voor gezorgd dat Toto nu eindelijk beschaafd om kan gaan met een van de vroegere vriendjes van Lilo, die hij voorheen dood wilde. Voor de rest staat zij soms gewoon vriendjes te worden terwijl Toto op afstand staat te mokken als het gaat om zo'n ex-vrijer van Lilo. En Toto's eigen vrienden vindt zij ook helemaal geweldig. Ze gaat maar heel soms mee in Toto's antipathieën, maar dan gaat het ook wel om honden die ik zelf ook voor geen meter vertrouw.

Verder is ze wel een soms wat vermoeiende hyperdepieper stuiterbal, maar dat hoort gewoon bij jonge podenco's. Ze is leuk, en het gaat echt wel goed komen.

[Hanneke2]

Leren aaien is iets totaal anders dan leren dat aanlijnen okee is. Aanlijnen of iets met je hond kunnen doen is namelijk een eerste voorwaarde om naar buiten te kunnen. En om iets met de hond te kunnen mocht er iets gebeuren. Aaien is helemaal niet nodig. Je kan een hyena leren bloedgeven en een olifant leren vrijwillig zijn poten te laten verzorgen. Dan maak je mij niet wijs dat je een podenco niet kunt leren zichzelf aan te lijnen in een paar weken. Zelf in de lijn en bv een tuig lopen dus.

Slechte vergelijking. Je kan ook een beer leren dansen, een koe leren om een melkrobot te gebruiken en een orka door een hoepel laten springen, en dat soort onnatuurlijk gedrag aanleren doe je altijd met straffen en/of uithongeren of andere vormen van mishandeling.

Je bent weer zo vooringenomen aan het reageren.
Er zijn al meer dan 20 jr mensen dieren wilde dieren op een positieve manier aan het trainen zodat ze zich makkelijk kunnen laten behandelen indien nodig. Die manier van trainen is doormiddel van het geven van keuzes en controle en met beloning. Meer niet. Er komt geen straf of uithongering aan te pas. Misschien je eens in verdiepen want er gaat blijkbaar een wereld voor je open.

Maar je hoeft wilde dieren niet te trainen, je mot er met je klauwen vanaf blijven. Wilde dieren horen in het wild, niet in circussen of dolfinaria. In een ideale wereld hebben we alleen contact met wilde dieren in noodgevallen, en daar hoeven we ze niet op te trainen. Een geadopteerde zwerfhond is een totaal ander verhaal. Vertrouwen kan je niet 'trainen'.

[Hanneke2]

Blij dat je wel nog reageert en ook blij om te lezen dat bij de halsband pakken en aanlijnen goed ging.
(misschien een stom idee, maar wellicht te proberen.. klikken met de musketon om aan te geven dat ze aan de lijn moet om buiten te gaan wandelen is dat een optie? Ik heb dat met de vorige honden m.n. Bluf gedaan die wat eigenwijs was maar klikken met de musketon en zichtbaar maken, betekende aanlijnen, maar wel ook altijd met een beloning. Dat deed ik in huis om aan te leren, maar ook buiten. En onbewust heb ik dat ook bij het huidige stel gedaan, even klikken met de musketon en het blijft niet leuk om aangelijnd te worden, maar op een of andere manier heb ik dat klikken van de musketon blijkbaar wel leuk kunnen maken, want ze reageren er nog steeds op.., even een zijsprong.. en hoe breed is de ring van de halsband.. als het een kleine ring is moet je vaak pielen om de musketon eraan te klikken.. bij een wat bredere ring gaat dat ook al een stuk makkelijker)

En dat ding met de eenden.. tsja.. ik heb geen podenco..en ook niet gehad. Ik had wel een hond die ook soms totaal onverwachtse dingen deed.. en ik kon boos worden, op mijn kop gaan staan en weet ik veel wat allemaal niet.. zij had ook altijd zoiets van
En daarna ook

Bij jouw hond lijkt me dat weer een stapje voor later.. voor nu zit ze toch aan de lijn dus nu je het weet kun je het voorkomen, maar geen idee hoe dat bij podenco's werkt.. bij een herder kun je leren af te leiden met leuke dingen, maar bij podenco's werkt dat volgens mij niet zo

Voor veel podenco's bestaat er niks leukers en zelfbelonenders dan jagen, dus het principe werkt denk ik voor podenco's precies hetzelfde, alleen bestaan er voor sommige/veel podenco's geen 'leuke dingen' die genoeg afleiden (tenzij je ineens een levend konijn uit je jaszak tovert of zo). En het zelfstandige karakter, waarbij honderden jaren is gefokt op zelf initiatief tonen, zelfstandig beslissingen maken en daarin onverzettelijk zijn met veel doorzettingsvermogen, maakt het controleren van de jachtpassie ook niet bepaald makkelijker.

Ik ben eigenlijk verbaasd over de verbazing dat ze het water in gaat achter een meerkoet aan Zels Taartje, die water haat en maar een mild jachtinstinct heeft vergeleken met bijvoorbeeld Amy, zou dat in zo'n situatie doen.
Je snapt toch hopelijk inmiddels dat je veel geluk hebt als je drie podenco's hebt gehad die nauwelijks of weinig jachtinstinct vertonen en dat dat allesbehalve de norm is?

