Nieuwe hond, nieuwe problemen

[Hanneke2]

Ja, we zitten op 1 lijn, en ik denk dat we samen aardig in kaart hebben kunnen brengen wat het probleem is. En we hebben voorlopig afgesproken dat ik gewoon blijf doen wat ik al doe, dus geen druk erop. We gaan nog verder praten over mogelijke acties om het proces te versnellen, maar vooralsnog gaat het goed met mini-stapjes.

Het is een spagaat. Geduld hebben maar ook doortastend zijn als het moet.
Dat je begrip en geduld hebt maakt niet dat alles vrijwillig is. Gezag moet er ook zijn.

Juist bij een hond met zo'n beperkt kader moet je koersbepalend optreden. Structuur bieden.

Ja, en dat is soms lastig. Routine bieden is makkelijk, en dat vindt ze fijn, maar grenzen aangeven is soms moeilijk. Bij uit de kattenbak vreten loei ik gewoon van gloeiendegodver en dan laat ze die drol wel vallen (want ene kat zit op medicijnen, dus dat mag echt niet), maar twee pootjes plus kopje op het aanrecht en dat lijfje tegen mijn benen aan als ik eten voor de katten of voor mezelf aan het maken ben is zo schattig en dan laat ik dat vaak, terwijl ik Toto allang had weggestuurd. Bij de heel (in mijn ogen) belangrijke regels ben ik wel gewoon streng hoor. Over de tafel lopen doen we hier niet. En voorpoten op de onderste tree van de trap mag, maar de tweede trede is verboden terrein. En vreten uit mijn hand pakken moet gebeuren zonder vingeramputaties, dat begrijpt ze inmiddels. En als er iemand voor de deur staat ga ik kijken wie dat is, dat heeft ze ook al door, en kijkt dan ook eerst mij aan. Dat doet ze trouwens wel heel veel, mij recht in de ogen kijken. Ze vindt mij wel stom, maar ook wel een tikje interessant ofzo. Ze is echt wel erg leuk hoor.

[Zamunda]

Tika is weer heel anders dan Willem maar er zijn ook overeenkomsten en ik heb er een beetje spijt van dat ik Willem in het begin al zoveel vrijheid heb gegeven en hem heb geleerd dat er hier thuis heel veel plezier is zonder mij. Ik was/ben eng dus alles met mij is al snel veel minder leuk dan alles zonder mij (het rauzen in de tuin bijvoorbeeld). Of het bij hem uitgemaakt had weet ik niet en of het bij Tika uit zou maken ook niet maar ik zou juist gebruik willen maken van de associatie dat het met mij leuk is, dat ik zorg dat je leuke dingen kunt doen. Het is trouwens niet alleen de associatie, maar juist in die beginperiode vindt ook een soort inprenting plaats en daar kun je heel veel aan hebben. Dat hoeft niet aan een korte lijn maar alleen al een lange lijn die dus aan mij verbonden is en dat dat betekent dat je allemaal leuke dingen kunt doen (zoals racen in de tuin, klimmen op de composthoop, boevenstreken uithalen). Maar niet alleen de associatie met die leuke dingen maar ook het gegeven dat met mij zijn (en met mij meelopen, dingen in mijn aanwezigheid doen) 'gewoon' is, de basis is, en niet het ontspannen op je jezelf zijn de basis is en mijn aanwezigheid/interactie dat verstoort (en ik dus als stressor gezien word).
Ze heeft weer geen tuig om of heb je die na de vorige keer wel omgelaten? Zo nee, kun je niet een jachtlijntje omdoen als ze tegen je aanstaat bij het voeren? Daarna veel lekkers natuurlijk en dan dat tuig om en haar aangelijnd houden.

Maar goed, ze is nog heel jong, heeft geen kennelsyndroom en is nu al hartstikke vrij dus de vooruitzichten zijn wel heel positief bij Tika. Toch zou ik het doorbreken, het gegeven dat alle/de meeste lol zonder jou is en zou ik haar zo snel mogelijk een tuig omdoen en laten merken hoe leuk het met jou is en lekker meenemen op die lange wandelingen die je graag wil maken.

Oh en een knuffelhond kan ze nog steeds worden hoor, als Willem op zijn gemak en de context juist is wil hij heel graag geaaid worden, daar draait hij ook voor op zijn zij en rug.

[DeDiana]

Poeh, dat is inderdaad wel allemaal een heel ander scenario dan wat je in gedachten had en inderdaad, gelukkig maar dat ze bij jou terecht is gekomen. Ik zou hier inderdaad zeker een goed gesprek over gaan voeren met de stichting, want dit had in een andere situatie een groot probleem kunnen zijn voor zowel de adoptant als de hond. Wel fijn om te lezen dat ze verder wel blij is en zich vermaakt in het nu nog beperkte wereldje.

Ik hoop dat je met de gedragstherapeut goede stappen kunt maken

[Hilly45]

Lees het nu pas. Poeh zeg, wat een weg. Fijn dat een gedragstherapeut met je meedenkt. Suggesties heb ik niet, die hebben anderen met meer know how al gegeven en jij bent ook al heel wat gewend qua opvang honden met 'bagage'. Knap hoor.

[Lothian]

Pfoe, ik vind het wel heftig klinken hoor. Voor Tika ben ik heel blij dat ze bij jou terecht is gekomen. Voor jou baal ik plaatsvervangend. Ze had nooit zo geplaatst moeten worden.

[Hanneke2]

Tika is weer heel anders dan Willem maar er zijn ook overeenkomsten en ik heb er een beetje spijt van dat ik Willem in het begin al zoveel vrijheid heb gegeven en hem heb geleerd dat er hier thuis heel veel plezier is zonder mij. Ik was/ben eng dus alles met mij is al snel veel minder leuk dan alles zonder mij (het rauzen in de tuin bijvoorbeeld). Of het bij hem uitgemaakt had weet ik niet en of het bij Tika uit zou maken ook niet maar ik zou juist gebruik willen maken van de associatie dat het met mij leuk is, dat ik zorg dat je leuke dingen kunt doen. Het is trouwens niet alleen de associatie, maar juist in die beginperiode vindt ook een soort inprenting plaats en daar kun je heel veel aan hebben. Dat hoeft niet aan een korte lijn maar alleen al een lange lijn die dus aan mij verbonden is en dat dat betekent dat je allemaal leuke dingen kunt doen (zoals racen in de tuin, klimmen op de composthoop, boevenstreken uithalen). Maar niet alleen de associatie met die leuke dingen maar ook het gegeven dat met mij zijn (en met mij meelopen, dingen in mijn aanwezigheid doen) 'gewoon' is, de basis is, en niet het ontspannen op je jezelf zijn de basis is en mijn aanwezigheid/interactie dat verstoort (en ik dus als stressor gezien word). Het is trouwens niet alleen de associatie, maar juist in die beginperiode vindt ook een soort inprenting plaats en daar kun je heel veel aan hebben.
Ze heeft weer geen tuig om of heb je die na de vorige keer wel omgelaten? Zo nee, kun je niet een jachtlijntje omdoen als ze tegen je aanstaat bij het voeren? Daarna veel lekkers natuurlijk en dan dat tuig om en haar aangelijnd houden.

