Nieuwe hond, nieuwe problemen

[63673J]

Even een mini-update: sinds vandaag laat ze het soms toe dat ik wat onder haar kin/over haar borst aai. Ze staat dan wat peinzend te bedenken of ze dat wel goed moet vinden en of ze het prettig vindt of niet, en daarna vindt ze het wel weer mooi geweest en loopt ze weer weg. Maar toch!

Doet me aan Cleo denken. Die heeft haar hele leven bij alles bedacht of ze dat wel of niet goed vond. En ze was eigenlijk super lief maar echt ontspannen tegen je aan liggen of zich vast laten houden kon ze niet echt. Knuffels halen en springen tegen je aan en tegen bezoek aan kon ze echter prima. Maar alles op haar voorwaarden en als ze het zat was stapte ze naar achter en begon ze te loeien als een wolf om er snel iets anders van te maken. Ze maakte er dan een spelletje van met als regel dat je haar niet kon aanraken en ze zelf de regie in handen nam. Ze is altijd zo afstandelijk maar dus eigenlijk zo lief en trouw gebleven. Liep gewoon los. Luisterde prima maar alleen als zij daar zin in had. Wat echt meestal wel zo was dus.

Het is natuurlijk ook wel een beetje des windhond om zelf de regie te houden. Dat domme toegankelijke van een normale hond zit daar niet altijd in. Ik vond Cleo altijd een beetje wolf en wild.

Dat vind ik ook wel een van de leuke aspecten van podenco's, dat ze een beetje 'oer' zijn en dat die hersens (bij de een meer dan bij de ander ) toch wat meer werken dan bij sommige 'gewone' honden. Ik mheb oppashondjes gehad die superlief en gezellig waren maar waarin ik geen enkele persoonlijkheid kon ontdekken. Doe mij dan maar liever zo'n hondje zoals wat jij beschrijft in Cleo. Er mag echt wel een kop op zitten en een beetje karakter in zitten. Uiteindelijk zijn dat leukere en boeiender hondenvrienden dan een 'makkelijke' hond die de hele wereld leuk vindt.

Sinds wanneer is een gezellig en lief karakter geen onderdeel van de persoonlijkheid??

Voor een hond die een zoveel “leukere en boeiender hondenvriend” is dan de lieve, gezellige, makkelijke hond “zonder persoonlijkheid”, zit je er namelijk wel erg veel over te zeuren vind ik eigenlijk.

[Alfilillo]

Ik vind elke dag een stapje vooruit niet langzaam. Ik zou lekker op deze manier doorgaan.

[Friesenfransman]

Dat vind ik ook wel een van de leuke aspecten van podenco's, dat ze een beetje 'oer' zijn en dat die hersens (bij de een meer dan bij de ander ) toch wat meer werken dan bij sommige 'gewone' honden. Ik heb oppashondjes gehad die superlief en gezellig waren maar waarin ik geen enkele persoonlijkheid kon ontdekken. Doe mij dan maar liever zo'n hondje zoals wat jij beschrijft in Cleo. Er mag echt wel een kop op zitten en een beetje karakter in zitten. Uiteindelijk zijn dat leukere en boeiender hondenvrienden dan een 'makkelijke' hond die de hele wereld leuk vindt.

oh mijn god wat is het toch een voorrecht om de verhalen van die bijzondere hondenbazen met hun boeiende unieke eigenwijze half wilde oerspeciaaltjes te mogen lezen.

[Hanneke2]

Sinds wanneer is een gezellig en lief karakter geen onderdeel van de persoonlijkheid??

Voor een hond die een zoveel “leukere en boeiender hondenvriend” is dan de lieve, gezellige, makkelijke hond “zonder persoonlijkheid”, zit je er namelijk wel erg veel over te zeuren vind ik eigenlijk.

Okee, ik drukte me blijkbaar verkeerd uit, want ik heb niks tegen lieve gezellige en makkelijke honden. Die heb ik zelf eigen ook altijd gehad. Ik heb alleen niet zoveel met honden waar een deel van de hersencellen zijn uitgefokt.

[Hanneke2]

Ik vind elke dag een stapje vooruit niet langzaam. Ik zou lekker op deze manier doorgaan.

Doe ik ook. En vanavond kwam ze moegespeeld naast me staan en mocht ik over haar kop en rug aaien. Vooral oortjes kriebelen leek ze wel heel fijn te vinden. Nul reactie als ik wat aan het halsbandje friemelde, dat vond ik heel veelbelovend. Ik had haar met gemak vast kunnen pakken aan die halsband, maar dan liever die wat langere weg.

[Hanneke2]

Een tijdje geleden hoorde ik de uitspraak 'als je hond alles krijgt wat hij nodig heeft, waarom zou hij er dan moeite voor doen en zich aanpassen?'.
Wellicht gaat dat hier ook wel wat op?
Tika krijgt alle ruimte die ze nodig heeft, ze heeft een andere hond om mee te spelen, ze krijgt haar eten zonder er moeite voor te doen.
Die hond is prima gelukkig met wat ze heeft en hoeft niet uit haar comfort zone te komen voor wat dan ook.

Persoonlijk zou ik dat veranderen, kleine stapjes tegelijk. Eten? Oké, maar je moet er wel wat voor doen. De exacte invulling moet je
dan zelf geven, want jij kent haar het beste, maar ik denk bv aan uit jouw hand eten. Er is dan contact en aanraking op een positieve
manier. Eerst verder niets doen, later dan tijden het voeren bv even een aai over haar borst en dat verder uitbouwen. Zo kan je met alles werken wat zij
leuk vindt, maar wel zodanig dat zij er moeite voor moet doen.
Wil je de tuin in? Prima, maar eerst....

Verder snap ik wel wat je bedoelt: Jessie is ook anders dan werd voorgehouden en ik heb er echt heel flink van gebaald, want ik had zo'n
totaal andere voorstelling van 10 á 15 jaar weer een hond. Maar terugdoen naar de stichting zag ik ook helemaal niet zitten en na
heel wat jankbuien waarbij dan Jessie dicht tegen me aanzat en m'n gezicht likte kwam ik tot de conclusie dat ik geschikter ben om
me aan te passen dan om afstand van een hond te doen.
Dus nou ja... we gaan er dan maar weer voor hè?

Dat laatste, ja. Geen jankbuien hier, wel flink wat frustratie en boosheid, maar we gaan er dan maar weer voor, want het alternatief kan je toch niet over je hart verkrijgen.

Ik kan me op zich ook goed vinden in dat voor-wat-hoort-wat-idee, en dat zou ik misschien doen bij een andere hond, maar Tika wil heel graag ook mee als ik met Toto naar buiten ga, en als ik met Toto lig te kroelen gaat ze aan mijn tenen knabbelen. Ze is verder heel happy hoor, maar ze ziet wel dat er meer is en dat wil ze ook. Daarom gaat het ook steeds een beetje beter, en dat komt voorlopig helemaal van haar vandaan. Dus zolang er vooruitgang in zit, doen we het op haar tempo.

