Meer dan ik dacht

[DeDiana]

Nou ja en een ex-straathond zal veel minder nodig hebben om weer op z'n oude gewoonte uit te komen dan wanneer een in Nederland geboren huishond op straat beland. Ik denk dat de mijne eerst 3 maanden proberen bij iemand in huis te komen voor ze in de wilde-honden-modus gaan

Kan. Mijn buitenlandse hond was daadwerkelijk een ex-straat/wilde hond (en dat geldt zeker niet voor de meeste buitenlandse honden) en die wilde toch blijkbaar vooral naar huis en was daar op eigen houtje ook binnen een paar uur. Ik denk dat dat een veel te makkelijke generalisatie is, maar dat het zeker voor sommige honden zo is.

Jawel, binnen een paar uur. Maar wat als zij 24 uur lang van huis geweest? Het lijkt me best logisch dat een ex-straathond dan sneller weer opnieuw verwilderd om het even zo te noemen. Ze weten gewoon wat ze kunnen doen om te overleven, dan is die drempel niet zo hoog als bij een hond die z'n leven de nachten doorbrengt bij de centrale verwarming Maar uiteraard heb je overal uitzonderingen op. Bepaalde rassen zullen die stap eerder wagen, de zelfstandige jagers en oertypes, en de ene straathond hecht zich sneller aan een baas dan de andere dankzij z'n karakter. Dus generalisatie blijft het toch.

Ja, dat bedoel ik. Je kunt daar in het algemeen weinig over zeggen, want het heeft veel te maken met de achtergrond, ervaringen, aard van de hond, binding met de baas, noem maar op. De ene buitenlandse hond is de andere niet en de ene ex-zwerfhond is de andere niet.

Ja, ik denk zeker dat Amy veel sneller zou verwilderen dan Mila. Maar ik denk Amoz nog sneller dan Amy en Amoz heeft nooit gezworven. Amy hangt veel meer aan mij dan Amoz. Ik heb het wel eens meegemaakt dat Amoz tijdens een wandeling op kattenjacht ging en daarna zo van het padje was, dat ik hem niet meer bij me kon roepen en hij me ook even niet meer leek te herkennen. Zoiets heb ik met Amy nooit gehad. Die springt letterlijk in mijn armen als ze me weer heeft gevonden nadat ze er jagend vandoor is gegaan en wijkt dan minstens een uur niet meer van mijn zijde.

De verschillen tussen buitenlandse honden onderling kunnen nog groter zijn dan de verschillen tussen een in NL en in het buitenland opgegroeide hond. Dus het is bijna onmogelijk om te speculeren over het hoe en waarom als je je bewust bent van al die verschillen in achtergrond, karakter, wel of niet angstig, rassen/types, etc.

[Alfilillo]

Nou ja en een ex-straathond zal veel minder nodig hebben om weer op z'n oude gewoonte uit te komen dan wanneer een in Nederland geboren huishond op straat beland. Ik denk dat de mijne eerst 3 maanden proberen bij iemand in huis te komen voor ze in de wilde-honden-modus gaan

Kan. Mijn buitenlandse hond was daadwerkelijk een ex-straat/wilde hond (en dat geldt zeker niet voor de meeste buitenlandse honden) en die wilde toch blijkbaar vooral naar huis en was daar op eigen houtje ook binnen een paar uur. Ik denk dat dat een veel te makkelijke generalisatie is, maar dat het zeker voor sommige honden zo is.

Jawel, binnen een paar uur. Maar wat als zij 24 uur lang van huis geweest? Het lijkt me best logisch dat een ex-straathond dan sneller weer opnieuw verwilderd om het even zo te noemen. Ze weten gewoon wat ze kunnen doen om te overleven, dan is die drempel niet zo hoog als bij een hond die z'n leven de nachten doorbrengt bij de centrale verwarming Maar uiteraard heb je overal uitzonderingen op. Bepaalde rassen zullen die stap eerder wagen, de zelfstandige jagers en oertypes, en de ene straathond hecht zich sneller aan een baas dan de andere dankzij z'n karakter. Dus generalisatie blijft het toch.

Ja, dat bedoel ik. Je kunt daar in het algemeen weinig over zeggen, want het heeft veel te maken met de achtergrond, ervaringen, aard van de hond, binding met de baas, noem maar op. De ene buitenlandse hond is de andere niet en de ene ex-zwerfhond is de andere niet.