Haha ja, je hebt helemaal gelijk, mijn eerste 3 waren eigenlijk wel heel braaf wat jagen betreft. Wel er achteraan gaan, en soms ook lang wegblijven, maar nooit iets gevangen of doodgemaakt. Prooi die (soms met gemak) ingehaald werd, werd alleen wat aangedouwd met een neus zodat er weer gerend kon worden. Plus die eerste drie hadden in mindere of meerdere mate toch wel eem hekel aan water.

Tika is wel zo podenco dat haar aandacht per seconde van het een naar het ander kan vliegen, dus wellicht dat ik met een bepaald commando of iets waanzinnig lekkers of een ontzaglijk interessant speeltje wel die aandacht weg kan krijgen van zwemvogels. Ik kon Lilo destijds uiteindelijk zelfs wel van een hazenspoortje krijgen door "OH KIJK WIE DAAR IS!' (ik loog dan dat ik barstte dat een van haar verkeringen in zicht was).

Voorlopig gaat ze nog niet los, en straks aan een hele lange lijn, en dan ga ik eens uitvogelen hoe ik haar terug kan roepen als ze achter de eenden aan wil. Misschien ook zelfs laten zwemmen om een balletje te pakken ofzo als ze zwemmen zelf ook leuk vindt. We gaan het zien.

[DeDiana]

Blij dat je wel nog reageert en ook blij om te lezen dat bij de halsband pakken en aanlijnen goed ging.
(misschien een stom idee, maar wellicht te proberen.. klikken met de musketon om aan te geven dat ze aan de lijn moet om buiten te gaan wandelen is dat een optie? Ik heb dat met de vorige honden m.n. Bluf gedaan die wat eigenwijs was maar klikken met de musketon en zichtbaar maken, betekende aanlijnen, maar wel ook altijd met een beloning. Dat deed ik in huis om aan te leren, maar ook buiten. En onbewust heb ik dat ook bij het huidige stel gedaan, even klikken met de musketon en het blijft niet leuk om aangelijnd te worden, maar op een of andere manier heb ik dat klikken van de musketon blijkbaar wel leuk kunnen maken, want ze reageren er nog steeds op.., even een zijsprong.. en hoe breed is de ring van de halsband.. als het een kleine ring is moet je vaak pielen om de musketon eraan te klikken.. bij een wat bredere ring gaat dat ook al een stuk makkelijker)

En dat ding met de eenden.. tsja.. ik heb geen podenco..en ook niet gehad. Ik had wel een hond die ook soms totaal onverwachtse dingen deed.. en ik kon boos worden, op mijn kop gaan staan en weet ik veel wat allemaal niet.. zij had ook altijd zoiets van
En daarna ook

Bij jouw hond lijkt me dat weer een stapje voor later.. voor nu zit ze toch aan de lijn dus nu je het weet kun je het voorkomen, maar geen idee hoe dat bij podenco's werkt.. bij een herder kun je leren af te leiden met leuke dingen, maar bij podenco's werkt dat volgens mij niet zo

Voor veel podenco's bestaat er niks leukers en zelfbelonenders dan jagen, dus het principe werkt denk ik voor podenco's precies hetzelfde, alleen bestaan er voor sommige/veel podenco's geen 'leuke dingen' die genoeg afleiden (tenzij je ineens een levend konijn uit je jaszak tovert of zo). En het zelfstandige karakter, waarbij honderden jaren is gefokt op zelf initiatief tonen, zelfstandig beslissingen maken en daarin onverzettelijk zijn met veel doorzettingsvermogen, maakt het controleren van de jachtpassie ook niet bepaald makkelijker.

Ik ben eigenlijk verbaasd over de verbazing dat ze het water in gaat achter een meerkoet aan Zels Taartje, die water haat en maar een mild jachtinstinct heeft vergeleken met bijvoorbeeld Amy, zou dat in zo'n situatie doen.
Je snapt toch hopelijk inmiddels dat je veel geluk hebt als je drie podenco's hebt gehad die nauwelijks of weinig jachtinstinct vertonen en dat dat allesbehalve de norm is?

Haha ja, je hebt helemaal gelijk, mijn eerste 3 waren eigenlijk wel heel braaf wat jagen betreft. Wel er achteraan gaan, en soms ook lang wegblijven, maar nooit iets gevangen of doodgemaakt. Prooi die (soms met gemak) ingehaald werd, werd alleen wat aangedouwd met een neus zodat er weer gerend kon worden. Plus die eerste drie hadden in mindere of meerdere mate toch wel eem hekel aan water.

Tika is wel zo podenco dat haar aandacht per seconde van het een naar het ander kan vliegen, dus wellicht dat ik met een bepaald commando of iets waanzinnig lekkers of een ontzaglijk interessant speeltje wel die aandacht weg kan krijgen van zwemvogels. Ik kon Lilo destijds uiteindelijk zelfs wel van een hazenspoortje krijgen door "OH KIJK WIE DAAR IS!' (ik loog dan dat ik barstte dat een van haar verkeringen in zicht was).