[laeken]

Ik vind elke dag een stapje vooruit niet langzaam. Ik zou lekker op deze manier doorgaan.

Doe ik ook. En vanavond kwam ze moegespeeld naast me staan en mocht ik over haar kop en rug aaien. Vooral oortjes kriebelen leek ze wel heel fijn te vinden. Nul reactie als ik wat aan het halsbandje friemelde, dat vond ik heel veelbelovend. Ik had haar met gemak vast kunnen pakken aan die halsband, maar dan liever die wat langere weg.

Ik zou voorlopig ook zeker de halsband niet pakken. Hooguit heel voorzichtig een stuk lijn eraan hangen ofzo maar ook dat zou ik laten waarschijnlijk. De stappen zijn dus enorm en daarmee is geduld denk ik inderdaad de beste weg. Straks staat ze te popelen om mee te gaan en wil ze dat je haar aanlijnt. Dan is dat hele trauma ook echt weg. Als je nu te snel gaat valt ze straks terug en voor nu functioneert ze dus haast lijkt me niks.

[Hanneke2]

Ik vind elke dag een stapje vooruit niet langzaam. Ik zou lekker op deze manier doorgaan.

Doe ik ook. En vanavond kwam ze moegespeeld naast me staan en mocht ik over haar kop en rug aaien. Vooral oortjes kriebelen leek ze wel heel fijn te vinden. Nul reactie als ik wat aan het halsbandje friemelde, dat vond ik heel veelbelovend. Ik had haar met gemak vast kunnen pakken aan die halsband, maar dan liever die wat langere weg.

Ik zou voorlopig ook zeker de halsband niet pakken. Hooguit heel voorzichtig een stuk lijn eraan hangen ofzo maar ook dat zou ik laten waarschijnlijk. De stappen zijn dus enorm en daarmee is geduld denk ik inderdaad de beste weg. Straks staat ze te popelen om mee te gaan en wil ze dat je haar aanlijnt. Dan is dat hele trauma ook echt weg. Als je nu te snel gaat valt ze straks terug en voor nu functioneert ze dus haast lijkt me niks.

Ja, het is wel heel verleidelijk hoor, maar ik doe het niet. Vandaag ook weer flink kunnen aaien, en halsbandje kon ik ook wat omdraaien en heen en weer schuiven (het zit gelukkig niet heel strak, ik wil niet zo'n deuk in haar vacht daar), en ik heb ook wat 'ruwer' geaaid, effe flink met mijn hand over die kop wrijven en zo. Vond ze prima. Op een gegeven moment zag ik wel dat ze het eigenlijk zat was, maar het leek wel alsof ze niet meer wist dat ze gewoon weg kon lopen. Dus toen heb ik me omgedraaid en toen had ze iets van 'Oh ja' en liep ze ook direct weg.

Ik heb een dun kattenlijntje met een kleine musketonhaak liggen, afgeknipt op iets van 15-20 cm, en ik heb een Rodiworst. Als ik denk dat de tijd rijp is, wil ik eens kijken of ik dat lijntje aan en af kan klikken met een hoop lekkers en een beetje spelen en aaien. Met dat lijntje eraan kan ze nog steeds rennen en rauzen zonder er op te gaan staan met ongelukken tot gevolg. En dan dus nog niet linken aan echt aanlijnen. Het zou fijn zijn om dat ook met de gedragstherapeut te bespreken, maar daar heb ik helaas nog niks van terug gehoord.

[laeken]

Ik moest gisteren aan jullie denken toen ik ging wandelen. Wij hebben Tom die de eerste week niks van ons moest hebben aan een 8 meter flex gedaan. Dat werkte perfect. Hij kon de afstand van ons nemen die hij wilde en tijdens het wandelen liep hij constant voorop met de staart tussen de benen. Als wij hem die week los hadden gelaten was hij absoluut weggerend. De week erna was de binding er ineens wel en was hij helemaal ons hondje. Toen hebben we hem meteen losgelaten en was alles in orde
Waarom ik dat zeg is omdat spanning op een lijn tot rodeo taferelen kan komen. Heb jij een 8 meter flex lijn? Want ik denk dat ik dat zou proberen. Voordeel is dat ze dan weg kan lopen met jou aan de andere kant van de lijn
Als je dat in je huis doet kan je haar aanlijnen en wennen zonder dat er druk of spanning komt en dus zal ze dat veel gemakkelijker accepteren.

Ik weet dat flexlijnen verre van populair zijn en zeker niet met bange of onzekere buitenlandse honden. Maar jouw hond is in mijn ogen juist uitermate geschikt om te ervaren dat ze aangelijnd is zonder dat er spanning op de lijn staat in huis. Volgens mij is dan naar buiten lopen een hele kleine stap. Veel kleiner dan aan een gewonde riem waarmee je dan buiten met wat pech ineens met een springende hond staat die op haar achterpoten uit de lijn wil wringen. Enige nadeel is dat ze flexlijnen doorbijten dus hang er ook een stevigere lijn aan om in geval van nood toch te kunnen grijpen.

En wen dat effect van de lijn rustig aan in huis. Dat is wat ik zou doen ondanks dat honden land je dit zeker gaat afraden.

[Hanneke2]

Ik moest gisteren aan jullie denken toen ik ging wandelen. Wij hebben Tom die de eerste week niks van ons moest hebben aan een 8 meter flex gedaan. Dat werkte perfect. Hij kon de afstand van ons nemen die hij wilde en tijdens het wandelen liep hij constant voorop met de staart tussen de benen. Als wij hem die week los hadden gelaten was hij absoluut weggerend. De week erna was de binding er ineens wel en was hij helemaal ons hondje. Toen hebben we hem meteen losgelaten en was alles in orde
Waarom ik dat zeg is omdat spanning op een lijn tot rodeo taferelen kan komen. Heb jij een 8 meter flex lijn? Want ik denk dat ik dat zou proberen. Voordeel is dat ze dan weg kan lopen met jou aan de andere kant van de lijn
Als je dat in je huis doet kan je haar aanlijnen en wennen zonder dat er druk of spanning komt en dus zal ze dat veel gemakkelijker accepteren.

Ik weet dat flexlijnen verre van populair zijn en zeker niet met bange of onzekere buitenlandse honden. Maar jouw hond is in mijn ogen juist uitermate geschikt om te ervaren dat ze aangelijnd is zonder dat er spanning op de lijn staat in huis. Volgens mij is dan naar buiten lopen een hele kleine stap. Veel kleiner dan aan een gewonde riem waarmee je dan buiten met wat pech ineens met een springende hond staat die op haar achterpoten uit de lijn wil wringen. Enige nadeel is dat ze flexlijnen doorbijten dus hang er ook een stevigere lijn aan om in geval van nood toch te kunnen grijpen.