Ik begrijp wat je bedoelt, maar als ik er een lijntje aan kon hangen was er überhaupt geen probleem. Ze heeft nu alleen een bandje om, en ik zou haar wel in een hoek kunnen drijven en 'vangen', maar ook de gedragstherapeut vindt het beter om voorlopig helemaal geen druk uit te oefenen, zodat ze zich echt 100% veilig gaat voelen. Ze associeert mij trouwens wel volledig met vreten verschaffen, dus op dat gebied ben ik wel een positieve factor, want ze is bezeten van eten. Als ik achter de pc chips zit te eten legt ze zelfs bijna haar kop op mijn benen.

Maar goed, ze is nog heel jong, heeft geen kennelsyndroom en is nu al hartstikke vrij dus de vooruitzichten zijn wel heel positief bij Tika. Toch zou ik het doorbreken, het gegeven dat alle/de meeste lol zonder jou is en zou ik haar zo snel mogelijk een tuig omdoen en laten merken hoe leuk het met jou is en lekker meenemen op die lange wandelingen die je graag wil maken.

Oh en een knuffelhond kan ze nog steeds worden hoor, als Willem op zijn gemak en de context juist is wil hij heel graag geaaid worden, daar draait hij ook voor op zijn zij en rug.

Ik hoop dat het met Tika ooit ook zover komt! Maar het is geen must.

[Hanneke2]

Maar jij kan zeggen van 'dat zou ik niet kunnen', maar wat is het alternatief? Ergens anders heeft zij nog steeds hetzelfde probleem, en hier is ze binnen haar beperkte wereldje wel heel blij en opgewekt. Ze voelt zich veilig, ze speelt als een dolle met Toto, slaapt tegen hem aan, is vrienden met de katten en is echt deel van 'de groep', loopt vreselijk te boeven in mijn tuin maar vermaakt zich daar kostelijk. Wat krijgt ze als ik haar terug zou sturen? Dat is dus gewoon geen optie. Ik wilde die hond, en nou is het mijn hond en ik ben er verantwoordelijk voor.

Gevoelsmatig zou ik er zelf waarschijnlijk ook zo in staan, maar ik heb hier natuurlijk de luxe om er als buitenstaander van een afstandje op een meer rationele manier naar te kijken, en dan zou ik er op basis van je verhaal voor kiezen om haar door de stichting te laten herplaatsen naar een plek waar ze gewoon de rest van haar leven met 1 of 2 andere honden op een buitenterrein kan blijven, waar ze niet de voor haar ingewikkelde relatie met mensen hoeft aan te gaan, die het zijn van een huishond in ons drukke landje nu eenmaal met zich meebrengt. Maar het is natuurlijk makkelijk gezegd vanaf de zijlijn, dus nogmaals, ik snap jouw gevoel heel goed en heb er ook bewondering voor dat je doorzet.

Als ze echt bang zou zijn, dan zou ik het met je eens zijn, dan zou een veilige prikkelarme plek waar ze contact met mensen kon vermijden een betere optie zijn. Maar ze is helemaal niet bang. Die keer dat ik met haar buiten liep vond ze alles stikinteressant. Laatst toen het zo vreselijk onweerde met enorme hagelstenen stond ze helemaal geboeid met haar neus tegen de tuindeur te kijken, terwijl Toto als een bibberend hoopje tegen me aangeplakt zat. Voor mijn gevoel is het in potentie juist een hondje dat heel graag de wereld wil ontdekken en nieuwe dingen wil leren.

Wel ben ik het eens met het eerder genoemde advies dat je alsnog zo snel mogelijk een comfortabel tuig met sleeplijn eraan zou moeten krijgen, en van daaruit in rust haar laten wennen aan het 'samen in beweging zijn'. Maar ik ga er vanuit dat ook die gedragstherapeut dat als prioriteit zal aanpakken.

Ik wacht af wat de therapeut gaat adviseren. Ik denk niet dat dat een tuig met sleeplijn zal zijn. Want ik begrijp die methode van 'samen in beweging', maar daar zit het probleem niet. Ze trippelt regelmatig achter me aan door de kamer, duwt dan soms ook met haar neus tegen mijn benen. En als ik tijdens spelen hard wegren, rent ze achter me aan. Ze heeft 1 probleem, en dat is dat aanraken, en daar moet ze het nut en eventueel de lol van in gaan zien.

[fes/lou]

Ik zou dr ook 1x in de hoek drijven, tuigje om en dan de lijn aan mij vastbinden, waar ik ben, ben jij. En bij elke keer dat ze contact maakt koekje erin... Volgens mij leert ze het dan vanzelf

Verstuurd vanaf mijn CLT-L09 met Tapatalk

[DeDiana]

Tika is weer heel anders dan Willem maar er zijn ook overeenkomsten en ik heb er een beetje spijt van dat ik Willem in het begin al zoveel vrijheid heb gegeven en hem heb geleerd dat er hier thuis heel veel plezier is zonder mij. Ik was/ben eng dus alles met mij is al snel veel minder leuk dan alles zonder mij (het rauzen in de tuin bijvoorbeeld). Of het bij hem uitgemaakt had weet ik niet en of het bij Tika uit zou maken ook niet maar ik zou juist gebruik willen maken van de associatie dat het met mij leuk is, dat ik zorg dat je leuke dingen kunt doen. Het is trouwens niet alleen de associatie, maar juist in die beginperiode vindt ook een soort inprenting plaats en daar kun je heel veel aan hebben. Dat hoeft niet aan een korte lijn maar alleen al een lange lijn die dus aan mij verbonden is en dat dat betekent dat je allemaal leuke dingen kunt doen (zoals racen in de tuin, klimmen op de composthoop, boevenstreken uithalen). Maar niet alleen de associatie met die leuke dingen maar ook het gegeven dat met mij zijn (en met mij meelopen, dingen in mijn aanwezigheid doen) 'gewoon' is, de basis is, en niet het ontspannen op je jezelf zijn de basis is en mijn aanwezigheid/interactie dat verstoort (en ik dus als stressor gezien word). Het is trouwens niet alleen de associatie, maar juist in die beginperiode vindt ook een soort inprenting plaats en daar kun je heel veel aan hebben.

Treffend hoe je dit omschrijft, dit is inderdaad hoe ik het heb aangepakt met bijvoorbeeld Amoz en Arlo. Ik maak de lijn pas los als ik ze zonder al te veel problemen/stress bij me kan krijgen en kan aan- en aflijnen. Dat heel intensief samen bezig zijn de eerste dagen doordat je verbonden bent met een lijn, zet inderdaad de toon en schept op de een of andere manier een band. Ik hoef in die tijd nooit mijn handen naar een hond uit te steken of op een hond af te lopen, ik loop alleen maar van de hond weg en beloon met voer alle contact dat een hond maakt en elke beweging naar mij toe.
Ik ben er echt van overtuigd dat ik nu een heel andere Arlo rond had lopen als we die eerste dagen dat lijntje er niet aan hadden gehad, hij wilde immers alleen maar zo ver mogelijk van mij weg vluchten en dat had hij denk ik heel lang volgehouden als ik dat niet meteen had doorbroken door die lange lijn er permanent om te houden. Je kunt een hond in die tijd heel veel positieve ervaringen op laten doen bij jou in de buurt, je kunt samen dingen doen en een globaal kader scheppen waarbinnen je werkt op het tempo van de hond. Je hebt een ingang die je eigenlijk niet hebt als een hond er steeds voor kiest bij je uit de buurt te blijven. Ik geloof ook wel dat dat ook wel komt als je de hond de ruimte laat gebruiken om van je weg te gaan, maar dat het dan veel langer duurt omdat je in die tijd die positieve ervaringen samen veel minder opbouwt.