Voorlopig gaat ze nog niet los, en straks aan een hele lange lijn, en dan ga ik eens uitvogelen hoe ik haar terug kan roepen als ze achter de eenden aan wil. Misschien ook zelfs laten zwemmen om een balletje te pakken ofzo als ze zwemmen zelf ook leuk vindt. We gaan het zien.

Ik ben benieuwd! Bij Amy heeft trainen met de voerdummy heel veel opgeleverd op dat gebied, maar die dummy wint het echt niet van een wegschietend konijn Ik heb wel al haar aandacht als we met de voerdummy bezig zijn, maar Amy's aandacht is ook binnen een seconde weer ergens anders als ik heel even iets anders doe. Amy is helaas wel een killer en Taartje ook, maar gelukkig is Taartje met haar ca. 14 jaar niet meer zo snel en vangt ze bijna nooit iets. Taartje zal ook alleen het water in gaan als ze écht denkt dat ze iets te pakken kan krijgen, terwijl Amy houdt van zwemmen en er geen probleem mee heeft als ze eerst 30 meter moet zwemmen om in de buurt van haar prooi te komen.

Je bent weer zo vooringenomen aan het reageren.
Er zijn al meer dan 20 jr mensen dieren wilde dieren op een positieve manier aan het trainen zodat ze zich makkelijk kunnen laten behandelen indien nodig. Die manier van trainen is doormiddel van het geven van keuzes en controle en met beloning. Meer niet. Er komt geen straf of uithongering aan te pas. Misschien je eens in verdiepen want er gaat blijkbaar een wereld voor je open.

Maar je hoeft wilde dieren niet te trainen, je mot er met je klauwen vanaf blijven. Wilde dieren horen in het wild, niet in circussen of dolfinaria. In een ideale wereld hebben we alleen contact met wilde dieren in noodgevallen, en daar hoeven we ze niet op te trainen. Een geadopteerde zwerfhond is een totaal ander verhaal. Vertrouwen kan je niet 'trainen'.

Dat is natuurlijk een heel andere discussie, maar feit is dat er nu eenmaal wilde dieren in dierentuinen wonen en dat deze dieren zonder dwang getraind kunnen worden om zonder stress medische handelingen te ondergaan.

Vertrouwen kun je wel opbouwen door middel van trainen. Natuurlijk zijn er ook andere dingen nodig om vertrouwen op te bouwen, maar mijns inziens kan training daar zeker een rol in spelen. Je maakt dingen voorspelbaar voor de hond, het wordt voor de hond duidelijk wat je in een bepaalde situatie van de hond verwacht en gaat doen, dat het leuk is om samen te werken en dat dat de hond altijd iets oplevert. Daarnaast doet de hond steeds succeservaringen op, wat het zelfvertrouwen vergroot, de hond leert dat fouten maken niet erg is en dat het goed is om initiatief te tonen en dingen te proberen. Zeker in een situatie die spanning, angst of onzekerheid oproept bij de hond, kun je door trainen die hele gemoedstoestand geleidelijk ombuigen en juist door de hond daarbij te helpen d.m.v. training groeit het vertrouwen in jou, in zichzelf en in de situatie.

[ranetje]

Vertrouwen wordt je gegeven naarmate je het waard bent maar dat dat te maken heeft met eeuwig gesoebat en zogenaamd begrip in de vorm van eindeloos wachten op iets dat niet komt is volslagen kul.
Dat zijn nou precies de stinkende wonden. Quasibegrip zonder instructie en ondertussen je hond laten vervallen in allerlei lulkoek op niks af.
Alsof dat een acceptabel eindresultaat is; begrijpen waarom je hond debiel doet.

Koude rillingen, krijg ik er van.

Wat bedoel je?

Begrijpen waarom een hond debiel doet kan een hulp zijn in de manier waarop je dat debiele gedrag gaat hanteren/veranderen (of juist niet).
Dat is geen einddoel.
Nooit.

[Hanneke2]

Tijd voor een update!

Alles wat goed ging gaat nog steeds heel goed, Tika is een supervrolijk en heel sociaal hondje, ze kan echt met alle honden overweg, ze speelt - voor zover dat kan aan de lijn - met alles wat wil spelen, is lief tegen puppies en beleefd tegen ouwe hondjes, draait weg van honden die geen contact willen en gaat vrijwel zelden mee met Toto als hij een hond niet leuk vindt. Gisteren liep ik bijvoorbeeld in het kleine parkje met het stel aangelijnd en er kwamen opeens twee forse staffords op ons afstormen. Ik moet zeggen dat ik het bijna in mijn broek deed, hier in de buurt is een hond in zijn eigen tuin door 2 staffords doodgebeten, en dat schoot wel even door me heen. Toto was aan het grommen en grauwen en ik stond eigenlijk heel dommig te twijfelen of ik hem nu los moest laten of niet tot ik me realiseerde dat er helemaal niks aan de hand was. De een was alweer doorgelopen en de ander stond gewoon kennis te maken met Tika, die zich echt niks aantrok van Toto's gedoe of van mijn lichte paniek. De baas in kwestie was tevergeefs aan het roepen dus ik heb die hond dan maar vriendelijk toegesproken en hem even bij zijn tuig gepakt zodat die baas hem kon overnemen. "Ze doen niks hoor", zei ze, en dat zag ik ook wel, maar ja dat weet ik niet van tevoren, dat is toch wel een beetje een punt.