En wen dat effect van de lijn rustig aan in huis. Dat is wat ik zou doen ondanks dat honden land je dit zeker gaat afraden.

Ik begrijp helemaal wat je bedoelt. Ik heb Lilo destijds ook meteen aan de flex gehangen, en in het begin heel erg opgelet dat er geen spanning op die lijn kwam. Ze hadden met haar in het asiel wel geoefend met aan de lijn lopen, maar in het begin ook van die rodeo-taferelen gehad.

Maar. Ik heb die ene keer (of eigenlijk 2 x) met Tika buiten gelopen, en ze had nul moeite met spanning op de lijn, vertoonde nul stress of angst en had ook geen probleem met mijn nabijheid. Ook binnen niet, ik kan haar gewoon met mijn been opzij schuiven als ze wil kijken hoe ik kattenvoer in bakjes doe. Ze heeft 1 probleem, en dat zijn uitgestoken handen die haar willen pakken.

Ik wil niet beweren dat ik ten einde raad ben, maar de frustratie loopt wel op. Ik hoor ook alsmaar niks terug van de stichting (echt de laatste keer dat ik daar een hond vandaan heb gehaald).

Gisteren dacht ik tijdens het aaien een mogelijkheid te zien om er rustig dat kattenlijntje aan te hangen, maar ze had me door en was meteen weg, en nu mag ik haar niet meer aaien. Ze wil nog wel bekvechten met mijn hand en trekspelletjes doen, maar aaien is voorlopig van de baan.

Ik weet het even niet meer. Toch maar met drie man in een hoek drijven en aanlijnen? Ik zit er serieus aan te denken. Want ze is niet bang, en ze zal het heerlijk vinden om buiten te lopen. En dan maar geen vertrouwensband met mij, maar voor altijd een lijntje eraan zodat ik haar altijd kan pakken.

Het is echt een kutsituatie en ik zie geen positieve manier om de boel te veranderen, alleen die negatieve manier van weer tegen haar wil vangen, vastpakken en weer bevestigen dat mensen klootzakken zijn die je willen pakken. Want de geduldige manier gaat toch gewoon te lang duren?

[laeken]

Als je haar nu aan wil lijnen vang haar dan met een strik en wat snoep. Jachtlijn open hangen tussen iets en dan snoep eronder en daarna zit de vast. Drijven vangen en aanlijnen lijkt mij 3 stappen terug ipv vooruit.

[DeDiana]

Ik moest gisteren aan jullie denken toen ik ging wandelen. Wij hebben Tom die de eerste week niks van ons moest hebben aan een 8 meter flex gedaan. Dat werkte perfect. Hij kon de afstand van ons nemen die hij wilde en tijdens het wandelen liep hij constant voorop met de staart tussen de benen. Als wij hem die week los hadden gelaten was hij absoluut weggerend. De week erna was de binding er ineens wel en was hij helemaal ons hondje. Toen hebben we hem meteen losgelaten en was alles in orde
Waarom ik dat zeg is omdat spanning op een lijn tot rodeo taferelen kan komen. Heb jij een 8 meter flex lijn? Want ik denk dat ik dat zou proberen. Voordeel is dat ze dan weg kan lopen met jou aan de andere kant van de lijn
Als je dat in je huis doet kan je haar aanlijnen en wennen zonder dat er druk of spanning komt en dus zal ze dat veel gemakkelijker accepteren.

Ik weet dat flexlijnen verre van populair zijn en zeker niet met bange of onzekere buitenlandse honden. Maar jouw hond is in mijn ogen juist uitermate geschikt om te ervaren dat ze aangelijnd is zonder dat er spanning op de lijn staat in huis. Volgens mij is dan naar buiten lopen een hele kleine stap. Veel kleiner dan aan een gewonde riem waarmee je dan buiten met wat pech ineens met een springende hond staat die op haar achterpoten uit de lijn wil wringen. Enige nadeel is dat ze flexlijnen doorbijten dus hang er ook een stevigere lijn aan om in geval van nood toch te kunnen grijpen.

En wen dat effect van de lijn rustig aan in huis. Dat is wat ik zou doen ondanks dat honden land je dit zeker gaat afraden.

Ik begrijp helemaal wat je bedoelt. Ik heb Lilo destijds ook meteen aan de flex gehangen, en in het begin heel erg opgelet dat er geen spanning op die lijn kwam. Ze hadden met haar in het asiel wel geoefend met aan de lijn lopen, maar in het begin ook van die rodeo-taferelen gehad.

Maar. Ik heb die ene keer (of eigenlijk 2 x) met Tika buiten gelopen, en ze had nul moeite met spanning op de lijn, vertoonde nul stress of angst en had ook geen probleem met mijn nabijheid. Ook binnen niet, ik kan haar gewoon met mijn been opzij schuiven als ze wil kijken hoe ik kattenvoer in bakjes doe. Ze heeft 1 probleem, en dat zijn uitgestoken handen die haar willen pakken.

Ik wil niet beweren dat ik ten einde raad ben, maar de frustratie loopt wel op. Ik hoor ook alsmaar niks terug van de stichting (echt de laatste keer dat ik daar een hond vandaan heb gehaald).

Gisteren dacht ik tijdens het aaien een mogelijkheid te zien om er rustig dat kattenlijntje aan te hangen, maar ze had me door en was meteen weg, en nu mag ik haar niet meer aaien. Ze wil nog wel bekvechten met mijn hand en trekspelletjes doen, maar aaien is voorlopig van de baan.

Ik weet het even niet meer. Toch maar met drie man in een hoek drijven en aanlijnen? Ik zit er serieus aan te denken. Want ze is niet bang, en ze zal het heerlijk vinden om buiten te lopen. En dan maar geen vertrouwensband met mij, maar voor altijd een lijntje eraan zodat ik haar altijd kan pakken.

Het is echt een kutsituatie en ik zie geen positieve manier om de boel te veranderen, alleen die negatieve manier van weer tegen haar wil vangen, vastpakken en weer bevestigen dat mensen klootzakken zijn die je willen pakken. Want de geduldige manier gaat toch gewoon te lang duren?

Heb je haar voordat je het kattenlijntje probeerde te bevestigen ook kennis laten maken met dat lijntje?

Ik heb het gevoel dat je op twee gedachten hinkt. Als je de aanpak kiest van niets forceren en niet over haar grenzen heen gaan, moet je daar geen tijdsdruk op zetten. In dit geval heeft zij aangegeven dat dit nog een stap te ver was voor haar, dus nu moet je weer wachten tot zij zich laat aanraken, dan langer oefenen met het friemelen aan haar halsband en het lijntje introduceren, zodat je het echt pas vastmaakt als daar helemaal geen spanning meer omheen zit en je zeker weet dat ze niet terugschrikt op het moment dat je het lijntje naar haar toe beweegt. Ze moet juist weten dat dat gaat gebeuren en het dus zelf expliciet toelaten, door alle handelingen op weg ernaartoe voor haar duidelijk en voorspelbaar te maken en die dus eerst een hele tijd te oefenen met kleine stapjes.