Oh en een knuffelhond kan ze nog steeds worden hoor, als Willem op zijn gemak en de context juist is wil hij heel graag geaaid worden, daar draait hij ook voor op zijn zij en rug.

Ja, eens, zowel Amy, Amoz als Arlo zijn knuffelhonden nu, en die hebben allemaal tot op een leeftijd van resp. 11 maanden, 6 jaar en bijna 2 jaar nooit iets van positief contact met mensen gehad, laat staan een vriendschappelijke band. Ze zijn aanhankelijker dan Mila Niet bij elke vreemde, maar als het ijs eenmaal is gebroken met vreemde mensen, laten ze zich ook door anderen heel graag knuffelen.
Dat kan echt nog 180 graden keren. Ik had in ieder geval nóóit verwacht dat Amoz zo'n aanhankelijke knuffelbeer zou worden.

[Hanneke2]

Ik wilde die hond, en nou is het mijn hond en ik ben er verantwoordelijk voor.

Nee, je wilde niet die hond. Je wilde de hond die je dacht dat ze zou zijn, zoals ze je was voorgesteld. En die hond blijkt ze niet te zijn.
Er ligt geen schande in aangeven dat je dit niet wilt. Het is lullig en ik zou er ook goed ziek van zijn, maar ik zou echt geen trek hebben in zo'n project.
Dat jij er verantwoordelijk voor bent, daar ben ik het niet mee eens. De stichting heeft een mismatch gemaakt en daarvoor hoef jij niet het probleem op je te nemen toch? Dit hondje is een project, als je daar geen zin in hebt, dan is dat wat mij betreft volkomen legitiem.
Ik wens je veel wijsheid met alle keuzes en vind je doorzettingsvermogen lovenswaardig.

Ja en nee. Ik heb er inderdaad niet voor gekozen, en als ik het van tevoren geweten had, had ik het ook zeker niet gedaan, want ik wilde een 'gewoon' hondje. Maar nu ze er eenmaal is, ben ik verantwoordelijk voor haar 'levensgeluk', zeg maar. Ik wil het echt niet op mijn geweten hebben dat ze elders heel ongelukkig wordt. En doorzettingsvermogen, ach. Na de aanvankelijke frustratie en boosheid (naar de stichting), heb ik me erbij neergelegd dat ze inderdaad 'een project' is, en het is tot dusver geen zware opgave, want ze past hier verder perfect en ze is op dat ene punt na een heel makkelijk hondje. En dat ene punt, dat gaan we echt wel oplossen in de komende tijd.

[Hanneke2]

Ik ben er echt van overtuigd dat ik nu een heel andere Arlo rond had lopen als we die eerste dagen dat lijntje er niet aan hadden gehad, hij wilde immers alleen maar zo ver mogelijk van mij weg vluchten en dat had hij denk ik heel lang volgehouden als ik dat niet meteen had doorbroken door die lange lijn er permanent om te houden. Je kunt een hond in die tijd heel veel positieve ervaringen op laten doen bij jou in de buurt, je kunt samen dingen doen en een globaal kader scheppen waarbinnen je werkt op het tempo van de hond. Je hebt een ingang die je eigenlijk niet hebt als een hond er steeds voor kiest bij je uit de buurt te blijven. Ik geloof ook wel dat dat ook wel komt als je de hond de ruimte laat gebruiken om van je weg te gaan, maar dat het dan veel langer duurt omdat je in die tijd die positieve ervaringen samen veel minder opbouwt.

Je hebt gelijk als het gaat om een hond die zoals Arlo niet uit zichzelf bij je in de buurt wil komen. Maar wat ik al aangaf, dat doet Tika helemaal niet. Ze trippelt achter me aan, komt als een speer als ik haar roep, en hapt zelfs zachtjes in mijn handen tijdens spel. Er zit dus zeker wel vooruitgang in, en ze gedraagt zich als een 'normaal' hondje, tot ik een hand uitsteek. En dan vlucht ze ook niet, ze doet gewoon een stap naar achteren.

Oh en een knuffelhond kan ze nog steeds worden hoor, als Willem op zijn gemak en de context juist is wil hij heel graag geaaid worden, daar draait hij ook voor op zijn zij en rug.

Ja, eens, zowel Amy, Amoz als Arlo zijn knuffelhonden nu, en die hebben allemaal tot op een leeftijd van resp. 11 maanden, 6 jaar en bijna 2 jaar nooit iets van positief contact met mensen gehad, laat staan een vriendschappelijke band. Ze zijn aanhankelijker dan Mila Niet bij elke vreemde, maar als het ijs eenmaal is gebroken met vreemde mensen, laten ze zich ook door anderen heel graag knuffelen.
Dat kan echt nog 180 graden keren. Ik had in ieder geval nóóit verwacht dat Amoz zo'n aanhankelijke knuffelbeer zou worden.

Ik ben echt heel benieuwd of Tika uiteindelijk ook zo aanhankelijk zal worden. Met Toto doet ze wel 'kroelen', daar ben ik soms wel een beetje jaloers op.

[DeDiana]

Ik ben er echt van overtuigd dat ik nu een heel andere Arlo rond had lopen als we die eerste dagen dat lijntje er niet aan hadden gehad, hij wilde immers alleen maar zo ver mogelijk van mij weg vluchten en dat had hij denk ik heel lang volgehouden als ik dat niet meteen had doorbroken door die lange lijn er permanent om te houden. Je kunt een hond in die tijd heel veel positieve ervaringen op laten doen bij jou in de buurt, je kunt samen dingen doen en een globaal kader scheppen waarbinnen je werkt op het tempo van de hond. Je hebt een ingang die je eigenlijk niet hebt als een hond er steeds voor kiest bij je uit de buurt te blijven. Ik geloof ook wel dat dat ook wel komt als je de hond de ruimte laat gebruiken om van je weg te gaan, maar dat het dan veel langer duurt omdat je in die tijd die positieve ervaringen samen veel minder opbouwt.

Je hebt gelijk als het gaat om een hond die zoals Arlo niet uit zichzelf bij je in de buurt wil komen. Maar wat ik al aangaf, dat doet Tika helemaal niet. Ze trippelt achter me aan, komt als een speer als ik haar roep, en hapt zelfs zachtjes in mijn handen tijdens spel. Er zit dus zeker wel vooruitgang in, en ze gedraagt zich als een 'normaal' hondje, tot ik een hand uitsteek. En dan vlucht ze ook niet, ze doet gewoon een stap naar achteren.