Tika lijkt in dat opzicht een beetje op Jack; die kon ook met alle honden opschieten en liet zich ook bijna nooit van de wijs brengen als Lilo stond te krijsen dat een hond eng was. Echt heel fijn vind ik dat.

Naar mensen toe is ze buiten heel nieuwsgierig, wil eigenlijk ook - net als met honden - met iedereen even kennis maken. Van de week stond ik even te praten met een vreemde mevrouw en daar sprong ze tegenop. Want misschien kwamen er wel koekies ofzo. Met visite in huis is ze nog wel wat afstandelijk, en moet in eerste instantie toch wel wat blaffen. Zit iedereen op de bank, dan is het geen probleem meer en gaat ze ook rustig op die zelfde bank liggen.

Haar jachtinstinct is wel een dingetje, ze wil vooral constant achter vogels aan en als ze de kans kreeg lag ze om de haverklap in de sloot om achter eenden en meerkoeten en zwanen aan te gaan. Ze is gelukkig - zoals hoort bij een podenco - ook kneitersnel weer afgeleid, dus "TIKA KIJK ES KOEKIES!" is vaak weer voldoende om hele zwermen vogels te vergeten, want vreten is het belangrijkste op de hele wereld.

Vreten van straat is dan ook nog steeds een ding. Ik heb wel geklaagd over Toto die hondenpoep vreet, maar Tika vreet alles. Ik heb haar inmiddels wel zover dat ze geen eikels of hazelnoten met schil en al meer hap-slik-weg naar binnen werkt, bij dingen die oneetbaar of minder lekker zijn dan een frolicje spuugt ze het keurig uit als ik LOS! zeg. Bij effe snel een hap stront werkt dat niet, maar ze kotst nooit en ze heeft mooie poep dus nou ja, daar valt mee te leven.

Ze is nog steeds niet 100% zindelijk. Poepen doet ze inmiddels wel altijd buiten, maar 's nachts of 's ochtends vroeg wordt er nog wel eens binnen geplast. Dat komt ook vaak omdat ze tijdens het laatste rondje zo bezig is met luchtjes en katten en eenden en OH DAAR LOOPT EEN EGEL! en KIJK EEN PAD! dat ze veel te hyperdepieper is om te denken aan plassen. Langer lopen heb ik geprobeerd, maar ze wordt alleen nog maar meer getriggerd door alles wat er in het donker rondloopt. Ik hoop dat ze op enig moment gaat markeren in plaats van alleen 1 jonge-teefjes-plas doen, en dan lost dat zich wel op.

En tenslotte het aaien. Ik doe er niks aan, ik train niks, ik vraag niks, ik probeer niks, ze heeft nog steeds een lijntje aan haar halsband waaraan ik haar kan pakken om te wisselen met de uitlaatlijn, en ik vind eigenlijk dat er wel vooruitgang in zit. Lijntje aan de halsband had ik al 2 keer korter geknipt en nu verwisseld voor een heel klein stukje kattenlijn. Ik zou haar binnen de gevestigde routine van jas en schoenen aan - koekie - aanlijnen nu denk ik ook wel direct kunnen aanlijnen, maar ik vind het wel prettig om dat met hele kleine stapjes en een compleet ontspannen hond te blijven doen, dus ik hou dat lijntje er nog effe in. Ze vindt het helemaal prima als ik vlak onder haar kop rustig dat lijntje pak, ze staat dan ook als een gek te kwispelen want we gaan wandelen!

Als ik op de bank zit met Toto naast me en zij daar weer naast, kan ik nu achter haar oren kriebelen. En als ik dan stop, reikt ze soms haar koppie in mijn richting, veilig over Toto's grote lijf heen, want ze vindt dat toch niet onprettig. En het is heel schattig hoe ze steeds meer mij aan komt porren om mee te spelen, want trekspelletjes met Toto EN mij zijn superleuk. En we doen nu zo af en toe neuzenBOEM. Dan botsen we onze neuzen tegen elkaar. En dan loopt ze effe weg en komt ze terug voor nog een keer.

Ik kan het exacte moment niet aanwijzen, maar op enig moment heeft ze besloten dat ze me niet meer stom vindt, en toch wel een beetje leuk vindt. Ik mot nog steeds mijn klauwen thuis houden want ze wil echt nog niet dat ik haar over haar lijf aai, maar ik zie nu eindelijk iets van dat ze wel blij is als ik 's ochtends beneden kom of als ik thuis kom als ik ben weg geweest.

Dus, al met al, goeie berichten. Ik ga gewoon verder op dezelfde weg, en we zien wel.

[Sterre]

Wat een leuke, fijne update Hanneke. Lijkt me een heerlijk hondje. Lief voor alles en iedereen.

[Hanneke2]

Wat een leuke, fijne update Hanneke. Lijkt me een heerlijk hondje. Lief voor alles en iedereen.

Dankje! Ja, het is echt een superleuk ding, en het is doodzonde dat er ooit iets is gebeurd waardoor ze zo'n afkeer heeft gekregen van mensenhanden. Ergens blijf ik toch denken dat het pas fout is gegaan in het asiel. Ze is heel jong op straat gevonden, en had nul positieve ervaring met aanraken door mensen, en vervolgens is ze tegen haar zin alsmaar opgepakt en geknuffeld. Zo kan je dus ook een hond verkloten.