Ga je het wel forceren, dan betekent dat in dit stadium van reeds opgebouwd vertrouwen inderdaad een flinke stap terug. Je bent natuurlijk wel goed op weg nu, dus in dit stadium zou het wel zonde zijn om haar in een hoek te drijven en op die manier aan te lijnen (en dus even flink over haar grenzen te gaan). Dat komt wel weer goed hoor, maar dat heeft dan ook weer tijd nodig. Het is heus niet zo dat dat vertrouwen niet op den duur weer gaat groeien en misschien gaat het zelfs sneller dan je denkt als de druk eenmaal van de ketel is wat betreft het aan kunnen lijnen en daarnaartoe werken.
Ik zou er in dat geval niet voor kiezen om haar met drie man in te sluiten, dat lijkt me wel erg bedreigend, maar eerder kijken of je haar bijvoorbeeld in een keuken of gang rustig met een berg brokken of een geopend blik natvoer in een hoek kunt krijgen en dan gewoon die halsband vastpakken.
De manier van Laeken van een grote lus maken van een jachtlijn en haar daar haar kop door te laten steken is natuurlijk beter (zo heb ik destijds Amy ook kunnen vangen), maar de vraag is of ze dat nu überhaupt zal doen als ze niet bij jouw handen in de buurt wil komen.

[Zamunda]

Precies wat Diana zegt: je doet nu twee dingen door elkaar. Als je het op haar tempo wil doen dan moet je dat tempo ook volgen en niet toch de aanpak van 'snel een lijntje erom' erbij halen want dan krijg je dus dit. In dat opzicht begrijp ik je frustratie ook niet, je zei namelijk heel duidelijk de keus te maken voor het volgen van haar tempo en dat ging ook nog eens vrij goed/rap. Maar dat was dan toch niet in volle overtuiging blijkbaar want je wilde toch weer sneller. Geen ramp maar je ziet meteen wat het doet, aan jou om te bepalen wat je daarmee wil.

Met drie man vangen lijkt me heel dom en totaal onnodig. Je hebt haar al eerder aan kunnen lijnen (waarom heb je dat tuig nou niet omgedaan/omgelaten toen?) dus waarom zou je dat niet nog een keer lukken, gewoon in je eentje? Wil je per sé sneller dan pak je haar bij die halsband en doe je daar een lijn aan (en dan tuig om, lijntje eraan en niet meer afdoen), besluit je nu toch weer geduld te hebben hou je daar dan ook aan en volg haar tempo.

[Dennenappel]

Er staat voor haar, en dus ook voor jou, zo ontzettend veel goeds tegenover, dat ik echt die lijn er om zou doen. Eerlijk gezegd vanaf het begin al.
Ik denk zelfs dat je niet eens dan kan spreken van geschaad vertrouwen want als ze lekker naar buiten kan en merkt hoe fijn dat is en lekker beloond word en een superblije baas, dan is ze dat volgens mij heel snel kwijt.
En zo te horen is er verder weinig met haar aan de hand dus dat trekt ze echt wel.
Voorlopig ook er aan laten als ie eenmaal zit.

Vind het knap van je dat je zoveel geduld hebt.
Ik heb dat ook als het om honden gaat maar die lijn had er echt al na 1 dag omgezeten.
Dit vergeeft ze je echt wel heel snel.

Ik zou het niet met z'n drieën doen trouwens, gewoon in je eentje.

[DeDiana]

Er staat voor haar, en dus ook voor jou, zo ontzettend veel goeds tegenover, dat ik echt die lijn er om zou doen. Eerlijk gezegd vanaf het begin al.
Ik denk zelfs dat je niet eens dan kan spreken van geschaad vertrouwen want als ze lekker naar buiten kan en merkt hoe fijn dat is en lekker beloond word en een superblije baas, dan is ze dat volgens mij heel snel kwijt.
En zo te horen is er verder weinig met haar aan de hand dus dat trekt ze echt wel.
Voorlopig ook er aan laten als ie eenmaal zit.

Vind het knap van je dat je zoveel geduld hebt.
Ik heb dat ook als het om honden gaat maar die lijn had er echt al na 1 dag omgezeten.
Dit vergeeft ze je echt wel heel snel.

Ik zou het niet met z'n drieën doen trouwens, gewoon in je eentje.

Dat is nou net ook het voordeel van die lijn er meteen op dag 1 aanhangen: je hebt nog geen band of vertrouwen opgebouwd, dus er is ook nog niks wat je teniet kunt doen. Alles is nog nieuw, onbekend en raar voor de hond, en die lijn eraan is dan gewoon een gegeven.

Ik heb met Amoz in het begin ook heel veel moeten werken met niets forceren; forceren was geen optie vanwege zijn verleden van angstagressie. Die lijn hing er wel aan, maar hij durfde bijvoorbeeld niet de auto in en hem optillen of fysiek dwingen was geen optie. Dus ben ik gewoon in de auto gaan zitten met alle deuren open, kopje koffie erbij, tijdschrift erbij en ik heb gewoon gewacht tot hij er zelf in stapte, met belonen van elke beweging naar de auto toe, maar zonder lokken of aandringen. Dat duurde de eerste keer lang, zeker een uur. De tweede keer iets langer dan een halfuur en binnen een week kon ik hem zo binnen een minuut of tien in de auto krijgen. Ik geloof wel dat dat totaal niets forceren en zijn tempo volgen bij hem heel goed heeft gewerkt voor het opbouwen van vertrouwen in mij, maar ook juist het samen leuke dingen kunnen doen omdat die lijn er al aan zat - en ook spannende dingen 'moeten' doen waarbij hij altijd op mijn hulp, geduld en begrip kon rekenen, wat natuurlijk ook het vertrouwen bevordert.
Ik heb dus op zich wel goede ervaringen met de methode van totaal geen druk zetten en in alles het tempo van de hond volgen, maar dan moet je daar wel echt helemaal voor gaan en ook echt zeker weten dat je niet over de grenzen van de hond gaat. In het geval van Amoz zou ik dan waarschijnlijk een hond in mijn arm hebben hangen, dus dat is wel een goede stok achter de deur om je ervan te verzekeren dat je die grenzen respecteert en daar niet op te gokken.

[Hanneke2]

Als je haar nu aan wil lijnen vang haar dan met een strik en wat snoep. Jachtlijn open hangen tussen iets en dan snoep eronder en daarna zit de vast. Drijven vangen en aanlijnen lijkt mij 3 stappen terug ipv vooruit.

Die eerste methode, daar trapt ze dus echt niet in. Ik heb alle 'subtiele' manieren inmiddels wel geprobeerd geloof ik, maar ze heeft direct door wanneer ik een dubbele agenda heb. Echt tot aan het punt dat ik haar kan aaien rond haar halsband, en als ik er dan een vinger achter wil haken staat ze in een flits drie meter verder. Ze wil best een trekspelletje doen met een lijn, en ik kan hem in spel tegen haar kop laten glijden, maar maak ik er een lus in, dan is het toedels, weg. Ik denk dat ze heel veel ervaring heeft met succesvol niet aangelijnd worden, en niet alleen bij mij.