Ik denk dat het niet alleen opgaat voor een hond die niet bij je in de buurt durft te komen. Als er een sleeplijn aan hangt, hoef je immers nooit een hand naar de hond uit te steken. Maar je kunt wel samen de wereld gaan ontdekken en ik denk dat een hond juist dan vooral leert dat het bij jou fijn is, dat jij zorgt voor leuke dingen, veiligheid en vertrouwen en dat je daardoor sneller een goede basis legt voor een baas-hond verhouding en een positieve associatie met de riem.
Natuurlijk leiden er meerdere wegen naar Rome en geloof ik zeker dat dat met jullie ook helemaal goedkomt hoor, als ik het zo lees gaat het al heel erg de goede kant op Maar ik heb zelf dus erg goede ervaringen met deze methode en ik denk dat de resultaten verder gaan dan dat fysieke lijntje, zoals Zamunda ook al schrijft.

Oh en een knuffelhond kan ze nog steeds worden hoor, als Willem op zijn gemak en de context juist is wil hij heel graag geaaid worden, daar draait hij ook voor op zijn zij en rug.

Ja, eens, zowel Amy, Amoz als Arlo zijn knuffelhonden nu, en die hebben allemaal tot op een leeftijd van resp. 11 maanden, 6 jaar en bijna 2 jaar nooit iets van positief contact met mensen gehad, laat staan een vriendschappelijke band. Ze zijn aanhankelijker dan Mila Niet bij elke vreemde, maar als het ijs eenmaal is gebroken met vreemde mensen, laten ze zich ook door anderen heel graag knuffelen.
Dat kan echt nog 180 graden keren. Ik had in ieder geval nóóit verwacht dat Amoz zo'n aanhankelijke knuffelbeer zou worden.

Ik ben echt heel benieuwd of Tika uiteindelijk ook zo aanhankelijk zal worden. Met Toto doet ze wel 'kroelen', daar ben ik soms wel een beetje jaloers op.

Haha, wie weet, ik denk dat je er nu gewoon nog helemaal niets van kunt zeggen. Maar als ze eenmaal ontdekt dat geaaid worden heel fijn kan zijn, is het hek misschien wel van de dam

[Hanneke2]

Ja en nee. Ik heb er inderdaad niet voor gekozen, en als ik het van tevoren geweten had, had ik het ook zeker niet gedaan, want ik wilde een 'gewoon' hondje. Maar nu ze er eenmaal is, ben ik verantwoordelijk voor haar 'levensgeluk', zeg maar.

Kul.
Je doet het wel voor jezelf. Omdat je het leuk vindt om voor afhankelijke honden te zorgen.
Overigens is daar helemaal niets mis mee en voor haar een godsgeschenk maar dat is wel wat het is.
Je begint niet aan een decennium ingewikkeld gedoe uit beleefdheid. Zet dat maar uit je hoofd.

Ik doe het voor mezelf omdat ik niet met een enorm schuldgevoel wil blijven zitten. Maar ik vind het niet 'leuk'. Ik heb 1 keer gekozen voor een probleemhond, omdat ik 99,9% zeker wist dat dat een vrolijk zorgeloos hondje zou kunnen worden, en dat was een mooie ervaring. Maar toen wist ik precies wat ik in huis haalde. En nu ging ik heel bewust voor een wat 'verlegen' jong teefje, ook omdat dat voor Toto een leuk speelkameraadje zou zijn. Op zich is dat dus wel gelukt

Ik heb me erbij neergelegd en ik ga mijn best doen, niet omdat ik zo nodig wil 'zorgen', niet uit beleefdheid, maar uit fatsoen. Het is een levend wezen, geen tegenvallend product.

En een decennium? Kom op zeg, als ze straks voor de eerste keer sneeuw ziet loopt ze los te dollen in die sneeuw hoor. Okee, misschien nog met een sleeplijn van 20 meter eraan, maar het gaat echt wel goed komen. Misschien met medicatie of met gericht trainen of weet ik wat, dat moet ik afstemmen met de gedragstherapeut, maar we gaan er toch echt wel het hondje van maken dat er in potentie in zit.

En de volgende keer, over 100 jaar ofzo als Toto er niet meer is, dan wil ik die nieuwe hond met eigen ogen zien voordat ik adopteer. Want ik wil dit niet nog een keer.

[Hanneke2]

En nu ging ik heel bewust voor een wat 'verlegen' jong teefje, ook omdat dat voor Toto een leuk speelkameraadje zou zijn. Op zich is dat dus wel gelukt

Hahaha! Het is echt zo'n onbeschofte bende, die hele spaanse zooi.

Nee, Toto is braaf. Echt bezopen braaf, een soort van golden retriever in een podenco-jas. Dus ze zijn niet allemaal zo. Ik heb 1 beschaafde Spanjaard. Okee hij vreet wel poep, maar verder heb ik nog nooit zo'n brave hond gehad. Dus volgens mijn statistieken is 25% van de Spaanse honden beschaafd in de zin dat ze niet op het aanrecht springen / over de tafel heen wandelen / vreten jatten / kuilen in je tuin graven / de kattenbak leegvreten / je boeltje slopen / piesen tegen de benen van vreemde mensen / achter hazen en konijnen aan gaan / etc. Spaanse honden zijn leuke honden. , zelfs als ze superbraaf zijn zoals mijn heerlijke knuffelhondje Toto.

(Ik vroeg een tijdje terug trouwens zo terloops aan een bevriende hondenbaas wiens hond recent overleden is of ze misschien een keer een dagje op Toto wilde passen, en dat wilde ze wel, maar dan kreeg ik hem niet meer terug. En bloedserieus hoor, want zij en Toto zijn allerbeste vrienden, hij is helemaal bezeten gek van haar en andersom. Ik heb haar zelfs moeten beloven dat als ik onder de tram loop, dat zij dan Toto krijgt. Ik denk dat ik nu ga regelen dat ze na mijn overlijden ook Tika erbij krijgt. Ha!)

[laeken]

Ik ga toch even iets zeggen en ik denk dat dat weer een heel ander perspectief gaat geven. Jij beschrijft helemaal geen hond die nooit een band aangegaan is met een mens. Of daar niet toe in staat zou zijn. Ze komt als je roept. Speelt met je. Kijkt je in je ogen aan en kwispelt naar je. Met andere woorden ze praat met je. Een hond praat alleen met je als ze wel in staat is een band met je aan te gaan en daar ook bekend mee is.

Honden met kennelsyndroom of geen socialisatie met mensen praten niet met mensen. Die kan je temmen maar dan zullen ze niet met je praten. Dan nemen ze eten aan uit je hand maar spreken geen hondentaal. Vang je zo'n hond dan bevriest hij. Zoals elk wild dier zou doen.

Ik denk dat zij reteslim is en door ervaring heeft geleerd dat het je aan haar laten komen niet erg veel goeds brengt. Ze is ergens weggehaald of op straat gevangen. Vast helemaal niet fijn geweest. Ze is eenmaal gevangen in een asiel gedaan. Bah! Vervolgens is ze daar tegen haar zin in in een reiskooi gestopt en aangekleed met tuigjes en gedoe. Daarna weer een hele nare ervaring.