Ja, ik denk zeker dat Amy veel sneller zou verwilderen dan Mila. Maar ik denk Amoz nog sneller dan Amy en Amoz heeft nooit gezworven. Amy hangt veel meer aan mij dan Amoz. Ik heb het wel eens meegemaakt dat Amoz tijdens een wandeling op kattenjacht ging en daarna zo van het padje was, dat ik hem niet meer bij me kon roepen en hij me ook even niet meer leek te herkennen. Zoiets heb ik met Amy nooit gehad. Die springt letterlijk in mijn armen als ze me weer heeft gevonden nadat ze er jagend vandoor is gegaan en wijkt dan minstens een uur niet meer van mijn zijde.

De verschillen tussen buitenlandse honden onderling kunnen nog groter zijn dan de verschillen tussen een in NL en in het buitenland opgegroeide hond. Dus het is bijna onmogelijk om te speculeren over het hoe en waarom als je je bewust bent van al die verschillen in achtergrond, karakter, wel of niet angstig, rassen/types, etc.

Eens. Ik vind dat er veel te makkelijk gesproken wordt over DE buitenlandse hond. Alsof het een ras betreft.

Ik zie hier natuurlijk veel honden van Spaanse stichtingen. Onderling heel verschillend, maar zeker niet allemaal, bij lange na niet, weglopers.

[Mary O]

O, ik zal wel een slechte baas zijn, maar ik ben een paar keer een hond kwijt geraakt. Allemaal binnenlandhondjes
Dat ik ze terug had verschilde tussen een uur en 27 uur.
Meneer teckel tijdens het schemer. Ik ging een bocht door en dacht nog even op hem wachten. Hij was blijkbaar rechtdoor gegaan, was doof en hoorde mij niet. Een uur later terug gevonden bij zwervers, die hem onder hun hoede hadden genomen.
Joep was 10 maanden toen hij bij ons kwam. Híj hing erg aan Dana en waar zij was was Joep. Tot die ene wandeling . Wat er gebeurde weten we nog steeds niet. Er waren geen andere honden of mensen in de buurt ook geen harde knallen, maar we zagen hem even verstijven en Joep zette het op een rennen, om niet meer te stoppen Hij heeft zich 27 uur weten te verstoppen. Hij is gevonden zoals Marion het beschrijft. Iemand liep daar met haar hondjes, waarvan eentje de bosjes in ging en terug kwam met Joep. Gelukkig had ze meteen door dat er iets niet klopte en heeft hem meteen aangelijnd. Via haar dierenarts hebben we hem terug gekregen.
En dan Hummel onze Mechelse herder. Zij was mijn schaduw en liep zeker in haar laatste jaren acher mij. Ik loop in het bos en nam een pad naar rechts en zoals altijd waarschuwde ik haar: Hummel we gaan hierheen. Bij het volgende kruispunt keek ik achterom, geen Hummel. Ik wist meteen dat het niet goed zat. Uren lopen zoeken elke keer weer naar de parkeerplaats en uiteindelijk om 22.30 naar huis gegaan, omdat het donker werd. Daar stond een bericht op het antwoordapparaat dat ze gevonden was. Ze was niet naar de parkeerplaats gelopen, maar richting huis.

En dan de leuke berichten van andere mensen. Toen we Joep kwijt waren, was iedereen ervan overtuigd dat hij ergens vast zat in een hol en we hem nooit meer zouden zien.
Bij Hummel was de conclusie dat ze waarschijnlijk ziek was en ergens een bosje had gezocht om te sterven. Ik kan jullie zeggen dat ik daarna alleen maar onder struiken ben gaan zoeken, ook al weet je dat het niet zo is.

[Fotogravinnetje]

Elco en Gait zijn allebei een paar minuten zoek geweest. Elco was niet echt zoek, maar rende straal de verkeerde kant op, richting huis, omdat hij mij kwijt was, en hoorde mij pas toen hij even afgeleid werd door een persoon met hond die hij passeerde. Daarna kwam hij even hard terugrennen.

Met Gait was het wat spannender. Die was nog maar een paar weken bij ons en nog echt heel erg puppy. Week of 11 oud. Rende uit beeld en kon daar twee kanten op gegaan zijn. Gelukkig was de ene kant op logischer voor een bange hond, meer schuilplekken, dus die kant op gegaan. En toen vonden we hem gelukkig al snel. Maar spannend was het wel, met zo'n kleintje in januari...