En ja, ik ben nog steeds boos op het asiel en boos op de stichting, want ik hoor helemaal niks meer. Als ik dat vergelijk met de betrokkenheid van de stichtingen bij de adoptie van mijn eerste twee honden, dat is een wereld van verschil.

Maar ik heb wel goeie hoop dat het helemaal goed gaat komen. Tika wil best vrienden worden met mensen, en ze vindt lichamelijk contact heerlijk, en dat moeten we zien te combineren. En we hebben jaren de tijd om dat voor elkaar te krijgen.

[Feather__]

Wat fijn dat het zoveel beter gaat!

[Sandra&co]

Fijn

[DeDiana]

Heel fijn dat het alsmaar beter blijft gaan en dat ze zich zo goed ontwikkelt en het wandelen zo leuk vindt! Ze lijkt me een heerlijk hondje!

[Machie]

Als ik even kijk naar mijn eigen honden, werkte het in de praktijk zo: Amoz was erg wantrouwend naar vreemde mensen. Naast dat ik ervoor zorgde dat niemand op hem af kon lopen, te dicht bij hem in de buurt kon komen of hem aan kon raken, vergrootten we ook direct de afstand of draaiden we om als mensen wel op hem af liepen of bijvoorbeeld hem recht aankeken. Zijn gevoel bij de prikkel ging daardoor gaandeweg van angstig/wantrouwend naar steeds meer neutraal. Dat was te merken omdat ik de afstand steeds minder hoefde te vergroten, hij steeds minder afstand nodig had om geen stresssignalen te laten zien. Dat is natuurlijk niet alleen systematische desensitisatie en counterconditioneren, maar ook het opbouwen van zijn vertrouwen in mij dat ik hem veilig hield.
Op het moment dat de reactie redelijk neutraal was, ben ik meer gaan werken met een positieve bekrachtiger. Een tegenligger op de stoep, wat voorheen betekende afstand vergroten (oversteken) en zelf tussen hem en de tegenligger in gaan lopen, werd een voorspeller van voer toen zijn emotie inmiddels dusdanig was veranderd dat hij steeds minder afstand nodig had. Dus een tegenligger werd op den duur niet meer gezien als iets bedreigends, maar als iets positiefs.
Vanuit die veranderde emotie kon hij langzaam maar zeker ook zelf contact gaan maken met eerst bekende en later ook vreemde mensen. Nu is hij helemaal niet meer bang van mensen en is zijn reactie ofwel neutraal ofwel positief (contact maken). Hoewel hij nog steeds niet zomaar door iedereen meteen geaaid wil worden, zal hij nu gewoon rustig een stap opzij zetten in plaats van meteen bij die persoon in de arm hangen; de emoties rondom vreemde mensen zijn gewoon veel minder heftig geworden en veel positiever en het gedrag is daarmee dus ook vanzelf veranderd.

Super jaloers dat het je met Amoz zo gelukt is. Mij met Csiva niet. Zij moet nog steeds niks van vreemden hebben. Alleen het gekke is, neem haar mee op wedstrijd of de stad in waar een overdaad aan mensen is, niks aan de hand. Zet 1 persoon in het bos en die moet dood bij wijze van spreken

[DeDiana]

Als ik even kijk naar mijn eigen honden, werkte het in de praktijk zo: Amoz was erg wantrouwend naar vreemde mensen. Naast dat ik ervoor zorgde dat niemand op hem af kon lopen, te dicht bij hem in de buurt kon komen of hem aan kon raken, vergrootten we ook direct de afstand of draaiden we om als mensen wel op hem af liepen of bijvoorbeeld hem recht aankeken. Zijn gevoel bij de prikkel ging daardoor gaandeweg van angstig/wantrouwend naar steeds meer neutraal. Dat was te merken omdat ik de afstand steeds minder hoefde te vergroten, hij steeds minder afstand nodig had om geen stresssignalen te laten zien. Dat is natuurlijk niet alleen systematische desensitisatie en counterconditioneren, maar ook het opbouwen van zijn vertrouwen in mij dat ik hem veilig hield.
Op het moment dat de reactie redelijk neutraal was, ben ik meer gaan werken met een positieve bekrachtiger. Een tegenligger op de stoep, wat voorheen betekende afstand vergroten (oversteken) en zelf tussen hem en de tegenligger in gaan lopen, werd een voorspeller van voer toen zijn emotie inmiddels dusdanig was veranderd dat hij steeds minder afstand nodig had. Dus een tegenligger werd op den duur niet meer gezien als iets bedreigends, maar als iets positiefs.
Vanuit die veranderde emotie kon hij langzaam maar zeker ook zelf contact gaan maken met eerst bekende en later ook vreemde mensen. Nu is hij helemaal niet meer bang van mensen en is zijn reactie ofwel neutraal ofwel positief (contact maken). Hoewel hij nog steeds niet zomaar door iedereen meteen geaaid wil worden, zal hij nu gewoon rustig een stap opzij zetten in plaats van meteen bij die persoon in de arm hangen; de emoties rondom vreemde mensen zijn gewoon veel minder heftig geworden en veel positiever en het gedrag is daarmee dus ook vanzelf veranderd.