Dus mijn idee is dat het wel degelijk om een sociale hond gaat gezien haar totaal ontspannen gedrag met jou in de buurt en rondom je contact zoeken. Ze trekt alleen fysiek contact niet. Door de enorm slechte ervaringen die ze ermee heeft.

Toen ik Bas kreeg had ze twee traumatische onderdelen. Een ervan was grote honden. Daar was ze echt heel erg angstig voor. Duidelijk uit ervaring op straat of het asiel. Totaal overheen gekomen terwijl ze de eerste maanden met grote bogen en staart tussen de benen langs grote honden stoof.

De tweede was auto's die stilstonden met mensen erin. Ze kon op 100 meter al zien of er iemand in een geparkeerde auto zat en ging dan voor geen goud meer langs zo'n auto. Gevangen vanuit een auto toen ze op straat leefde? Stenen gegooid op haar? Geen idee.

Auto's en honden waren niet het probleem. De situatie die ooit zeer naar voor haar was was het probleem. Daar is ze totaal overheen gegroeid en nu is een grote hond prima. Auto met iemand erin maakt dat ze erbij wil springen als de deur open staat en iemand zit te roken.

Jij bent dus niet eng. Niet vreemd. Niet iemand waar ze zich niet aan wil binden. Ze heeft gewoon geleerd dat jezelf laten vangen of pakken iets is wat niks dan ellende geeft. Ik zou haar gaan klikkeren oid op touch en aanraken.

Ik denk oprecht als ik dit zo lees dat ze als ze daar overheen is wel degelijk een hele normale hond zal worden. Ze zal vreemden misschien niet direct in haar persoonlijke zone gaan dulden maar misschien komt ook dat nog wel goed.

Dit is een slimme dame die meerdere keren iets vreselijks heeft meegemaakt toen mensen haar halsband of tuig of haar zelf eenmaal vast hadden. Dat staat ze niet meer toe.

Honden die zo ontspannen naast en bij jou zijn en je aanspreken in hun taal zijn wel gewend vertrouwen te hebben in mensen. Een ervaring kun je overrulen op termijn met andere goede ervaringen.

Guus is geslagen. En flink. Dat is ons volkomen duidelijk uit zijn gedrag. Het is een totaal vrij hondje maar als iemand of wijzelf een stok in onze handen hebben krijst hij als een speenvarken bij de aanblik en stuift weg. Niemand kan hem benaderen met een stok. Als ik hem op wil tillen krimpt hij ook in elkaar en knippert met gespleten oogjes. Hij is verder volledig ongecompliceerd.

Honden die echt doodsangsten kregen naar aanleiding van iets wat mensen gedaan hebben geven je geen tweede kans dat weer te doen.

Ik weet zeker dat ze wel knuffels gaat accepteren en wel tegen je aan komt staan en de band baas hond gaat krijgen. Ik lees alleen een hond die nooit meer wil laten gebeuren wat tot nu toe het gevolg was van vastgepakt en gevangen worden was.

[Alfilillo]

Je schrijft een paar keer dat Tika jou stom vindt, maar ik vraag me af of dat echt zo is. Ze lijkt eerder bang te zijn voor uitgestoken handen en gevangen worden, zoals Laeken aangeeft.

[Jackira]

Ik zou ophouden met proberen haar toch aan te raken en haar zoveel mogelijk negeren. En een tuig aan met lange lijn er aan en niet meer af doen. Zoals Diana en Zamunda beschrijven.

Ik denk als je een 100% bij jou passende hond wil van een stichting uit het buitenland dat je er het beste zelf naar toe kunt gaan om te kijken hoe de hond zich daar gedraagt en op jou reageert. Of de hond eerst bij een opvanggezin ontmoeten. Inschatten door vrijwilligers ter plaatse hoe een hond zou kunnen zijn in een totaal andere situatie dan in het vertrouwde asiel in de vertrouwde roedel lijkt me lastig.

Bij Desi heb ik best zachte dwang toegepast op een gegeven moment. Ze wilde niet uit zichzelf aangelijnd en ze wilde ook niet zo graag naar buiten. Maar ze ging gewoon dubbel gezekerd mee. En na een tijdje stond ze net zo voor de deur te springen als de rest. Zelfde met in de auto gaan. Anders had ik kunnen wachten tot ik een ons woog.

En verder vind ik dat je het te persoonlijk naar jou maakt met je uitspraak dat ze jou stom vindt. Probeer je daar nou eens niet mee bezig te houden en gewoon objectief naar haar te kijken.

Ik denk dat je meer vertrouwen wint door wat afstand naar haar te bewaren dan dat je contact opdringt.

[Achi]

De info van het asiel, die door de stichting is overgenomen, klopt domweg niet, en dat is geen kwade opzet geweest maar meer ondeskundigheid.

Welke info klopt er dan niet? In de beschrijving op de site lees ik dingen als onzeker, gestrest, wil onzichtbaar zijn etc. Ik zie foto's van een hond die angstig in het verste hoekje van haar kennel zit en een filmpje van een hond die bij aanraking allerlei stresssignalen afgeeft. Bij mij gaan dan toch alle alarmbellen af. Bij jou als ervaren hondenbaas toch ook? Je zou de stichting, en jezelf, hoogstens teveel optimisme kunnen verwijten. Er staat beschreven zoals Tika in het asiel is, dat het in een thuissituatie beter met haar zou gaan is door een roze bril kijken en wellicht ook teveel vertrouwen op de maakbaarheid van honden.

Ze is overigens een plaatje om te zien, ook heel fijn te lezen dat ze zich bij jou thuis zo ontspannen voelt zolang ze haar gangetje kan gaan.

[laeken]

Wat Laeken zegt.
Klikkeren.
Even de klikker aanleren; klik en snoepje gooien. Snoepje niet uit de hand geven maar weg van je.
Je hand vlak uitsteken en klikkeren voor elke beweging van haar naar die hand toe. Eerst met neus, dan zijkant kop, hals, schouder, flank.... gaat echt snel.
Doordat je snoepje weg gooit moet ze dichterbij komen voor de volgende klik en blijft ze in beweging dus kan en de stress weg en is het naar je hand toe komen een actieve keus van haar. Eens ze aanraakt uitbouwen naar meer druk tegen je hand.

Ik heb het met een mishandeld arabierenveulen gedaan, lang geleden, op 3 sessies (met schijfjes wortel als beloning) kwam ze tegen me leunen om geaaid te worden. Zeker als ze zo slim is moet dat lukken.

Ik denk dat ze dan inderdaad binnen no time aan te raken is. En als ze dat eenmaal toestaat is de weg vrij en kan je waarschijnlijk de hele hond niet meer herkennen.

[Hanneke2]

Laeken, dank voor je uitgebreide reactie!