[Mary O]

Dana (ook een binnenlandertje) is trouwens ook een keer weggeweest. Wij wilden eens een dagje weg en hadden geregeld dat ze tussen de middag werden uitgelaten. Mensen die zij en wij kenden. Nooit door gehad dat je wel moest vermelden om eerst de voordeur dicht te doen, voordat je de woonkamerdeur open doet. Dana is zo geschrokken dat ze het huis uit gevlucht is en ze liet zich niet meer pakken. Op het advies van mijn man hebben ze de poort van de tuin open gezet en is ze uiteindelijk terug gekomen. Ze liet zich in ieder geval niet vangen.

[Zamunda]

Ik ben meermaals een hond kwijt geweest en ken de paniek heel goed (bah, echt een kutgevoel) maar godzijdank was het langst een uur of twee (leek heel lang in elk geval, maar misschien was het maar een uur) en altijd vanaf huis of 'ons' bos. Gelukkig nooit beroep hoeven doen op FB/instanties.

[Zamunda]

Dit topic doet me overigens denken aan die ene keer dat ik dacht dat Froo via de achtertuin was ontsnapt, want ze kwam maar niet toen ik haar riep. Dus ik bleef roepen, enigszins in paniek, want als ze via de achtertuin zou ontsnappen, komt ze binnen een minuut bij een provinciale weg waar de auto’s rijden als idioten, en Froo is zo groot als een knijn natuurlijk. Hartstikke plat. Dus ik roepen, zegt mijn moeder ineens “wil je stoppen, want je hond ligt verschrikt te kijken in haar slaapzakje”. Die had dus gewoon liggen pitten in haar slaapzak en ik zag haar daardoor helemaal niet. Toen ik was opgestaan om naar de tuin te lopen, was Froo tevoorschijn gekomen met grote ogen omdat ze geen idee had waarom de baas zo panisch liep te doen.

Haha arm kind. Zoiets heb ik weleens met een kat, maar dat werkt toch anders: kat kwijt dus overal op, in en onder zoeken en roepen tot je een ons weegt . Na een half tot heel uur toch dat ene plekje gevonden waar dat beest ligt... kijkt ie je met zo'n verstoord hoofd aan omdat je hem in z'n slaapje stoort . Maar niet even een keer antwoorden hè, nee laat baasjes zich maar het ongans roepen en zoeken . Rotbeesten zijn het.

[DeDiana]

Dit topic doet me overigens denken aan die ene keer dat ik dacht dat Froo via de achtertuin was ontsnapt, want ze kwam maar niet toen ik haar riep. Dus ik bleef roepen, enigszins in paniek, want als ze via de achtertuin zou ontsnappen, komt ze binnen een minuut bij een provinciale weg waar de auto’s rijden als idioten, en Froo is zo groot als een knijn natuurlijk. Hartstikke plat. Dus ik roepen, zegt mijn moeder ineens “wil je stoppen, want je hond ligt verschrikt te kijken in haar slaapzakje”. Die had dus gewoon liggen pitten in haar slaapzak en ik zag haar daardoor helemaal niet. Toen ik was opgestaan om naar de tuin te lopen, was Froo tevoorschijn gekomen met grote ogen omdat ze geen idee had waarom de baas zo panisch liep te doen.

Haha arm kind. Zoiets heb ik weleens met een kat, maar dat werkt toch anders: kat kwijt dus overal op, in en onder zoeken en roepen tot je een ons weegt . Na een half tot heel uur toch dat ene plekje gevonden waar dat beest ligt... kijkt ie je met zo'n verstoord hoofd aan omdat je hem in z'n slaapje stoort . Maar niet even een keer antwoorden hè, nee laat baasjes zich maar het ongans roepen en zoeken . Rotbeesten zijn het.

Ja, grrrr, met mijn katten heb ik dat ook best vaak gehad En met Taartje, die hoort natuurlijk ook niks meer en verstopt zich wel eens ergens achter een plant waar ze dan diep ligt te slapen. Nu ken ik haar plekjes wel, maar toen we hier net woonden ben ik haar zo dus ook een paar keer kwijt geweest.

[Jackira]

Ik denk dat vooral buitenlandse honden een broos vertrouwen in hun baas hebben en honden die hier opgegroeid zijn toch een wat meer blind vertrouwen. Buitenlandse honden zijn naar mijn idee door hun ervaringen veel meer getraind in zelfstandigheid en zelfbehoud.