Super jaloers dat het je met Amoz zo gelukt is. Mij met Csiva niet. Zij moet nog steeds niks van vreemden hebben. Alleen het gekke is, neem haar mee op wedstrijd of de stad in waar een overdaad aan mensen is, niks aan de hand. Zet 1 persoon in het bos en die moet dood bij wijze van spreken

Het heeft denk ik ook wel geholpen dat Amoz een herderuiterlijk heeft en mensen het dan blijkbaar echt wel serieus nemen als je ze instructies geeft (niet aankijken, niet proberen aan te raken, etc.). Ik kan me voorstellen dat dat met een kleine krullenbol als Csiva misschien iets minder serieus wordt genomen door vreemden (onder het mom van: ach, dat zal allemaal wel meevallen).
Het is in al die tijd niet één keer gebeurd dat iemand per ongeluk toch over zijn grenzen ging of hem probeerde aan te raken terwijl ik daar nog geen toestemming voor had gegeven. Dat heeft hem heel erg geholpen, hij heeft ervan geleerd dat hij achter mijn benen kon gaan staan (uit de situatie kon) als hij mensen niet vertrouwde of het gevoel had dat ze iets van hem wilden en dat er dan ook écht niets zou gebeuren. En dat hij ook niet bang hoefde te zijn als hij alleen even bij iemand wilde snuffelen dat hij opeens aangeraakt zou worden.
Hij kon dus helemaal zelf het tempo bepalen en het heeft ook wel zeker een halfjaar geduurd bijvoorbeeld tot hij zich door mijn zus liet aaien (die hij inmiddels al heel vaak had gezien) en van daaruit ging hij steeds meer stapjes maken. Nu merk je nauwelijks nog aan hem dat hij ooit zo'n moeite met vreemden had. Mila laat zich bijvoorbeeld ook niet door elke wildvreemde aaien en gaat dat uit de weg, dus ik zou hem nu als 'enigszins gereserveerd' omschrijven, maar die echte angst is helemaal weg. Sommige vreemden vindt hij zelfs meteen leuk en dan is hij ook echt aanhankelijk.

[Hanneke2]

Als ik even kijk naar mijn eigen honden, werkte het in de praktijk zo: Amoz was erg wantrouwend naar vreemde mensen. Naast dat ik ervoor zorgde dat niemand op hem af kon lopen, te dicht bij hem in de buurt kon komen of hem aan kon raken, vergrootten we ook direct de afstand of draaiden we om als mensen wel op hem af liepen of bijvoorbeeld hem recht aankeken. Zijn gevoel bij de prikkel ging daardoor gaandeweg van angstig/wantrouwend naar steeds meer neutraal. Dat was te merken omdat ik de afstand steeds minder hoefde te vergroten, hij steeds minder afstand nodig had om geen stresssignalen te laten zien. Dat is natuurlijk niet alleen systematische desensitisatie en counterconditioneren, maar ook het opbouwen van zijn vertrouwen in mij dat ik hem veilig hield.
Op het moment dat de reactie redelijk neutraal was, ben ik meer gaan werken met een positieve bekrachtiger. Een tegenligger op de stoep, wat voorheen betekende afstand vergroten (oversteken) en zelf tussen hem en de tegenligger in gaan lopen, werd een voorspeller van voer toen zijn emotie inmiddels dusdanig was veranderd dat hij steeds minder afstand nodig had. Dus een tegenligger werd op den duur niet meer gezien als iets bedreigends, maar als iets positiefs.
Vanuit die veranderde emotie kon hij langzaam maar zeker ook zelf contact gaan maken met eerst bekende en later ook vreemde mensen. Nu is hij helemaal niet meer bang van mensen en is zijn reactie ofwel neutraal ofwel positief (contact maken). Hoewel hij nog steeds niet zomaar door iedereen meteen geaaid wil worden, zal hij nu gewoon rustig een stap opzij zetten in plaats van meteen bij die persoon in de arm hangen; de emoties rondom vreemde mensen zijn gewoon veel minder heftig geworden en veel positiever en het gedrag is daarmee dus ook vanzelf veranderd.

Super jaloers dat het je met Amoz zo gelukt is. Mij met Csiva niet. Zij moet nog steeds niks van vreemden hebben. Alleen het gekke is, neem haar mee op wedstrijd of de stad in waar een overdaad aan mensen is, niks aan de hand. Zet 1 persoon in het bos en die moet dood bij wijze van spreken