Ik ga toch even iets zeggen en ik denk dat dat weer een heel ander perspectief gaat geven. Jij beschrijft helemaal geen hond die nooit een band aangegaan is met een mens. Of daar niet toe in staat zou zijn. Ze komt als je roept. Speelt met je. Kijkt je in je ogen aan en kwispelt naar je. Met andere woorden ze praat met je. Een hond praat alleen met je als ze wel in staat is een band met je aan te gaan en daar ook bekend mee is.

Honden met kennelsyndroom of geen socialisatie met mensen praten niet met mensen. Die kan je temmen maar dan zullen ze niet met je praten. Dan nemen ze eten aan uit je hand maar spreken geen hondentaal. Vang je zo'n hond dan bevriest hij. Zoals elk wild dier zou doen.

Ze verstart wel als ze geen kant op kan. Bij aankomst op het vliegveld wilde ze de bench niet uit, de mensen van de stichting hebben uiteindelijk de bovenkant van de bench eraf gehaald om tuig etc aan te doen. En ook die ene keer dat ik haar heb aangelijnd lag ze compleet versteend op de grond terwijl ik haar in dat tuig hees. Eenmaal mijn handen weg was het weer goed, niks aan de hand, ze herstelt razendsnel.

Ik denk dat zij reteslim is en door ervaring heeft geleerd dat het je aan haar laten komen niet erg veel goeds brengt. Ze is ergens weggehaald of op straat gevangen. Vast helemaal niet fijn geweest. Ze is eenmaal gevangen in een asiel gedaan. Bah! Vervolgens is ze daar tegen haar zin in in een reiskooi gestopt en aangekleed met tuigjes en gedoe. Daarna weer een hele nare ervaring.

Dus mijn idee is dat het wel degelijk om een sociale hond gaat gezien haar totaal ontspannen gedrag met jou in de buurt en rondom je contact zoeken. Ze trekt alleen fysiek contact niet. Door de enorm slechte ervaringen die ze ermee heeft.

Ik denk dat je helemaal gelijk hebt als het gaat om aanraken en slechte ervaringen. Ze is op straat gevonden met 5 maanden, maar voor zover ik weet zonder dat er een moeder of broertjes en zusjes in beeld waren. Plus (ik weet niet of ik dat al ergens had verteld?) ze heeft allemaal kleine littekens op haar kop en ook wat op haar flanken, zoals van prikkeldraad ofzo. Dus er zijn wel akelige dingen met haar gebeurd.

'Totaal ontspannen' wil ik het trouwens nog niet noemen hoor, maar vandaag wel weer een flinke stap vooruit: ze deed al af en toe tijdens spelen even zachtjes in mijn handen happen, en dan een nerveus kefje en weer snel wegwezen want oooh dat is wel heel spannend, en sinds vandaag doen we 'vechten met de mama'. Het klinkt afgrijselijk pathetisch, maar ik ben er stikblij mee, want het is echt het 'bekvechten' wat ze ook met Toto doet, maar dan met mijn hand. Het gaat gepaard met heel veel grommen en grauwen maar ze bijt heel zachtjes en doet af en toe even een speelbuiging tussendoor, en terwijl zij op mijn duim kauwt aai ik haar over haar wang en kin. Het gaat wel dermate 'onhandig' van haar kant dat ik bijna zeker weet dat ze dit nooit eerder heeft gedaan met een mens. Dat is dus best een grote stap voor haar. Daarom wil ik ook absoluut niet de boel forceren en er in een onbewaakt ogenblik een lijn omheen gooien. Ze gaat mij steeds meer vertrouwen, en ik ga dat vertrouwen niet beschamen door haar weer te vangen. Dan in godsnaam maar in haar tempo, en als dat langer duurt, het zij zo.

Toen ik Bas kreeg had ze twee traumatische onderdelen. Een ervan was grote honden. Daar was ze echt heel erg angstig voor. Duidelijk uit ervaring op straat of het asiel. Totaal overheen gekomen terwijl ze de eerste maanden met grote bogen en staart tussen de benen langs grote honden stoof.

De tweede was auto's die stilstonden met mensen erin. Ze kon op 100 meter al zien of er iemand in een geparkeerde auto zat en ging dan voor geen goud meer langs zo'n auto. Gevangen vanuit een auto toen ze op straat leefde? Stenen gegooid op haar? Geen idee.

Auto's en honden waren niet het probleem. De situatie die ooit zeer naar voor haar was was het probleem. Daar is ze totaal overheen gegroeid en nu is een grote hond prima. Auto met iemand erin maakt dat ze erbij wil springen als de deur open staat en iemand zit te roken.

Mooi om te lezen, en wat heerlijk toch dat ze over die angsten heen is gekomen.

Jij bent dus niet eng. Niet vreemd. Niet iemand waar ze zich niet aan wil binden. Ze heeft gewoon geleerd dat jezelf laten vangen of pakken iets is wat niks dan ellende geeft. Ik zou haar gaan klikkeren oid op touch en aanraken.

Ja, met de clicker trainen heb ik ook ter sprake gebracht bij de gedragstherapeut, en ik wacht nog even haar advies af. En ik zie ook dat de wil er absoluut is, ze kijkt ook steeds aandachtiger toe als ik met Toto aan het stoeien en knuffelen ben.

Ik denk oprecht als ik dit zo lees dat ze als ze daar overheen is wel degelijk een hele normale hond zal worden. Ze zal vreemden misschien niet direct in haar persoonlijke zone gaan dulden maar misschien komt ook dat nog wel goed.

Dit is een slimme dame die meerdere keren iets vreselijks heeft meegemaakt toen mensen haar halsband of tuig of haar zelf eenmaal vast hadden. Dat staat ze niet meer toe.

Honden die zo ontspannen naast en bij jou zijn en je aanspreken in hun taal zijn wel gewend vertrouwen te hebben in mensen. Een ervaring kun je overrulen op termijn met andere goede ervaringen.

Ik denk ook absoluut dat het een normaal hondje kan worden. Ze is echt superslim en ik denk dat ik er een geweldige hond aan ga hebben als ze mij eenmaal helemaal vertrouwt.

Guus is geslagen. En flink. Dat is ons volkomen duidelijk uit zijn gedrag. Het is een totaal vrij hondje maar als iemand of wijzelf een stok in onze handen hebben krijst hij als een speenvarken bij de aanblik en stuift weg. Niemand kan hem benaderen met een stok. Als ik hem op wil tillen krimpt hij ook in elkaar en knippert met gespleten oogjes. Hij is verder volledig ongecompliceerd.

Honden die echt doodsangsten kregen naar aanleiding van iets wat mensen gedaan hebben geven je geen tweede kans dat weer te doen.

Dat breekt je hart he? Jack had dat ook in het begin. Supersociaal en ongecompliceerd en wilde vrienden worden met de hele wereld, maar iemand op straat met een stok, en dan plat op de grond, ogen stijf dicht en wachten op de klappen. Je zou die lui die dat soort dingen hebben gedaan willen opsporen en ook pijn willen doen, ik kan er nog woest om worden.

Ik weet zeker dat ze wel knuffels gaat accepteren en wel tegen je aan komt staan en de band baas hond gaat krijgen. Ik lees alleen een hond die nooit meer wil laten gebeuren wat tot nu toe het gevolg was van vastgepakt en gevangen worden was.