Ja, en dan nu in klare taal.
"Veel buitenlandse honden zijn onvoldoende op mensen gericht om er op dezelfde manier als huisdier van te genieten.
In plaats van vertrouwen (Blind maar wel terecht) moet je het dus hebben van touwen en tuigen om hem bij je te houden."

Ja?

Ja.

Met de kanttekening wat mij betreft dat dit vooral in het begin is en voornamelijk bij volwassen en oudere honden. En het is wel mogelijk, dat heb ik zelf met mijn eigen Desi ervaren, dat ze na een aantal jaren prima los mee kunnen. Zij is als hond van acht jaar hierheen gekomen en had kennelsyndroom. Maar ze liep met blind vertrouwen los achter mij aan na drie jaar.

Nou, vooruit. Daar ben ik het wel mee eens.

Zeggen we dat er ook bij? Dat het drie jaar duurt? Of moeten die losers daar zelf maar achter komen?

Voor de ene hond zal het drie jaar duren en voor een andere hond korter of misschien nooit. Ik denk dat er regelmatig aangegeven wordt dat een hond uit het buitenland tijd nodig heeft om te acclimatiseren. En dat de honden niet gewend zijn aan het leven zoals het hier is.

Ik denk alleen dat sommige mensen zich niet voor kunnen stellen hoe dat dan zal zijn.

[Antonetta]

Ik laat mijn huidige kleine honden nooit los, ik vrees dat die er ook vandoor gaan als ik ze los laat. Ze lopen en rennen aan de flexi, spelen, rennen in en achter het huis, ze kunnen zich prima uitleven dus ik zie geen meerwaarde in het los laten. Ik zie regelmatig dat er chihuahua's vermist worden, ik moet er niet aan denken.
Wat mij verbaast is dat een hond, buitenlans of niet vaak zijn eigenaar niet meer herkent en enigszins verwilderd als hij eenmaal is ontsnapt. Als hij weer is gevangen staat er vaak bij dat, de knop omging en de hond zijn baasje weer herkende.

[Fotogravinnetje]

De meeste keren dat ik heb geholpen om een vermiste chihuahua te vinden, bleek het beestje ergens in huis of tuin verstopt/klem te zitten. Zelden worden ze van de straat af gehaald...

[Zyntia]

Wat mij verbaast is dat een hond, buitenlans of niet vaak zijn eigenaar niet meer herkent en enigszins verwilderd als hij eenmaal is ontsnapt. Als hij weer is gevangen staat er vaak bij dat, de knop omging en de hond zijn baasje weer herkende.

Ja, dat verbaasd mij ook.
Misschien door de paniek en daardoor even het vertrouwen kwijt in alles?

[Antonetta]

Dit topic doet me overigens denken aan die ene keer dat ik dacht dat Froo via de achtertuin was ontsnapt, want ze kwam maar niet toen ik haar riep. Dus ik bleef roepen, enigszins in paniek, want als ze via de achtertuin zou ontsnappen, komt ze binnen een minuut bij een provinciale weg waar de auto’s rijden als idioten, en Froo is zo groot als een knijn natuurlijk. Hartstikke plat. Dus ik roepen, zegt mijn moeder ineens “wil je stoppen, want je hond ligt verschrikt te kijken in haar slaapzakje”. Die had dus gewoon liggen pitten in haar slaapzak en ik zag haar daardoor helemaal niet. Toen ik was opgestaan om naar de tuin te lopen, was Froo tevoorschijn gekomen met grote ogen omdat ze geen idee had waarom de baas zo panisch liep te doen.

Ik heb zo iets met de doof/blinde Gizmo gehad. Ik kon hem in huis en om het huis nergens vinden, uiteindelijk ben ik met een paar buren gaan zoeken aan de bosrand achter het huis. Mijn vriendin die voor de zekerheid nog een keer bij mij in huis ging kijken vond hem, slapend in zijn dichte bench. Normaal gesproken ging hij hier nooit uit zich zelf in dus ik had er ook niet in gekeken. Wat een stres en blijdschap toen hij gevonden was.

Ik heb toen ik een jaar of tien was ook ooit drie erg jonge kinderen gevonden die hun huis kwijt waren. Ik heb ze mee naar huis genomen waar mijn ouders ook niet verder kwamen en die hebben uiteindelijk de politie gebeld.

[Lucia]

Op de sites zie je best veel meldingen langs komen, maar hier in de omgeving maar heeel af en toe.
Dan deel ik ze wel.

