Taartje, die bijna precies drie jaar geleden bij ons kwam wonen met een wat pessimistische medische prognose van 'ze heeft waarschijnlijk nog een paar maanden', maar zich niet zomaar klein liet krijgen door een paar tumoren. Ze kwam, zag en overwon, hoorde er meteen helemaal bij, al ging dat met twee koninginnen in huis niet altijd helemaal vanzelf. Maar ze genoot van alle aandacht, avonturen en comfort die bij haar nieuwe leven hoorden, en hoe! Altijd goedgemutst, gezellig, grappig en vooral lief voor alles en iedereen. Vol met gekke streken, heel uitgesproken over wat haar wel en niet beviel en wat ze wenste: een warm zacht bed, een trui, een knuffel, kattenvoer, een deur die open moest. En natuurlijk kreeg ze alles voor elkaar.
Een hond met een sterk en onafhankelijk karakter, maar tegelijkertijd heel aanhankelijk en gek op aandacht. Ze wist hoe ze mensen om haar pootjes moest winden en had het onschuldig kijken tot een kunst verheven. Want stout was ze ook - nooit stiekem, ze deed recht voor je neus alles waarvan ze best wist dat het eigenlijk niet mocht. Ze wist al lang dat ik toch nooit boos op haar kon worden.
Twee maanden geleden maakte ik nog dit filmpje van een maand met Taartje: https://www.youtube.com/watch?v=uAQL5OCbdcQ
Het is moeilijk te bevatten dat ze er nu niet meer is. Lieve Taartje Kwispelstaartje, we zullen allemaal je vrolijkheid, je streken en al die ontelbare Taartje-eigenaardigheidjes zo gaan missen, maar het is goed zo. Ik kan alleen maar met een lach en heel veel warme gevoelens terugdenken aan die drie jaar Taar en alles wat ze nog uit het leven heeft kunnen halen. Ze is tot en met het laatste moment vrolijk en zichzelf geweest, het liefste stoute Taartje van de wereld.