Ik ga daar ook van uit. Het kost tijd en geduld, maar de intentie en de potentie is er. Zij gaat mij steeds minder stom vinden en ik ga haar steeds leuker vinden, dus uiteindelijk gaat het gewoon helemaal goed komen tussen ons.

[Hanneke2]

Je schrijft een paar keer dat Tika jou stom vindt, maar ik vraag me af of dat echt zo is. Ze lijkt eerder bang te zijn voor uitgestoken handen en gevangen worden, zoals Laeken aangeeft.

Ze vindt mensen stom, maar inmiddels vindt ze mij gelukkig niet meer zo heel stom. En het punt is inderdaad dat pakken en vangen.

De info van het asiel, die door de stichting is overgenomen, klopt domweg niet, en dat is geen kwade opzet geweest maar meer ondeskundigheid.

Welke info klopt er dan niet? In de beschrijving op de site lees ik dingen als onzeker, gestrest, wil onzichtbaar zijn etc. Ik zie foto's van een hond die angstig in het verste hoekje van haar kennel zit en een filmpje van een hond die bij aanraking allerlei stresssignalen afgeeft. Bij mij gaan dan toch alle alarmbellen af. Bij jou als ervaren hondenbaas toch ook? Je zou de stichting, en jezelf, hoogstens teveel optimisme kunnen verwijten. Er staat beschreven zoals Tika in het asiel is, dat het in een thuissituatie beter met haar zou gaan is door een roze bril kijken en wellicht ook teveel vertrouwen op de maakbaarheid van honden.

Ze is overigens een plaatje om te zien, ook heel fijn te lezen dat ze zich bij jou thuis zo ontspannen voelt zolang ze haar gangetje kan gaan.

Ik ben er onterecht vanuit gegaan dat ze in die drie maanden asiel al wat meer vertrouwen had gekregen in mensen dan in het filmpje, en ik heb het filmpje eigenlijk pas achteraf heel goed tot me door laten dringen. Ja, dom, ik viel gewoon als een blok voor dat bezorgde bekkie en ik vond dat dat hier op de bank thuis hoorde. En ik denk -achteraf- ook dat ze in het asiel alleen maar onzeker en gestrest overkwam als er mensen waren. Ik gok dat ze op andere momenten gewoon lekker heeft lopen spelen met andere honden en nul stress had, want ze doet het helemaal prima in een groep andere dieren, ze heeft helemaal geen problemen met lawaai of blaffende honden in de buurt. Ze is ook verre van onzeker, voor een zo'n jonge hond (ze is nu 9 maanden) vind ik haar bizar zelfverzekerd en slim.

Wat Laeken zegt.
Klikkeren.
Even de klikker aanleren; klik en snoepje gooien. Snoepje niet uit de hand geven maar weg van je.
Je hand vlak uitsteken en klikkeren voor elke beweging van haar naar die hand toe. Eerst met neus, dan zijkant kop, hals, schouder, flank.... gaat echt snel.
Doordat je snoepje weg gooit moet ze dichterbij komen voor de volgende klik en blijft ze in beweging dus kan en de stress weg en is het naar je hand toe komen een actieve keus van haar. Eens ze aanraakt uitbouwen naar meer druk tegen je hand.

Ik heb het met een mishandeld arabierenveulen gedaan, lang geleden, op 3 sessies (met schijfjes wortel als beloning) kwam ze tegen me leunen om geaaid te worden. Zeker als ze zo slim is moet dat lukken.

Ik denk ook wel dat werken met de clicker een goed idee is, maar ik wacht voorlopig het advies van de gedragstherapeut af. Mooi, die ervaring met dat veulen!

[Hanneke2]

Ik zou ophouden met proberen haar toch aan te raken en haar zoveel mogelijk negeren. En een tuig aan met lange lijn er aan en niet meer af doen. Zoals Diana en Zamunda beschrijven.

Ik denk als je een 100% bij jou passende hond wil van een stichting uit het buitenland dat je er het beste zelf naar toe kunt gaan om te kijken hoe de hond zich daar gedraagt en op jou reageert. Of de hond eerst bij een opvanggezin ontmoeten. Inschatten door vrijwilligers ter plaatse hoe een hond zou kunnen zijn in een totaal andere situatie dan in het vertrouwde asiel in de vertrouwde roedel lijkt me lastig.

Bij Desi heb ik best zachte dwang toegepast op een gegeven moment. Ze wilde niet uit zichzelf aangelijnd en ze wilde ook niet zo graag naar buiten. Maar ze ging gewoon dubbel gezekerd mee. En na een tijdje stond ze net zo voor de deur te springen als de rest. Zelfde met in de auto gaan. Anders had ik kunnen wachten tot ik een ons woog.

En verder vind ik dat je het te persoonlijk naar jou maakt met je uitspraak dat ze jou stom vindt. Probeer je daar nou eens niet mee bezig te houden en gewoon objectief naar haar te kijken.

Ik denk dat je meer vertrouwen wint door wat afstand naar haar te bewaren dan dat je contact opdringt.

Ik dring ook echt niks op. Ik daag haar uit als zij op een paar meter afstand op de bank ligt en dan komt zij uit eigen beweging een vechtspelletje doen. Ik loop nooit op haar af. Ik loop wel langs haar als ik toevallig een bepaalde kant uit moet, en inmiddels laat ze me dan ook passeren en gaat niet meer in de achteruit, ook op smalle stukjes tussen de keukenkastjes en de keukentafel.

Wat betreft een hond kiezen zonder eerst kennis te maken; bij de vorige drie kreeg ik precies de hond van de foto en van de beschrijving. (Jack zat wel in een opvanggezin in Nederland en was ook exact de hond zoals wij voor ogen hadden). Toto komt van dezelfde stichting als Tika, nul problemen. Ik heb net nog even 'zijn' topics doorgelezen en dat was vanaf dag 1 rozengeur en maneschijn. Heerlijke hond is dat toch. Maar goed, ik had dus alle vertrouwen in een hond adopteren zonder eerst contact.

[Hanneke2]

Even een mini-update: sinds vandaag laat ze het soms toe dat ik wat onder haar kin/over haar borst aai. Ze staat dan wat peinzend te bedenken of ze dat wel goed moet vinden en of ze het prettig vindt of niet, en daarna vindt ze het wel weer mooi geweest en loopt ze weer weg. Maar toch!

[laeken]

Even een mini-update: sinds vandaag laat ze het soms toe dat ik wat onder haar kin/over haar borst aai. Ze staat dan wat peinzend te bedenken of ze dat wel goed moet vinden en of ze het prettig vindt of niet, en daarna vindt ze het wel weer mooi geweest en loopt ze weer weg. Maar toch!

Doet me aan Cleo denken. Die heeft haar hele leven bij alles bedacht of ze dat wel of niet goed vond. En ze was eigenlijk super lief maar echt ontspannen tegen je aan liggen of zich vast laten houden kon ze niet echt. Knuffels halen en springen tegen je aan en tegen bezoek aan kon ze echter prima. Maar alles op haar voorwaarden en als ze het zat was stapte ze naar achter en begon ze te loeien als een wolf om er snel iets anders van te maken. Ze maakte er dan een spelletje van met als regel dat je haar niet kon aanraken en ze zelf de regie in handen nam. Ze is altijd zo afstandelijk maar dus eigenlijk zo lief en trouw gebleven. Liep gewoon los. Luisterde prima maar alleen als zij daar zin in had. Wat echt meestal wel zo was dus.