[Hanneke2]

Heb je haar voordat je het kattenlijntje probeerde te bevestigen ook kennis laten maken met dat lijntje?

Ja, een beetje een trekspelletje mee gedaan. Ze vindt lijnen en tuigjes an sich ook niet eng, pas als ze als zodanig gebruikt dreigen te worden. Ze is echt reteslim, en dat is eigenlijk een nadeel.

Ik heb het gevoel dat je op twee gedachten hinkt. Als je de aanpak kiest van niets forceren en niet over haar grenzen heen gaan, moet je daar geen tijdsdruk op zetten. In dit geval heeft zij aangegeven dat dit nog een stap te ver was voor haar, dus nu moet je weer wachten tot zij zich laat aanraken, dan langer oefenen met het friemelen aan haar halsband en het lijntje introduceren, zodat je het echt pas vastmaakt als daar helemaal geen spanning meer omheen zit en je zeker weet dat ze niet terugschrikt op het moment dat je het lijntje naar haar toe beweegt. Ze moet juist weten dat dat gaat gebeuren en het dus zelf expliciet toelaten, door alle handelingen op weg ernaartoe voor haar duidelijk en voorspelbaar te maken en die dus eerst een hele tijd te oefenen met kleine stapjes.

Ik hink inderdaad op twee gedachten, vooral omdat het alsmaar duurt en duurt. We zijn morgen 7 weken verder. En het is echt superfrustrerend, in die zin dat ik echt engelengeduld kan opbrengen als het gaat om algemene angst, maar dit is zo'n vastomlijnde en contra-productieve angst dat ik me heel machteloos ga voelen omdat ik niet de goeie handvaten heb om het op te lossen.

Maar jouw advies van alle handelingen als het ware in stukjes knippen en dan stuk voor stuk tackelen, wellicht is dat wel een goeie insteek. Dus er een heel duidelijke procedure van maken, waarbij zij weg kan lopen als ze het volgende stapje niet ziet zitten? En dan misschien koppelen aan het moment dat ik met Toto ga wandelen?

Ga je het wel forceren, dan betekent dat in dit stadium van reeds opgebouwd vertrouwen inderdaad een flinke stap terug. Je bent natuurlijk wel goed op weg nu, dus in dit stadium zou het wel zonde zijn om haar in een hoek te drijven en op die manier aan te lijnen (en dus even flink over haar grenzen te gaan). Dat komt wel weer goed hoor, maar dat heeft dan ook weer tijd nodig. Het is heus niet zo dat dat vertrouwen niet op den duur weer gaat groeien en misschien gaat het zelfs sneller dan je denkt als de druk eenmaal van de ketel is wat betreft het aan kunnen lijnen en daarnaartoe werken.
Ik zou er in dat geval niet voor kiezen om haar met drie man in te sluiten, dat lijkt me wel erg bedreigend, maar eerder kijken of je haar bijvoorbeeld in een keuken of gang rustig met een berg brokken of een geopend blik natvoer in een hoek kunt krijgen en dan gewoon die halsband vastpakken.
De manier van Laeken van een grote lus maken van een jachtlijn en haar daar haar kop door te laten steken is natuurlijk beter (zo heb ik destijds Amy ook kunnen vangen), maar de vraag is of ze dat nu überhaupt zal doen als ze niet bij jouw handen in de buurt wil komen.

Ik kan haar in mijn eentje niet in een hoek krijgen waar ze niet meer weg kan. Die truuk met eten op de gang is dus die ene keer gelukt, en daar trapt ze echt niet meer in. Ze voelt feilloos aan wanneer ik niks 'kwaads' in de zin heb (ze komt soms zelf met een speeltje aan om een trekspelletje te doen en ze legt haar kop op mijn benen als ik lekker vreten aan het eten ben en zij ook een hapje wil), ze sprong van de week zelfs tegen me op toen er koekies kwamen. Maar als ik maar denk aan beetpakken heeft ze het door. Ze is helderziend, het loeder. Lekker dan.

Maar als ik haar dus met 100% garantie wil pakken en aanlijnen, heb ik echt wel 2 extra mensen nodig. Of een vangkooi.

Ik heb al tegen haar gezegd dat als ze niet zo leuk was, ik gewoon de voordeur open zou zetten. Loop maar terug naar Spanje dan, kreng. Maar ze is verder zo leuk. Als Toto en ik terug komen van wandelen is ze zooo vreselijk blij, gaat rondjes door de kamer rennen en met haar voorpoten op Toto's hoofd slaan en de poezen de trap op jagen. Ze ligt heel hard te kwispelen als ze droomt. Ze staat tegen het aanrecht aan te kijken als ik de voerbakken aan het vullen ben, en zodra ik ze oppak, spurt ze naar haar 'eetplek' en wacht daar netjes tot ik haar bak neerzet. Ze likt soms mijn tenen Ze speelt soms in haar eentje met een speeltje op de bank en dan doet ze koppetje duikelen. Het is zo'n leuk hondje en ik wil zo graag echt vrienden met haar worden.

[Hanneke2]

Er staat voor haar, en dus ook voor jou, zo ontzettend veel goeds tegenover, dat ik echt die lijn er om zou doen. Eerlijk gezegd vanaf het begin al.
Ik denk zelfs dat je niet eens dan kan spreken van geschaad vertrouwen want als ze lekker naar buiten kan en merkt hoe fijn dat is en lekker beloond word en een superblije baas, dan is ze dat volgens mij heel snel kwijt.
En zo te horen is er verder weinig met haar aan de hand dus dat trekt ze echt wel.
Voorlopig ook er aan laten als ie eenmaal zit.

Vind het knap van je dat je zoveel geduld hebt.
Ik heb dat ook als het om honden gaat maar die lijn had er echt al na 1 dag omgezeten.
Dit vergeeft ze je echt wel heel snel.

Ik zou het niet met z'n drieën doen trouwens, gewoon in je eentje.

Dat is nou net ook het voordeel van die lijn er meteen op dag 1 aanhangen: je hebt nog geen band of vertrouwen opgebouwd, dus er is ook nog niks wat je teniet kunt doen. Alles is nog nieuw, onbekend en raar voor de hond, en die lijn eraan is dan gewoon een gegeven.

