Dat blijkt nu een nestje via het asiel te zijn. Ik wist dat pa een Duits herder was, moeder blijkt een Mechelse herder te zijn. Pupjes zijn in een gastgezin met andere hond en andere kleine huisdieren. Wij zijn wezen kijken en waren toen nog in de veronderstelling dat moeder een bastaardje was.
De pups zijn nog erg klein, we hebben een voorkeur uitgesproken (de rustigste van het stel, die niet vang was en wel kwam knuffelen maar niet het haantje de voorste) en over een week of 2 zouden we hem mogen ophalen.
Alleen vind ik het doodeng! Een herder is mijn droom altijd geweest. Maar ik heb nooit eerder zelf een hond gehad. Laat staan een pup opgevoed. Uit mijn omgeving krijg ik terug dat ik dat makkelijk kan (van mensen mét honden). Alleen ben ik gewoon bang om het fout te doen ofzo. Wat als het beestje verlatingsangst krijgt of agressief wordt naar andere honden of mensen, wat als ik de socialisatie compleet verkeerd aanpak of na 1,5 jaar moet constateren dat ik dit niet kan? Dat heb ik in mijn omgeving zien gebeuren.
Ouders van de pups komen zeker niet uit een werklijn, moeder was sociaal en heel rustig.
Mijn kinderen zijn 12+ en op zich ben ik bereid om met de hond te gaan trainen en sporten, naast de gewone puppycursus. De hond zal niet heel veel alleen moeten zijn maar wel regelmatig een paar uurtjes. Er is wel dagelijks tijd voor een flinke wandeling en oefenen.
Mijn kinderen zijn ook best goed gelukt en toen wist ik ook miet waar ik aan begon

Is dit gewoon koudwatervrees?