Het heeft denk ik ook wel geholpen dat Amoz een herderuiterlijk heeft en mensen het dan blijkbaar echt wel serieus nemen als je ze instructies geeft (niet aankijken, niet proberen aan te raken, etc.). Ik kan me voorstellen dat dat met een kleine krullenbol als Csiva misschien iets minder serieus wordt genomen door vreemden (onder het mom van: ach, dat zal allemaal wel meevallen).
Het is in al die tijd niet één keer gebeurd dat iemand per ongeluk toch over zijn grenzen ging of hem probeerde aan te raken terwijl ik daar nog geen toestemming voor had gegeven. Dat heeft hem heel erg geholpen, hij heeft ervan geleerd dat hij achter mijn benen kon gaan staan (uit de situatie kon) als hij mensen niet vertrouwde of het gevoel had dat ze iets van hem wilden en dat er dan ook écht niets zou gebeuren. En dat hij ook niet bang hoefde te zijn als hij alleen even bij iemand wilde snuffelen dat hij opeens aangeraakt zou worden.
Hij kon dus helemaal zelf het tempo bepalen en het heeft ook wel zeker een halfjaar geduurd bijvoorbeeld tot hij zich door mijn zus liet aaien (die hij inmiddels al heel vaak had gezien) en van daaruit ging hij steeds meer stapjes maken. Nu merk je nauwelijks nog aan hem dat hij ooit zo'n moeite met vreemden had. Mila laat zich bijvoorbeeld ook niet door elke wildvreemde aaien en gaat dat uit de weg, dus ik zou hem nu als 'enigszins gereserveerd' omschrijven, maar die echte angst is helemaal weg. Sommige vreemden vindt hij zelfs meteen leuk en dan is hij ook echt aanhankelijk.

Een angstige hond moet je inderdaad beschermen, en dat is met een heel aaibaar hondje veel lastiger. Mooi om te lezen hoe Amoz zoveel vertrouwen heeft gekregen!

Met Tika zei ik tot voor kort constant tegen iedereen dat ze niet geaaid wilde worden, maar ik ben ermee gestopt, want het is zinloos. Ze is buiten en ook met visite heel nieuwsgierig en soms zelfs iets opdringerig, en ik kan het mensen niet kwalijk nemen als ze instinctief proberen haar te aaien terwijl ze zelf tegen ze aanduwt met haar neus of aan hun jaszakken ruikt of er misschien koekies in zitten. Ik ben alleen nog wel heel alert op mensen - en dan met name heel kleine kinderen - die op haar af lopen terwijl zij dat niet wil en terug deinst, daar stap ik resoluut tussen. Maar als ze zelf naar mensen toe gaat, dan zal ze er echt aan moeten wennen dat die mensen hun hand uitsteken en dat daar niet altijd koekies in zitten.

Bij mij komt ze er nu echt heel bewust bij zitten als ik tv ga kijken op de bank, het hele stel mot er dan altijd bij en op schoot voor zover dat kan, en zij wil dan ook geaaid. Gedurende Zondag met Lubach vanavond zat Toto dicht tegen me aan, 1 kat op schoot, en 1 kat ernaast met alsmaar een poot in mijn gezicht omdat ik haar moest aaien terwijl ik Tika zat te aaien. Kop, nek, borst is geen probleem meer, pootjes vindt ze nog een beetje mwah. En ik voelde vanavond iets raars op haar neus, soort van een deuk in dat bot, maar ze vond het niet fijn toen ik daar bleef aaien, dus ik ben weer oortjes gaan kriebelen, dat vindt ze echt prettig, dan gaan die oogjes een beetje dicht en helemaal prima.

[Alfilillo]

Super Hanneke. Eigenlijk had ik dit ook wel verwacht

[DeDiana]

Heel fijn en ja, veel honden gaan toch gewoon genieten van aaien en kriebelen als ze eenmaal ontspannen zijn en merken dat het best fijn is
Moet ook fijn zijn voor jou om te merken dat er nog zo veel rek en groei zit in haar en dat het even forceren destijds om haar aangelijnd te krijgen dat niet echt in de weg heeft gestaan

[Hanneke2]

Heel fijn en ja, veel honden gaan toch gewoon genieten van aaien en kriebelen als ze eenmaal ontspannen zijn en merken dat het best fijn is
Moet ook fijn zijn voor jou om te merken dat er nog zo veel rek en groei zit in haar en dat het even forceren destijds om haar aangelijnd te krijgen dat niet echt in de weg heeft gestaan

Ik denk dat een heel belangrijke factor bij Tika is (en waar ik wel even aan moest wennen) dat ze echt niet bang is. En al helemaal niet voor mij. Ik ben van de week even flink boos op haar geworden omdat ze vrolijk op de bank lag naast de lege verpakking van mijn lekkere citroencremewafeltjes. Ik had er 2 op, en zij dus 8. Maar dan ligt ze me dus gewoon aan te kijken met een blik van "So what?" en toen ik die verpakking in de prullenbak ging gooien huppelde ze mee, want wie weet ging ik koekies pakken.

Op de momenten dat ze toch wel wat angstig/onzeker is en dat staartje naar beneden gaat, stap ik er steeds tussen. Vandaag met een reu die haar wel heel erg leuk vond maar ook alsmaar probeerde te rijden. En dan blijft ze ook precies achter mijn benen staan, draait desnoods mee, dus dat concept van dat ik haar bescherm als het nodig is, dat lijkt ze wel te snappen. Ik durf loslaten echt nog niet aan, maar ik denk wel dat ze bij erge schrik inmiddels naar mij en Toto zou komen, gillende paniek en blind wegrennen zie ik bij haar niet snel gebeuren.