Ik heb met Amoz in het begin ook heel veel moeten werken met niets forceren; forceren was geen optie vanwege zijn verleden van angstagressie. Die lijn hing er wel aan, maar hij durfde bijvoorbeeld niet de auto in en hem optillen of fysiek dwingen was geen optie. Dus ben ik gewoon in de auto gaan zitten met alle deuren open, kopje koffie erbij, tijdschrift erbij en ik heb gewoon gewacht tot hij er zelf in stapte, met belonen van elke beweging naar de auto toe, maar zonder lokken of aandringen. Dat duurde de eerste keer lang, zeker een uur. De tweede keer iets langer dan een halfuur en binnen een week kon ik hem zo binnen een minuut of tien in de auto krijgen. Ik geloof wel dat dat totaal niets forceren en zijn tempo volgen bij hem heel goed heeft gewerkt voor het opbouwen van vertrouwen in mij, maar ook juist het samen leuke dingen kunnen doen omdat die lijn er al aan zat - en ook spannende dingen 'moeten' doen waarbij hij altijd op mijn hulp, geduld en begrip kon rekenen, wat natuurlijk ook het vertrouwen bevordert.
Ik heb dus op zich wel goede ervaringen met de methode van totaal geen druk zetten en in alles het tempo van de hond volgen, maar dan moet je daar wel echt helemaal voor gaan en ook echt zeker weten dat je niet over de grenzen van de hond gaat. In het geval van Amoz zou ik dan waarschijnlijk een hond in mijn arm hebben hangen, dus dat is wel een goede stok achter de deur om je ervan te verzekeren dat je die grenzen respecteert en daar niet op te gokken.

Mooi zoals jij dat met Amoz hebt gedaan, Diana!

En ja, als ik geweten had dat ik na die eerste keer nooit meer had kunnen aanlijnen, had ik dat tuig en een lijntje aan gelaten. En als ik van te voren had geweten dat aanlijnen een issue was, had ik het al meteen anders aangepakt, of - eerder nog - haar nooit geadopteerd. Er is een enorme wereld van verschil tussen heel bewust en gemotiveerd gaan voor een hond met problemen/angsten, of geconfronteerd worden met problemen die je niet had voorzien.

Voordeel van de hele toestand is wel dat ik Toto veel meer ben gaan waarderen. Wat heb ik toch geboft met zo'n superlieve brave hond. (Nou ja, braaf, vanochtend deed hij met zijn podencovriend en zijn herdervriendin de grote verdwijntruc. Herder kwam als eerste terug, zelfs een beetje schuldbewust. En toen ik terug liep om die andere twee te vinden zag ik twee van die koppen met grote oren tussen de bomen die even opkeken terwijl ze druk bezig waren met een of ander spannend luchtje te volgen. Het waren net twee hertjes. Het kostte nog een hoop gevloek voor ze weer netjes terug waren, maar dat blije boevengedoe is ergens ook wel heel aandoenlijk.) En als Toto dan moegespeeld thuis komt, hangt Tika meteen om zijn nek en die wil dan ook spelen. Het rondje 's middags loopt Toto inmiddels voor zijn rust.

[duitse herder]

Als je haar nu aan wil lijnen vang haar dan met een strik en wat snoep. Jachtlijn open hangen tussen iets en dan snoep eronder en daarna zit de vast. Drijven vangen en aanlijnen lijkt mij 3 stappen terug ipv vooruit.

Die eerste methode, daar trapt ze dus echt niet in. Ik heb alle 'subtiele' manieren inmiddels wel geprobeerd geloof ik, maar ze heeft direct door wanneer ik een dubbele agenda heb. Echt tot aan het punt dat ik haar kan aaien rond haar halsband, en als ik er dan een vinger achter wil haken staat ze in een flits drie meter verder. Ze wil best een trekspelletje doen met een lijn, en ik kan hem in spel tegen haar kop laten glijden, maar maak ik er een lus in, dan is het toedels, weg. Ik denk dat ze heel veel ervaring heeft met succesvol niet aangelijnd worden, en niet alleen bij mij.

Dat hoeft natuurlijk niet zo te zijn. Mijn border collie pup vindt aanlijnen nog steeds stom, terwijl hij elke keer koekjes krijgt vanaf de dag dat hij een tuig of halsband om moet. De border collie van mijn zus vond het helemaal een drama. Beide geen slechte ervaringen erin, maar vinden het blijkbaar een spannend iets. Misschien iets minder in de angst meegaan daarin?

[Fotogravinnetje]

Klinkt of jij te veel probeert om truukjes te gebruiken om haar aan te lijnen en ze daar veel te slim voor is. Dat gecombineerd met de vrijheid die ze heeft, denk ik niet dat je haar met geduld kunt gaan aanlijnen. Wat je volgens mij zou moeten doen, is haar gaan leren dat ze al die leuke dingen nog steeds mag doen, maar steeds op 1 voorwaarde: dat ze eerst iets voor jou doet. Gewoon klein beginnen. Jij wilt spelen? Eerst oogcontact. Jij wilt iets pakken? Eerst even wachten op toestemming. Etc. En dat dan steeds verder uitbouwen naar commando's opvolgen, aanrakingen. En vanuit diezelfde houding van "jij wilt iets, dan wil ik eerst iets van jou" ga je haar ook aanlijnen. Niet als truukje, maar omdat het er bij hoort, omdat jij het als voorwaarde stelt voor iets dat voor haar waardevol is. Dan zal ze het nog steeds stom vinden, maar het is dan onderdeel van een duidelijke overeenkomst: zij mag heel veel wat ze leuk vindt, maar wel nadat ze iets voor jou gedaan heeft.

[Perle]

Ik denk eigenlijk dat de 87 manieren en tussenstappen die je probeert te bedenken alleen maar meer gewicht aan de situatie geven. 'dit is zo belangrijk, ik moet zoveel proberen', en dat heeft ze dus feilloos door en wordt ze dus alleen maar meer achterdochtig en gefocust over dat moment van aanlijnen.
Er staat een heel pak leuke dingen te wachten achter dat flut-moment van aanlijnen. Gaan wandelen, en een grote frustratiefactor weg. Ik zou even doorbijten en haar die lijn zien aan te klikken. Je kan haar aanraken, kan je haar even oprollen en met een tweede persoon dan gauw aanlijnen? Dan zo nonchalant mogelijk weer neerzetten en doen alsof je niet eens gezien hebt dat er iets gebeurd is, haar NIET aankijken verder ook, je schuldgevoel effe onderdrukken (want dat hoef je helemaal niet te hebben), en dan verder met het leven?

Komt misschien kortaf over, maar zo bedoel ik het zeker niet. Ik heb echter al enkele keren een gelijkaardig verhaal gezien en begeleid, en ik denk dat er in sommige situaties even moet doorgebeten worden om daarna heeeeeel veel verder te kunnen.

[crutz]

Ik denk eigenlijk dat de 87 manieren en tussenstappen die je probeert te bedenken alleen maar meer gewicht aan de situatie geven. 'dit is zo belangrijk, ik moet zoveel proberen', en dat heeft ze dus feilloos door en wordt ze dus alleen maar meer achterdochtig en gefocust over dat moment van aanlijnen.
Er staat een heel pak leuke dingen te wachten achter dat flut-moment van aanlijnen. Gaan wandelen, en een grote frustratiefactor weg. Ik zou even doorbijten en haar die lijn zitten aan te klikken. Je kan haar aanraken, kan je haar even oprollen en met een tweede persoon dan gauw aanlijnen? Dan zo nonchalant mogelijk weer neerzetten en doen alsof je niet eens gezien hebt dat er iets gebeurd is, haar NIET aankijken verder ook, je schuldgevoel effe onderdrukken (want dat hoef je helemaal niet te hebben), en dan verder met het leven?