Milo is toen hij een half jaar was een x achter zwijnen aangegaan, we liepen daar voor het eerst en hij ging steeds naar dezelfde plek, na 3x terugroepen rende het de 4e x weg en was het duidelijk waarom. Tja beginnende eigenaar.
Na half uur zat hij op plek van weglopen op het pad te wachten.

Jolie is wel eens een auto in het bos achteraan gegaan en x wild, beide vrij snel terug maar genoeg voor hartverzakking bij mij.

Peer is eens uit de tuin ontsnapt achter een kat aan en het bos in. We woonden daar al heel lang maar blijkbaar kon hij toch klimmen. Ik beschuldigde mijn man van de schutting open laten omdat hij kwijt was, maar de dag erna deed hij het weer en zag ik hoe
Gelukkig ook vrij snel terug, altijd binnen 10 minuten oid. Maar ik kan er slecht tegen.

[Manuma]

Wat mij verbaast is dat een hond, buitenlans of niet vaak zijn eigenaar niet meer herkent en enigszins verwilderd als hij eenmaal is ontsnapt. Als hij weer is gevangen staat er vaak bij dat, de knop omging en de hond zijn baasje weer herkende.

Ja, dat verbaasd mij ook.
Misschien door de paniek en daardoor even het vertrouwen kwijt in alles?

Uma had dat heel sterk. Ze had zo'n honger dat ze zich liet aanlijnen na een half uur rustig lokken. Eenmaal aangelijnd zag ze me en ze was heel bang, ik kon niet in haar buurt komen. Dat is heel raar en naar. Zeker als je al 15 dagen door weer en wind, verhongerd en vermoeid, dat pokkebeest hebt gezocht. Dan verwacht je toch minstens een romantische hereniging

We liepen richting auto en ik voel dat ze zich helemaal tegen me aan wrijft. Met haar kop in mijn knieholte was ze me met geknepen ogen aan het knuffelen.

Uma's kop zit heel snel vol. Ik kende dat helemaal niet en ik heb dat toen enorm onderschat. Ze kan heel veel best aan. Maar bijvoorbeeld: ik loop met haar op een terrein waar twee andere mensen zijn. Er rijdt een tractor en die maakt soms plots harde geluiden terwijl hij de berm maait.
Uma herstelt, lijkt gewend te zijn en loopt weer redelijk relaxed door.
Dan gaat één van de mensen haar roepen, ze wordt al angstiger maar zoekt mij op en herstelt weer. Ze gaat snuffelen. Ik loop door.
Ze kijkt op, ziet mij niet meer, ik haar wel dus ik roep haar.
Ze kijkt mijn kant op maar ze herkent me niet. Ze loopt gedrukt om mij heen en ik blijf staan en praat zachtjes. Ik zie dat ze me weer herkent en ze komt blij en opgelucht naar me toe.

Uma kan maar zoveel bij elkaar hebben. Anders herkent ze me al snel niet meer. Ik noem het 'op slot gaan'. Als bijvoorbeeld die tractor er niet was geweest, was er niks aan de hand. Ze wordt er overigens wel steeds beter in. Maar ik heb haar dan ook alweer 4 jaar.

Wat andere mensen zeggen als je hond vermist is kan heel naar zijn ja. Ik heb in elk geval heel wat mogen incasseren Ook die eerste keer. Word je 's nachts gebeld dat je nu je hond moet gaan vangen want ze ligt in het water en zal straks verdrinken. Dat weet ze omdat ze via foto's met dieren kan praten.
Sowieso dat je gebeld wordt door mensen die menen speciale gaves te hebben en je daarmee aan de telefoon houden. Je wil zichtmeldingen, je wil niet weer aan die hele kuttelefoon hangen, je wil je hond zoeken. Alsof je dan zin hebt te horen hoeveel honden ze wel niet teruggevonden hebben door hun speciale gave. Ga daar maar zoeken, daar zit ze. En dan ga je nog ook.
Ze hadden geen van allen gelijk trouwens.
En dan nog het drama van die zoekinstanties. Dat irritante gegil en gehak op elkaar, wie het beste voor heeft met jouw hond en de egotripperij waar ik helemaal giftig van werd. Zit je ruzies te sussen terwijl je hond weg is. Omdat een paar overenthousiaste, hondenzoekende huisvrouwen de mensen die mij hielpen met zoeken afblaften want ze hebben er veel meer verstand van hoor.

Ik wil het nooit meer meemaken