Het is natuurlijk ook wel een beetje des windhond om zelf de regie te houden. Dat domme toegankelijke van een normale hond zit daar niet altijd in. Ik vond Cleo altijd een beetje wolf en wild.

[DeDiana]

Even een mini-update: sinds vandaag laat ze het soms toe dat ik wat onder haar kin/over haar borst aai. Ze staat dan wat peinzend te bedenken of ze dat wel goed moet vinden en of ze het prettig vindt of niet, en daarna vindt ze het wel weer mooi geweest en loopt ze weer weg. Maar toch!

Fijn, gaat de goede kant op dus!
Alleen maar fijn dat ze rustig en duidelijk aangeeft wat ze wel en niet prettig vindt zonder daarbij met angst te reageren, dan kun je daar ook heel goed op inspelen natuurlijk.

[Hanneke2]

Even een mini-update: sinds vandaag laat ze het soms toe dat ik wat onder haar kin/over haar borst aai. Ze staat dan wat peinzend te bedenken of ze dat wel goed moet vinden en of ze het prettig vindt of niet, en daarna vindt ze het wel weer mooi geweest en loopt ze weer weg. Maar toch!

Doet me aan Cleo denken. Die heeft haar hele leven bij alles bedacht of ze dat wel of niet goed vond. En ze was eigenlijk super lief maar echt ontspannen tegen je aan liggen of zich vast laten houden kon ze niet echt. Knuffels halen en springen tegen je aan en tegen bezoek aan kon ze echter prima. Maar alles op haar voorwaarden en als ze het zat was stapte ze naar achter en begon ze te loeien als een wolf om er snel iets anders van te maken. Ze maakte er dan een spelletje van met als regel dat je haar niet kon aanraken en ze zelf de regie in handen nam. Ze is altijd zo afstandelijk maar dus eigenlijk zo lief en trouw gebleven. Liep gewoon los. Luisterde prima maar alleen als zij daar zin in had. Wat echt meestal wel zo was dus.

Het is natuurlijk ook wel een beetje des windhond om zelf de regie te houden. Dat domme toegankelijke van een normale hond zit daar niet altijd in. Ik vond Cleo altijd een beetje wolf en wild.

Dat vind ik ook wel een van de leuke aspecten van podenco's, dat ze een beetje 'oer' zijn en dat die hersens (bij de een meer dan bij de ander ) toch wat meer werken dan bij sommige 'gewone' honden. Ik heb oppashondjes gehad die superlief en gezellig waren maar waarin ik geen enkele persoonlijkheid kon ontdekken. Doe mij dan maar liever zo'n hondje zoals wat jij beschrijft in Cleo. Er mag echt wel een kop op zitten en een beetje karakter in zitten. Uiteindelijk zijn dat leukere en boeiender hondenvrienden dan een 'makkelijke' hond die de hele wereld leuk vindt.

[Hanneke2]

Even een mini-update: sinds vandaag laat ze het soms toe dat ik wat onder haar kin/over haar borst aai. Ze staat dan wat peinzend te bedenken of ze dat wel goed moet vinden en of ze het prettig vindt of niet, en daarna vindt ze het wel weer mooi geweest en loopt ze weer weg. Maar toch!

Fijn, gaat de goede kant op dus!
Alleen maar fijn dat ze rustig en duidelijk aangeeft wat ze wel en niet prettig vindt zonder daarbij met angst te reageren, dan kun je daar ook heel goed op inspelen natuurlijk.

Ja. het gaat tergend langzaam, maar het gaat wel per dag vooruit. Als Toto echt geen zin meer in spelen heeft (die arme ziel loopt 's ochtends eerst gewoon lekker met zijn vrienden te rennen en mot dan thuis ook nog eens uitgebreid dollen en spelen met zijn zus) komt ze steeds vaker mij uitdagen voor een trekspelletje of om te bekvechten. Vanavond kwamen zoon met vriendin eten, en ze was al veel relaxter dan de vorige keer met visite. Snuffelen, douwen met haar neus tegen benen toen er gegeten werd. En toen ik het laatste rondje wilde gaan lopen met Toto stond ze heel opdringerig erbij in de hal. Ze wil zo graag mee. Maar ze kijkt aandachtig toe hoe ik dan Toto aanlijn, en haakt dan toch af. Ik geloof dat Cleva ooit riep van 'Ze gaat echt dat tuig niet zelf aan trekken' toen ik met Lilo een tikje vergelijkbaar aan het klooien was, maar Lilo is uiteindelijk toch zelf helemaal vrijwillig aangelijnd, en ik denk dat Tika ook wel zover komt.

[laeken]

Ik hoop dat ze snel mee kan wandelen want ik geef je op een briefje dat dat een wereld van verschil gaat maken. Tijdens het wandelen moet ze zich met jou bezig houden en zijn jullie samen iets aan het doen. Kan zomaar zijn dat de stappen daarna veel sneller gaan. Dat verwacht ik eigenlijk wel.

[Hilly45]

Ik wil alleen maar schrijven dat ik ontzettend veel respect voor je heb.

[Caro.]

Een tijdje geleden hoorde ik de uitspraak 'als je hond alles krijgt wat hij nodig heeft, waarom zou hij er dan moeite voor doen en zich aanpassen?'.
Wellicht gaat dat hier ook wel wat op?
Tika krijgt alle ruimte die ze nodig heeft, ze heeft een andere hond om mee te spelen, ze krijgt haar eten zonder er moeite voor te doen.
Die hond is prima gelukkig met wat ze heeft en hoeft niet uit haar comfort zone te komen voor wat dan ook.

Persoonlijk zou ik dat veranderen, kleine stapjes tegelijk. Eten? Oké, maar je moet er wel wat voor doen. De exacte invulling moet je
dan zelf geven, want jij kent haar het beste, maar ik denk bv aan uit jouw hand eten. Er is dan contact en aanraking op een positieve
manier. Eerst verder niets doen, later dan tijden het voeren bv even een aai over haar borst en dat verder uitbouwen. Zo kan je met alles werken wat zij
leuk vindt, maar wel zodanig dat zij er moeite voor moet doen.
Wil je de tuin in? Prima, maar eerst....

Verder snap ik wel wat je bedoelt: Jessie is ook anders dan werd voorgehouden en ik heb er echt heel flink van gebaald, want ik had zo'n
totaal andere voorstelling van 10 á 15 jaar weer een hond. Maar terugdoen naar de stichting zag ik ook helemaal niet zitten en na
heel wat jankbuien waarbij dan Jessie dicht tegen me aanzat en m'n gezicht likte kwam ik tot de conclusie dat ik geschikter ben om
me aan te passen dan om afstand van een hond te doen.
Dus nou ja... we gaan er dan maar weer voor hè?