Komt misschien kortaf over, maar zo bedoel ik het zeker niet. Ik heb echter al enkele keren een gelijkaardig verhaal gezien en begeleid, en ik denk dat er in sommige situaties even moet doorgebeten worden om daarna heeeeeel veel verder te kunnen.

Hier dus helemaal mee eens

[Perle]

Je kan haar aanraken, kan je haar even oprollen en met een tweede persoon dan gauw aanlijnen?

Oooooohhh
Dat moet dus optillen zijn .

[Zamunda]

Ze voelt feilloos aan wanneer ik niks 'kwaads' in de zin heb (ze komt soms zelf met een speeltje aan om een trekspelletje te doen en ze legt haar kop op mijn benen als ik lekker vreten aan het eten ben en zij ook een hapje wil), ze sprong van de week zelfs tegen me op toen er koekies kwamen. Maar als ik maar denk aan beetpakken heeft ze het door. Ze is helderziend, het loeder. Lekker dan.

Ze is natuurlijk niet helderziend, maar jij toont het veel teveel en dat ziet en voelt ze. Als je haar halsband aan kunt raken dan is er geen enkele reden dat je hem niet kunt vastnemen. Waarom verander je zo van houding en waarom focus je zo op je doel op zo'n moment? Je schreef dat je haar kunt kroelen bij haar nek, haar halsband aan kunt raken maar als je ook maar denkt aan een vinger achter haar halsband haken (dan word jij al gespannen en krijg je een focus) is ze weg.
Als je het nog een kans wil geven op deze manier zul je je op zo'n moment anders op moeten stellen. Neem een lang dun touw met een musketon eraan in je zak houdt (de hele dag, elke dag) dan kun je dat ding eraan maken op het moment dat het zich voordoet (en niet de volgende keer, of straks of nu). Ga gewoon verder met het spelen en aaien van de nek en halsband aanraken en met datzelfde ontspannen gevoel (ga niet ineens kijken naar wat je doet of oppervlakkiger ademen) pak je die halsband beet als je toevallig dat ding kunt pakken. Gewoon rustig, geen paniek, geen gefocus, geen gedachten over hoe belangrijk het is. Dan hou je haar vast en hopelijk zit het ding strak genoeg dat ze er niet uitglipt en pak je rustig de haak uit je zak en lijn je haar aan. Als je dit niet kunt dan gaat de geduldige weg veel te lang duren dus dan zou ik voor een andere optie gaan.

Verder eens met Fotogravinnetje maar dat schreef ik eerder ook al, laat haar dingen voor je doen in ruil voor vrijheid. Dat zou ik dan niet bij het vragen om spelen met jou doen want dat is nou net een interactie die je zoveel mogelijk wil stimuleren, maar wel bij dingen als naar buiten willen of eten krijgen.

[DeDiana]

Maar jouw advies van alle handelingen als het ware in stukjes knippen en dan stuk voor stuk tackelen, wellicht is dat wel een goeie insteek. Dus er een heel duidelijke procedure van maken, waarbij zij weg kan lopen als ze het volgende stapje niet ziet zitten? En dan misschien koppelen aan het moment dat ik met Toto ga wandelen?

Ja inderdaad. Dus je gaat bijvoorbeeld op de grond zitten met de lijn duidelijk in je handen. Eerste stap is dat ze naar je toekomt terwijl je de lijn vast hebt: click + koekje (of als je niet met clicker werkt: beloningswoord en koekje). Dan gooi je bijvoorbeeld een brokje voor haar weg en als ze daarna opnieuw naar je toekomt: koekje (zo oefen je alle stapjes een aantal keer voordat je met het volgende stapje verder gaat). Vervolgens het blijven staan bij jou, dan het met de riem bewegen in verschillende richtingen, dan het met de riem naar haar toe bewegen, het met de riem aanraken van haar hals, het klikken van de musketon niet te dicht bij haar in de buurt en daarna vlak bij haar hals zonder deze vast te klikken, het vastklikken van de musketon, etc. Als ze stopt, stop je gewoon met de oefening en ga je wat anders doen en probeer je het een paar uur later weer. Als ze gespannen reageert op een tussenstapje, oefen je eerst het vorige stapje nog wat meer, dan het nieuwe stapje dat ze spannend vond en dan stop je meteen om een volgende keer verder te gaan.

Maar zoals Perle heel terecht opmerkt, is dat aanraken en aanlijnen nu al zo beladen geworden, dat het best kan dat ze te veel wantrouwen heeft gekregen rondom alles wat daarmee te maken heeft. Dan kan het oefenen in stapjes wel eens heel frustrerend worden voor jullie allebei, omdat ze te veel bezig is met spannende dingen die gaan komen en meer bezig is met wanneer ze zich uit de voeten moet maken dan met ontspannen leren.
Ik denk daarom ook dat als je het nu één keer forceert, die riem eraan laat hangen en ze lekker mee kan op wandelingen, je die hele beladen handeling voorlopig kunt weglaten tot ze verder is wat betreft vertrouwen en zich laten aanraken - dan is het misschien wel in twee of drie sessies gepiept.

Ja, het had veel gescheeld als je dit vooraf had geweten natuurlijk, ik snap heel goed dat je dan meteen een andere aanpak had gekozen. Maar ze klinkt als een superleuke hond, dus dit obstakel van haar niet kunnen aanlijnen en daardoor niet kunnen wandelen, overschaduwt nu denk ik ook een beetje al het andere, aangezien ze zo te lezen toch wel veel vooruitgang heeft geboekt en in ieder geval op een speelse manier toenadering zoekt. Ik denk dat dat alleen maar snel nóg beter gaat als je dat probleem van het aanlijnen even kunt 'parkeren'.

[Caro.]

......

Ik kan haar in mijn eentje niet in een hoek krijgen waar ze niet meer weg kan. Die truuk met eten op de gang is dus die ene keer gelukt, en daar trapt ze echt niet meer in. Ze voelt feilloos aan wanneer ik niks 'kwaads' in de zin heb (ze komt soms zelf met een speeltje aan om een trekspelletje te doen en ze legt haar kop op mijn benen als ik lekker vreten aan het eten ben en zij ook een hapje wil), ze sprong van de week zelfs tegen me op toen er koekies kwamen. Maar als ik maar denk aan beetpakken heeft ze het door. Ze is helderziend, het loeder. Lekker dan.

.......