Aanraken blijft een ding, vooral onverwachts aanraken, maar nou ja, poep hoor. Vanmiddag had ze even gespeeld met een sharpei waar allemaal spuug uit kwam, ze vond het zelf ook smerig en was al direct driftig haar pootjes aan het schoonlikken, en ik heb effe met grof geweld haar kop en nek schoon geveegd. Dat vond ze maar niks (in de zin van WTF zit jij aan mijn lijf), maar uiteindelijk was ze me wellicht wel dankbaar, want ze is superschoon op zichzelf. Elk spatje modder na het wandelen wordt netjes weggepoetst, en gore kwijl van andere honden mot weg.

Paar dagen geleden liep er in het park iets over haar rug, geen idee of het een teek was of iets onschuldigs, maar die veegde ik er af. Toen had ze ook even die meer verontwaardigde dan angstige reactie, en daarna was het ook meteen weer goed.

Het is wel een bijzonder hondje, maar we gaan nog wel echt dikke vrienden worden, denk ik.

[DeDiana]

Zo te lezen accepteert ze die aanrakingen in ieder geval steeds beter. En het is alleen maar erg fijn voor haar natuurlijk dat ze niet angstig is en er dus ook niet van in paniek raakt. Gaat volgens mij gewoon allemaal heel erg de goede kant op zo!

[Hanneke2]

Zo te lezen accepteert ze die aanrakingen in ieder geval steeds beter. En het is alleen maar erg fijn voor haar natuurlijk dat ze niet angstig is en er dus ook niet van in paniek raakt. Gaat volgens mij gewoon allemaal heel erg de goede kant op zo!

Ja, het gaat voor mijn gevoel echt elke dag weer een klein stapje de goeie richting op, en op alle fronten. Ze luistert als een tierelier, staat direct voor me voor een koekje als ik "Tika kijk 'es" zeg. Ze is daarin inmiddels zo 100% betrouwbaar dat ik een dezer dagen wil gaan oefenen met los lopen (eerst met een sleeplijn uiteraard). Wat jagen achter eenden en de sloot inspringen betreft hebben we nu de afspraak dat zij aan het eind van de lange wandeling eendjes de sloot in mag jagen, met de ruimte aan de lijn om het water in te gaan, maar ze stopt nu gewoon netjes bij de kant. Dat verbaast me echt, maar ze vindt het superlollig om te doen, zonder er fanatiek achteraan te springen, en laat zich dan weer prima roepen voor een koekie.

En waar ik telkens weer heel erg blij van word, is dat ze echt ontzaglijk hondvriendelijk en sociaal is. Ze is lief en redelijk voorzichtig met mini-pupjes, ze stapt zonder aarzelen vrolijk af op heel grote honden, ze 'doet' onderdanig als ze denkt dat dat nodig is, maar ze is het niet, ik weet niet of ik dat goed uitleg, maar het is weldoordacht gedrag. Ze is echt rete-slim.

Ze is ook vaak dodelijk vermoeiend, want het is 1 brok energie en als Toto en ik na een forse wandeling kalmpjes naar huis willen lopen mot zij nog proberen in een boom te klimmen (want daar zat een kat/eekhoorn/iets? in), en thuis wil ze heel graag MIJN dingen hebben, dus een wasmand is niet veilig, even mijn jas over een stoel hangen ook niet, die rukt ze eraf en sleept ze de kamer door. Ze speelt met Toto en met de katten tot ze het helemaal zat zijn, ze raust door de tuin en vreet van alles wat ik voor mezelf had bedoeld, en het is dat ze het allemaal met zo'n blije bek doet, dat we het toch wel oké vinden.

Ik geloof dat het -zelfs nu ze nog niet los kan rennen - een stikgelukkig hondje is. Dat gedoe met dat aaien is voor haar ook helemaal geen probleem, ze heeft precies zoveel lichamelijk contact met mensen zoals zij dat wil, en het zou voor mij fijn zijn als we dat verder uitbreiden, maar voor haar is het niet belangrijk. Ze heeft een veilig thuis met een stabiel 'roedel' van een grote hondenbroer en de katten, ze krijgt lekker vreten en kan warm en zacht slapen, ze kan zich prima amuseren en uitleven tijdens lange wandelingen. Tika heeft denk ik bijna per ongeluk (want ik had haar niet geadopteerd als ik had geweten van het aanraakprobleem) godsestinkendemazzel gehad dat ze hier terecht is gekomen, en ik denk dat ik misschien ook wel bizar geluk heb gehad dat ik bijna per ongeluk zo'n knetterslim eigenwijs en bijzonder hondje in huis heb gehaald. We zijn al dikke vrienden, en we hebben nog 10 of 15 jaar de tijd om hele dikke vrienden te worden.

Dus ja, dit gaat zeker wel goed komen.

[Alfilillo]

Wat heerlijk Hanneke. Tika lijkt me een fantastisch hondje. Ze klinkt een beetje als Lily, behalve dat Tika nog wel wat energieker is denk ik.
Waarschijnlijk ten overvloede, maar als je haar los laat, zorg dan dat dat heel ver van verkeer is. Succes!

[DeDiana]

Fijn dat het zo goed gaat, ik vind haar ook heel leuk klinken uit jouw omschrijving (ze doet me heel erg denken aan Amy)

[ranetje]

Wat een geweldige omschrijving Hanneke
Gaat idd helemaal goed komen bij jou.

Zorg je er wel voor dat er voor jou nog wat te eten over is?