Jessie is heel veel buiten in de tuin en als ik haar roep voor eten of mee te wandelen, staat ze binnen 1 seconde voor me.
Als ze om een andere reden binnen moet komen... verdomd ze hoort het aan mijn stem Ik gebruik dezelfde woorden, maar ze heeft
het feilloos door.
Die ettertjes zien en horen zoveel meer dan wij denken, ze merken alles. Iedere net iets andere intonatie, ieder iets voorzichtiger handje.
En als je denkt dat ze niet zien dat je kijkt hoe ze reageren... nou vergeet het maar, ze zien het wél.

Ik ga erin mee dat het aanlijnen nu een heel 'groot ding' is geworden, zowel voor haar als voor jou.
Sommige dingen moeten nu eenmaal gebeuren. Ja, je hebt dan een kut gevoel, ja je bent bang voor de vertrouwensband, maar keer op
keer verbaast het mij hoe snel dat vertrouwen weer hersteld is.
Onder het mom 'zachte heelmeesters maken stinkende wonden', zou ik ook stomweg doorpakken voordat het een nog groter ding gaat worden.
Niet met 3 man in een hoek drijven, dat is overkill, maar rustig en kordaat.

[Zamunda]

Die truuk met eten op de gang is dus die ene keer gelukt, en daar trapt ze echt niet meer in.

Je moet er ook geen truc van maken. Geef haar voer voortaan gewoon op de gang, dat is vanaf nu haar voerplek zonder dubbele bodem van jou. Over een week doe je achteloos de deur achter haar kont dicht en zorg je dat die lijn eraan komt.

[DeDiana]

Die truuk met eten op de gang is dus die ene keer gelukt, en daar trapt ze echt niet meer in.

Je moet er ook geen truc van maken. Geef haar voer voortaan gewoon op de gang, dat is vanaf nu haar voerplek zonder dubbele bodem van jou. Over een week doe je achteloos de deur achter haar kont dicht en zorg je dat die lijn eraan komt.

Eens. Als je haar 'erin probeert te luizen', wordt ze alleen maar wantrouwiger, denk ik. En natuurlijk heeft ze in de gaten dat jij bijbedoelingen hebt.

[Manuma]

Ik denk eigenlijk dat de 87 manieren en tussenstappen die je probeert te bedenken alleen maar meer gewicht aan de situatie geven. 'dit is zo belangrijk, ik moet zoveel proberen', en dat heeft ze dus feilloos door en wordt ze dus alleen maar meer achterdochtig en gefocust over dat moment van aanlijnen.
Er staat een heel pak leuke dingen te wachten achter dat flut-moment van aanlijnen. Gaan wandelen, en een grote frustratiefactor weg. Ik zou even doorbijten en haar die lijn zien aan te klikken. Je kan haar aanraken, kan je haar even oprollen en met een tweede persoon dan gauw aanlijnen? Dan zo nonchalant mogelijk weer neerzetten en doen alsof je niet eens gezien hebt dat er iets gebeurd is, haar NIET aankijken verder ook, je schuldgevoel effe onderdrukken (want dat hoef je helemaal niet te hebben), en dan verder met het leven?

Komt misschien kortaf over, maar zo bedoel ik het zeker niet. Ik heb echter al enkele keren een gelijkaardig verhaal gezien en begeleid, en ik denk dat er in sommige situaties even moet doorgebeten worden om daarna heeeeeel veel verder te kunnen.

Ik kan me in deze aanpak eigenlijk wel vinden.
Hoewel ik misschien niet op zou tillen, maar uit volle overtuiging, zonder enige twijfel, vastpakken, klemzetten tegen me aan en hop lijn eraan.
En dan inderdaad, dat vind ik zelf heel belangrijk bij angstige honden, doen of er niks raars gebeurd is.
Daarna even zorgen dat die spanning eruit kan. Een stuk lopen, een speeltje geven of iets anders waar ze even haar ei kort in kwijt kan.
Ik ben bij dit soort dingen ook altijd stil, ik zeg niks, ik kijk ze niet aan, ik doe gewoon. De ontspanning die volgt is de beloning en ik wacht echt altijd tot de hond weer kalm wordt. Dan pas is de oefening klaar. En dan pas ga ik weer praten of belonen.
Ook de beloning pas ik op de hond aan. Een echt angstige hond neemt namelijk geen voer aan, dus dan geef ik een aai of ik praat rustig tegen ze. Afhankelijk van hun gemoedstoestand.

Soms zie je mensen jubelend belonen terwijl je die hond dan weer opnieuw de spanning in ziet schieten. Ik hou van kalme honden Alles gaat hier thuis met rust, met zo min mogelijk gedoe, maar we doen het wel.

Ik heb bij Cody gehad dat hij volledig in paniek schoot als hij de auto in moest.
Ik zorgde voor een goed tuig waar hij niet uit kon en heb gewoon stil gewacht tot die hele paniekreactie voorbij was. Ik zat dan in de kofferbak met de riem continu op dezelfde lengte terwijl hij uit zijn panty ging. Op een gegeven moment kreeg hij vrede met die situatie, vrij snel al, dan wachtte ik tot hij een beetje begon te smekken en ging ik door naar stap twee, auto in.
Dat kostte veel minder moeite en ik kan me niet herinneren dat dit heel lang heeft geduurd.
Ik zei niks tegen hem, keek hem niet aan, maar ik ga ook geen flippende hond die auto in werken. Wel eerst kalm graag. Ze hebben snel genoeg door dat er niks engs aan is. En Cody was nog best traag van begrip

[-Lilo-]

Wij hebben Lola nu acht jaar en ze vindt aanlijnen al acht jaar stom. Ik heb ook geprobeerd het op haar tempo te doen, maar net als Tika werd ze uiteindelijk alleen maar wantrouwiger. En ik heb ook veel geduld, maar daar zit wel een limiet aan. Wandelen is hartstikke leuk en biedt veel meerwaarde voor het zelfvertrouwen van een hond dus dat aanlijnen moet dan maar even gebeuren.

Als je haar kunt aaien en kunt friemelen aan die halsband, dan kun je die toch ook gewoon vasthouden? Als je de lijn altijd in je zak hebt zitten of om je schouder hebt hangen of zoiets dan kun je ‘m er zo aanklikken en hóp, lekker eropuit. Ergens in die paar handelingen zal ze vast weg proberen te komen, maar resoluut vasthouden en doorpakken zal haar snel genoeg duidelijk maken hoe het werkt. En het wandelen zal een grote beloning zijn.

Overigens tip 7493014748 van mij: laat haar ergens op springen. Als ik Lola op de bank laat springen en haar dus op buikhoogte heb, kan ik haar zo aanlijnen zonder problemen. En inmiddels werkt het ook als ik op m’n hurken zit en m’n lijf rechtuit houd en m’n handen naar links, maar daar was wel wat meer tijd voor nodig en dat gaat alleen als ze een muur achter zich heeft die haar eraan herinnert dat weglopen net zoveel gedoe is als even dat klikje van de musketon.